Morgunblaðið - 14.02.1987, Blaðsíða 42

42
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 14. FEBRÚAR 1987
rokksíðaii
UMSJÓIM ANDRÉS MAGNUSSON
lan Gillan.
Jon Lord.
Gamlir meistarar
ungirenn
Deep Purple - House of Blue Light
Plötudómur
Andrés Mugmísson
Ritchie Blackmore.
HUÓMSVEITIN Deep Purple
var löngum eitt hinna „stóru
nafna", en hún lagði upp laup-
The Jet Black Berries - Desperate Fires
Sveitapönk
Plötudómur
Árni Matthíasson
Bandarísk nýbylgja hefur
ekki verið mikið kynnt hérlend-
is. Flestir þekkja sjálfsagt REM
og The Smithereens, þá hina
síðarnefndu helst vegna hörku
tónleika þeirra nú fyrir
skömmu, en fáar sveitir aðrar
hafa náð eyrum almennings
hérlendis. Þó segir það sig
sjálft að í 200 milljón manna
landi sé sitthvað að ske í tón-
list sem vert er að gefa gaum.
Ekki er úr vegi að reyna að
bœta aðeins úr því, hefjum
leikinn á The Jet Black Berries.
Hljómsveitin The Jet Black
Berries vakti mikla athygli fyrir
sína fyrstu breiðskífu, Sundown
on Venus. Má nefna því til
stuðnings að hljómplötugagn-
rýnandi Sounds í Bretlandi gaf
plötunni fimm stjörnur af fimm
mögulegum og lofaði sveitinni
bjartri framtíð. Nýjasta plata
The Jet Black Berries, Desper-
ate Fires, bendir til þess að
ætlunin sé að upfylla þær vonir
sem vaktar voru.
Tónlist the Jet Black Berries
hefur oft verið kölluð sveitapönk
og er þeim gjarnan líkt við sveit-
ir eins og Jason and the Scorch-
ers. Tónlistin er ágeng og hrá,
en samt er eitthvað sem gefur
henni mýkra yfirbragð, hvort
sem það er söngurinn eða þá
þessi sérbandaríski gítarhljóm-
ur.
Sveitablærinn er einna sterk-
astur í Kid Alaska, sem hefur
aukinheldur til að bera létta
kímni í textanum. Fatherly
Breska bylgjan
Plötudómur
Árni Mntthiasson
Bretar hafa lengi staðið
framarlega í popptónlistinni og
þá helst þar sem gerjunin er
mest og menn eru áfjáðastir í
að gera eitthvað nýtt, skapa
nýja tónlistarstefnu.
Um þessar mundir er mikið
að gerast í poppheiminum
breska eins og endranær. Þeir
sem eiga það til að fletta bresk-
um popptímaritum hafa án efa
rekist á undarleg nöfn sveita
eins og Primal Scream, The
Bodines, Half Man Half Biscuit,
We've Got a Fuzzbox and We’re
Gonna Use It og The Wedding
Present. Nú nýlega kom út plata
frá Rough Trade sem sett var
saman á vegum poppblaðsins
New Musical Express. Á téðri
plötu er reynt að draga upp
mynd af því helsta sem átti sér
stað í breska poppheiminum
1986, og er þá ekki átt við
Wham! eða Duran Straits og
þvílíka.
Skemmst er frá því að segja
að platan, sem heitir einfaldlega
NMEC86, er alltaf áhugaverð
og á köflum stórskemmtileg.
Margar sveít;,"n“ 5ý.n5 stórefni-
lega takta, hvort sem um er að
ræða torræð lög á við Buffalo
með Stump, melódíur eins og
Velocity Girl með Primal Scream
og Breaking Lines með The
Pastels, eða hráa keyrslu eins
og I Hate Nerys Huges (From
the Heart) með Half Man Half
Bicuit eða This Boy Can Wait (A
Bit Longer!) með The Wedding
Present. Góð eru líka lögin
Sharpened Sticks meö A Wit-
ness og Console Me með
kvennasveitinni We’ve Got a
Fuzzbox and We’re Gonna Use
It.
Þetta verður að teljast nauð-
synleg plata fyrir þá sem áhuga
hafa á að fylgjast með og þeir
hinir sem engan áhuga hafa
hefóli ýCtt 2f að heyra hana-
Advice er þó enn betra dæmi
um sveitapönkið svonefnda, þar
fer saman góð hrá keyrsla með
þessum sérstaka sveitahljómi.
Önnur lög sem uppúr standa
eru Tomb of Love, The Flesh
Element og The Hardest Thing.
Víst er að ef The Jet Black
Berries heldur dampi, verður
hún ein af sveitum framtíðarinn-
ar í Bandaríkjunum, plata þeirra,
Desperate Fires, er með því
besta sem fram kom í því landi
á árinu 1986 („sjúkleg” sagði
einhver).
ana árið 1975. Ekki hættu
hljómsveitarmeðlimir þó af-
skiptum af rokktónlist og voru
þeir jafnan í fremstu sveit
þungarokkara. Öðru hverju
heyrðust raddir þess efnis að
til stæði að kempurnar kæmu
aftur saman, enda Ijóst að
menn sem stóðu fyrir lögum á
borð við „Child In Time“,
„Smoke On The Water“,
„Burn“ og „Stormbringer“ áttu
erindi á plast. Kannist einhver
lesenda ekki við fyrrnefnd lög
skal honum bent á að fara í
heimsókn tii afa síns og fá
síðustu plötur sveitarinnar að
lánj.
