Morgunblaðið - 24.06.1988, Page 39

MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 24. JÚNÍ 1988
39
Anna Jóna talaði stundum um
dauðann og hræddist hann ekki.
Hún velti fyrir sér hvemig það
væri að deyja og talaði stundum
um að hún myndi deyja ung. „Anna
Jóna er ekki nafn á gamalli konu,“
sagði hún einhvem tíma, rétt eins
og það væri ekkert eðlilegra. „Það
er vegna þess að þú lifír svo hratt
Anna Jóna mín,“ sagði ég við hana.
Og kannski hefur eitthvað verið til
í því, því hún Anna Jóna skilur víða
eftir sig spor. Hún var orðin eftir-
sóttur búningahönnuður og hafði
aldeilis sannað hæfni sína á því
sviði, einkum síðasta árið. Hún átti
stóran vinahóp, stóran hóp sam-
starfsfólks og síðast en ekki síst
stóra ijölskyldu sem hún lagði sig
fram um að leggja rækt við. Hún
talaði mikið um foreldra sína og
Ellu systur, og Möggu systur og
Systu systur og svo Gumma bróður
sem hún talaði alltaf um sem litla
bróður þangað til Gummi bróðir
eignaðist litla stelpu sem Önnu Jónu
fannst vera alveg eins og hún. Þá
var Gummi bróðir orðinn stór! Hún
sagði líka um Halla sinn, stoltið
sitt, og eitt af því síðasta sem hún
talaði um Halla við mig var hversu
montin hún var yfir árangri hans í
skólanum í vor.
Og hún talaði um hann Jóa.
Manninn sem átti hug hennar og
hjarta. Manninn sem kynnti okkur
fyrir um það bii átta árum síðan.
Með þessum hjónum, Önnu Jónu
og Jóa, hef ég átt ómældar gleði-
og hláturskrampastundir þessi ár,
og líka stundir þar sem alvara
lífsins hefur verið rædd. Ég held
að öll höfum við farið ríkari frá
þessum stundum okkar en áður.
Ég horfi á þig
hlusta á þig
og undrast
að nærvera þín
hún breytir mér
í það sem ég er
Vegna alls þessa hef ég komist
að þeirri niðurstöðu að þó það sé
sárt að missa ástvin, þá heid ég
áfram og mun leggja mig fram um
að mynda heilstæð og sterk vináttu-
sambönd og treysta þau sem ég á
nú þegar, því það er það sem gefur
lífínu gildi. Ég tek glöð þessa
áhættu.
en hvað er
hvað verður ef leiðir skiljast?
þvi ekki getum við lifað
það sem var —
ég hrópa út í tómið
og undrast;
ég fæ ekkert svar.
(Jóhann G. Jóhannsson)
Elsku Jói minn og Halli, Anna,
Jón og fólkið hennar allt. Verum
sátt við dauða hennar því þannig
gerum við vist hennar á æðra til-
verustigi himneska.
Hún á núna leyndarmál sem ekk-
ert okkar hinna veit. Hún veit
hvemig það er að devja.
Megi algóður Guð geyma elsku
Önnu Jónu í sínu ríki og blessa
minninguna um „dreng góðan".
Sossa
í dag verður til moldar borin kær
frænka mín, Anna Jóna Jónsdóttir.
Hún iést áf slysförum aðeins þrjátíu
og eins árs að aldri.
Ung kona f blóma lífsins er horf-
in á brott frá ástvinum sínum og
vinum á skyndilegan og átakanleg-
an hátt.
Anna Jóna lætur eftir sig eigin-
mann, Jóhann Sigurðarson leikara,
og son, Haraid Inga, sem er tíu ára.
Anna Jóna var dóttir hjónanna
Önnu Ámadóttur kaupmanns og
Jóns Tómassonar framkvæmda-
stjóra. Hún var yngst af fjórum
systrum, þeim Elínborgu, Valgerði
og Margréti, en yngstur af systkin-
unum er Guðmundur Ámi.
Anna Jóna var falleg og glæsileg
stúlka og engum duldist að hún var
gædd mikium mannkostum.
Snemma komu listrænir hæfíleikar
hennar í ljós. Margir hlutir sem hún
gerði í föðurhúsum piýða heimili
foreldra hennar. Anna Jóna var
klæðskeri að mennt og starfaði sem
búningahönnuður undanfarin ár.
