Morgunblaðið - 21.01.1988, Qupperneq 47

MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 21. JANÚAR 1988
47
að hann afí manns var heims-
frægur maður í Hafnarfirði, virtur
á sínu sviði og kunni sitt fag.
Maður var stoltur af honum. Svo
stoltur, að enn þann dag í dag
segist ég vera dótturdóttir hans
Ingimundar á Bæjarstöðinni, þegar
ég þarf að gera grein fyrir mér á
þeim slóðum. Það hefur dugað mér
vel hingað til.
Tíminn líður og Tröðin er ekki
lengur miðpunktur lífsins, enda afi
kominn aftur út á Álftanes. Þar
byggði Finnur annað hús og minna
fyrir nokkrum árum, enda fólkinu
farið að fækka og ekki lengur
móðins að búa,í ættarkommúnum.
En það breytir ekki svo ýkja miklu,
því að verkstjórinn aldni situr á
sínu lofti með allt á hreinu og held-
ur áfram að stýra okkur hinum á
sinn elskulega en ákveðna hátt,
Þótt við kveddum ömmu Rönku
tókst okkur aftur að safna fjórum
ættliðum undir sama þak, og eng-
inn skortur var heldur á ættingjum
og vinum úr sveitinni sem dvöldu
hjá okkur um lengri eða skemmri
tíma. Og þótt ekki væri hávaðinn
í manninum fór ekkert á milli
mála hver var verkstjóri í þessu
húsi. Húsbóndi er ekki rétta orðið,
því að þeir voru iðulega Ijórir og
jafnvel fleiri, en sem verkstjóri hjá
Bæjarútgerð Hafnarfjarðar var
Ingimundur vanur að stjóma og
gerði mest lítinn greinarmun á því
hvort hann var að stýra sínum
heittelskuðu saltfísk- og skreið-
ardömum í þurrkhúsinu uppi á
Hrauni eða uppeldinu á afkomend-
um sínum — enda aðferðimar þær
sömu og fyrr eða síðar lenti maður
hvort eð var í sumarvinnu hjá hon-
um á „Hrauninu" og eins gott að
standa klár að hlutunum. Já, og
það fór heldur ekkert á milli
Afmæliskveðja:
Ingimiindiir Hjör-
leifsson níræður
Hver er sinnar gæfu smiður,
segir máltækið, og ekki dettur mér
í hug að rengja það, en aleinn er
vitaskuld enginn við það verk. Og
því sting ég nú niður penna að
mig langar að senda afmælis-
kveðju og þakkir til verkstjórans
yfír minni smíð.
Ingimundur Hjörleifsson fædd-
ist 21. janúar 1898 og er því
níræður í dag. Fyrstu árin ólst
hann upp á bökkum Kúðafljóts í
Meðallandinu, þar sem faðir hans
var fátækur bóndi og feijumaður.
Þaðan lá leiðin suður á Álftanes,
þar sem feijumaðurinn frækni
týndi lífínu í Gálgahrauni og fjöl-
skyldan tvístraðist. Ingimundur
lenti hjá honum séra Jens í Görðum
og margar sögumar hefur maður
heyrt frá þeirri tíð, og reyndar allri
hans tíð, því að allt man hann og
segir þannig frá að það flögrar
stundum að manni að García Márq-
ues og fleiri slíkir sagnaþulir hljóti
að vera ættaðir úr Meðallandinu.
Ég man fyrst eftir mér á Hverf-
isgötu 46 í Hafnarfírði. Það fallega
hús áttu öðlingamir Palli Hjöll og
Sigga Palla, sem um þær mundir
létu sig ekki muna um að hýsa
Ingimund, bróður Páls, og hans
fjölskyldu meira og minna alla, auk
ættmóðurina úr Meðallandinu,
ömmu Rönku, sem oftast sat í
körfustólnum sínum á efsta loft-
inu, stjómaði öllum í húsinu og var
nærri hundrað ára.
Þá var afí Mundi búinn að vera
giftur sinnar gæfu aðstoðaiyfír-
smið, henni Mörtu Eiríksdóttur úr
Amarfírðinum, í rúmlega tuttugu
ár, og saman áttu þau hana Sísí
sína, sem allt þeirra líf snerist um.
Þetta voru dýrðartímar.
Svo fluttum við í Tröðina upp
úr miðjum sjötta áratugnum. Þá
var Finnur faðir minn, tengdason-
ur Ingimundar og Mörtu, orðinn
smiður og búinn að byggja yfír
fjölskylduna.
Lengi bjuggu Marta og Mundi
á neðstu hæðinni, Sísí og Finnur
með þijú böm á miðhæðinni og
Haukur sonur Mörtu ásamt Rós-
marí og íjórum bömum í risinu.
Svo skruppu Sísí og Finnur til
Noregs í nokkur ár og gömlu hjón-
in fluttu sig upp á miðhæðina til
okkar krakkanna til þess að geta
haft betri yfírsýn yfír fjölskylduna
— og Fjörðinn. Þetta voru líka
dýrðartímar.
Lífíð í þessu húsi var oft með
ólíkindum. Þama var sko engin
lognmolla; alltaf margt um mann-
inn, alltaf eitthvað að gerast. Við
yngra fólkið kölluðum þetta ættar-
hús, sem stendur við Ásbúðartröð,
ýmist Ásbúðartröðina eða Mar-
tröðina, eftir því hvemig stóð í
bólið okkar, og það lýsir því lífí
sem þama var lifað eflaust betur
en mörg orð.
að hann er óútreiknanlegur og
engum líkur lét hann sig ekki
muna um að rífa sig upp úr kvefí
og jólaflensu og fljúga vestur á
fírði „bara til að þurfa ekki að
halda einhveija voðalega veislu“ í
tilefni af níræðisafmælinu. í
Súðavík og á ísafírði býr nefnilega
um þesar mundir dágóður hiuti af
„uppskerunni" hans, tveir dóttur-
synir og fjölskyldur þeirra. Þangað
sendi ég og mínir menn innilegar
afmæliskveðjur með þökk fyrir allt
sem harin hefur kennt okkur og
gefíð gegnum árin.
Hildur
gegnum síma; svo lygilega líkur
henni mömmu 'sinni úr Meðal-
landinu, bæði í sjón og raun.
Fyrir rúmum þremur árum
kvaddi hans heittelskaða Marta,
orðin lasburða og hvíldinni fegin.
Þá var Haukur sonur hennar látinn
0f Innri búnaöui sami og í GOLF GT
0 5 gira handskipting
0' Snúningshraöamœlir
Ef Hœöarstilling á ökumannssœti
0" Hliöarspeglar meö innistillingu
0Í Litaöar rúöur
fyrir nokkrum árum, langt um ald-
ur fram, og einnig hans sonur. Og
í fyrra missti Ingimundur auga-
steininn sinn, hana Sísí einkadóttur
sína sem alltaf hafði búið með
honum og hafði lofað sjálfri sér
því að annast hann alla hans daga.
Já, sorginni hefur hann kynnst, en
gleðin býr líka í hjarta hans og
hann á sína trú sem gerir hann
sterkan, góðan og gjöfulan, sann-
kallaðan gæfusmið.
Ingimundur Hjörleifsson hefur
alla tíð þóst vera á móti veislu-
stússi, þótt enginn sé kátari en
hann í góðra vina hópi. Og af því
0TT02verð-
urfrumsýnd
föstudaginn
22. jan.
Nýja myndin um
hinn frábæra
OTTO
Regnboginn.
NYTTFRA

PYSKUR KOSTAGRIPUR
BETUR B ÚINN ENN NOKKRU SINNIFYRR