Morgunblaðið - 20.10.1987, Blaðsíða 51

MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 20. OKTÓBER 1987
51
ekki og starfaði lengst af bæði utan
heimilis og innan af miklum dugn-
aði.
Við fráfall Jónu vilja búendur á
Urðarstíg nr. 11 og lla senda hlýj-
ar kveðjur og þakka þá aiúð og
vináttu sem var svo rík hjá þessari
mætu konu gegnum árin.
Fjölskyldu Jónu eru fluttar inni-
legar samúðarkveðjur.
Þórdís Aðalbjömsdóttir
Jóna Sigurbjörg Þorláksdóttir á
Fögruvöllum lézt hinn 12. þessa
mánaðar. Dauða hennar bar brátt
að, en hún fótbrotnaði fyrir fjórum
vikum. Engan grunaði þá að hún
myndi ekki ná heilsu aftur.
Jóna Sigurbjörg fæddist 3. maí
1912, dóttir hjónanna Katrínar
Jónsdóttur og Þorláks Ingibergs-
sonar, trésmiðs. Þau hjónin voru
Skaftfellingar að uppruna, en
bjuggu að Hofi í Garði og sleit Jóna
þar barnsskónum með Guðlaugi
einkabróður sínum. Voru þau systk-
inin einstaklega samrýnd. Þorlákur
reisti fjölskyldu sinni hús í Garðin-
um, sem þau kölluðu Fögruvelli og
þar átti fjölskyldan rætur frænd-
semi og vináttu, sem aldrei rofnaði.
Þegar Jóna var fímm ára gömul
flutti fjölskyldan bústað sinn til
Reykjavíkur og viðimir úr bæjar-
húsinu að Fögruvöllum urðu að
nýjum bæ, Fögruvöllum við Urð-
arstíg. Bjó Jóna þar síðan í nærri
sjötíu ár. Jóna ólst up við guðsótta
og góða siði, eins og sagt er. For-
eldrar hennar voru kirkjurækið
guðhrætt fólk, sem sýndu kristin
kærleika í samskiptum við alla
menn.
Á heimili foreldra Jónu var oft
móðursystir hennar, Júlíana, sem
af veikindum í æsku hlaut það
mein að vera ekki sjálfbjarga.
Skiptust Katrín og systur hennar,
Jóna og Guðbjörg, á um að hafa
hana á heimili sínu. Var Jóna for-
eldrum sínum stoð og stytta alla
tíð og studdi þau einkum til slíkra
góðverka.
Eftir að foreldrar Jónu létust
endurbætti hún húsið að Fögruvöll-
um og átti þar glæsilegt heimili. í
fyrra flutti Jóna svo í íbúð sem hún
keypti í húsi aldraðra verzlunar-
manna og bjó sér þar fallegt heimili
og naut góðra stunda með vanda-
mönnum og vinum, gömlum og
nýjum.
Þegar Guðlaugur bróðir hennar
stofnaði sitt eigið heimili og kvænt-
ist Camillu Sandholt, var sem systir
hefði bæzt í hópinn og var sam-
gangur milli heimilanna ætíð mikill.
Guðlaugur lézt árið 1974.
Jóna var falleg og glæsileg kona,
sem hafði ánægju af lestri góðra
bóka, ljóðum og tónlist og plötumar
hennar og nótnabækumar á píanó-
inu hennar bám vitni um góðan
tónlistarsmekk. Hún hafði yndi af
að ferðast og sjá og kynnast fjöl-
breyttu mannlífí, en kaus þó frekar
að eyða sínum dýrmæta frítíma í
að láta gott af sér leiða. Það vom
ófáar frístundimar sem hún eyddi
með bróðurbömum sínum og þeirra
bömum. Kærleikur og umhyggja
hennar fyrir ungviðinu var dæmafá.
Er skemmst að minnast þegar hún
leysti smáfólkið, sem leit til hennar
Hörður Guðmunds-
son — Kveðjuorð
Fæddur 23. mars 1928
Dáinn 22. ágúst 1987
Sviplegt og ótímabært fráfall
Harðar Guðmundssonar kom eins
og reiðarslag yfír okkur sem hann
þekktum. 29. ágúst sl. var Hörður
Guðmundsson kvaddur frá Sauðár-
krókskirkju. Hörður var fæddur 23.
mars 1928, elstur af 4 bömum
þeirra hjóna Hólmfríðar Jónasdótt-
ur, verkakonu og skáldkonu frá
Hofdölum, og Guðmundar Jósafats-
sonar, verkamanns frá Krossanesi,
en hann lést 1974. Uppvaxtarár sín
dvaldi Hörður að mestu í foreldra-
húsum á Sauðárkróki. Atvinnulífíð
dró hann fljótt til sín og hóf Hörður
ungur að stunda sjóinn en veiði-
mennskan var honum í blóð borin.
