Morgunblaðið - 30.10.1987, Qupperneq 38

MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 30. OKTÓBER 1987
Kristinn Páls-
son — Minning
Fæddur 17. apríl 1949
Dáinn 21. október 1987
Mér varð fátt um svör og fann
til vanmáttar er mér barst sú fregn
að morgni 21. október sl. að góður
vinur minn, Kristinn Pálsson, væri
látinn. Þó að augljóst væri að hveiju
stefndi bar maður ætíð þá von í
bijósti að nærveru hans fengjum
við að njóta lengur, svo hetjulega
hafði hann barist gegn hinum erfíða
sjúkdómi sínum.
Ég kynntist Kidda Páls, eins og
hann var jafnan kallaður, fyrir um
það bil 13 árum. Þau kynni voru
mér alla tíð afar ánægjuleg. Kiddi
var maður hjálpsamur og greiðvik-
inn og væri ieitað aðstoðar hjá
honum var hún jafnan auðsótt.
Minnist ég margra slíkra atvika
með þakklæti.
Veiðimaður var Kiddi góður,
hvort sem var á stöng eða í með-
ferð skotvopna. Naut ég kunnáttu
hans þar í ríkum mæli. Rjúpnaferð-
ir höfðum við farið og seint
gleymast mér margar ánægjulegar
stundir við iaxveiðar á Iðu. Nú er
stórt skarð höggvið í þann hóp
veiðiman'-’a. Með þessum orðum vil
ég kveðja góðan vin og þakka sam-
fylgdina.
Elsku Gerður, böm og aðrir ást-
vinir, við Addý sendum okkar
innilegustu samúðarkveðjur og biðj-
um ykkur Guðs blessunar í hinni
miklu sorg.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(Vald. Briem.)
Friðrik Garðarsson
í dag kveðjum við hinstu kveðju
elskulegan vin okkar, Kristin Páls-
son. Það er erfítt að trúa þvi og
sætta sig við að hann sé ekki leng-
ur á meðal okkar; að hann með
allan sinn lífskraft og dugnað, ham-
ingjusama og samrýnda fyölskyldu
og búinn að koma sér svo vel fyrir,
skuli vera kallaður frá okkur langt
um aldur fram. Hann varð aðeins
38 ára gamall. Við verðum að
hugga okkur við að Guð, sá sem
öllu lífí ræður, stjómi öllu á besta
veg.
Kiddi, eins og hann var jafnan
kallaður, andaðist að morgni 21.
október 1987 í Landakotsspítalan-
um úr krabbameini eftir mjög
þungbær veikindi. Hann var yngra
bama hjónanna Páls Kristinssonar
og Kristínar Guðmundsdóttur, en
hún lést fyrir fáeinum ámm úr
sama sjúkdómi og Kiddi.
Skömmu fyrir andlátið vorum við
Kiddi að rifya upp gömlu, góðu dag-
ana, allt frá því er við kynntumst
í bamaskóla. Við rifjuðum upp
skemmtilegu stundimar í Lindar-
götuskólanum, en frá þeim tíma
áttum við margar ánægjulegar
minningar. í Lindargötuskólanum
var Kiddi svo lánsamur að kynnast
eiginkonu sinni, Þórdísi Gerði Sig-
urðardóttur. Kiddi og Gerður giftu
sig haustið 1969 og var hjónaband
þeirra ástríkt og hamingjusamt.
Þau eignuðust tvö indæl og dugleg
böm, Pál 15 ára og Ingveldi 12
ára. Aðeins tvítug að aldri eignuð-
ust Kiddi og Gerður sína fyrstu íbúð
í Kóngsbakka 65 og síðan fallegt
hús í Hryggjarseli 6. Kraftur og
áhugi þeirra hjóna við að koma sér
fyrir í nýja húsinu var aðdáunar-
verður.
Kiddi var sérstaklega lífsglaður,
samviskusamur og hæfíleikaríkur
maður. Hann var duglegur að koma
sér áfram í lífínu, lauk námi í bif-
vélavirkjun og hóf störf í fyrirtæki
föður síns, Rafgeymahleðslunni.
Fyrir nokkrum ámm keypti hann
nýjan sendiferðabíl og starfaði sjálf-
stætt við sendibílaakstur hjá Nýju
sendibílastöðinni. Fljótlega vann
Kiddi virðingu þeirra sem reka
Veitingahöllina og Múlakaffí, og
eftir stuttan tíma sá hann um alla
útkeyrslu fyrir þau fyrirtæki.
