Morgunblaðið - 30.10.1987, Síða 48

48
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 30. OKTÓBER 1987
„ tcf qet ekki borðað kaJda- 5úpu."
*
Ast er...
. .. aðgleyma ekki að hringja
til hennar.
TM Reg. U.S. Pat. Off.—all rights reserved
© 1986 Los Angeles Times Syndicate
Þegar annað hvort okkar
fellur frá ætla ég að kaupa
mér íbúð í miðbænum, sem
ég skoðaði um daginn!
Með
moi*gunkaffinu
Maður gæti svo sem eins
hafa orðið golfbolti. Högg
og aftur högg á lífsleiðinni
og lenda svo að lokum ofan
í holu —
Lítt skiljanleg mót-
slysadeildimii
*
a
Til Velvakanda.
Ég get ekki orða bundist eftir
móttökur er konan mín mátti þola
er hún kom að næturlagi á þessa
stofnun, brotin á ökkla eftir slys.
Við höfðum verið í þriggja vikna
sumarleyfí á Mallorca og vorum að
Ijúka því 16. þ.m. er konan varð
fyrir því óhappi að misstíga sig er
við vorum að yfírgefa matsal hótels-
ins að kvöldlagi. Náð var strax í
fararstjórann, sem kallaði til lækni
er skoðaði fótinn og hringdi svo í
sjúkrabfl og sendi okkur beint á
spítala í Palma. Þar voru teknar
myndir og síðan var kvaddur til
sérfræðingur er sagði að líklega
væri um brot að ræða og uppskurð
yrði að gera strax að morgni. Okk-
ur varð hverft við þetta því þrem
dögum seinna var ákveðin heimför.
Að morgni var hún svo skorin upp
og fóturinn settur í gifs upp að hné
og fyrirmæli gefín um að hún
mætti ekki stíga í hann næstu 10
daga. Er læknirinn frétti af fyrir-
hugaðri heimför okkar sagði hann
að það gæti orðið í lagi. Hún yrði
flutt í sjúkrabfl að flugvélinni, síðan
yrði að flytja hana með sjúkrabíl
frá flugvélinni heima og þá beint á
spítala í hendur lækna er ákvæðu
síðan hvert framhaldið yrði. Þetta
sagði hann að væri krafa sín og
trygginganna, en trygging okkar
heyrði til neyðarþjónustu SOS-
Intemational. Við vorum tryggð hjá
Brunabótafélagi íslands.
Við nutum einstakrar fyrir-
greiðslu fararstjóra Landsýnar ytra,
sérlega góðrar þjónustu spítalans,
og þá ekki síður áhafnar flugvélar
Amarflugs er tók á móti okkur og
komið hafði með sjúkrakörfu að
heiman ef hennar hefði þurft með.
Sjúkrabfll beið svo við landganginn
og flutti konu mína til Reykjavíkur.
Þetta var aðfaranótt 20. þ.m.
Við vorum spurð ytra hvert við
vildum helst snúa okkur heima og
sögðumst við þá kjósa Landakots-
spítala því þar höfðum við bæði
haft góð kynni af læknum og ann-
arri þjónustu um nær 50 ára skeið.
Þetta átti að athuga fyrir okkur.
Er ég spurði piltana í sjúkrabílnum
hvert þeir fæm með sjúklinginn
sögðust þeir hafa fyrirskipun um
að fara með hann á slysadeildina.
Ég þurfti að taka á móti farangri
okkar og vildi ekki tefja þá með
því að bíða eftir mér.
Klukkan var fjögur um nóttina
er flugvélin lenti, og 40 mín. seinna
var komið á slysadeildina. Þar tóku
á móti þeim tvær hvítklæddar stúlk-
ur og þeim tjáð hvemig á stæði.