Þá vann hann einnig við hin ýmsu
störf í landi lengi hjá Kaupfélagi
Skagfírðinga sem afgreiðslumaður
og nú síðustu árin sem afgreiðslu-
maður hjá Á.TVR á Sauðárkróki.
Hörður gekk á með eftirlifandi
konu sinni, Sólborgu Valdimars-
dóttur tvær dætur, Brynju og Ingu.
Ekki ætla ég mér að rifja upp ævi-
feril Harðar frekar þó það væri
vissulega við hæfí, því ævi Harðar
hefur verið bæði litrík og skemmti-
leg fyrir alla sem honum kynntust,
því þar em margir mér miklu fremri
í þeim efnum. Heldur langar mig
aðeins að minnast Harðar sem góðs
vinar og frænda.
Kynni okkar Harðar hófust strax
þegar ég var smá angi í foreldra-
húsum hans. Þar vorum við báðir
tíðir gestir. Oft hitti ég Hörð úti á
smábátabryggjunni á Króknum þar
sem hann var að dytta að trillunni
sinni eða þá að veiðarfærunum. Var
ég þá oftast með veiðistöngina mína
með í för og alltaf var hann til í
að aðstoða mig við dorgið eða segja
mér títt af veiðinni. Hörður var
mikill stangaveiðimaður og það var
hans aðaláhugaefni í tómstundum.
Allt sumarið þegar tími gafst til var
hann við veiðar annað hvort í fjör-
unni eða þá í ósnum. Þá eru ótelj-
andi ferðir hans í laxveiðina við
Blöndu og í silungsveiði á Skaga-
heiði. Oft vorum við saman í
silungs- og laxveiði, fjölskylda
Harðar og mín hér áður fyrr. Alltaf
var glatt á hjalla þar sem Hörður
var. Hann gat alltaf lífgað upp á
tilveruna þó það kæmi fyrir að lítið
veiddist. Sögumaður var hann góð-
ur og var ætíð að miðla okkur,
sérstaklega þeim sem yngri vorum,
af reynslu sinni og þekkingu. Þá
skemmti hann sér oft við það að
kenna okkur bræðrunum P-málið
svokallaða og höfðum við allir gam-
an af.
Hörður var við sína skemmtileg-
ustu tómstundaiðju þegar kallið
óvænta kom. Það eru ljúfar og
skemmtilegar minningar sem
streyma um hugann við fráfall
Harðar Guðmundssonar.
Kær vinur og frændi er kvaddur
að sinni og ég þakka fyrir að hafa
kynnst honum, þeim ljúfa og
skemmtilega manni sem hann var.
Við, fjölskyldan, eigum minningu
um einstakan mann. Hjá mér vekur
það tómleikatilfínningu að vita það
að þegar ég kem næst á Krókinn
þá mun ég ekki sjá Hörð meðal
ættingjanna sem ég alltaf sé í heim-
sóknum mínum þangað.
Það verður ekki deilt við þann
sem öllu þessu ræður. Með þessum
fátæklegu orðum vil ég að lokum
færa Herði þakkir fyrir vináttuna
og fjölmargar ánægjulegar sam-
verustundir við veiði og allt annað.
Ég kveð góðan vin og frænda minn
með söknuði. Sendi ég og fjölskylda
mín Sólborgu, sem staðið hefur við
hlið hans í blíðu og stríðu í gegnum
árin, dætrunum þeim Brynju og
Ingu og þeirra fólki, svo og ömmu,
móður Harðar og öllum í fjölskyld-
unni innilegar samúðarkveðjur.
Guðmundur Rúnar Stefánsson
Minning:
AgústJ. Orms■
son vagnstfóri
Fæddur 30. ágúst 1942
Dáinn 11. október 1987
á sjötíu og fímm ára afmælisdag-
inn, út með gjöfum frekar en að
þiggja gjafír sjálf.
Jóna fékk þá skólagöngu sem
alþýðufólki bauðst á þeim tíma, en
hóf síðan störf við það sem til féll,
svo sem veitingaþjónustu og verzl-
unarstörf. Hún var stéttvís verzlun-
armaður og vann um fjörutíu ára
skeið í Reykjavíkur apóteki. Hún
vann þar fram á síðasta ár og var
í miklum metum hjá vinnuveitanda
sínum sem hún einnig mat mikils.
Hef ég ekki vitað aðra gefa yfír-
mönnum sínum og samstarfsfólki
jafn gott orð. En það mun rétt vera,
að Reykjavíkur apóteki hefír stýrt
hver öðlingurinn eftir annan.
Síðastliðin þijátíu ár átti Jóna
við liðagigt að etja og var oft illa
haldin en kjarkur hennar og dugn-
aður var einstakur, og bugaðist hún
aldrei.
