Morgunblaðið - 17.10.1987, Blaðsíða 60

60
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 17. OKTÓBER 1987
mmm
*
Ast er...
... stundum óvænt
uppákoma.
TM Reg. U.S. Pat Off.—aU hght* reserved
• 1987 Los Angetes Tvnes Syndicate
Ef ókunnugur kemur þá
urrar þú og fitjar upp á
trýnið. En þú mátt ekki
fara út úr kofanurn_
Með
morgnnkaffínu
sem hægt er að tala við ...
HÖGNIHREKKVÍSI
Heimtufrekja
Til Velvakanda.
Við erum tveir skotveiðimenn að
norðan og getum ómögulega orða
bundist yfir þeirri heimtufrekju sem
virðist einkenna íslenska bændur.
Það er ekki nóg með að þeir skuli
blóðmjólka íslenska stangveiðimenn
með okurháum gjöldum og gera
flestum þeim, sem áhuga hafa á
stangveiði, ókleift með öllu að
stunda áhugamál sitt, þar sem þeir
geta ekki pungað út þeim óheyri-
legu fjárhæðum sem bændur
heimta, heldur hafa bændumir
komist up á lag með að mergsjúga
ríkið og lifa góðu lífi á kostnað
okkar skattborgaranna vegna fár-
ánlegra mistaka þeirra sjálfra, t.d.
offramleiðslu á riðuveikum rollum,
sem við verðum síðan að borga
þegjandi og hljóðalaust. Eftir allt
þetta og meira til ætla öðlingamir
að eyðileggja fyrir okkur skotveið-
ina, þó svo að við ættum sand af
seðlum dytti okkur ekki í hug að
leggja svo mikið sem eyri meira í
vasa þessara heimtufrekju sveita-
manna.
Þess má til gamans geta að
gæsir em skaðvaldar og stór-
skemma öll tún, jarðávexti og
annað sem fyrir verður, segja fugla-
fræðingar, og kalla þær vágesti
fyrir bændur. Þrátt fyrir þetta ætla
bændur að misnota aðstöðu sína
og heimta fé af þeim, sem stíga
fæti inn á þeirra jörð, með því hug-
arfari að skjóta nokkrar gæsir.
Stefnir ekki allt í það að þeir hætti
á næstu áratugum, ef þeir fá sínu
framgengt eins og venjulega, bú-
fjárrækt og snúi sér eingöngu að
kúgun og valdníðslu.
Sú frétt sem var í ríkissjónvarp-
inu þriðjudaginn 6. október síðast-
liðinn, að bændur ætli að fara að
leggja sérstakt gjald á gæsaveiðar
á túnum hefur vakið almenna reiði
gæsaskyttna og fyrirlitningu
margra annarra gagnvart bændum.
Til Velvakanda.
„Ef ykkur langar í lítinn og sæt-
an hvolp, þá hafið samband við
okkur.“ (Velvakandi 1. september
1987.) Slíkar tilkynningar eru ekki
óalgengar nú til dags. Þó mun ekki
ætlunin vera, að bjóða fólki hvolp-
ana til átu, eins og orðalagið bendir
þó til, því engan langar í neitt nema
það sé matur. Ef um eitthvað annað
er að ræða, s.s. kjól, bfl, hús eða
Samkvæmt fréttinni munu þeir fara
fram á átta hundruð krónur á dag
fyrir hvert tún, en þar sem peninga-
þorsti þeirra er augljóslega
óslökkvanlegur helst þetta verð
eflaust ekki lengi. Það er að segja
að verðið kemur til með að ijúka
upp úr öllu valdi eins og verð á
laxveiðileyfunum. Við vonum að
þeir sjái að sér og hætti við þetta
fáránlega ráðabrugg. Ætli þeim
detti ekki næst í hug að setja vega-
tálma víðsvegar um landið og
krefjast gjalds þar sem vegurinn
liggur í jregnum land þeirra, svo
okkur Islendingum verði gert
ókleift að ferðast líka um landið
„okkar".
flugvél, þá langar okkur ekki í þá
hluti, heldur langar okkur til að
eignast þá.
Rangnotkun orðasambandsins
að langa í e.ð. er orðin leiðinlega
algeng í fjölmiðlum (og meðal al-
mennings) og þyrftu málfróðir
menn að benda opinberlega á þessa
hvimleiðu málvillu.
Ingvar Agnarsson
Guðjón Rúnarsson,
Axel Vatnsdal Rafnsson.