Piltamir spurðu hvort mikið væri
að gera, en þær sögðu það ekki
vera, nóttin hefði verið róleg. Þær
spurðu nú út í ástand hennar, hver
hefði sent hana til þeirra og hvers
hún vænti af slysadeildinni um há-
nótt þar sem búið væri að gera
aðgerð á fætinum. Hún sagði þeim
frá skilyrðum læknisins ytra og
tryggingafélagsins fyrir heimflutn-
ingnum svona fljótt, en piltamir
hefðu flutt hana til þeirra þótt hún
hefði sjálf kosið Landakotsspítal-
ann. Við þessu fékk hún þau svör
að sjúklingar gætu engu um það
ráðið. Það væm læknamir sem því
réðu. Hjá þeim væri enginn læknir
vakandi, þær fæm ekki að hrófla
við þeim út af þessu, hún skyldi
bara fara heim og koma svo seinna
— svona upp úr átta.
Konan varð hálfhvumsa við þess-
ar móttökur, stödd þama á öðrum
fætinum, með hækjur og fáklædd,
því ekki var reiknað með þessum
móttökum heima. Stúlkumar litu á
myndimar sem hún var með og
umsögn læknisins. Hvorki skildu
þær spænsku né höfðu vit á mynd-
unum, en vildu halda hvom tveggja
og sýna læknum þegar þeir vökn-
uðu. Hún átti svo bara að hringja
eða koma og tala við þá. Þetta
væra góðir sérfræðingar og þeim
mætti treysta.
Konan mín var orðin heldur leið
yfír þessum móttökum, skildi bara
ekki hvert hlutverk slysadeildarinn-
ar væri — til hvers hún væri opin.
Nokkmm sinnum hafði hún komið
Til Velvakanda
í Morgunblaðinu hinn 27. októ-
ber er sagt frá þingi Alþjóðafélags
geðlækna sem haldið var hér í
Reykjavík. í geininni sé ég að auk
geðlæknanna vom þátttakendur úr
hópi sálfræðinga og félagsfræð-
inga. Það er mín skoðun að þama
hefðu þjónandi prestar einnig átt
heima. Ég þykist tala af reynslu
þegar ég segi að bæði læknar og
þama áður og ávallt verið vel tekið
og fengið þá þjónustu er hún hefði
þurft á að halda, en þama virtist
hafa orðið breyting á — henni var
bókstaflega ýtt út þótt ástand henn-
ar væri svona bágborið og þvert
ofan í fyrirmæli læknisins ytra.
Hvað var nú til ráða? Ekki vildi hún
fara að kalla á sjúkrabflinn aftur
og bað þær að fá sér myndimar
og hringja á bfl, en á slysadeildina
kæmi hún ekki að sinni, hefði held-
ur önnur ráð.
Ég reyndi að haska för minni
eins og ég gat og ætlaði svo að
leita hana uppi og athuga hvemig
gengið hefði. En á dauða mínum
átti ég von er ég kom að útidyrum
okkar, en ekki því að hitta þar kon-
una mína skjálfandi bæði af kulda
og örvingluð yfír móttökunum er
hún hafði hlotið. Ég var með úti-
dyralykilinn, en hún var búin að
standa þama í 45 mínútur á öðmm
fætinum og það í nokkurra stiga
frosti. Ég átti bara ekki orð til yfír
þessar hvítklæddu vemr á slysa-
deildinni önnur en þau að bölva
þeim hressilega. Ég hafði fullan hug
á því að þjóta til og skammast við
þessa óþokka, en sat á strák mínum
og lét það ógert, en sá mikið eftir
því að hafa ekki fylgt konu minni
í sjúkrabflnum.
Ég hitti svo lækni á Landakots-
spítala upp úr kl. 8 er tók mér
ljúfmannlega og ætlar að koma
konu minni til heilsu aftur. Ég vildi
gjaman fá svör við því hvort svona
móttökur séu eðlilegar í tilvikum
sem þessum hjá þessari stofnun,
er ég hef alltaf haldið og reyndar
sannreynt að leita mætti til þegar
óhöpp koma fyrir.
