Morgunblaðið - 03.02.1987, Page 54

MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 3. FEBRÚAR 1987
54
Kveðjuorð:
Bjarni Halldórs-
son, Uppsölum
Fæddur 25. janúar 1898
Dáinn 15. janúar 1987
Afí okkar, Bjami Halldórsson á
Uppsölum, er látinn, tæplega 89
ára að aldri. Það er margt hægt
að gera og víða hægt að fara á 89
ámm. Afí fór ekki víða, hann var
lengstum heima í sveitinni, en þó
gerði hann svo margt. Hann helg-
aði sveitinni — búskapnum —,
málefnum landbúnaðarins og síðast
en ekki síst fjölskyldu sinni alla sína
krafta.
Afí og amma bjuggu á Uppsölum
frá árinu 1925. Á löngum búskapar-
ferli þarf oft mikla krafta til að
standa af sér erfíðleikana, sem á
vegi verða. Með sameinuðum kröft-
um og trúnni á guð tókst þeim að
standa af sér öll veður og stunda
sinn búskap. Þau bjuggu bömum
sínum kærleiksríkt heimili. Afí var
bóndi af hugsjón og heimtaði ei
daglaun að kvöldi. Hann ræktaði
landið sitt af alúð og vann þannig
störf fyrir niðja sína, að þeir gætu,
að honum gengnum, haldið áfram
starfí bóndans; að eija jörðina og
móðurmoldina sem á okkur öll.
Þannig lagði hann gull í lófa fram-
tíðar.
Frá árinu 1953 bjuggu amma og
afí í félagi við Áma frænda okkar
og Sólveigu konu hans og nutu
skjóls hjá þeim eftir það.
Afí vann mikið að félagsmálum
bæði innan héraðs og utan. Ekki
verða einstök störf hans tíunduð
hér, en víst er, að alltaf lagði hann
þeim málum lið, er til heilla máttu
horfa fyrir land og lýð.
Ömmu missti hann fyrir fjórum
árum og var söknuður hans sár.
Þá var hin stóra fjölskylda hans,
sem hann unni svo mjög, huggun
harmi gegn, gerði honum lífið létt-
ara og stundimar styttri. Má þar
einkum nefna fjölskylduna á Upp-
sölum, sem hlúði að afa með
einstakri umhyggju og hlýju. Verð-
ur það seint fullþakkað.
Á fyrstu búskaparárum sínum á
Uppsölum gekk afí ekki heill til
skógar. Gekkst hann undir mikla
aðgerð og var svo hætt kominn, að
honum var vart hugað líf. Þá var
hann ungur maður og yngsta bam
þeirra ömmu nýfætt. En starfsdegi
hans hér var ekki lokið og hann
náði heilsu á ný. Hann sagði síðar,
að það hefði bara ekki verið hægt
að deyja fá ömmu og öllum bömun-
um. Taldi hann, að æðri máttarvöld
hefðu gripið í taumana og gefíð sér
líf.
Þetta líf hefur nú yfírgefíð hann,
lífíð sem áður var honum svo dýr-
mætt. Eftir að amma dó var hann
í raun bara að bíða. Þessi bið er nú
á enda, hann hefur fengið þá hvíld
sem hann þráði og öðlast eilífan
frið. Hann hvorki kveið dauðanum
né hræddist hann. Það þurfti hann
ekki, því ekki aðeins var ævin orðin
löng, heldur bæði starfsöm og far-
sæl. Að lokum sigraði ellin, sem
enginn sér við. Hann bar merki
margra langra vinnudaga, enda
voru handtökin og sporin orðin
mörg. Hvomgt mun mást út.
Við systkinin þökkum afa fyrir
öll hans gæði og hve hann hvatti
okkur til dáða, ætíð tilbúinn að
styðja og styrkja, ef á þurfti að
halda. Afí mun lifa í minningunni
og sú minning er falleg. Góður guð
blessi hann um eilífð alla.
