Morgunblaðið - 08.01.1987, Page 46

46
tA If
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 8. JANÚAR 1987
mmmn
Ást er... <3 ^ C>
CÍ-Y-'*X- £7 £>
jsV J \ > Jrf
V-ío
. .. það sem hugsað um. ég hef
TM R«q. U.S. Pat. Otf.—all rights reservad © 1986 Los Angeies Times Syndicate
Pabbi. Það er negri að ,
spyrja um þig.
Með
morgnnkaffinu
peningunum þínum. Eigi
að síður værir þú nú ekki
sá sem þú ert ef þú ættir
þá ekki.
Það verður ekki annað sagt en að nýársleikrit Sjónvarpsins „Líf til einhvers“ hafi vakið mikla athygli.
„Ein úr Ártúnsholti" telur það hafa verið „ekkert nema klám og algjörlega samhengislaust“.
Árið byrjar ekki vel hjá Ríkissjónvarpinu
Em úr Artúnsholti skrifar:
Ekki virðist nýja árið ætla að
byrja vel hjá Ríkissjónvarpinu. í
fyrra var mjög gott áramótaball hjá
Sjónvarpinu og bjóst maður nú við
svona ámóta léttu og skemmtilegu
balli sem átti að sjónvarpa beint frá
Broadway. En það fór nú á annan
veg og var fengin hundleiðinleg
erlend hljómsveit með þung og leið-
inleg lög sem fáir kunnu að meta.
Af hveiju var ekki hægt að fá ein-
hveijar íslenskar hljómsveitir? Nóg
er nú til af þeim. Eg hef heyrt hjá
mörgum að þeir hafi slökkt á sjón-
varpinu eftir að hafa litið á
áramótaskemmtunina. Ekki skán-
aði það á nýársdag þegar ríkissjón-
varpið frumsýndi leikritið Líf til
einhvers eftir Nínu Björk Ámadótt-
ur sem var ekkert nema klám og
algjörlega samhengislaust. Því var
ekki fengið eitthvað skemmtilegt
efni sem allir hefðu getað horft á?
Nú skora ég á Ríkissjónvarpið að
bæta sig því annars fara allir að
horfa á Stöð 2.
SÖNGUR HJÁLMARS KJARTANS-
SONAR STÓRKOSTLEGUR
Ágústa Ágústsdóttir skrifar:
Við aftansöng í Fríkirkjunni í
Reykjavík á aðfangadagskvöld söng
Hjálmar Kjartansson, bassasöngv-
ari, stólversið „Nóttin helga". Er
skernmst frá því að segja, að
þvílíkur afburðasöngur heyrist ekki
oft hér í bæ.
Þeir, sem skrifa um tónlist í blöð-
in, spara sjaldnast stóm orðin.
Varla líður sá dagur, að við lesum
ekki um „frábæra", „stórkostlega“
og „glæsilega" frammistöðu söngv-
ara. Vissulega er svo mikið hrós
misjafnlega vel verðskuldað og tek-
ur þó steininn úr þegar skrif-
finnamir fara að ræða um
„stórsöngvara" og „heimssöngv-
ara“. Slíkt oflof á varla við, þegar
við miðum við góðan söng, eins og
hann verður bestur. Slíkan söng
heyra Islendingar sjaldan, nema þá
helst á erlendri gmnd, þótt þar sé
auðvitað líka mikið um meðalsöng
og vondan söng.
Það fer ekki á milli mála, að
nokkrir íslenskir söngvarar hafa af
einhveijum ástæðum fengið nokk-
urs konar einkarétt á þessum miklu
hrósyrðum og virðist jafnvel gilda
einu frammistaða þeirra. Hvar og
hvenær sem þeir láta til sín heyra,
er viðkvæðið jafnan hið sama: „Frá-
bært“, „stórkostlegt".
Nú vill svo til að Hjálmar Kjart-
ansson er söngvari af Guðs náð.
Eg ætla því að leyfa mér að nota
stóm orðin um söng hans í Fríkirkj-
unni á aðfangadagskvöldið. Rödd
hans er glæsileg og þróttmikil,
tæknin frábær og flutningurinn all-
ur stórkostlegur. Ég vona að við
eigum eftir að heyra til hans sem
mest og oftast.
HÖGNI HREKKVlSI
/, SLAPPA&U AF- ■ HAMN VEPPOR í ÞuRKKl/i
/ Vl KU/ "
Víkverji skrifar
egar fréttir bámst af því, að
ætlunin væri að festa bók
Umberto Eco, Nafn rósarinnar, á
filmu, urðu margir lesendur henn-
ar undrandi. Að öðmm þræði tekst
höfundurinn á við flókin guð-
fræðileg vandamál og lýsir
hugmyndafræðilegum átakamál-
um innan katólsku kirkjunnar.
Efni að þessu tagi er ekki auð-
velt viðfangs fyrir kvikmynda-
gerðarmenn. Nú getum við séð
það á tjaldinu í Háskólabíói,
hvemig til hefur tekist. Er þar
margt vel gert.
í blaðinu International Herald
Tribune kemst Mark Hunter,
kvikmyndagagnrýnandi, þannig
að orði, að allir þeir, sem ekki
hafi lesið bókina eftir Eco, hafi
örugglega gaman að myndinni.
Ekki er Víkveiji sammála þessu.
Fyrir þá, sem lesið hafa bókina,
er forvitnilegt að sjá, hvemig
Jean-Jacques Annaud dregur
megindrættina á hvíta tjaldinu.
Aherslurnar í kvikmyndinni
em allt aðrar en í bókinni.
Hunter bendir á, að bókin fjalli
um gildi trúarinnar á grimmd-
artímum rannsóknaréttarins. Á
hinn bóginn sé kvikmyndin um
ástir og holdlegar fýsnir, frá því
að stigið er inn fyrir múra af-
skekkst Benediktina-klaustursins
í vetrargráum fjöllum Norður-
Ítalíu.
Annaud kynnir okkur ekki fyrir
hámenntuðum munkum heldur
hópi af furðulegum körlum, sem
sýna lostafulla tilburði. Hunter
segir, að í mynd Annauds sé kirkj-
an dauð og fólkið takist á um
leifar hennar. Svo virðist sem
Annaud hafí ekki haft þrek til að
horfast í augu við þá staðreynd,
sem Eco rökstuddi, að hinn raun-
verulegi hryllingur í sambandi við
rannsóknaréttinn hafi verið, að
þeir, sem stjómuðu honum, trúðu
því, sem þeir voru að gera.
að er ánægjuleg breyting á
starfsháttum kvikmyndahús-
anna, hve fljótt þau fá nýjar
myndir til sýninga. Gefur það bíó-
ferð að sumu leyti nýtt gildi að
geta skoðað myndir á sama tíma
og unnt er að lesa um þær í erlend-
um blöðum og tímaritum. Minnir
það okkur einnig á, að þeir, sem
rita um kvikmyndir í íslensk blöð
eru ekki aðeins í samkeppni hver
við annan heldur einnig erlenda
gagnrýnendur.
Kvikmyndaúrvalið í Reykjavík
er áreiðanlega einsdæmi í veröld-
inni. Margar milljónaborgir geta
ekki státað af öðru eins. Með hlið-
sjón af ijölda kvikmyndahúsa,
Qölda sala, fjölda mynda, fjölda
myndbandaleiga og fjölda mynd-
banda hljótum við íslendingar að
vera einhver filmuvæddasta þjóð
í heimi.