Morgunblaðið - 12.02.1987, Blaðsíða 51

okkar. Þeim hjónum varð þriggja
barna auðið, en þau eru: Kristín
gift Hermanni Tönsberg skrifstofu-
stjóra hjá Skrifstofuvélum hf.,
Guðmundur Páll blaðamaður og
bridgekennari, kvæntur Eddu Ax-
elsdóttur, og Laufey sem er ógift í
heimahúsum og stundar nám við
Háskóla íslands. Barnabörnin eru
sex. Áður hafði Örn eignast son,
Gunnar Örn, kerfisfræðing.
Þegar ég nú kveð kæran vin að
leiðarlokum, verður fyrst fyrir í
huganum minningm um hinn hug-
ljúfa og dagfarsprúða mann, sem
öllum vildi gott gera. Hann var ein-
lægur vinur vina sinna, sem voru
margir, og jafnan reiðubúinn að
rétta hjálparhönd, þar sem þess
gerðist þörf. Hann var húmoristi
eins og þeir gerast bestir og hafði
ríka kímnigáfu, sem hann kunni vel
með að fara án þess að særa aðra.
Hann var í eðli sínu gleðinnar mað-
ur, þótt undir byggi alvaran. Aldrei
sóttist Örn eftir vegtyllum eða
frama mér vitandi og ekki tranaði
hann sér fram á nokkum hátt.
Hann leit á slíkt sem hégóma og
eftirsókn eftir vindi. Hinsvegar var
Öm einn af snjöllustu bridge-spilur-
um okkar íslendinga fyrr og síðar
og vann til margra verðlauna á því
sviði. Hann leit á bridge sem göf-
uga íþrótt andans eins og best sést
af svari hans, er ég spurði hann
eitt sinn eftir harða bridge-keppni
hvort honum hefði ekki þótt súrt í
broti að bíða lægri hlut: „Nei, hinir
vom betri og áttu skilið að vinna."
Örn var einn þeirra mörgu, sem
héilluðust af rannsóknum Einars
bróður míns á arfleifð íslendinga
og var ávallt sannfærður um, að
þar væri á ferð stórmerkilegt efni.
Hann studdi Einar með ráðum og
dáð og var ófeiminn að tjá hug sinn
í þeim efnum. Þar var hann heill
og óskiptur, eins og hans var von
9g vísa. I öllum sínum störfum var
Öm með fæmstu mönnum, og það
hef ég eftir góðum heimildum að í
hinum umfangsmiklu olíuviðskipt-
um okkar íslendinga hérlendis og
erlendis hafi Örn jafnan verið í
fremstu röð vegna einstæðrar þekk-
ingar sinnar og hæfni. Og það
þykist ég vita, að nú sé skarð fyrir
skildi hjá Kassagerð Reykjavíkur,
þegar Örn er allur og hans nýtur
ekki lengur við. Enda sýndi Agnar
Kristjánsson forstjóri áþreifanlega
hvers hann mat Örn og störf hans
fyrir Kassagerðina og sé honum
heiður og þökk fyrir það. Laxveiði
stundaði Örn á hvetju sumri í mörg
ár og hafði yndi af. En sumaryndið
mesta var þó að dveljast í Lindar-
lóni, sumarhúsi þeirra hjóna á
Stokkseyri. Hvergi undi Örn sér
betur en þar, og þar var hann öllum
stundum þegar færi gafst. Allt ber
þar vott um smekkvísi og snyrti-
mennsku þeirra hjóna, ekki síst
verk Arnar í vegghleðslu og skúlpt-
úr í stein, sem honum þótti gaman
að fást við og má kalla listaverk.
Við sumarhúsaeigendur á Stokks-
eyri höfum átt margar gleði- og
unaðsstundir saman í hinu friðsæla
sjávarplássi með þessu fagra og
sérstæða umhverfi þar sem er
víðsýnið til fjalla og jökla á aðra
hönd en lónin og hið opna haf á
hina, sundurskilin af brimgarðinum.
Meðal okkar hefur ávallt ríkt vin-
átta og samheldni og er það ekki
síst þeim Lindarlóns-hjónum að
þakka. Ekki má heldur gleyma að
nefna hið góða fólk, Stokkseyringa,
sem ávallt hafa sýnt okkur einstaka
velvild og hlýju. Þetta var Arnar
fólk, sem hann mat mikils, og þar
átti hann marga vini og kunningja.
Að lokum þakka ég Erni sam-
fylgdina og öll fjölskyldan biður
honum Guðs blessunar.