Magnús Þorbjörnsson
prestar þurfí þess með að innan-
gengt sé milli þessara stétta og þá
ekki síst að samvinna sé milli presta
og geðlækna. Ég veit að sumir
læknaskólar búa kandídata undir
slíka samvinnu. Mig rekur minni til
þess að einn af þekktustu læknum
landsins léði mér eitt sinn bók eftir
prest sem fluti fyrirlestra við lækna-
deild sjálfs Harvardháskóla.
Dr. Jakob Jónssona
Prestar hefðu átt að vera með
HÖGNI HREKKVISI
XaJ-RJ SEft\ þú SJÁlR. þETTA EKXI ,SP/KI."
Víkverji skrifar
Ikönnun Borgarskipulags á við-
horfum íbúa Árbæjar- og Breið-
holtshverfa til skipulags hverfanna
kemur ýmislegt forvitnilegt fram.
Meðal annars að 91% svarenda í
könnuninni átti húsnæðið sem þeir
bjuggu í, en tæplega 9% vom leigj-
endur. í greinargerð með niðurstöð-
um segir að þessar tölur bendi til
þess að algengara sé að fólk í nýrri
hverfum borgarinnar búi í sínu eig-
in húsnæði, en fólk í eldri hverfun-
um. Eldri kannanir áætla að 80-85%
íbúa í Reykjavík búi í eigin húsnæði.
íbúðir svarenda vom mjög mis-
stórar. Meðalíbúðin var íjögur
herbergi og 108 fermetrar að stærð.
Minnsta íbúðin var 35 fermetrar,
en sú stærsta fjórtán sinnum stærri,
eða 488 fermetrar. Þá kemur einn-
ig fram að 1,2 bifreiðir vom á
heimiii svarenda að meðaltali.
XXX
Hin framsækna Stöð 2 hélt upp
á eins árs afmælið með því
meðal annars að byija sýningar á
eldgamalli þáttaröð um „þá vamm-
lausu“ (á amerísku „The Untouch-
ables"). Ríkissjónvarpinu er hér
með bent á að tryggja sér sýningar-
rétt á þáttunum um þá Bonanza-
feðga, sem einnig vom sýndir í
Kanasjónvarpinu fyrir margt löngu.
Víkveiji ábyrgist þó ekki mikla
„horfun".
XXX
Að síðustu grípur Víkveiji niður
í tvær fréttir í blaðinu Feyki,
sem gefið er út á Sauðárkróki.
Annars vegar segir frá því að
tófa hafí orðið fyrir bfl skammt frá
Siglufírði fyrir nokkm. Segir í frétt-
inni að ökuljós bifreiðarinnar hafí
mglað rebba, mórauðan hvolp frá
í vor, í ríminu og að óvenju klaufa-
leg viðbrögð og reynsluleysi hafi
orðið honum að fjörtjóni. í blaðinu
segir að ekki sé nýlunda að tófur
séu á kreiki á þessum stöðum, en
ekki sé vitað til þess, að þær hafí
orðið fyrir bflum til þessa þó stund-
um hafí litlu munað.
Hins vegar segir frá veiðiferð
nokkurra siglingafræðinemenda
Reykjaskóla. „Vitjað var um sjö
netatrossur og krabbagildmr.
Nokkrir krabbar höfðu gengið í
gildramar en ekki bólaði á nokkmm
físki er farið var að draga netin.
Drógu menn nú langa hríð án þess
að verða varir. Þegar aðeins tvö
net vom eftir af trossunni sáu skip-
veijar hins vegar glytta í risafísk.
Að sögn viðmælenda Feykis brá
mönnum mjög og vom um hríð all
skiptar skoðanir á því hvaða fyrir-
bæri væri þama á ferðinni.
Hugsuðu sumir að þetta væri
„plastfískur" en aðrir töldu senni-
legast að þetta væri hrefna. Einn
bátsveija, lítt vanur sjósókn, stóð í
þeirri trú lengi vel að ýsa liti svona
út. Honum misheyrðist þegar skip-
stjómarmenn sögðu nemendum að
þeir hefðu veitt hnísukálf síðan í
sumar."