Morgunblaðið - 11.02.1986, Blaðsíða 32

ACIU
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR11. FEBRÚAR1986
Minning:
Rúnar Brekkan
-f Fæddur 30.janúar 1941
Dáinn 31. janúar 1986
Rúnar vinur minn er horfínn bak
við móðuna miklu svo snöggt sem
hendi er veifað. Eftir stöndum við
/ og skiljum ekki ráðstafanir almætt-
isins. Ský hefur skjmdilega dregið
fyrir sólu og það skarð sem hann
skilur eftir sig í hópi okkar sam-
ferðafólksins virðist svo stórt og
óbrúanlegt.
Kannske var það dæmigert fyrir
hann að halda á brott með svo
skjótum hætti. Þannig voru at-
hafnir hans oft í þessu lífí. Hreinar
línur. Harín kom hlutunum í kring
í einni svipan, slqótráður og afger-
andi.
Vinátta okkar Rúnars Brekkan
hófst fyrri part árs 1979, og hefur
haldist óslitið siðan. Það er ekki
langur tími, en samt sem áður
fínnst mér sjóður minninganna um
samveru okkar svo ótrúlega stór.
Hann hefði sízt af öllu viljað hafa
eitthvert málskrúð eða tildur um
sína persónu, en núna þegar ég
kveð þennan góða vin, er mér skylt
að geta mannkosta hans og þakka
það sem hann með nálægð sinni
og traustum kynnum gaf mér og
~ ' reyndar öllum sem áttu því láni að
fagna að kynnast honum.
Rúnar var greindur maður og
glöggur á menn og málefni. Hrein-
skiptinn og hispurslaus í tali og
skoðunum, en þó svo hæglátur og
íhugull. Það var enginn vaðall held-
ur skarplegar athugasemdir sem
allir viðstaddir lögðu eyrun að og
tóku mark á. Varla var tekin
ákvörðun í nokkru máli á heimili
mfnu svo það væri ekki lagt undir
hans álit, svo vel treystum við dóm-
greind hans. Það er svo margt sem
ég vil þakka þessum fágæta vini
mínum. Við áttum mörg sameigin-
leg áhugamái, ferðalög um fjöll og
byggðir. Náttúruskoðanir á sumri
og vetri stunduðum við okkur til
ómældrar ánægju og nutu sín vel
á slíkum stundum þeir kostir hans
að geta leyst úr hveijum vanda sem
upp gat komið. Glöggskyggn var
hann jafnan á fyrirbæri náttúrunn-
ar auk þess sem skemmtilegur
„húmor“ einkenndi allt hans dagfar.
Ekki má gleyma þeim hlutum sem
mér lánaðist að fá að vinna með
honum og er þá skemmst að
minnast samvinnu okkar sl. sumar
þegar við ásamt nokkrum vinum
og vandamönnum reistum vísi að
lítilli gróðrarstöð við Korpu, og var
það reyndar upphafíð að draumi
okkar um stærri verk. Kom þá enn
í ljós hve vel hann kunni til verka,
sama að hveiju hann gekk. Það var
ótrúlega gaman að horfa á hann
vinna.
Það líktist næstum göldrum hve
laginn hann var, og margir urðu
vitni að smíði hans og félaga hans
Þorgeirs á litlu fallegu og spræku
flugvélinni þeirra, TF ZEN, sem svo
sviplega bar hann í orðsins fyllstu
merkingu inn í eilífðina þann 31.
janúar sl. Þessi litla flugvél var að
mestu smíðuð í bílskúmum heima
í Drekavogi 10 og bar handbragð
hennar frá fyrstu tíð listfengi hans
fagurt vitni. Vissulega fór hann
ekki varhluta af hinum dökku hlið-
um tilverunnar, og víst voru sorgir
hans á lífsleiðinni æði margar, en
tilfinningar sínar bar hann ekki á
torg.
Hann hafði sterka réttlætiskennd
og tók ætíð svari lítilmagnans.
Skýrt dæmi um það var hve litlu
bömin sem hann umgekkst og
sömuleiðis dýrin áttu greiðan að-
gang að hjarta hans. Ekki sóttist
hann eftir mannvirðingum né ver-
aldarauði en hæfíleikar hans og
gáfur vom sá fjársjóður sem ekki
tæmdist og við samferðarfólk hans
nutum góðs af.
Dætumar hans tvær, Laufey og
Jóhanna, gáfaðar og glæsilegar
stúlkur, sem hver á sinn hátt lfktust
pabba sínum, skipuðu ætíð æðsta
sessinn í hjarta hans og vom honum
tilefni ótal gleðistunda.
