Morgunblaðið - 14.02.1987, Blaðsíða 50

50
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 14. FEBRÚAR 1987
Minning:
Guðni V. Sturlaugs
son Hoftúni
Fæddur 30. maí 1933
Dáinn 6. febrúar 1987
Samferðamenn kveðja góðan vin
sem skilur eftir ljúfar minningar.
Þessi góði vinur er kvaddur á mild-
um vetri.
Þegar við hjónin lítum yfír stutt
en göfug kynni fyllist hugurinn
söknuði. Hann var dugnaðarmaður
og honum féll sjaldan verk úr hendi.
Hann þekkti æstar öldur ægis, hann
undi líka við lygnan mar. Hann
átti ljúfar minningar ffá mörgum
sjóferðum, hann var skipstjóri, út-
gerðarmaður og fiskverkandi. Já,
það voru mörg handtökin og dagur
oft að kveldi kominn er lagst var
til hvfldar og oft var risið snemma
úr rekkju. Þessi elja og dugnaður
einkenndi þennan mann.
íslendingar eiga marga slíka
góða drengi og þeim er oft ekki
þakkað þó þeir leggi nótt við dag
til að sjá sér og sínum farborða og
boða með því blómstrandi þjóðlíf
því þar sem fer áhugi og vinnandi
hönd, skilur eitthvað eftir.
Þetta er lífsins saga, menn hitt-
ast og kveðjast.
Guðni var gull af manni, hann
átti mikið af skepnum og það var
unun að sjá umhirðu og handbragð
þessa manns. Það talar sínu máli.
Þeir sem hugsa vel um skepnumar
sínar lýsa með því sínum innri
manni. Það segir meira en orð fá
lýst.
Þetta eru aðeins fáein kveðjuorð
við leiðarlok. Hann heyrðist aldrei
tala styggðaryrði um nokkum
mann. Þannig munum við hann og
varðveitum minningu hans. Við
biðjum algóðan Guð, sem öllu
stjómar, að gefa þeim styrk sem
nú syrgja.
Kæm vinir, verið minnugir þess
að veganesti sem hann gaf ykkur
var elja og orðvör tunga, eiginleikar
sem við geymum í gullnum sjóði í
minningunni um þennan góða
dreng.
Hafí Guðni hjartans þökk fyrir
góð og göfug kynni, sem urðu þó
alltof stutt. Hvfli hann í friði og
Guð blessi minningu látins vinar.
Martha og Daníel Guð-
mundsson
Ég á góðar minningar um frænda
minn og vin, Guðna Sturlaugsson,
sem lést föstudaginn 6. febrúar sl.
Mínar fyrstu minningar tengjast
því, þegar Guðni reyndi að kenna
mér netabætingar innan við tíu ára
gömlum. Guðni hafði þá nýverið
keypt sinn fyrsta bát, Bjama Ólafs-
son AR, sem hann gerði út frá
Stokkseyri. Hann gerði út á humar
og leyfði mér stundum að fara með.
Sjálfsagt hefur netafræðslan far-
ið fyrir ofan garð og neðan hjá
pollanum, en síðar á lífsleiðinni
gáfust næg tilefni til að rifja upp
fræðin.
Guðni ólst upp á Stokkseyri við
ástríki foreldra, þeirra Aðalheiðar
Eyjólfsdóttur og Sturlaugs Guðna-
sonar. Systkinin vom fímm að tölu
og þröngt í búi eins og víða gerðist
á þessum tímum.
Skapgerð Guðna mótaðist mjög
af aðstæðum sem hann reyndi á
Stokkseyri. Hann var duglegur til
vinnu, skapfastur, viljasterkur og
lét engan troða á rétti sínum, en
var þó ávallt sanngjam í dómum.
Ungur hóf hann sjósókn og gerð-
ist með tímanum umsvifamikill
útgerðarkaður og fískverkandi.
Ekki ætla ég mér að rekja út-
gerðarsögu hans hér, en fullyrði að
gæfan hafi verið honum hliðholl
bæði við sjósókn og fyrirtækisrekst-
ur.
Eins og algengt er um menn sem
standa upp úr mannhafinu bæði
varðandi gjörvuleika og velgengni,
varð Guðni stöku sinnum fyrir barð-
inu á Gróu á Leiti, því það er ekki
djúpt á öfundinni ef grannt er skoð-
að. Hann lét það hins vegar ekki á
sig fá, heldur hélt sínu striki.