Ég kynntist Jónu þegar Hildur
Björg, bróðurdóttir hennar og
nafna, varð eiginkona mín. Jóna var
greinilega sem önnur móðir og alla
tíð fann ég að hún lét bróðurbörnin
njóta góðsemi sinnar, þó að mér
virtist við Hildur Björg og börnin
okkar njóta þar mestrar umhyggju.
En þannig var Jóna, að sennilega
hefur öllu fólkinu hennar fundist
það eiga kærleik hennar og góðsemi
óskipta.
Eftir að Jóna hætti að vinna í
fyrra leit hún oft til drengjanna
okkar, Guðlaugs Búa og Þórðar
Ólafs, á daginn. Máttu þeir helzt
ekki af henni sjá og spurðu á hveij-
um degi: „Kemur Jóna frænka ekki
í dag?“ Ef svarið var já þá sögðu
þeir: „Gott!“ En væri svarið nei, þá
sögðu þeir: „Má ég ekki bara
hringja til hennar?" Skemmtilegast
var að fá að gista hjá Jónu frænku.
Við þökkum fyrir að hafa mátt
eiga Jónu frænku að sem vin og
félaga. Guð einn getur launað henni
fyrir þá umhyggju og ástúð, sem
hún bar til okkar allra.
Þórður Ólafur Búason
Okkur undirrituðum, vagnstjór-
um á leið 4, er auðvelt að skilja
leiðakerfi og tímaáætlanir SVR, en
ekki skiljum við eins vel og auðveld-
lega þá leið sem vagninn inn í
eilífðina fer og vinnufélagi okkar
og vinur, hann Gústi, er farinn
með. Það er kannski hvers manns
lán að kunna ekki það leiðakerfí
né tímaáætlanir, heldur treysta því
að hann sé á réttu róli og feiji þá
sem Guð hefur kallað á sinn fund,
þó svo manni fínnist hann oft vera
á röngum stað og á röngum tíma,
en svona er þetta bara hvort sem
manni líkar eða líkar ekki. Já, hann
Gústi, eins og við vinnufélagamir
og eflaust margir aðrir kölluðu
hann, hét fullu nafni Ágúst Jakob
Ormsson og var fæddur 30. ágúst
1942 á Svarfhóli í Geirdalshreppi í
Austur-Barðastrandarsýslu, en ólst
upp á Kletti í sömu sveit. Hann var
næstyngstur af 10 bömum þeirra
hjónanna Kristínar Jónasdóttur og
Orms Grímssonar, en þau em bæði
látin.
Gústi hóf störf hjá SVR í septem-
ber 1966, en hann ók með okkur á
leið 4 í tæp 10 ár, okkur til sælla
minninga. Við sem þessar línur rit-
um minnumst Gústa sem góðs
drengs og þægilegs vinnufélaga.
Hann var frekar hlédrægur maður
Og kvartaði ekki sárt né hátt þótt
álagið hafí oft verið mikið og starf-
ið krefjandi, en það þekkjum við
vel sem eftir eram. Ekki bar hann
tilfínningar sínar á torg, þannig að
við kunnum fátt að segja af hans
högum og einkalífí, enda era það
geymdar minningar handa ættingj-
um hans og bömunum þrem, sem
nú syrgja föður sinn látinn. Megi
algóður Guð styrkja þau í þeirra
miklu sorg.
Hluttekningu og samúðarkveðjur
sendum við bömunum hans, þeim
Hjalta, Særúnu og Kristni Þór,
einnig öðram ættingjum sem eiga
um sárt að binda.
„Ég fel í forsjá þína,
Guð faðir sálu mína,
þvi nú er komin nótt.
Um ljósið lát mig dreyma
og ljúfa engla geyma
óll bóm þín, svo blundi rótt
(M. Joch.)
Vagnstjórar
nr. 81 og 92 á leið 4.
Viksund bátarnir eru afburða bátar hvað snertir gæði, enda framleiddir
undir ströngu eftirliti Det Norske Veritas samkvæmt samnorrænum reglum.
Viksund bátarnir hafa mikinn stöðugleika og frábæra sjóhæfni.
Þið, sem ætlið að endurnýja báta fyrir næslu vertíð, vinsamlegast hafið
samband strax.
Lengd 9,80 m. - Breidd 3,10 m. - Djúprista 1,35 m.
Dekk flatarm. 16 m2 - Lest 6 mz
Viksund bátarnir eru samlokubátar, þ.e. skrokkurinn er tvö-
faldur með einangrun milli byrða.
í boði er margvíslegur búnaður, t.d. olíugír og skiptiskrúfa.

EINKAUMBOÐ Á ÍSLANDI
Ingimundur Magnússon
Nýbýlavegi 22,
200 Kópavogi
Sími 43021
J