Guð gefi að hann með lífi sínu,
dagfari og allri breytni, verði þeim
leiðarljós á vegferðinni og minning-
in um þann góða dreng sem þær
áttu að föður styrki þær í sorg
þeirra yfír hinum sviplega missi.
Af Rúnari lærði ég svo ótal
margt. Af baráttu hans, sigmm og
ósigmm, sig ég uppi með reynslu
sem er mér mikils virði og ég þakka
honum.
Bömin mín og bamaböm áttu í
Rúnari hinn tryggasta vin og flyt
ég honum þeirra hjartans þakkir.
Systkinum hans, öðmm vanda-
mönnum og síðast en ekki sízt
Laufeyju og Jóhönnu votta ég mína
dýpstu samúð.
Dagga
Við félagar í Flugklúbbi Reykja-
víkur vomm harmi slegnir er sú
frétt barst okkur að tveir félagar
okkar hefðu látist. Þessar spuming-
ar koma upp í huga okkar: Af
hveiju? Hvers vegna? Guð almátt-
ugur skapari vor getur einn gefíð
svör við þeim spumingum sem
vakna en ljóð eins látins félaga
okkar kemur upp í huga okkar.
Því eitt sinn verða allir menn að deyja
og eftir bjartan daginn kemur nótt
ég harma það en samt ég verð að segja,
að sumarið líður allt of fljótt.
Mörgum björtum dögum höfum
við félagamir eytt saman við flug
og umræður um flug. Þegar flug-
klúbbur Reykjavíkur var stofnaður
tók Haraldur Asgeirsson að sér
stjómunarstörf og eins og við var
að búast leysti hann öll sín verk
vel af hendi.
Rúnar Brekkan sýndi af sér öll
einkenni góðs félaga, og mörgum
stundum eyddum við félagamir á
fallegum sumardögum út um allt
land áflugsamkomum.
„en eftir bjartan daginn kemur nótt“.
Við félagar þeirra í fluginu send-
um öllum er eiga um sárt að binda
okkar innilegustu samúðarkveðjur.
Flugklúbbur Reykjavíkur
t Móðir okkar, tengdamóöir og amma
GUÐBJÖRG KRISTÍN GUÐBRANDSDÓTTIR
frá Veiðileysu,
vistkona á Hrafnistu í Reykjavík,
verður jarðsungin frá Hafnarfjarðarkirkju miðvikudaginn 12. febrú-
arkl. 13.30.
Ágúst Karlsson, Rut Sigurðardóttir,
Pálina Guðlaugsdóttir, Jóna Guðlaugsdóttir, Sveinn Kristinsson, r Benedikt Águstsson,
Anna Guðlaugsdóttir, Jón Kristinsson,
Kristín Guðlaugsdóttir, Vaidimar Oddsson,
Trausti Guðlaugsson, íris Valberg,
Fanney Guðlaugsdóttir, Sveinn Aðalsteinsson,
Þorbjörg Guðlaugsdóttir, Hörður Björnsson,
Marta Guðlaugsdóttir, Páll Hannesson
og barnabörn.
t
Útför eiginmanns míns,
HARALDAR GUÐMUNDSSONAR,
fasteignasala,
Móvahlíð 25, Reykjavík,
sem iést 2. febrúar sl., fer fram frá Fossvogskirkju miövikudaginn
12. febrúar kl. 13.30.
Marta Tómasdóttir
og fjölskylda.
Faðir okkar og bróðir, t RÚNAR BREKKAN,
verður jarðsunginn frá Dómkirkjunni í Reykjavík þriðjudaginn 11.
febrúarkl. 10.30. Dœtur og systkini.
Rúnar Brekkan var galdramaður
til allra verka. Það var unun að
sjá hann vinna, hvort heldur hann
handQatlaði málm, tré eða vélar.
Hann gekk ákveðið til verks og
fylgdi störfum hans mikil vinnu-
gleði, hvort sem hann vann fyrir
sig eða aðra. Rúnar fæddist 1941
að Vegamótum á Djúpavogi, en ólst
að mestu leyti upp í Rangárvalla-
sýslu.
Dauðinn knúði snemma dyra í lífí
hans, en hann var aðeins tólf ára
þegar hann missti móður sína. Upp
úr tvítugu flyst hann til Reykjavíkur
og stundaði þar hin ýmsu störf,
tengd smíðum alls konar ásamt sjó-
mennsku.
Hann giftist Laufeyju Engii-
bertsdóttur 1965 en hún lést ári
síðar og árið þar á eftir sér hann
á bak föður sínum.