Jón N. Pálsson
Örn Guðmundsson, viðskipta-
fræðingur, sem nú er látinn, var
prúðmenni. Bak við yfirlætislausa
framkomu, sem oftast einkenndist
af góðviljuðum húmor og háttvísi,
bjuggu þó miklar þverstæður —
borgaralegur bóhem og félagslynd-
ur einfari.
Hann var viðkvæmur, hlédrægur
og hreifst innilega eins og bam, en
um leið var hann blátt áfram og
umbúðalaus efnishyggjumaður.
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 12. FEBRÚAR 1987
Hann var hlýr vinur og velviljaður
í garð ókunnugra, launfyndinn og
naut sín vel í eigin hópi. Málum sem
hann tók að sér sinnti hann af
dæmafárri trúmennsku og vand-
virkni, lagði metnað sinn í að vinna
vel en hirti minna um metorð.
Erni var fjarri skapi að láta aldur
og heilsu setja lífsvenjum sínum
skorður. Hann var spilamaðurinn
sem naut tilverunnar, en var manna
vinnusamastur, sótti styrk sinn í
gott fjölskyldulíf og stóð dyggan
vörð um heimili sitt.
Frá fyrstu kynnum sýndi hann
mér einstaka hlýju og vinarhug sem
ég þakka af einlægni nú þegar leið-
ir skilja.
Öm naut þess mjög að vera í
sumarhúsi þeirra Þuríðar, Lindar-
lóni við Stokkseyri. Honum þótti
sumarið ekki komið fyrr en hann
hafði heilsað því í Stokkseyrarfjöru.
Hann vildi fara sem oftast austur
þar sem litla húsið og sérstæður
garðurinn bera natni hans og hug-
vitsemi glöggt vitni. Þegar hann
frétti að ég ætlaði út úr bænum
síðla sumars til að vinna við skriftir
í nokkrar vikur hringdi hann til
mín. „Má bjóða þér sumarbústað,"
sagði hann hressilega. Ég þakkaði
tilboðið, en endurtók það sem ég
hafði áður sagt við Þuríði, að ég
vildi ekki hafa af honum síðsumar-
stundimar í Lindarlóni og ætlaði
annað. Hann tók af öll tvímæli um
hug sinn í því máli og sagðist ekki
ansa svona viðbámm. Hann vildi
hvergi frekar vita af mér við bók-
arsmíðina en í Lindarlóni. „Þetta
er þá afráðið," sagði hann í lok
samtals og gekk síðan í að undirbúa
húsið fyrir vist mína þar. Meðal
annars var þess gætt að hitinn
væri á þegar ég kæmi og að allt
væri sem þægilegast.
Ekkert okkar grunaði að þetta
væri síðasta sumarið hans. En sam-
an við minningar um ógleymanlegar
einverustundir á Stokkseyri síðsum-
ars 1986 verður alltaf ofin þakklæt-
iskennd til Arnar Guðmundssonar
sem gaf mér þessa daga.
Þuríði vinkonu minni, bömum,
tengdabömum og barnabörnum
færi ég innilegar samúðarkveðjur
og óska Erni Guðmundssyni guðs
blessunar.
Jónína Michaelsdóttir
Öm Guðmundsson, vinur minn,
félagi og samstarfsmaður í meir en
þriðjung aldar, er látinn. Banamein
hans var krabbamein í lifur, sem
fannst um síðir í lok nóvembermán-
aðar. Engin læknisráð dugðu og
hann lést hinn 3. þ.m., 65 ára að
aldri. Ég hafði verið ijarverandi í
viku, og ekki gmnaði mig, að við
ættum ekki eftir að sjást. Þannig
er hverfulleiki heimsins.
Þótt við Öm værum samtímis í
háskólanum öll háskólaár hans, og
þekktumst því þá strax, var ekki
um neinn náinn kunningsskap okk-
ar að ræða þá. Hann var sunnan-
maður, en ég að norðan, og í þá
daga var kunningsskapurinn frá
menntaskólaárunum mjög ráðandi
í stúdentahópunum. Hans nánustu
félagar vom því eðlilega sunnan-
menn, sérstaklega bridsfélagar
hans, sem var valin sveit, og þá
þegar fór mikið orð af færni hans
á því sviði.
Eftir að hann lauk viðskipta-
fræðiprófí 1946 vann hann um tíma
við innflutning á bílum og varahlut-
um hjá Stilli hf., en síðan hjá
Fjárhagsráði um þriggja ára skeið,
en þar var þá miðstöð leyfisveitinga
fyrir öllu milli himins og jarðar á
þeim ámm. Árið 1950 gerðist Örn
aðalbókari hjá Olíuverzlun íslands
hf., en ég hafði þá starfað við það
fyrirtæki í þrjú ár. Þar hófst því
okkar samstarf, sem var með ein-
dæmum ánægjulegt og gott alla tíð.