Systkinin frá Frostastöðum
Minning:
Jón Gunnlaugs-
son, vélstfóri
Fæddur 25. september 1908
Dáinn 10. desember 1986
Mig langar að minnast Nonna
með nokkrum orðum. Eg ólst upp
á Siglufírði í næsta húsi við Nonna
frænda í dúkkuhúsinu, eins og við
systkinin kölluðum hann. Nonni
frændi kallaði mig ailtaf litlu ráðs-
konuna sína. Átti ég það til að labba
Birting af-
mælis og
minningar-
greina
Morgunblaðið tekur af-
mælis- og minningargreinar
til birtingar endurgjaldslaust.
Tekið er við greinum á rit-
stjórn blaðsins á 2. hæð í
Aðalstræti 6, Reykjavík og á
skrifstofu blaðsins í Hafnar-
stræti 85, Akureyri.
yfír til hans og vaska upp, skúra
og taka til og spila svo kasínu og
ólsen ólsen í óratíma á eftir. Þetta
voru ljúfar stundir fyrir 8—9 ára
gamla stelpu, og ég gleymi þeim
aldrei.
Nonni stundaði sjóinn allt frá
bamsaldri. Var það hans líf og
yndi eftir að hann missti eiginkonu
sína, föðursystur mína og nöfnu,
Ólafíu Pálínu Helgadóttur (Diddu),
1958 þá aðeins 36 ára. Áttu þau
tvö börn, Þóru og Hafliða Helga.
En Nonni átti eina dóttur fyrir
hjónaband, Guðbjörgu Ástu.
Nonni veiktist við störf sín á sjón-
um, fékk reykeitrun og varð að
fara á Vífílsstaði. Hann beið þess
aldrei bætur og gat því ekki stund-
að sjóinn.
Á Vífílsstöðum kynntist hann
eftirlifandi konu sinni, Guðbjörgu
Magnúsdóttur. Stofnuðu þau heim-
ili í Hátúni 10.
Nonni hóf störf við Verslunar-
banka íslands 1972 sem húsvörður.
Starfaði hann þar allt til áramóta
1985—1986 og varð þá að hætta
vegna heilsuleysis. Nonni og Gugga
tóku mér eins og dóttur þegar ég
kom til Reykjavíkur í nám 1978 og
stóð heimili þeirra mér alltaf opið.
Svo þegar ég kynntist eiginmanni
mínum tóku þau honum opnum
örmum.
Við höfum átt yndislegar sam-
verustundir við rabb og spila-
mennsku og þökkum við fyrir allt.
Elsku Gugga, guð gefi þér styrk
á þessari erfiðu stund. Drottinn
blessi minningu Nonna. Hvíli hann
í friði.
Didda og Björgvin
Kveðjuorð:
Þórarinn Sigurðs-
son sjómaður
Þegar ég mætti Þórarni Sigurðs-
syni fyrrverandi sjómanni i Austur-
stræti fyrir nokkrum mánuðum,
með staf í hendi, en að öðru leyti
andlega hressum, og hann sagði
að fyrra bragði komdu sæll Geiri
minn, grunaði mig síst að ég væri
að sjá hann í hinsta sinn á þessari
jarðnesku ævibraut okkar.
Nú er hann fallinn frá, en góðar
minningar um hann geymast. Kona
hans, Laufey Bjarnadóttir, lést fyr-
ir mörgum árum. Ég man mjög vel
eftir þeim og tveim elstu börnum
þeirra er fjölskyldan átti heima suð-
ur á Fálkagötu 6 héma í bænum.
Ég man líka eftir systkinum hennar
og foreldrum, þeim Bjama og Guð-
rúnu. Þau voru austan af Stokks-
eyri og bjuggu einnig við
Fálkagötuna. Mig langar að geta
þess að Laufey og móðir mín, sem
einnig er látin, voru góðkunningjar
á uppvaxtarámm sínum. Er kunn-
ingsskapur því milli ijölskyldnanna
frá fornu fari.
Þórarinn heitinn var fyrst og
fremst togarasjómaður, maður dug-
legur, vinfastur og tryggur vinum
sínum. Hann var mjög jákvæður
maður í afstöðu sinni til manna og
málefna. Verður ætíð bjart yfir
minningunni um hann.
Eftirlifandi ættingjum hans votta
ég innilega samúð og hlutttekningu.
Blessuð veri minning Þórarins.
Þorgeir Magnússon
IIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIMIIMIIIIIIIIIIIIIIIIIII