Alda, sera brotnar
á eirlitum sandi.
Blær, sem þýtur
í bláu grasi.
Blóm, sem dó.
(Úr „Timinn og vatnið“
eftir Stein Steinarr)
Fríðrík Sigurbjöms-
son — Kveðjuorð
Hún sá um búninga bæði fyrir upp-
færslu í leikhúsum og í sjónvarpi.
Það var sama hvað Anna Jóna tók
sér fyrir hendur, allt lék í höndum
hennar. Það eru ófáar flíkumar sem
hún gerði á fjölskyldu sína og vini.
Anna Jóna átti einstaklega góða
og samrýnda fjölskyldu og var hún
henni og vinum sínum trú og trygg.
Alltaf var hún boðin og búin að
hjálpa þeim sem áttu í erfíðleikum.
Mér er það minnisstætt þegar
Anna Jóna kom að heimsækja
ömmu sína og frændsystkini á Ak-
ureyri þegar hún var 12—13 ára
hvað fylgdi henni mikið táp og fjör.
Lífsorka hennar var óþrjótandi og
alltaf var hún tilbúin að gleðja aðra
og koma öllum í gott skap. Ég,
bræður mínir og frændur litum
mjög upp til hennar og ég man
hvað hún heillaði okkur með sögum
sínum sem hún bjó til um leið og
hún sagði þær. Hlátur hennar og
lífsgleði smituðu okkur öll. Þá var
glatt á hjalia og gaman að lifa.
Þegar árin liðu og við vorum
orðnar fullorðnar hittumst við Anna
Jóna þegar fjölskyldur okkar komu
saman. Þá var hún eins og forðum
daga hrókur alls fagnaðar. Leik-
rænir hæfileikar hennar komu þá
óspart í ljós. Hún sagði frá at-
burðum líðandi stundar á mjmdræn-
an og broslegan hátt. En Anna
Jóna var gædd skopskyni í ríkum
mæli og sá eiginleiki hennar laðaði
börn mjög að henni.
Nú er þessi góða og sérstaka
stúlka horfín sjónum okkar. Hún.
er farin í langt ferðalag á vit for-
feðra sinna og ég veit að þar verð-
ur henni vel tekið. Þar bíður hennar
æðra og mikilvægara hlutverk.
Elsku Jói, Halli, Anna, Jummi,
Ella, Systa, Magga og Guðmundur.
Missir ykkar er mikill. Megi góður
Guð styðja ykkur f þessari mikiu
sorg. Minning hennar mun ætíð lifa
f hugum okkar allra.
Blessuð sé minning Önnu Jónu
frænku.
Valgerður Hjartardóttir
„Vinur þinn er þér allt
Hann er akur sálarinnar, þar sem samúð
þinni er sáð og gleði þín uppskorin.
Hann er brauð þitt og arineldur.
Þú kemur til hans svangur og í leit að friði.
Þegar vinur þinn talar, þá andmælir þú
honum óttalaust eða ert honum samþykkur
af heilum hug.
. Ogþegarhannþegir.skiljiðþiðhvorannan.
Því að í þögulli vináttu ykkar verða allar
hugsanir, allar langanir og allar vonir ykkar
til, og þeirra er notið í gleði, sem krefst
einskis.
Þú skalt ekki hryggjast, þegar þú skilur við
vin þinn, þvi að það, sem þér þykir vænst
um í fari hans, getur orðið þér ljósara í íjar-
veru hans, eins og ijallgöngumaður sér
fjallið best af sléttunni."
(Úr „Spámanninum“ e.K. Gibran).
„Mér fínnst að við ættum öll að
hittast aftur. Hóa saman gamla
hópnum og halda kaffiboð. Helst
hjá einhveijum strákanna,“ — hug-
mynd Önnu Jónu fékk góðar undir-
tektir og gamli hópurinn hittist, en
við aðrar kringumstæður en við
hefðum helst kosið; Anna Jóna var
ekki með.
Við héldum hópinn fyrir um
fímmtán árum, á þann hátt sem
unglingum einum er lagið. Vinahóp-
urinn skipti öllu máli í tilverunni,
utan hans virtist fátt markvert geta
gerst. Og Anna Jóna var ljós í húsi,
sterkur persónuleiki og geislandi
af lífí. Félagamir uxu úr grasi,
áhugamálin breyttust og þar kom
að hópurinn tvístraðist um veröld
víða. En alltaf héldust einhver
tengsl, félagamir vissu hver af öðr-
um og kaffíboðið hennar Önnu Jónu
var í stöðugum undirbúningi.