Kiddi var mikill útivistarmaður.
Hann undi sér vel í fallega sumar-
húsinu sínu hjá Hvítá við Iðu,
stundaði m.a. laxveiði og gekk á
fjöll.
Allt frá unglingsárunum áttum
við margar ánægjustundir á þessum
stað og þær stundir getum við aldr-
ei nógsamlega þakkað.
A kveðjustund sem þessari reikar
hugurinn. Vinátta okkar risti djúpt.
Við hittumst reglulega, fórum í frí
saman, innanlands og utan,
skemmtum okkur saman, deildum
sorgum og gleði saman. Minning-
amar eru því margar sem koma
upp í hugann en samnefnari þeirra
allra er hve góðan og traustan vin
við áttum þar sem Kiddi var.
Kiddi var sérlega hjálpfús og vildi
öllum vel. Enda var hann vin-
margur. Sameiginlega áttum við
Kiddi og Gerður góðan og sam-
hentan vinahóp. Oft var glatt á
hjalla og ávallt var Kiddi hrókur
fagnaðarins. Hann kom ætíð auga
á björtu hliðamar á málunum. Við
söknum hans sárt, en eigum marg- -
ar hlýjar og góðar minningar um
hann sem aldrei munu gleymast.
I baráttu sinni við sjúkdóminn
sýndi Kiddi fádæma þrek og karl-
mennsku. Hánn vissi áð" hveiju
stefndi en lét aldrei bugast. Það
kom vel í ljós er þau hjónin ferðuð-
ust til Evrópu skömmu fyrir
andlátið, en þar keyptu þau nýja
bifreið og ýmislegt til heimilisins.
Með krafti sínum og viljaþreki gekk
Kiddi frá öllum óleystum málum.
Umhyggjan fyrir fyölskyldunni sat
ávallt í fyrirrúmi.
Elsku Gerður, Inga og Palli. Þið
studduð Kidda svo dyggilega í bar-
áttunni við sjúkdóminn. Þið studduð
hann með ást og umhyggju. Á
stundu sem þessari eru orð svo lítils
megnug. Við vottum ykkur dýpstu
samúð okkar. Einnig vottum við
föður Kidda og öðrum ættingjum
samúð okkar. Að leiðarlokum í
þessu lífí viljum við þakka Kidda
alla vináttu og tryggð og biðjum
Guð að varðveita minningu góðs
drengs.
Haddi, Helga og böm
í dag verður jarðsunginn frá
Dómkirkjunni mágur minn, Krist-
inn Pálsson.
Það er dapurleg staðreynd að
hann Kiddi sé allur. Að hann sé
kallaður burt í blóma lífsins frá eig-
inkonu og bömum, eins og hann
barðist með ótrúlegum krafti og
vilja á móti örlögunum, ásamt eigin-
konu og bömum, sem stóðu honum
ávallt við hlið með einstökum dugn-
aði, þar til yfír lauk. En viljinn,
læknavísindin og allur krafturinn
nægðu ekki.
Eg var rétt um fermingu þegar
ég sá Kidda fyrst, er hann og Gerð-
ur, systir mín, kynntust, þá aðeins
15 ára gömul. Eg man alltaf hversu
stolt ég var af systur minni, að
vera búin að ná sér í svona sætan
kærasta. Er fram iiðu stundir
kynntist ég þessum unga manni
betur og öllu hans góða innræti,
því samband þeirra hélst óslitið þar
til hann lést.
Þau bjuggu sér hlýlegt og fallegt
heimili, sem alla tíð var notalegt
að koma á og ætíð hægt að leita
til þeirra ef úrlausna þurfti, þá vom
þau boðin og búin að leggja sitt af
mörkum. Ég bjó á heimili þeirra í
rúm tvö ár og kann ég þeim bestu
þakkir fyrir, ekki síst Kidda, sem
tók litlu systur með sinni rómuðu
þolinmæði.
Sterk tengsl voru milli §öl-
skyldna okkar eftir að ég stofnaði
mitt eigið heimili og eigum við, ég
og fjölskylda mín, margar góðar
og skemmtilegar minningar frá
þeim stundum er við vorum saman
komin og þá einkum í sumarbústað
fjölskyldunnar á Iðu, sem Páll og
Kristín heitin, foreldrar Kidda,
byggðu. Þangað komum við oft.
Það er fátt sem jafnaðist á við þær
ferðir og að fá að dveljast með
þessu góða fólki sem alltaf var svo
gestrisið og skemmtilegt. Nú hefur
enn verið hoggið skarð í þessa góðu
fjölskyldu.