Guðni kvæntist dugnaðar- og
myndarkonu, Ósk Gísladóttur frá
Eyrarbakka. Hún var manni sínum
stoð og stytta við uppbyggingu og
rekstur fyrirtækisins. Saman eign-
uðust þau þrjú mannvænleg böm,
Vigdísi Heiðu, Gísla, Sturlaug.
Ungur eignaðist Guðni son, Jak-
ob, með Jóhönnu Þórarinsdóttur.
Hann aldist upp hjá ömmu og afa,
Aðalheiði og Sturlaugi, í góðu yfír-
læti. Jakob hefur stundað sjósókn,
með föður sínum að mestu leyti, í
um 20 ár og er þó ekki 35 ára
gamall í dag.
Fjórtán ára gamall réð ég mig á
sumarúthald til Guðna. Þá fór ekki
betur en svo að ég varð að hætta
eftir u.þ.b. mánaðartíma vegna sjó-
veiki. Þetta varð pilti nokkuð áfall,
enda brennandi áhugi á sjómenns-
kunni.
Ég var ekkert að minnast á frek-
ari sjómennksuafrek, hafði hálf-
partinn afskrifað drauminn.
En Guðni gerði sér ljósan áhuga
minn á að starfa á sjónum, svo það
ríkti gleði í huganum þegar hann
birtist einn góðan veðurdag næsta
vor og bauð mér pláss, þrátt fyrir
snautlegan endi sumarið áður. Ég
er búinn að gleyma hversu mörg
úthöld ég hef verið á skipum Guðna,
bæði að sumri og vetri, en þar þótti
mér gott að vera. Hann reyndist
ávallt dengur góður, hafði létta
lund, enda var oft glatt á hjalla.
Mér fannst ég ávallt í tryggum
höndum þegar Guðni var annars
vegar og ég er honum ævarandi
þakklátur fyrir samfylgdina, sem
ég hefði kosið að yrði lengri.
Guðni er horfínn af sjónarsviðinu,
en við skulum minnast hinna fomu
Hávamála:
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama.
En orðstír deyr aldregi,
hveijum sér góðan getur.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr qalfur ið sama.
Ég veit einn
að aldri deyr
dómur um dauðan hvem.
Sturlaugur Þorsteinsson
Okkur langar að minnast hans
Guðna frænda með örfáum orðum.
Við minnumst hans þegar við vorum
krakkar og hann var á vertíðum á
Stokkseyri og kom oft á Snæfell.
Alltaf var hann tilbúinn að glettast
við okkur og bregða á leik, þó hann
væri kannski þreyttur. Én svona
var Guðni, alltaf hress og hrókur
alls fagnaðar.
Svo þegar árin liðu kynntumst
við Guðna á annan hátt og ekki
verri því hann var alltaf svo traust-
ur, bæði sem vinur og frændi og
gott að tala við hann. Hann var
hraustmenni og harður af sér en
átti samt líka til blíðu þegar hennar
var þörf. Við systkinin minnumst
Guðna sem góðs drengs sem öllum
var kær og kveðjum hann með
söknuði.
Lát akker falla! Ég er í höfn.
Ég er með frelsara mínum.
Far vel, þú æðandi, dimma dröfn,
vor Drottinn bregst eigi sínum.
Á meðan akker i ægi falla,
ég alla vinina heyri kalla,
sem fyni urðu hingað heim.
(Hemy Trandberg - Vald.V.Snævarr)
Systkinin á Snæfelli.
Drottinn sjálfur stóð á ströndu:
Stillist vindur. Lækki sær.
Hátt er sigit og stöðugt stjómað.
Stýra kannt þú, sonur kær.
Hörð er lundin, hraust er mundin,
hjartað gott, sem undir slær.
(Öm Amarson)
Hví skyldu þessar ljóðlínur úr
hinu þekkta kvæði um Stjána bláa
ekki koma mér í hug, nú einmitt
er ég kveð mág minn, Guðna Vil-
berg.
Hann sem hafði mestan hluta
ævi sinnar starfað við sjómennsku.
Fyrst sem sjómaður svo stýrimaður
og skipstjóri. þar á eftir stofnsetti
hann eigin útgerð og rak hana í
fjölda ára.