Þrítugu fólki er dauðinn ákaflega
fjarlægur, það telur sig hafa nægan
tíma til alls. Það hvarflaði ekki að
okkur, að einhver hefði minni tíma
en aðrir. Því sitjum við hin nú eftir
á sléttunni og virðum fyallið fyrir
okkur.
Við vottum eiginmanni, syni og
öðrum aðstandendum Önnu Jónu
samúð okkar. Anna Jóna heldur
áfram að lifa í minningum okkar
allra.
Vinir
Hún stendur þama í miðjum
gleðskapnum og skellihlær. Við
erum öll svo glöð, löngum vetri er
lokið. Sumarið framundan. Við
kyssumst og kveðjumst og hittumst
í haust. Og á meðan við emm enn
að kyssast og kveðjast hverfur
Anna Jóna frá okkur. Og ennþá
bara vor. Sumarið rétt að byija.
Ég var svo lánsöm að fá að vinna
heilmikið með henni í leikhúsinu.
Og ætlaði að vinna miklu meira
með henni. Hún var galdrakona í
búningagerð, gerði allt úr engu,
rífandi dugleg og hress. Ég man
hana best yfír litunarpottunum niðrí
Iðnó, töfrandi fram ótrúlegustu lit-
brigði, með grænar og bláar slettur
í hárinu og allt litrófíð í fingrunum.
Eða saumandi rússneskan barrskóg
útí Lindarbæ úr kjötgrisju frá Sam-
bandinu. Það var gaman að vinna
með henni. Hún var skemmtilegur
vinur, greind og vel að sér. Sönn
og heil leikhúsmanneskja. Og svo
var hún svo hláturmild. Með þetta
bjarta yfírbragð og fallega, hlýja
bros.
Þannig munum við hana og reyn-
um að sætta okkur við það sem við
skiljum ekki.
Og við sendum Jóa og öðrum
ástvinum styrk í huganum og höld-
um áfram að starfa. Eins og hún
hefði óskað.
Þórunn Sigurðardóttir
Kveðjuorð:
Fæddur 24.júní 1911
Dáinn 25. marz 1988
Þegar hollvinur okkar hjónanna,
Halldór Jörgensson, fyrrverandi
húsasmíðameistari og kirkjugarðs-
vörður, var borinn til moldar laugar-
daginn fyrir páska, hafði ég ekki
tækifæri til að minnast hans í blöð-
um, svo sem ég þó hafði ætlað.
Þegar nú í dag eru liðin 77 ár frá
fæðingu hans, vil ég bæta úr þessu
og minnast þessa góða vinar og
göfugmennis nokkrum orðum.
Halldór fæddist í upphafí sólmán-
aðar, þegar dagurinn er lengstur,
nóttin björt og foldin hefur klæðst
sínum fagra sumarskrúða. Hann
bjó á Sólbakka og hann kvaddi lífið,
þegar páskasólin hellti geislum
sínum yfír vorkalda jörðina og bar
með sér von og vissu um upprisu
og gróandi líf. Þetta var táknrænt
fyrir Halldór. Hann var bam birtu
og sólar og bar með sér ljós og
hlýju, hvar sem sporin lágu. Vissu-
lega fór hann ekki á mis við von-
brigði og sorgir í lífinu, en öllum
erfiðleikum tók hann af styrkleika
hins trúaða manns, sem þekkir
handleiðslu Guðs og veit, að það
er yfír sér vakið.
Halldór var mjög trúaður maður.
Um hann áttu við þessi orð Ritning-
arinnar: „Ég lofa Drottin meðan
lifí, lofsyngja Guði mínum, meðan
ég er til.“ Hann lofaði Guð með lífí
sínu og starfí allt frá æskuárum
og til hinzta dags. Hann var mjög
trúrækinn og fórnaði kirkju sinni
miklum hluta af lífi sínu og starfí.
Það var á akri kirkjunnar, sem
við hjónin kynntumst Halldóri og
hans elskulegu konu, frú Ragnheiði
Guðbjartsdóttur. Þau kynni leiddu
til traustrar vináttu og eigum við
þeim mikla þakkarskuld að gjalda.
