Alþýðublaðið - 12.10.1920, Blaðsíða 4

4
ALÞYÐUBLAÐIÐ
á ógreiddum tekjuskatti, dýrtíðar og gróðaskatti,
húsaskatti, ábúðar og lausafjárskatti, hundaskatti,
ellistyrktarsjóðsgjöldum, kirkju-, sóknar- og kirkju-
garðsgjöldum, föllnum í gjalddaga á manntalsþingi 1920
og 31. des. 1919, á fram að fara, og verður lögtakið
framkvæmt að 8 dögum liðnum frá birtingu þess-
arar aUglýsingar.
Baíjarfógetinn í Reykjavík, 6. okt. 1920.
Jóh. Jóhaíinesson.
á hverju kvöldi, Fiðla, Klarinet og Piano,. á
Café Fjalíkonan
fer héðan nálægt 16. október til
Seydisfjarðar, Akureyrar og ísa-
fjarðar.
E.s. Gullfoss
fer héðan nálægt 17. október til
Stykkishólms, ísafjarðar, Siglu-
fjarðar, Akureyrar, Svíþjóðar og
Kaupmannahafnar.
E.s. Snðurland
fer tii Borgarness á morgun (mið-
vikudag).
If ©andinm
Amensk /andnemasaga.
' (Framh.)
„Það er greinilega Dschibben-
önosch!" hrópaði ofurstinn; „á-
hlaup er f vændum".
„Dschibbenönosch?“ spurði Ro-
land, „hvað er það?“
„Hvað?“ hiópaði Tom, „hvað
ætli það sé annað en skógarand•
inn? Margir álíta að það sé
fjandinn sjálfur".
„Og hvernig er þetta fanga-
mark hans, sem þið gátuð um
áðan?“ spurði Roland Bruce yngra.
„Dauður rauðskinni með ótal
hnífstungur sem mynda kross á
bringspölunum. Þannig markar
Dichibbenönosch alla, sem kom-
ast í klærnar á honum. Heilt ár
höfum við ekkert orðið varir við
hann“.
„Vita skaltu“, tók ofurstinn tií
máls, „að umhverfis vigi vort
ráfar vera, sém vakir yfir oss og
drepur alla þá rauðskinna, sem
hún hittir. Auk þess fiær hún af
þeim höíuðleðrið og markar þá,
eins og áðan var sagt, með hinu
einkennilega fangamarki sínu.
Rauðskinnar kalla haaa Dschib-
benönosche, sem þýðir „reikandi
andi“, eða því um líkt, og halda
þeir því fram, að hún sé hvorki
rnaður né dýr, heldur voldugur
andi, sem hvorki hnífur né kúla
fái grandað. Þeir eru því þeirrar
trúar, að umhveifi vort og vígið
séu undir sérstakri vernd andans,
og er eg honum þakklátur fyrir,
hvort sem það er fjandinn eða
ekki, því án hans atfylgis hefðu
rauðskinnar ekki horfið svo bráít
frá okkur og leyft okkur að vinna
í friði“. V
„Geta heilvita menm lagt trúnað
á svona æfintýri?" spurði Ro-
land.
„Því ekki?" sagði Bruce alvar-
iegur. „Spurðu rauðskinnana sjálfa,
en þó einkum Shawníana, sem
hann gætir sérstaldega vel að.
Þeir trúa á hann, og eru svo
hræddir við hann, að í þrjú ár
hefir varla séðst einn einasti
þeirra f tíu mflna fjarlægð frá
vígi vóru“.
„Nóg er til af mönnum, sem
eru færir um að drýgja siík verk“,
mælti Roland, „án þess að þurfa
að halda á yfirnáttúrlegum verum
til þess“.
„Ókunni maður", svaraði Bruce
yngri, „þegar þú leggur sjálfur
rauðskinna að velli, rnuntu vafa-
laust krefjast heiðursins af því
verki sjálfur. Enginn maður er til
í Kentucky, sem hefir náð í höf-
uðleður, og ekki flýtt sér að sýna
það öllum".
„Auk þess", bætti faðir hans
alvarlega við, „hafa menn séð
þessa veru".
r
þurkaður saltfiskur fæst
í verzlun
Gunnars Þörðarsonar,
Laugaveg 64.
Haupið
Ritstjóri og abyrgöarmaööí:
Ólafnr Frióriksson _
PreuUmiújsa iiutenöörH.