Hann var svo óvænt og fyrirvara-
laust á miðjum starfsdegi kallaður
á fund Drottins síns. Frá öllum
sínum fyrirheitum og framtíðar-
áormum, tæplega 54 ára.
Við stöndum eftir á ströndinni
agndofa, fáum engu um þokað né
neinu um ráðið hver kallaður verður
næst. Svo einfalt er það en þó mis-
kunnarlaust. Við erum sett í þessa
biðstöðu hvort sem okkur líkar bet-
ur eða verr. Lífí og dauða má í
raun og veru líkja við stórt vatns-
fall sem fellur fram með jöfnum
óstöðvandi þunga. Þar fær enginn
neinu um breytt, allir verða að hlýða
kallinu er stundin rennur upp.
Tímaglasið runnið og engu frestað.
Maður gerir sér ekki grein fyrir því
hve allt líður fljótt og stundin stutt,
þegar litið er til baka.
Ekki óraði mig fyrir því nú í
byijun Þorra að ég settist niður og
skrifaði fáein kveðjuorð um Guðna
Sturlaugsson.
Hann var svo ákveðinn í því að
koma til okkar hjónanna síðastliðið
laugardagskvöld og eiga góðar
stundir meðal vina og skyldmenna,
þar sem hann yrði hrókur alls fagn-
aðar svo sem áður.
Það er svo ótrúlegt hve líðandi
stund getur verið fljót að skipta um
lit, frá ljósi yfír í skuggann.
Frá því að vera að undirbúa dá-
lítið söngprógramm og sitthvað
fleira sem við undirbjuggum fyrir
þorrablótið, var klippt á það með
einu símtali. En ég þess í stað sest-
ur við ritvélina til að rita minningar-
t
Eiginmaður minn og faðir,
SKARPHÉÐINN FRÍMANNSSON,
Baldursgötu 3b,
Reykjavfk,
lést 13. febrúar.
Fyrir hönd aðstandenda,
Ragna Ólafsdóttir,
Rafn Markús Skarphéðinsson.
t
Eiginkona mín,
JÓNÍNA BRYNJA KRISTINSDÓTTIR,
Njörvasundi 7,
Reykjavfk,
andaðist í Borgarspítalanum 12. þ.m.
Jarðarförin auglýst sfðar.
Magnús Björgvlnsson.
f£W
t
Faðir minn,
MATTHÍAS KJARTANSSON,
fyrrum birgðavörður,
Sólheimum 30,
lést í Borgarspítalanum 12. febrúar.
Hanna Matthfasdóttir.
t
Útför
ARNAR VILHJÁLMSSONAR,
Álftamýrl 54,
Reykjavfk,
fer fram frá Fossvogskirkju mánudaginn 16. febrúar kl. 13.30.
Vandamenn.
t
Þökkum innilega auðsýnda samúö við fráfall og útför eiginmanns
míns, föður okkar, tengdaföður og afa,
SIGURBJÖRNS JÓNSSONAR,
fyrrum skipstjóra,
Asabraut 1,
Sandgerði,
Guðlaug Helgadóttlr,
Hafsteinn Sigurbjörnsson, Lára Ágústsdóttir,
Helga Sigurbjörnsdóttir,
Ólaffa Sigurbjörnsdóttlr,
Birna Sigurbjörnsdóttlr,
Helgi Sigurbjörnsson,
Grétar Sigurbjörnsson,
Guðfinna Sigurbjörnsdóttir,
og barnabörn.
Guöjón Finnbogason,
Hildur Siguröardóttir,
Sigurður Héöinsson,
Svavar Eirfksson,
Sigrfður Slguröardóttir,
Sesselja Svavarsdóttir,
Friögeir Rögnvaldsson
grein um þann mann sem var einn
mestur aufúsugestur á slíkum gleði-
stundum. Hér sannast sem áður að
mennimir álykta en Guð ræður.
„Lífið manns hratt fram hleypur,
hafandi ðngva bið.“
„Allrar veraldar vegur
víkur að sama punkt,
fetar þann fus sem tregur,
hvort fellur létt eða þungt.“
Þessar ljóðiínur Hallgríms Pét-
urssonar úr Passíusálmunum segja
svo mikið en um leið áminning um
að fara vel með tímann.
Guðni Vilberg fæddist á Stokks-
eyri í Útgörðum þann 30. maí 1933.
