Morgunblaðið - 21.12.1986, Qupperneq 17

______________________________MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 21. DESEMBER 1986
Minninff:
Finnur Hauks-
son, sjómaður
MINNINGARATHÖFN um Finn Hauksson fór fram í Siglufjarðar-
kirkju i gær, laugardag. Sama dag áttu þær minningargreinar,
sem hér birtast, að koma í blaðinu. Vegna tæknilegra mistaka
fórst það fyrir og harmar blaðið það mjög um leið og aðstandend-
um hins látna er vottuð samúð og þeir beðnir velvirðingar.
Fæddur 10. nóvember 1955
Dáinn 22. nóvember 1986
Finnur fæddist 10. nóvember
1955, sonur hjónanna Hauks Magn-
ússonar, kennara, sem fæddur er
og uppalinn í Onundarfirði og Erlu
Finnsdóttur sem er borin og barn-
fæddur Siglfirðingur. Þau hjón
eignuðust fjögur börn og var Finnur
næstelstur þeirra. Hann ólst upp
hér í Siglufirði og varð snemma
tápmikill og skemmtilegur strákur,
sem lét sér stundum ekki allt fyrir
bijósti brenna og orðheppinn með
afbrigðum.
Svo sem oft er með drengi, sem
alast upp í sjávarplássum á borð
víð Siglufjörð, fór hann kornungur
til sjós og síðan varð sjórinn starfs-
vettvangur hans — lengst af eða í
nærfellt 10 ár með Kristjáni Rögn-
valdssyni, fyrst á Dagnýju og síðar
á Sigurey.
Kynni okkar Finns hófust fyrir
alvöru er við urðum skipsfélagar á
Dagnýju um áramótin 1973—74 og
vorum það samfellt í átta ár — og
nú höfðu leiðir legið saman á ný.
Aldrei brá skugga á vináttu okkar.
Líf mitt og starf hefur fært mér
marga kunningja en fáa einkavini,
mér þykja því örlögin grimm þegar
einn þeirra er hrifsaður burtu í
blóma lífsins. Á augabragði verður
hann minning, sem maður talar um,
en ekki við.
Minningamar hrannast upp í
huganum, tugir ferða yfir hafíð til
Englands, Hollands og Belgíu og
stundum fékkst í soðið þegar við
vorum saman. Það var líka stundum
stungið út úr einni ölkrús. Það er
alltaf bjart yfír minningu góðs vin-
ar. Minnisstæðastur verður hann
þó ávallt fyrir hversu beinskeyttur
hann gat verið og jafnvel óþarflega
hreinskilinn. Hann lagði það ekki í
vana sinn að tala tæpitungumál,
hver svo sem í hlut átti.
Finnur var afburða-traustur og
góður sjómaður og gat gert nánast
allt sem gera þarf um borð í sér-
hveiju skipi. Það er alltaf mikil
eftirsjá að slíkum mönnum, því að
þeirra hendur hafa fært íslensku
þjóðina út úr moldarkofunum og
sultinum til nútíma húsa og alls-
nægta — það væri ekki merkilegt
mannlífið á Islandi ef enginn reri
til fískjar.
Finnur kvæntist árið 1978 Helgu
Óladóttur og eignuðust þau tvær
dætur, Dagnýju og Söndru. Þau
slitu samvistir fyrr á þessu ári. Það
skildi óneitanlega eftir djúp sár í
sál hans, er tekin voru að gróa,
þegar höndin, sem harðast slær,
skar svo óvænt á líf hans.
Við hjónin sendum foreldrum
hans, systrum, dætrum og öðru
venslafólki okkar innilegustu sam-
úðarkveðjur.
Við söknum kærs vinar og ég
hygg að svo sé um marga fleiri.
„Það syrtir að er sumir
kveðja . . .“
Sigurður Helgi Sigurðsson
í gær fór fram minningarathöfn
um vin minn, Finn Hauksson frá
Siglufirði. Okkur hjónin setti hljóð
er móðir mín hringdi sunnudags-
morguninn 23. nóvember og bar
okkur þá harmafregn að Finn hefði
tekið út af togara þá um nóttina.
Maður á erfitt með að skilja og
sætta sig við þegar ungir vinir eru
kallaðir brott svo skyndilega.

Við Finnur ólumst upp í ná-
grenni hvor við annan á Siglufírði,
og var alla tíð mikill samgangur
milli heimila okkar og minnist ég
ýmissa ánægjulegra atvika úr æsku
okkar.
Finnur var einkasonur hjónanna
Erlu Finnsdóttur og Hauks Magn-
ússonar, átti hann þijár systur, þær
heita Jóhanna, Bára og Bylgja.