Rúnar var vélsmiður að mennt
og hafði auk þess alla hæfileika
jámsmiðs, vélvirkja, trésmiðs og
uppfinningamanns. Það votta þeir
fjölmörgu hlutir sem hann smíðaði
oggerði við á annars skammri ævi.
Hann hafði mikið yndi af flugi
og stolt hans var listavel smíðuð
einkaflugvél sem hann fullgerði
1983, sama ár og hann tók einka-
flugmannspróf. Hann naut þeirra
frístunda sem hann gat varið í flug-
ið og hlakkaði til þeirra ferða sem
framundan voru. En sú tilhlökkun
varð skammvinn þegar hann fór í
sína hinstu ferð þ. 31. janúar sl.
Mín trú er samt að draumar hans
eigi eftir að rætast þó að á nýjum
stað sé.
Dætrum Rúnars, Jóhönnu og
Laufeyju, ásamt aðstandendum
öðrum, votta ég mína dýpstu sam-
úð.
Þorgeir Gunnarsson
Súsanna Guðjóns-
dóttir - Minning
Fædd 11. febrúar 1891
Dáin 31. janúar 1986
í dag verður til moldar borin
Súsanna Guðjónsdóttir, sem lengst
átti heimili að Stórholti 24 í Reykja-
vík. .
Hún fæddist í Hólmsbæ á Eyrar-
bakka 11. febrúar 1891. Foreldrar
hennar voru hjónin Guðjón bók-
haldari og sparisjóðsstjóri Ólafsson
og Margrét Teitsdóttir. Önnur böm
þeirra voru: Karl og Þorgils, sem
dóu ungir, Ásgrímur, Ásjaug, Guð-
ríður, Þuríður, Guðríður Ásta, Alex-
ander, Sigþór, Hólmfríður, Konráð
og Teitur Kristinn, sem öll eru látin.
Súsanna ólst upp á þessu mann-
marga heimili sem Hólmsbær var.
Þar voru tii heimilis auk foreldra
og systkina: Jómnn Þorgilsdóttir,
móðir Guðjóns, Ambjöm, bróðir
Guðjóns og Kristrún, móðir Mar-
grétar. Auk þess vom gestir tíðir,
því að skyldmenni og vinir úr sveit-
unum, sem verzluðu á Eyrarbakka,
vom ætfð velkomnir í Hólmsbæ.
Þar sem Súsanna var elsta systir-
in, má nærri geta að það hefur
verið mikið starf fyrir hana á heim-
ilinu, en það starf innti hún af hendi
með sama dugnaði og elju og annað,
sem hún tókst á hendur.
Hugur Súsönnu stóð til náms og
mennta. Hún fór aldrei í bama-
skóla. Hólmsbæjarheimilið var eins
konar menntastofnun þar sem allt
var lesið og lært, sem hægt var að
komast yfír. Súsanna var greind
kona og aflaði sér fróðleiks um
menn og málefni allra tfma.
Hún fluttist til Reykjavíkur ung
stúlka og lærði karlmannafata-
saum, en fatasaumur var hennar
ævistarf.
Súsanna Guðjónsdóttir giftist
Sigurði Þórðarsyni sjómanni 1920.
Þau skildu síðar. Þau eignuðust
þijár dætur: Margrét, sem bjó í
Noregi og er nú látin og Sigríður
og Guðlaug Erla, sem búa í Reykja-
vík. Bamaböm Súsönnu urðu átta
og bamabamabömin em orðin
sautján. Flestir afkomendur hennar
hafa átt því láni að fagna að fá að
dvelja hjá henni um lengri eða
skemmri tíma og hefur það orðið
þeim gæfuríkt.
Eftir að þau Sigurður slitu sam-
búðinni, var yngsta dóttirin nokk-
urra mánaða gömul, en það er
Guðlaug Erla, sem er þroskaheft.
Súsanna barðist áfram með telpum-
ar sínar þijár. Hún vann við fata-
saum heima, því að hún átti ekki
heimangengt. Eldri telpumar hlutu
þá skólagöngu, sem þá var algen-
gust, en sú yngsta fékk alla um-
hyggju og tilsögn sem hægt var
að veita þroskaheftu bami á þessum
árum.
í nokkur ár starfaði Súsanna sem
vörður við salemin í Gijótagötu í
Reykjavík ásamt Hólmfríði systur
sinni.
Þegar Súsanna fann aldurinn
færast yfir sig, tók hún þá ákvörðun
að vista Guðlaugu Erlu í Skálatúni,
heimili fyrir þroskahefta. Upp-
bygging þessa heimilis var siðan
hennar helzta áhugamál og lagði
hún þar mikið af mörkum.