Ég minnist þess, að Örn gekk inn
í þetta starf að því er virtist fyrir-
hafnarlaust. Þetta var þó ekki
einfalt. Bókhaldið var enn með
gamla laginu, fært á lausblaða-
spjöld og sumt enn handfært. Hann
hófst þegar handa um endurskipu-
lagningu á bókhaldi og allri skjal-
legri meðferð innan fyrirtækisins.
Þetta var í upphafi tölvualdar her
á landi og á starfstíma hans í OLÍS
fór þetta fyrirtæki í gegnum fjórar
kynslóðir af tölvum, allt undir hans
stjórn og umsýslu. Ég er þess full-
viss, að ekkert einkafyrirtæki héfur
haft jafn fullkomið bókhald og
OLÍS á þessum tíma, og það var
hans verk og samstarfsmanna hans.
Hann var þannig brautryðjandi á
þessu sviði á þessum tíma. Árs-
reikningar hans, sem notaðir vom
innan fyrirtækisins, vom gjarnan
110—120 síður og veittu mjög full-
komnar upplýsingar um allt sem
varðaði rekstur fyrirtækisins.
Jafnframt var Örn lykilmaður í
sameiginlegum málefnum olíufé-
laganna allra gagnvart stjórnvöld-
um, en þau em veruleg. Hann var
í stjórn verðjöfnunarsjóðs fyrir
bensín og olíur frá stofnun hans
1953 og var þar hið leiðandi afl um
vinnubrögð og stjórnun. Sama gilti
um alla skýrslugerð varðandi inn-
flutnings- og verðlagsmál, um
stjórnun innflutningsjöfnunarsjóðs,
en hlutverk hans er að jafna inn-
kaup og koma í veg fyrir of tíðar
sveiflur í söluverði á olíu. Hann
lagði gmndvöllinn að framkvæmd
allra þessara mála og við þetta er
búið enn.
Öm var með eindæmum eljusam-
ur og starfsamur,- Hann var að
eðlisfari góður stærðfræðingur, átti
einkanlega gott með að finna kjarna
hvers máls og setja hann fram í
tölum og skýrslum. Sjálfur sagðist
hann stundum vera seinvirkur, en
þetta var ekki rétt. „Það varðar
mestu allra orða, að undirstaðan
sé réttleg fundin," og það var þar,
sem styrkur hans lá. Ékki minnist
ég þess, að nokkm sinni hafi verið
rengt gildi þeirra gagna, sem hann
gekk frá. Öryggi hans og réttsýni
vom fullgild rök, hvort heldur var
innan fyrirtækisins, milli olíufélag-
anna eða gagnvart stjórnvöldum.
Öllum þótti gott að geta treyst hon-
um.
Hann var í eðli sínu mildur og
hófsamur maður, mikill vinur vina
sinna og skapfastur. Enginn skyldi
sjá honum bregða þótt honum mis-
líkaði, en hann flutti mál sitt jafnan
af innri sannfæringarkrafti þess,
sem veit og skilur þungamiðju hvers
máls. En hann var hlédrægur, hon-
um kom aldrei til hugar að trana
sér fram eða láta óhæfilega á sér
bera. Einlægni og mildi gagnvart
umhverfí sínu vom honum eðli-
legust viðbrögð.
Þegar stjórn OLÍS ákvað fyrir-
hyggjulítið, árið 1981, að taka
stjórn félagsins í eigin hendur yfir-
sást þeim að leita ráða Arnar. En
samviska hans var ekki föl. Hann
sagði upp starfi sínu hjá fyrirtæk-
inu, ásamt mestum hluta af bestu
starfsmönnum þess, og lagði út á
nýjar brautir.
Síðan hefir Örn starfað sem
framkvæmdastjóri hjá Kassagerð
Reykjavíkur og þar hófst hann á
ný handa um endurskipulagningu
og stjómun málefna fyrirtækisins.
Ég veit, að störf hans þar vom
mikils metin áf eigendum og for-
svarsmönnum þess fyrirtækis
einnig.
Ég hefi hér lítillega fjallað um
störf Arnar, en þau vom miklu
umfangsmeiri en hér hefir komið
fram, þótt ekki verði upp talið. En
þetta var sú hlið, sem sneri mest
að mér. Fjölskyldan kom þó fyrst,
heimilið, eiginkonan og bömin.