Á þessari plötu, House of
Blue Light, er ekki tekið með
neinum silkihönskum á efninu.
Þetta er þétt rokkplata með efni
sem minnir mjög á það sem
hljómsveitin var að gera á há-
tindi ferils síns. Það sem maður
tekur þó fyrst eftir er að bandið
hefur skemmt sér mun betur við
gerð þessarar plötu en hinnar
síðustu.
Platan hefst á laginu „Bad
Attitude”, sem er varla nógu
sterkt lag til þess að vera fyrsta
lag á fyrri hlið. Lagið er um
margt svipað ýmsu á Perfect
Strangers, en satt best að segja
varð mér ekki um sel þegar ég
heyrði það og óttaðist að platan
væri bara eins og óútgefið efni
af P.Str.. Sá ótti reyndist
ástæðulaus, því að næsta lag,
„The Unwritten Law“ reyndist
hörkulag. Lagið byrjar á sam-
stíga gítarleik og söng og sýnir
lan Gillan að hann hefur engu
gleymt. í laginu eru greinileg
Purp/e-einkenni, en með nýjum
svip og koma þar til tæki og tól
ýmis konar. Textinn fjallar um
þá ábyrgð sem á fólki hvílir
vegna kynsjúkdóma og er vænt-
anlega saminn sem tillegg í
alnæmisumræðuna.
Þriðja lag plötunnar, „Call of
The Wild“, er hörkulag og kæmi
mér ekki á óvart þó það færi að
klifra upp vinsældalista hér sem
annars staðar. Lagið hefur alla
burði til þess og miðað við þá
sókn sem rokkið er í (Bon Jovi,
Europe, Van Halen) er kominn
tími til að alvöru menn hreiðri
um sig á listunum.
Þá koma lögin „Mad Dog“ og
„Black and White”, en bæði
minna mjög skemmtilega á
gamla daga. í „Mad Dog“ heyr-
ist öskur Gillans enn á ný, en
fyrir það varð hann hvað fræg-
astur í Jesus Christ Superstar
til forna. Þá tekur Blackmore
bráðsniðugt „slides‘‘-sóló, en á
plötunni sýnir hann mikla breidd
í gítarleik.
Síðari hliðin byrjar á „Hard
Lovin’ Woman“, sem er vísun í
lag af plötunni In Rock, sem
undirrituðum finnst ein af tíu
bestu plötum rokksins. í þessu
lagi sýnir Blackmore að séu Van
Halen og Steve Vai gítarkonung-
ar Bandaríkjanna, þá á hann
Evrópu. Þetta gerir hann án alls
æsings eða hraðaksturs upp og
niður hálsinn og rúllar þannig
keppinautunum upp.
Næstsíðasta lag á B-hlið er
úrvalsblúsrokkari, „Mitzi
Dupree“ og þar nýtur lan Gillan
sín sem aldrei fyrr. Textinn er
þar að auki skemmtilega tvíræð-
ur. Þarna heyrist svo sannarlega
að þessir foringjar kunna sitt
fag.
Síðasta lag plötunnar heitir
„Dead or Alive“ og er áróðurslag
gegn kókaíni og eiturlyfjum al-
mennt. Blackmore og Jon Lord
sína þarna gamalkunna takta —
skiptast á riffum.
I heild er þessi plata býsna
góð og öllum gömlum Purple-
aðdáendum skylt að fá sér hana.
Fyrir þá sem ekki hafa hlustað
á hljómsveitina fyrr er þetta fínt
tækifæri til þess að heyra hvern-
ig gott þungt rokk getur hljómað
án þess að vera þungarokk í
þess orðs verstu merkingu.
_ Öðruvísi
Duran Duran
Notorious
Plötudómur
Andrés Magnússon
Eftir sviptingar innan hljóm-
sveitarinnar Duran Duran
fór svo að aðeins þrír með-
limir voru eftir í hljómsveit-
inni. Tríóið skipa nú þeir
Simon Le Bon, Nick Rhodes
og John Taylor.
Ekki verður annað sagt en
að platan hafi komið manni
þægilega óvart, þrátt fyrir
fordómaefasemdir. Tríóið
virðist komast bærilega af án
Andys Taylor, gítarleikara, en
hann á reyndar stöku sprett
á plötunni.
Það sem er mest áberandi
á plötunni er hornaflokkur sá,
sem er notaður af feykilegri
smekkvísi og ber útsetjarinn
Nile Rodgers, ábyrgð á þeim.
Notkun hornanna er mjög
sérstæð og ég minnist þess
ekki að horn hafi verið jafn-
framarlega í poppi áður. Þau
eru oft á tíðum aðalundir-
leikshljóðfærin og gefa
... Ríó Tríó?
plötunni mjög sérstæðan og
skemmtilegan heildarsvip.
Platan er ekki í beinu fram-
haldi af því sem hljómsveitin
var að gera, síðast þegar
heyrðist í henni, en hún er
ekki þingmannaleið frá því
sem Arcadia.
Hér er um úrvalsframleiðslu
að ræða.