Þó að Súsanna hafí alltaf unnið
mikið, gaf hún sér alltaf tíma til
þess að koma á mannamót og hitta
vini sína. Hún var vinamörg, sem
ekki var óeðlilegt, því fólk sóttist
eftir félagsskap hennar. Allir, sem
áttu samskipti við hana, fóru betri
menn af hennar fundi.
Mjög mikil vinátta ríkir meðal
systkinabama Súsönnu og má ör-
ugglega þakka henni það, að hinum
systkinunum ólöstuðum. Þau litu
ávallt upp til hennar og sóttust eftir
félagsskap hennar.
Þegar foreldrar undirritaðrar
fluttu til Reykjavíkur, stóð heimili
Súsönnu þeim opið. Mun það ætfð
verða þakkað og virt.
Með Súsönnu er horfín ein per-
sónana af aldamótakynslóðinni,
sem með dugnaði og elju leiddi
okkur, sem miðaldra erum, inn í
þetta veimegunarþjóðfélag. Við
mættum una vel, ef okkar kynslóð
skiláði svona vel af sér hlutverkinu
og hin svokallaða aldamótakynslóð
gerði.
Við kveðjum í dag baráttukonu,
sem með dugnaði, kjarki og g eind
stóð af sér marga erfiðleika, sem
við nútímafólk eigum erfítt með,
þrátt fyrir opinbera aðstoð, sem
ekki þekktist á hennar tímum.
Megi minning hennar lifa.
Margrét Sigþórsdóttir
Ágæt frændkona, Súsanna Guð-
jónsdóttir, er nú kvödd háöldruð úr
þessum heimi.
Hún fæddist á Eyrarbakka 11.
febrúar 1891. Faðir hennar var
Guðjón Ólafsson í Hólmsbæ, bókari
í Lefolii-verzlun. Foreldrar Guðjóns
voru Ólafur Jónsson bóndi á Snotru
í Landeyjum og kona hans Jórunn
Þorgilsdóttir Jónssonar á Rauðnefs-
stöðum á Rangárvöllum. Móðir Sús-
önnu, kona Guðjóns, var Margrét
Teitsdóttir frá Stokkseyri, systir
hins kunna hagyrðings Magnúsar
Teitssonar.
Súsanna átti 12 systkini. Af
systkinahópnum náðu 11 fullorð-
insárum. Var Súsanna elzt af þeim
og lifði lengst, vantaði aðeins fáa
daga á 95 ára aldur, en sá afmælis-
dagur hefði einmitt orðið nú í dag.
Margt og misjafnt hefur hún
reynt á langri ævi. Eins og algengt
var um unglingsstúlkur á þeim
árum réðst hún til vinnukonustarfa
á ýmsum heimilum. Þar á meðal
vil ég nefna, að um þó nokkurt
skeið var hún hjá foreldrum mínum
í Engey. Frá þeim árum er mér í
minni að hún hafí haft mig, krakka-
orm, á höndum og verið mér góð.
Sanna var ljúf f lund, hugulsöm og
vildi öllum vel. Má sem dæmi nefna
hve hugsunarsöm og natin hún var
við frænku sína, Þuríði Halldórs-
dóttur, þegar hún gerðist ellimóð.
Súsanna var nettvaxin, lipurleg
og fíngerð, og snilldarbragur var á
öllum handaverkum hennar. Hún
var greind og vel gefín, merkilega
minnug á smátt og stórt og hélt
sínu ágæta minni til dánardægurs,
enda vel vakandi og fylgdist með
fram á síðustu stund. Einnig mátti
það vekja aðdáun, hve trygglynd
hún var og lét sér annt um velfamað
og líðan frændfólks og vina.
Súsanna giftist Sigurði Þórðar-
syni frá Austurvelli á Kjalámesi.
Hann stundaði lengst af sjó-
mennsku. Þau eignuðust þijár
dætur; Margréti, Sigríði og Guð-
laugu Erlu.
Fyrir mína hönd og systra minna
vil ég senda aðstandendum samúð-
arkveðjur.
Halldór Vigfússon
Leiðrétting
í niðurlagi minningargreinar um
Ingólf B. Jónsson í blaðinu á sunnu-
daginn féll niður eitt lítið orð í
kveðjuorðum Áma Gunnlaugsson-
ar. Setningin á að vera svona: Ég
þakka honum samvemstundimar
og kynnin. Þau gleymast ekki í sjóði
minna ljúfustu endurminninga.