Alþýðublaðið - 03.03.1932, Blaðsíða 2

t
I
i ' í....................;
ALÞÝÐUBLAÐIÐ
Liðhlanpar
Alþýðafiaibsins.
Enginn maður innan alþýðu-
samtakanna á íslandi hefir átt
.slíkt tækifæri til þess að vinna
alþýðunni gagn sem Einar 01-
geirsson.
Með samkomulagi við Jónas frá
Hriflu, er Einar gerði bak oið fé-
}aga sínaj í Alþýðuflokknum, tókst
honum aþ tryggja sér fram-
kvæmdastjórastöðu við Sildar-
einkasöluna. Og nú lá leiðin op-
in fyrir honum að framkvæma
eitt af mikilvægustu stefnuskrár-
atriðum Alþýðuflokksins: sildar-
eánkasöluna.
Frá öndverðu hefir rikisrekstur
á ýmsu'm sviðum og einkasala á
aðalafurðum landsins verið
\pungamiðjan í stefnuskrá Alþýðu-
flokksins, og það af mörgum á-
stæðum, þó ekki sé nefnt hér
annað en það, að ólikt auðveld-
ara verður að pjóðnýta þau fyr-
irtæki, sem ríkisrekstur er á, en
hin, sem eru í eigu einstakra
manna, og að meðan stjórnleysi
það ríkir á sölu innlendu afurð-
anna, er við öll könnumst svo
vel við, verður sultur qg atvinnu-
leysi annaðhvort ár hjá verka-
lýðnum.
Með því nú að vinna starf sátt
dyggilega hefði Ei'nar Olgeirsson
getað unnið verkalýðnum ómet-
anlegt gagn, og hefði vitneskj-
an um það átt að vera nóg til
þess að koma honum til þess að
leggja fram alla starfskrafta sína
(en hins vegar átti það heldur
ekki að spilla starfi hans, að
hann' átti að fá það mjög vel
borgað, það er 15 þús, kr. árs-
laun).
Þegar Einar mallaði það við
Jónas, að hann yrði framkvæmd-
arstjóri við Síldareinkasöluna,
hlaut hann að vita að hann hafði
sáralitla þekkingu á því starfi,
er hann ætlaði að taka að sér, en
hann hefir vafalaust treyst á með-
fæddan dugnað sinn til þess að
setja sig inn í starfíð, og hafði
þar meö réttu á töluvert að
treysta.
En eins og Ádam gamli var
ekki lengi í Paradís, eins var
Einar ekki lengi með allan hug-
ann í Einkasölurmi.
Um það ieyti sem sá tírni nálg-
aðist, að hann sökum kunnug-
leika síns á starfinu för að verða;
þvi vaxinn, var Brynjólfur
Bjarnason búinn aö koma honum
á þá skoðun, að allar einkasolur
og allur ríkisrekstur væri frá hin-
um vonda, og væri aðallega til
gagns fyrir Kveldúlf og Pál frá
Þverá! Einar breytti því gersam-
lega um starfsaðferð. í stað þess
að reyna að tryggja framtíð síld-
veiðanna með því að tryggja
framtíð einkasölunnar, með ein-
lægu starfi fyrir hana, og þar
með vinna verkalýðnum á sjó og
landi ómetanlegt gagn, fór Einar
að vinna á móti Einkasölunni.
í Þóttist vera að draga taurn verka-
lýðsins, en var þó raunverulega
að reyna að kaupa lýðhylli
sprengingaflokki þeim, er hann
og Brynjólfur voru þá að magna,
Þessi stefnubreyting Einars
væri lítt skiljanleg, ef hann hefði
ekki sýnt það í fleiru, að hann
er maður með afbrygðunr áhrifa-
gjarn og fljótur að skiftá um
skoðun, eins og sjá má af því,- að
1929 kom hann á hlutaskiftum á
síldveiðaskipum á Norðurlandi, en
1930 um haustið var hann orðinn
hinn grimmasti inóti þeiim!
Öréttmætt væri í gnein um lið-
hlaupa Alþýðuflokksins að minn-
ast ekki meir en gert hefir verið
hér á Brynjólf Bjarnason, því það
er hann, sem fyrst og fíiemst
hefir unnið að sprengingu Al-
þýðuflokksins.
Eins og kunnugt er, þá voru
upprunalega allir verklýðssinnar
þeirrar skoðunar, að nauð-syn
bæri til að verkalýðurinn væri
aliur sameinaður í Alþýðuflofekn-
um, og það jafnt hvort sem menn
væru lýðræðisjafnaðarmenn eða.
kommúnistar, og enn pá er meg-
inporri alls verkalýðs pessarar
skoðimar. En Brynjólfur Bjarna-
son, seni ætlaði að verða leiðtogi
verkalýðsins, en gat það ekki,
sá að lokuni ekki aðra leið til
þess að verða foringi, en að
stofna sérstakan fiokk. En til þess
þurfti hann að mynda sér aórar
skoðanir en þær, sem Alþýðu-
flokkurinn hafði og það gerði
hann líka myndarlega, pví hann
tók hreinlega upp skoðanir Morg-
unblaðsins um að einkasölur og
ríkisrekstur vœri stórskaðlegur, en
gengur þeirn mun lengra en
Moggi, að hann heldur því iram,
að þær séu sérstaklega skaðlegar
fyrir verkalýÖinn!
