Morgunblaðið - 18.07.1986, Blaðsíða 44

44
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 18. JÚLÍ 1986
© 1986 Universal Press Syndicate
/,Ég trái þi/i cÁ þjððrdejcni ié
'jjOÍdta \jzx&, er\ ekjci fyr'ir-hDlic
í útiörváum."
Áður en sjónin skertist átti
ég svo fallegan hund.
Reyndar bað ég um venju-
legan skammt, en ekki allt
í einu!
HÖGNI HREKKVlSI
„pAU BRO Þí’ISI APVBHA HKlF/N HVORt AF
Ök)K.O I ÁRARALIC?. - HÖöNI 0/3 MAIARK/5TAN. "
Flytjum inn maríubjöllur
grenilúsinni til höfuðs
Gestur Sturluson skrifar:
„Velvakandi.
Eins og flestir vita sem lesa
pistla þína hafa orðið þar nokkur
skrif um úðun tijáa við meindýrum.
Laugardaginn 12.7. birtist grein
eftir Gísla Guðmundsson sem hefur
yfírskriftina: „Á að hlífa tijánum á
kostnað hollustunnar?" Vegna þess
að í þessari grein er vikið nokkrum
orðum að greinarkomi sem ég hafði
fyrir nokkru skrifað í pistla þína
og beint er til mín spurningu, verð
ég að svara hér í fáum orðum. Gísli
segir meðal annars: „Gestur Sturlu-
son tók hér til máls og spurði hvort
við ættum að una því að garðaúðun
afleggist og barrtrén okkar eyði-
leggist. Ég spyr á móti. Viljum við
hafa þann hátt í okkar samfélagi
að við hlífum tijánum á kostnað
hollustunnar? Við höfum lús á
grenitijám. Vitað er að til eru skor-
dýr sem halda þessum lúsum í
skeflum í grannlöndunum, er þar
átt við maríubjöllu og fleiri. Með
því að úða eyðum við ekki eingöngu
grenilúsinni heldur einnig maríu-
bjöllu og öllum öðrum gagnlegum
skordýrum sem jafnframt eru fæðu-
stofn fuglanna. „Þessu vil ég svara
á þann veg, að ekki þarf að velja
milli hollustu og barrtijáa vegna
þess að lyf þau sem notuð eru á
barrlúsina eru meinlaus öðrum dýr-
um en henni eða svo til fullyrða
garðyrkjumenn. En svo er þetta
með maríubjölluna og er ég hrædd-
ur um að hún sé hér ekki í garðtijám
því ef svo væri ætti hún að geta
haldið lúsinni í skefjum. Því er
Sýnið Andrés
og* Mikka á
miðvikudögum
L.D.R. skrifar:
“Nú er verið að sýna Andrés önd
og Mikka á sunnudögum kl. 18:10.
Mér fínnst þessi tími ömurlegur.
Mér fínnst að það ætti að breyta
tímanum eða endursýna þættina,
til dæmis á miðvikudögum í barn-
atímanum. Eg vona að þessu verði
breytt kæri Velvakandi."
spumingin: Væri ekki reynandi að
flytja hana inn grenilúsinni til höf-
uðs? Þetta hefur oft verið gert með
góðum árangri erlendis, að ein skor-
dýrategund hefur verið látin halda
annarri í skefjum. Væri þetta ekki
verðug verkefni fyrir skordýrafræð-
inga að vinna að?
Þá er þetta útrætt mál af minni
hálfu og að endingu þakka ég Gísla
Guðmundssyni góð orð og vinsemd
í minn garð.“
Víkverji skrifar
Víkveiji var á ferð um Veiðivötn
fyrir skömmu í yndislegu veðri
og yndislegri ferð. Vakti það undr-
un Víkveija, að leiðin upp í vötnin
var ekki sérlega vel merkt. Þrír
bílar voru í samfloti og sá á fremsta
bílnum hefur margsinnis farið inn
í Veiðivötn, en farið aðra leið en
valin var í þetta skipti, svo að hann
var ekki öruggur um leiðina, en
tókst að komast klakklaust á
áfangastað. Ferðafélaga Víkveija
varð á orði þegar honum fannst að
ekið hefði verið töluvert lengi án
nokkurra skilta: „Ætli við lendum
ekki bara á Akureyri?" Reyndin
varð einnig sú, að fólk úr hópnum
með þijú börn, varð að fara í bæinn
á undan hinum og var komið eitt-
hvað áleiðis veginn að Jökulheimum
þegar það uppgötvaði á hvaða leið
það var.
Nú er ekki óalgengt að uppi í
óbyggðum séu leiðir lítið sem ekk-
ert merktar. En Víkveija finnst
gegna öðru máli þegar um Veiði-
vötn er að ræða. Alls kyns fólk, sem
ekki er vant að ferðast um óbyggð-
ir, kaupir þar veiðileyfi, og ætti að
vera sjálfsagt að leiðin þangað sé
vel merkt.
XXX
Iþessari sömu ferð veitti Víkveiji
því einnig athygli hversu tijá-
gróður er orðinn algengur við
bóndabæi. 0g í kauptúnum úti á
landi er fólk strax farið að gróður-
setja í kringum nýreist hús. Þvílíkur
munur!
Og nú síðast hafa Reykjavíkur-
borg og Skógrækt ríkisins tekið
höndum saman og ætla að gefa
Reykvíkingum kost á að kaupa
ódýrt land við bæjarmörkin til þess
að rækta í. Það er lofsvert framtak.
í höfuðborginni hefur verið stig-
vaxandi áhugi á gróðursetningu
bæði hjá fyrirtækjum og einstakl-
ingum. Það virðist orðið æ algeng-
ara að fólk gangi fyrst frá lóð og
húsi sínu að utan áður en það lýkur
endanlega við húsnæði sitt að inn-
an. Og forráðamenn nýrra fyrir-
tækja eru orðnir meira og meira
vakandi fyrir að helluleggja og
gróðursetja strax í kringum fyrir-
tæki sín.
XXX
En það er einkennilegt hversu
illa gengur að kenna Islending-
um snyrtilega umgengni. Fyrir
nokkrum árum var áróður í gangi,
sem var svohljóðandi: Hreint land
— fagurt land. Virtist þetta hafa
sín áhrif, og betri umgengni varð
bæði úti á landi og á höfuðborgar-
svæðinu. Hægt og sígandi fór þetta
á verri veg og það er alls ekki óal-
geng sjón að sjá í dag bæði full-
orðna og börn henda bréfadrasli
hugsunarlaust í götuna, út um
bílrúðuna eða tæma öskubakkann
úr bílnum á gangstéttina.
Víkveija finnst þetta hinn mesti
sóðaskapur og skorar á íslendinga
alla sem einn að endurvekja hugtak-
ið: Hreint land — fagurt land.