Elsku Gerður, Palli og Inga, þið
hafíð misst góðan eiginmann, föður
og vin. Páll (eldri), Helga og íjöl-
skylda þín, megi dugnaður hans og
vilji vera ykkur öllum styrkur í
ykkar miklu sorg.
Sigrún, Jón Páll og synir.
Þessa haustdaga erum við vægð-
arlaust minnt á sannleiksgildi
spakmælisins: Þeir sem guðimir
elska deyja ungir.
Hann Kiddi, þessi lífsglaði,
hjálpsami, háttvísi en umfram allt
vaski maður, er nú horfinn okkur
sjónum.
Þegar hann fyrir nærfeilt tveim-
ur áratugum bættist í hóp fjölskyld-
unnar, duldist það ekki að hér fór
sá drengur er gæddur var mann-
kostum, sem við gátum óskað okkur
bestum fyrir förunaut hennar Gerð-
ar frænku.
Þau mættust á unglingsárum;
það var skammt milli heimila þeirra
á Hverfísgötunni, en í skjóli heimil-
is foreldra hans, Páls Kristinssonar
og Kristínar Guðmundsdóttur, en
hún er fyrir nokkru látin, átti Gerð-
ur athvarf á þeim tíma er hún
þarfnaðist mest.
Kristinn gekk að störfum sínum
með stakri alúð og atorku; hann
naut útivistar og veiðiferða í ríkum
mæli, hvergi þó betur en við sumar-
hús fjölskyldunnar á Iðu.
Heimili þeirra bar vott um þá
smekkvísi og myndarskap er ávallt
hefur einkennt dagfar þeirra. Börn
þeirra tvö, Páll og Ingveldur, nutu
ástúðar og öryggis hins sanna
heimilis.
Fyrir tveimur árum dró ófriðar-
bliku á loft. Þau höfðu nýlega búið
um sig'í rúmgóðu húsnæði og Krist-
inn hafði um það leyti hafíð eigin
rekstur.
Hörð barátta var framundan
gegn vá þeirri er engu eirir.
Aðgerðir, geisla- og lyfjameðferð
er þungbær reynsla, ekki sízt þeim
er í blóma lífsins hafa fyrir fjöl-
skyldu að sjá. Þá raun stóðst hann
af einstakri karlmennsku og æðru-
leysi, fór aldrei í grafgötur um
endanlegan árangur alls þessa.
Hann reisti því engar skýjaborgir,
en vann markvisst að því einu að
byggja upp hag og framtíð fjöl-
Þegar ég kveikti á útvaipinu
þriðjudaginn 20. október og heyrði
andlátsfregn Guðrúnar Halldóru
Biynjólfsdóttur þá fylltist hjarta
mitt þakklæti fyrir að hafa kynnst
þessari konu og fengið að vera í
starfí með henni innan vébanda
Hjálpræðishersins í nokkur ár.
Halldóra, eins og við kölluðum
hana, gekk ung í Herinn og oft
vitnaði hún um frelsið og gleðina í
Guði. Þegar við hjónin störfuðum á
ísafírði bjó hún í sama húsi og við.
Það er vandfundin önnur eins kona
sem hún var, alltaf trú í starfí og
fús að fara erinda Drottins. Með
Herópið fór hún ekki bara um ísa-
§örð en stundum gangandi til
Bolungarvíkur og á reiðhjólinu sínu
til Flateyrar. Aldrei taldi hún eftir
sér sporin en hún var skóuð miklum
vilja til að flytja fagnaðarboðskap-
skyldu sinnar eftir þann dag er
starfsþrótt hans kynni að þijóta.
Síðustu mánuði varð öllum ljóst að
hveiju stefndi og hvíldin kom að
lokum.
Mína dýpstu samúð votta ég
Gerði og bömunum.
Fyrir þau er erfitt timabil að
baki. Megi framtíðin bera þeim
gæfu og bjarta framtíð.
Sigurgeir
Kiddi er dáinn. Það voru orð vin-
ar okkar, sem ég heyrði í símanum.
Þrátt fyrir að allir vissu að hveiju
drægi var eins og eitthvað brysti
inni í mér. Ég varð máttlaus í fótun-
um og mér varð hugsað til alls
þess sem við höfum gert saman í
gegnum árin.
Við kynntumst fyrst í bamaskóla
Austurbæjar og lágu leiðir okkar
síðan saman í gagnfræðaskólanum
við Lindargötu ásamt Hadda vini
okkar og vomm við þrír oft saman
og héldum síðan vinskap fram á
þennan dag, ásamt konum þeirra,
Helgu og Gerði, sem þeir kjmntust
í gagnfræðaskólanum.