17
Finnur fór ungur til sjós, eins og
algengt er í sjávarplássum, og átti
sjómennskan eftir að verða hans
lífsstarf. Kom þá snemma í ljós
dugnaður sá og áreiðanleiki sem
Finnur hafði til að bera. Best kynnt-
ist ég þó Finni þau ár sem ég og
fjölskyldan mín bjuggum á Siglu-
fírði. Þá vorum við saman til sjós
á togaranum Sigurey SI 71 í rúm.
4 ár.
Finnur var traustur vinur og
ávallt hress og skemmtilegur í við-
ræðum. I löngum túrum var oft
mikið skrafað um heima og geima
og margt skemmtilegt kom uppá,
sem ég ætla ekki að tíunda hér, en
mun ávallt geyma í minningunni.
Eftir að ég og fjölskylda mín
fiuttum suður fækkaði samfundum
okkar Finns, en við hittumst þó
alltaf þegar farið var í heimsóknir
norður. Einnig hringdi Finnur
stundum til okkar og nú síðast rétt
rúmum mánuði fyrir slysið og áttum
við langt tal saman um ýmislegt
og þ.á m. áform um að hittast fljót-
lega, en örlögin hafa komið í veg
fyrir það.
Finnur var kvæntur Helgu Óla-
dóttur og áttu þau tvær dætur,
Dagnýju 8 ára og Söndru 4 ára,
sem nú eiga um sárt að binda við
fráfall yndislegs föður. Finnur og
Helga slitu samvistir.
Við kveðjum góðan vin og send-
um foreldrum hans, dætrum,
systrum, móðurbróður og öðrum
ástvinum innilegustu samúðar-
kveðjur og biðjum guð að styrkja
þau í þeirra miklu sorg.
Steini Villi og Þurý
I
I
Nýjai bœkui írá Skuggsjá
Árni Óla
Reykjavík
íyrri tíma III
Hér eru tvœr síðustu Reykjavíkur-
bœkur Árna Óla, Sagt írá Reykjavík
og Svipui Reykjavíkui, geínar
saman út í einu bindi. Þetta er þridja
og síðasta bindið aí ritinu Reykjavík
íyrri tíma. í þessum bókum er geysi-
mikill íróðleikur um persónur, sem
mótuðu Reykjavík og settu svip á
bœinn. Nútímamaðurinn öðlast
nýjan skilning á höíuðborg landsins
og íorverunum er hana byggðu. Frá-
sögn Árna er skemmtileg og liíandi,
og margar myndir prýða bœkumar.
Helga Halldórsdóttir
írá Dagverdará
Öll erum viö menn
Helga Halldórsdóttir segir hér írá íólki,
sem hún kynntist sjálí á Snœíellsnesi,
og einnig íólki, sem íoreldrar hennar
og aðrir sögðu henni írá. Þetta eru írá-
sagnir aí sérstœðum og eítirminni-
legum persónum, svo sem Magnúsi
putta, Leirulœkjar-Fúsa, Þórði sterka
o.íl. Kafli er einnig um Jóhannes
Sveinsson Kjarval listmálara og sagt
er írá skáldunum Bólu-Hjálmari,
Sigurði Breiðíjörð, Jónasi Hallgríms-
syni og Símoni Dalaskáldi. Mikið er aí ]
vísum í bókinni, sem margar haía
hvergi birst áður.
Pétur Zophoníasson
Víkingslœkjarœtt III
Þetta er þriðja bindi nýrrar útgáíu aí
Víkingslœkjarœtt, niðjatali Guðríðar
Eyjólísdóttur og Bjarna Halldórssonar
hreppstjóra á Víkingslœk. í þessu
bindi eru niðjar Jóns yngra Bjarna-
sonar. Alls verða bindin fimm í
þessari útgáíu aí hinu mikla œtt-
írœðiriti Péturs Zophoníassonar.
Myndir aí þeim, sem í bókinni em
nefndir, em íjölmargar eins og í fyrri
bindum ritsins, og mun íleiri heldur
en vom í íyrstu útgáfunni.
Pétur Eggerz
Ævisaga Davíös
Davíð vinnur á skriístofu snjalls íjár-
málamanns í Washington. Hann er í
sífelldri spennu og í kringum hann er
sííelld spenna. Vinur hans segir við
hann „Davíð þú veist of mikið. Þú
verður að íara írá Ameriku eins íljótt
og auðið er. Þú ert oiðinn eins og
þeningaskápur íullur aí upplýsing-
um. Þeir vita að þú segir ekki írá. En
þeir óttast að einhverjum slóttugum
bragðaref takist að leika á þig, opna
peningaskápinn og hagnýta sér
upplýsingarnar."
SKUGGSJÁ - BÖKABÚÐ OLIVERS STEINS SF.
1 ; v