Sonur hjónanna Aðalheiðar Eyjólfs-
dóttur frá Miðmeðalholtum í
Gaulveijabæjarhreppi og Sturlaugs
Guðnasonar frá Sandgerði á
Stokkseyri en hann andaðist fyrir
um 2 árum.
Guðni var því sannkallaður Sunn-
lendingur í húð og hár, því að
honum stóðu stofnar úr Bergs- og
Víkingslækjarætt.
í uppvexti Guðna snerist lífíð á
Stokkseyri, ekki síður en nú, um
sjóinn, afiabrögð og lífsafkomuna
úr þessum undirstöðum sem allt
þjóðfélagið byggir svo mikið á. í
þessu umhverfí og andrúmslofti
mótaðist Guðni og gerði hann að
duglegum og eftirtektarverðum
fulltíða manni. í nógu var að snú-
ast og fljótt hefur hin litauðga fjara
á Stokkseyri heillað tápmikinn
dreng, sem lék sér dag eftir dag í
hópi lífsglaðra systkina og leik-
félaga. Þar vfluðu þau ekki fyrir
sér er íjaraði út að stinga sér í eitt-
hvert lónið og taka sundsprett;
ganga fram á klappimar er voraði
og leita að einhverju áhugaverðu,
ellegar veiða físk á bryggjusporðin-
um og koma færandi hendi heim;
skyggnast niður fyrir sjógarð og
fylgjast með innsiglingu fiskibáta í
gegnum hættulegan brimgarðinn.
Þá var einnig hægt að skreppa upp
á tún eða engi og hjálpa við hey-
skapinn, svo nægur heyforði væri
til er vetraði.
Þetta samtvinnaða sjávar- og
sveitalíf sem Guðni lifði og hrærðist
i gerði hann að því náttúrubami,
sem mér fannst hann alltaf vera í
raun. Sextán ára gamall fór hann
til sjóróðra hjá þekktum sjósóknara,
Sigurði frá Dvergasteinum, og
stundaði síðan sjómennsku frá ýms-
um stöðum, vel fram yfír tvítugt.
Árið 1958 varð stór stund í lífi
Guðna er hann gekk að eiga Sess-
elju Ósk Gísladóttir frá Mundakoti
á Eyrarbakka.
Þau hjónin eignuðust 3 böm:
Vigdísi Heiðu, búsett í Hveragerði,
gift Baldri Sigurðssyni; Gísla, bú-
settur í Þorlákshöfn, býr með Jónu
Guðlaugsdóttur; og svo Sturlaug,
er býr á Selfossi hjá móður sinni.
Áður hafði Guðni eignast dreng,
Jakob, er nú býr í Þorlákshöfn,
kvæntur Oddnýju Ríkharðsdóttur.
Þá ber þess að geta að bamabömin
em orðin átta og ber eitt þeirra
nafn afa síns. Auk þess er komið
eitt langafabam.
Guðni hættir störfum á sjónum
og flytur til Reykjavíkur og þar
stofnuðu þau sitt fyrsta heimili. Þar
gerðist hann lögreglumaður og
vann við þau störf’ til ársins 1962
er þau hjónin fluttu austur fyrir
fjall, eins og sagt er, og settust að
á Selfossi. Þar byggðu þau gott
einbýlishús og eignuðust fallegt
heimili. Þar starfaði Guðni áfram
sem lögreglumaður í skamman
tíma. Þótt hann væri prýðilegum
kostum búinn til þeirra starfa var
hugurinn bundinn við sjóinn. Nú
vildi hann láta draum sinn rætast
og réðst í þær framkvæmdir að
kaupa fískibát, mb. Bjama Ólafs-
son. Ég fer fljótt yfír sögu. Guðni
færir úr kvíamar, bætir einum físki-
báti við er hann skírði Jón Stur-
laugsson sem ber nafn hins þekkta
sjósóknara og hafnsögumanns á
Stokkseyri. Hefur myndarlegur
minnisvarði verið settur upp í
kirkjugarðinum á Stokkseyri af Jóni
heitnum Sturlaugssyni, en hann var
ömmubróðir Guðna. Einnig lét hann
smíða stóran fískibát er hann skýrði
Sturlaug, foðumafnið.
Árið 1975 flytja þau Ósk og
Guðni frá Selfossi til Þorákshafnar