Það er alltaf sorglegt þegar svo
ungt fólk hverfur héðan, en það er
þó huggun í harminum að vita að
Kiddi hefur unnið sig inn í hug vina
sinna og vitundin og minningin um
hann hverfur aldrei.
Ég votta fjölskyldu hans innilega
samúð mína. Gerður og böm þeirra
tvö, Inga og Palli, stóðu sem klett-
ar við hlið hans þegar sjúkdómur
hans varð ljós og sýnt var að hveiju
drægi, en þau gáfu aldrei upp von-
ina og voru honum mikill styrkur.
Sömuleiðis það að hann vann meðan
hann gat og ferðaðist erlendis þótt
dregið hefði af honum.
Eg sendi einnig föður hans og
systur og fjölskyldu hennar innileg-
ustu samúðarkveðjur. Nú ég kæran
vin. Minningin lifir um góðan dreng.
Sigurður Greipsson
„Þú skalt ekki hryggjast þegar
þú skilur við vin þínn, því að það
sem þér þykir vænst um í fari hans
getur orðið þér ljósara í fjarveru
hans, eins og fjallgöngumaðurinn
sér fyallið best af sléttunni."
(Spámaðurinn.)
Vinur okkar og starfsfélagi,
Kristinn Pálsson, er fallinn frá langt
fyrir aldur fram.
Hans baráttu við erfiðan sjúkdóm
er lokið. Við starfsfélagar í Múla-
kaffí eigum sérstakar minningar
um ósérhlífínn, góðan dreng sem
var allra vin. Við munum sakna
hans sár.
Hetja dagsins er fallin.
Hans hetjulund og dugnaður mun
lifa í hjörtum okkar og vera styrkur
okkar um ókomin ár.
Við vottum ástkærri eiginkonu
hans, Þórdísi Gerði Sigurðardóttur,
bömum hans og ættingjum okkar
dýpstu samúð.
Starfsfélagar
í Múlakaffi.
inn. Á gistihúsinu vann Halldóra
oft myrkranna á milli, alltaf með
sömu trúmennsku. Á samkomum
var hún ávallt reiðubúin að lofa
Guð.
Síðast þegar við hjónin sáum
Halldóru, var hún á heimili Vigdísar
og séra Róberts Jack, þar sem hún
hafði dvalið í fjöldamörg ár. Ellefu
síðustu árin var hún rúmliggjandi
og einnig þá fékk Halldóra að njóta
ástúðar og umhyggju þessara mætu
hjóna og bama þeirra.
Bæn mín er að Guð launi þeim
og blessi þau fyrir kærleik þeirra
til hennar. Nú er Halldóra farii.
heim, heim til frelsarans sem hún
elskaði. Jesús sagði sjálfur: „Ég er
farinn að búa yður stað svo .að þið
séuð þar sem ég er.“
Við munum mætast á ný. Þökk
fyrir allt og allt.
+
Systir okkar,
SIGRÚN BERGMANN,
Hátúni 12,
áður búsett í Vestmannaeyjum,
andaðist 27. október.
Unnur Sigurðardóttir,
Elín Sigurðardóttir,
Magnús Sigurðsson,
Garðar Júlíusson.
t
Sonur okkar, unnusti og bróðir,
BRYNJAR KRISTJÁN GUNNLAUGSSON,
Álfhólsvegi 103,
andaðist í Borgarspítalanum þriðjudaginn 27. október.
Gunniaugur Gunnarsson, Þorbjörg Einarsdóttir,
Erla Guðmundsdóttir
Gunnar Karl Gunnlaugsson, Einar Már Gunnlaugsson,
Birna Gunnlaugsdóttir.
+
Móðir okkar, tengdamóðir og amma,
CLARA GUÐRÚN ISEBARN,
Gnoðarvogi 40,
Reykjavík,
lést í Landspítalanum að morgni 29. október.
Börn, tengdabörn og
barnabörn.
Fósturfaðir minn,
INGVAR HALLDÓRSSON
frá Hliði, Eyrarbakka,
veröur jarðsunginn frá Eyrarbakkakirkju laugardaginn 31. október
kl. 14.00.
Bílferö veröur frá Umferðarmiðstööinni sama dag kl. 12.15.
Stefán S. Stefánsson.
Minning’:
Guðrún H. Brynjólfs-
dóttir, Kleppustöðum
Ingibjörg