Hann var kvæntur Þuríði Pálsdótt-
ur, ópemsöngkonu, yfirkennara og
söngstjóra. Bæði áttu þau annríkt
við umfangsmikil störf. Þau áttu
fagurt heimili og lifðu í hamingju-
sömu hjónabandi. Öm var ekki
vanur að flíka tilfinningum sínum
við vini sína. Um fjölskylduna sagði
hann: „Þetta er mitt fólk“ og þar
með var allt sagt. Hann var jafnan
heill að hverju sem hann gekk.
Þau hjónin komu sér upp sumar-
bústað á Stokkseyri, keyptu þar
gamalt hús, sem þau endurbættu,
innréttuðu og byggðu við. Þar undu
þau margar frístundir og þar var
ánægjulegt að koma við. Hand-
bragð Amar má sjá þar enn og þar
gætir sömu nákvæmni og natni og
honum var jafnan lagin.
Aðaláhugamál Arnar í tómstund-
um var hinsvegar brids. Það hafði
fylgt honum alla tíð frá mennta-
skólaámnum. Hann var þar í
fremstu röð, var um tíma landsliðs-
maður í þeirri iþrótt og skilaði sér
vel. Að honum tókst að skila færni
sinni fram á veginn til nýrrar kyn-
slóðar má sjá af síðum Morgun-
blaðsins, þar sem sonur hans,
Guðmundur Páll, hefir séð um vin-
sælan bridsþátt um langa tíð.
Laxveiðar Voru annað áhugamál
Arnar og margar unaðsstundir höf-
um við átt saman við Þverá,
Vatnsdalsá og síðari árin við Laxá
í Aðaldal. Þar var hann jafnan hinn
ljúfi og hjálpsami félagi, þótt ekki
verði kannski sagt, að fánýt fluga
væri honum sérstaklega hugleikið
veiðitæki.
Og nú er þessi vinur minn allur.
Hann átti við sjúkdómserfiðleika
að stríða síðustu árin. Mátti gang-
ast undir hjartaaðgerð í Ameríku
fyrir 4 árum, og ég held að hann
hafi aldrei náð fyrri léttleik sínum
eða gleði eftir þá raun. Störfum
sínum hélt hann þó áfram meðan
hann var nokkurn veginn uppi-
standandi. <
Þegar ég nú kveð Örn Guð-
mundsson vil ég sérstaklega þakka
honum langa og trausta vináttu,
svo og öll þau störf, sem hann vann
mér. Megi friður og náð Drottins
fylgja honum inn á nýjar brautir.
Við hjónin þökkum einnig Níní
fyrir langa og trausta vináttu á
langri samleið. Við sendum henni
og börnunum innilegar samúðar-
kveðjur.
Önundur Ásgeirsson
Sérhver vinnustaður hefur sín
ákveðnu sérkenni, sinn sérstaka
andblæ, sem starfsfólk man eða
getur dregið ljóslifandi fram í hug-
skot sér, löngu eftir að það lætur
þar af störfum.
51
Fáir munu þeir starfsmenn OLIS
í Hafnarstræti 5 frá árunum fram
um 1980, sem ekki muna þann
andblæ sem þar ríkti. Dökkar,
virðulegar innréttingar og sand-
blásið gler mynduðu umhverfi um
samstilltan starfshóp. Hver hafði
sitt verk að vinna og máttu flestir
keppast við að skila sínu. Þess á
milli hlé og spé, því húmorinn var
í lagi. í hádegi var þröngt setið í
litlu borðstofunni og bar margt á
góma. Á hátíðum voru gamlir siðir
í heiðri hafðir.
Þáttur Arnar Guðmundssonar í
að skapa þennan anda var stór, og
ekki auðvelt að rifja upp minningar
frá þessum árum, án þess hann
komi þar við sögu.
Öm var aðalbókari OLÍS og síðar
aðstoðarforstjóri. Hann var viður-
kenndur snillingur í sínu starfi,
jafnt meðal samstarfsmanna sem
keppinauta. Hann var ósérhlífinn 1'
verkum og stundum nokkuð kröfu-
harður til starfsfólks síns. En hann
var sanngjarn og átti auðvelt með
að miðla af þekkingu sinni og út-
breiða það kappsfulla vinnulag sem
hann sjálfur hafði tamið sér. Marg-
ir eru þeir sem á þessum ámm í
OLÍS lærðu það til verka af Emi
er duga mun þeim vel, alla starfs-
ævina.
Sem félagi var Öm einstakur.