„Hvern langar í hvolp?“
— ábending um málfar
Víkverji skrifar
Kratamir í Kópavogi tóku upp
á því snjallræði fyrir
skemmstu að birta svokallaðan
slóðalista í blaðinu sínu. í greinar-
gerð þeirra segir meðal annars:
„Síðastliðið vor fól bæjarstjóm
Kópavogs byggingarfulltrúa og
heilbrigðisfulltrúa að gera lista yfir
fasteignir í bænum þar sem frá-
gangi utanhúss var stórlega ábóta-
vant. Tuttugu og ein fasteign
hafnaði á listanunij að stómm hluta
atvinnuhúsnæði. I bréfí til eig-
enda/forsvarsmanna þessara fast-
eigna óskaði bæjarstjóm eftir
ákveðnum tilgreindum úrbótum og
var gefínn frestur til 31. ágúst.
Fimm þeirra sem lentu á „slóðalist-
anum" tóku sér tak og bættu ráð
sitt áður en fresturinn rann út...“
Blaðið birtir síðan listann yfír
þær húseignir þar sem allt situr enn
við sama ásamt með örstuttri lýs-
ingu á því sem einkum er aðfinnslu-
vert. Þar má lesa umsagnir eins og
þessa til dæmis: „Steypt gmnnplata
að einbýlishúsi og framkvæmdir
legið niðri síðastliðin fjögur ár.
Ástandi og umhirðu lóðarinnar
mjög ábótavant... Veldur ná-
grönnum áhyggjum vegna út-
breiðslu illgresis."
Lofsvert framtak hjá Kópa-
vogskrötum. Tími til kominn að
svona dmsluháttur og tillitsleysi við
samborgarana sé ekki meðhöndlað
eins og einhverskonar feimnismál.
Annars er það einmitt alltof al-
gengt að mengunarvaldar af
þessu tagi fái að fara sínu fram
óáreittir. Nú er mikið skrifað og
skrafað um hávaðamengun og
sannarlega ekki að ófyrirsynju.
Þeir hætta ekki fyrr en þeir drepa
einhvern, eins og haft er eftir aust-
firsku kellingunni þegar hún frétti
að heimsstyrjöldin væri skollin á.
Einhvem veginn er engu líkara
en að embættismennimir sem eiga
einmitt að taka af skarið þori ekki
almennilega til við friðarspillana,
séu satt best að segja skíthræddir
við þá eins og krakkamir orða það.
Hávaðaseggurinn er látinn í friði
og þeir sem kvarta em jafnvel kall-
aðir nöldurslqoður.
. En hvaða hæfa er það til dæmis
að borgari sem þarf með lang-
ferðabíl landið á enda skuli geta
átt von á því að þurfa að hafa þenn-
an glymjanda í eyrunum, organdi
útvarpstæki, bróðurpart ferðalags-
ins eins og lýst var í bréfi hér í
blaðinu um daginn? Hafa leyfís-
hafar langferðabifreiða alls engar
skyldur við viðskiptavininn?
Konan sem varð fyrir þessari
raun skrifaði reyndar félagi sérleyf-
ishafa til og bað forsvarsmenn
þeirra ágætu samtaka að upplýsa
þetta. Þessu kvabbi hennar, eins
og það heitir sjálfsagt, hafði á hinn
bóginn ekki verið svarað þegar
síðast var vitað.
Mottóið á bænum þeim virðist
sem sagt vera: Skítt með viðskipta-
vininn ef bílstjórinn er bara sáttur
við tilvemna.
XXX
Væri eftir á að hyggja ekki ráð
að stofna samtök gegn þessum
ófögnuði sem flæðir yfir fólk jafn-
vel í „miðbænum okkar" eins og
það er nú látið heita? Nokkrir nafn-
togaðir menn í New York höfðuðu
mál fyrir nokkmm ámm og fengu
það staðfest með dómi að þeir ættu
rétt á því að vera óhultir fyrir út-
varpsorginu á jámbrautarstöðinni
þar sem þeir tóku lestina heim til
sín á kvöldin.
Fyrstu spor andófsmannanna hér
heima gætu til dæmis legið inn á
teppið til Davíðs þar sem vel mætti
spyija hann hvort það væri mark-
miðið að borgin hans yrði ekki
einasta heimsfræg fyrir leiðtoga-
fundi heldur kæmist hún líka á
landabréfíð sem einn víðfeðmasti
glymskratti veraldar, einn allaheij-
ar límkassi ef svo mætti að orði
komast.
Ennfremur gætu andófsmenn
auðvitað líka prófað að setja upp
sín eigin gjallarhom vítt og breitt
um bæinn og spenna þau til hins
ýtrasta að sjálfsögðu.
Kannski að einhver mmskaði
Ioksins þegar vér borgarskæruliðar
byijuðum til dæmis að hella
tíbetskri musterismúsík yfír blásak-
laust fólk.
-I