Eins og við var aö búast og
jafnan er siður um liðhlaupa,
hafa þeir Einar og Brynjólfur
snúist heiftúðlega gegn sínum
gamla flokki, Aljþýðuflokknum,
heiftúðlegar en nokkurntíma auð-
valdið sjálft. Og þó Þverár-Páll
og Öli Thors fussi sennilega við
þeim Brynjólfi og Einari, þá eru
þeir þó samherjar í því áð reyna
að rífa niður samtök yerkalýðs-
ins, og fer vel á því að „Verk-
lýðsblaðið" njóti að nokkru fjár-
styrks frá sömu lindum og Moggi.
Einar og Brynjólfur nota líka
nákvæmlega sömu aðferðirnar
gegn verklýöSsamtökunum og
auðvaldið: þa'ð er að svívirða þá
menn, sam verkalýðurinn hefir
feoisið sér fyrir forgöngumenn.
Einar og Brynjólfur hafa báðir
ritað nafnlausar níðgreinar í
„Vierklýðsblaðið“ uin þá, er sitja
í stjórn aðalverklýðsfélaganna hér
og í stjórn Alþýðusambandsins
og hefir þetta útibú auðvaldsins
haldið uppi rótarlegri rógi en
nokkurntíma auðvaldið sjálft. Má
segja a'ð þeir félagar haldi sér
vel fast við sinn keip; úr því
þeir halda að þetta sé vegurinn
fyrir þá. Þesisir menn halda að
Tnttngu máaaða gðmlu
barni stolið.
Þjéfsrnir krefjasf 5© fnisBsnd dollara fjrrlr
aH sleppa f&wio,
Charles A. Lindbergh.
Hopewell í New-Yiersiöy í morfg-
un. U. P. FB. Ríkislögneglan í
Niew-Yersey í Bandaríkjunum hef-
ir árangurslaust leitað í heilan
sólarhring að bófum, sem námu
á brott tuttugu mánaða gamlan
son Charles A. Lindberghs flug-
kappans fræga. Hafa bófarnir-
sent Lindbergh orðsendingu þess
efnis, að þeir heimti að hann.
láti þá fá 50 þúsund dollara (um
þrjú hundruð og tuttugu þúsund'
íslenzkra króna), og skuli þeir
þá gefa honurn barnið aftur. Rík-
islögreglan hefir ráðlagt Lind-
bergh að greiða féð.
Lindbergh varð hei:msfræguv,
fyrir að verða fyrstur til að
fljúga einn yfir Atlantshaf frá
York til Parísar, og varð hanní
fyrir þetta eftiriætisgoð allra Am-
eríkumanna, enda hafa þeir eng-
an mann dáð eins mjög í ræðiji
og riti á síðari ármni. LindbergK
er af sænskum ættum. Hann gift-
ist fyrir um tveimur árum dótt-
ur ræðismanns Bandaríkjanna í
New-York til Parísar, og varð lianu
Mexíkó, Morrows. Var Morrow
vellauðugur maður, og er hiann
lézt, þá erfði kona Lándberghs
mikið fé.
Þessi bófaaðferð, að ræna börn-
um ríkra inanna og kref jast lausn-
argjalds fyrir þau, er afartíð t
Bandaríkjunum og víðar, þar sem
stigamenskan er mikil og algeng.
Innbrot i nótt.
i
Tf©If drengir, 10 og 11 ára,
brjótast mn í HIjóðfærabúsið»
og fara með peningakassann
með sér. — TMjnn að npp
Biis pá kesKsst.
í nótt um klukkan 1 sáu
lögregluþjónar tvo litla drengi
vera á gangi hér á götunum.
Gáfu lögregluþjónarnir sig á tal
við þá, og varð það úr að þeir
tóku þá meö sér upp á lögreglu-
stöð til að fá þar að vita hjá
þeim hvað þeir væru að gera
svo sieint úti. Er á lögreglustöð-
ina kom var leitað á drengjunum,
og kom í Ijóis, að þeir voru með
mikla peninga. á sér, auk þess sem
þeir voru með buddur og ýmsar
aðrar leðurvörur í vösunum. Var
nú gengið á þá og sögðust þeir
þá hafa farið inn í Hljóðfæra-
húsið í Braunsverzlun og stolið
þar bæði peningum og öðru- Er
lögreglan fór að athuga vegsum-
merki kom í ljós, að drengimir
höfðu brotið glugga Vallarstrætis
megin við verzlunina og &kriðið
þar inn. Peningakassann höfðu
þeir brotið upp með steini, eftir-
að þeir höfðu draslað honum með
sér út og inn í næsta port. 1
kassanum voru 400 krónur í pen-
ingurn og auk þess ýms skjöl og
bækur, peningana höfðu dreng-
irnir tekið, en látið hlitt vera.
Piemngakasisinn er -stór og þung-
ur, og er alveg ótrúlegt hvernig
drengjunum hefir tekist að kom-
ast með hann út.
Drengirnir eru 10 og 11 ára að
aldri.
hægt sé a'ð verða forgöngumemn
verkalýðsins án þess að vinna
star'f, bara ef nóg er rægt. Þeir
eru eins og kerlingin, sem hélt
að ekki þyrfti að róia, „hér hafa
þeir hitann úr“, sagði hún og,
fráus við 'árarhlunninn.
Ólafur Friðriksson.