Kátína hans og skopskyn var óvið-
jafnanlegt og strákapörin sem hann
fann upp á með ólíkindum. Ófá
þeirra ættu erindi á bók.
Þessi tími er liðinn.
Við þökkum Erni Guðmundssyni-
ógleymanlega samvem og sam-
starf. Við vottum konu hans Þuríði,
börnum og öðrum vandamönnum
okkar innilegustu samúð.
Samstarfsmenn úr OLÍS
Hrönn H. Haralds■
dóttir - Minning
Fædd 28. ágúst 1939
Dáin 31. janúar 1987
Sl. föstudag, hinn 6. febrúar, var
til moldar borin að Borg á Mýmm
Hrönn Hugrún Haraldsdóttir.
Undanfarna mánuði hafði hún
átt við veikindi að stríða og þurfti
að dveljast á sjúkrahúsi um hríð.
Hún lést hinn 31. janúar sl. á heim-
ili móður sinnar í Borgarnesi. ■
Hrönn Haraldsdóttir fæddist 28.
ágúst 1939 í Borgamesi. Foreldrar
hennar vom Sigrún Jónsdóttir og
Haraldur Björnsson en hann lést
árið 1973.
Þegar Hrönn var 5 ára gömul
hófu foreldrar hennar búskap á
nýbýlinu Brautarholti og þar ólst
hún upp elst í hópi sjö systkina.
Um tvítugt fluttist Hrönn til
Reykjavíkur og hóf störf í Brauð-
borg hjá hjónunum Kristínu og
Kjartani Halldórssyni, sem ráku
smurbrauðsstofuna um árabil. Hún
starfaði alla tíð í Brauðborg og var
eigandi fyrirtækisins síðustu 10
árin.
Hrönn í Brauðborg var þekkt
fyrir dugnað í starfi og var ákaf-
lega fær í sinni grein. Hjálpsemi
hennar var við bmgðið.
Hrönn tók mikinn þátt í starfi
Sjálfstæðisflokksins í Reykjavík og
lagði af mörkum óeigingjamt starf
í þágu þeirra hugsjóna, sem hún
fylgdi. Hún var ávallt tilbúin til að
rétta hjálparhönd þegar á þurfti að
halda. Vinir hennar og félagar í
Sjálfstæðisflokknum minnast henn-
ar með þakklæti fyrir vináttu,
einlægni og heilindi í félagsstarfinu.
Við fráfall Hrannar Hugrúnar
votta ég sambýlismanni hennar,
Marinó Jónssyni, móður hennar,
systkinum og ástvinum öllum sam-
úð mína.
Guð blessi minningu hennar.
Friðrik Sophusson
Hún Hrönn vinkona mín er látin.
Um þetta leyti em 25 ár síðan við
kynntumst, þá rúmlega tvítugar,
missáttar við lifið og tilvemna, en
við vomm alltaf að læra. Gleði var
eitt af því sem við áttum sameigin-
legt og allt sem henni fylgir. Líf
og Ijós var okkar kjörorð. Misjöfn
ár komu, þeim má ekki gleyma, því
við vomm í skóla lífsins og hann
getur orðið ansi harður á stundum.
„Það er dýrt orð „vinur", en gömlu
vinirnir halda best,“ sagði Hrönn í
eitt af þeim skiptum þegar ég sat
hjá henni uppi á Landspítala. Ég
var þess umkomin að vera ein af
þeim. En hveijum að þakka? Jú,
Kristín og Kjartan á Brauðborg
kynntu okkur ungar, þar unnum
við. Hrönn var ávallt kennd við
Brauðborgina, þar sem Kristín
kenndi henni fagið, að svo miklu
leyti sem hægt er að kenna, því
þessa grein lærir enginn nema sá
sem hefur tilfinningu í höndunum,
góðan smekk og litagleði, og hjónin
á Brauðborg vissu að Hrönn gat.
Breytast tímar; kjör og gengi.
Það þekkjum við Islendingar mæta
vel og þannig fór með Brauðborg-
ina, vinir hennar þekkja þá sögu.
Hrönn hafði ánægju af ferðalög-
um og fór nokkmm sinnum til
útlanda, bæði til þess að fræðast
varðandi starfsgrein sína og eins
til að njóta sólar og fegurðar. Flest-
ar ferðir hennar innanlands tengd-
ust átthögunum, þar vom ættmenni
hennar, en hún var bæði trygglynd
og hjálpfús.
Ég bið Guð að geyma vinu mína
og styrkja alla ástvini hennar.
Salóme Herdís