I áratugi starfaði Halldór í Kirkju-
kór Akraness og söng Guði sínum
lofsöng í kirkjunni. Hann átti lengi
sæti í sóknamefnd og var um skeið
safnaðarfulltrúi á seinni ámm.
Bæði þá og oft endranær sótti hann
Fyrir nær 50 ámm, nánar tiltek-
ið 4. desember 1938, kom hópur
manna saman í Oddfellow-höllinni
við Tjömina. Tilefnið var stofnun
Tennis- og badmintonfélags
Reykavikur (TBR). Einn af þeim
mönnum sem höfðu unnið að undir-
búningi fundarins var Friðrik Sigur-
bjömsson, margfaldur íslands-
meistari f tennis. Leiðir Friðriks og
TBR lágu saman allt frá þessúm
degi og þar til nú, er Friðrik er
ailur. Hann var kosinn í stjóm fé-
lagsins á stofnfundinum og sat í
henni í nær 20 ár samfellt, lengst
af sem varaformaður, en einnig var
hann formaður félagsins í tvö ár.
Eftir að Friðrik hætti íþróttaiðkun,
var hann ötull stuðningsmaður fé-
lagsins allt til dauðadags.
I þakklætis- og virðingarskyni
var Friðrik kjörinn heiðursfélagi
TBR árið 1983.
Friðrik var alla tíð harður keppn-
ismaður og varð íslandsmeistari
margsinnis í tennis, fyrst fyrir ÍR,
en eftir stofnun TBR keppti hann
í nafni hins nýja félags. Einnig
varð hann íslandsmeistari í tvíliða-
leik í badminton árin 1949 og 1957.
Hann var kappsmaður í leik og
gaf ekkert eftir, enda lét árangur-
inn ekki á sér standa. Friðrik var
ekki hversdagslegur maður. Hann
bar með sér ákveðinn svip sem gaf
til kynna að hér var höfðingi á ferð.
Tennisíþróttin í hugum margra
tengist slíkum mönnum. Hér fær
héraðsfundi. Þar tók hann oft til
máls og lagði ávallt gott til mála.
Hann setti mál sitt fram á skýran,
skipulegan og rökrænan hátt, enda
var hann ágætlega greindur og bjó
yfír góðri og traustri þekkingu á
því málefni, sem hann fjallaði um
hveiju sinni. Halldór fylgdist vel
með öllum málum á vettvangi kirkj-
unnar, svo og þjóðlífsins yfírleitt.
Hann var víðsýnn og frjálslyndur í
skoðunum, réttsýnn, drenglyndur
og tillögugóður.
Halldór var manna fróðastur um
sögu Akraneskirkju svo og um
menningar- og atvinnusögu Akra-
ness. Minnumst við prestar þess
með þakklæti, er hann fyrir réttu
ári flutti fróðlegt og yfírgripsmikið
erindi um þessi efni á kvöldvöku í
Safnaðarheimilinu Vinaminni, sem
haldin var í tilefni prestastefnu.
Frá árinu 1974 og til ársloka
1986 var Halldór Jörgensson
kirkjugarðsvörður og útfararstjóri.
Þau störf eins og önnur, leysti hann
af hendi með miklum ágætum.
Hann var samviskusamur og trúr
í starfi, heill og sannur. Umhirðu
kirkjugarðsins í Görðum annaðist
Halldór með þeim hætti, að sómi
var að. Og sem útfararstjóri var
hann tillitssamur, afar greiðvikinn,
hlýr og hugulsamur gagnvart þeim,
sem hann veitti þjónustu sína.
Halldór var brautryðjandi I þessu
starfi á Akranesi. Sú braut, sem
hann markaði með starfínu, var
mótuð kærleika og hlýju, um-
hyggjusemi, trú og fóm.
Sumarið 1981 var hafín bygging
saftiaðarheimilis á Akranesi, sem
hlotið hefur nafnið Vinaminni og
var vígt við hátíðlega athöfn 24.
ágúst árið 1986. Halldór starfaði
með byggingamefndinni öll árin,
sá um fjárreiður, annaðist allt
reikningshald byggingarinnar og
átti tvímælalaust stærstan þáttinn
í því, hversu vel og farsællega tókst
að koma húsinu upp. Að þessum
málum sem öðrum á vettvangi
kirkjunnar unnu þau hjónin saman.
einstaklingurinn að njóta sin f ríkum
mæli. Það er ákveðinn ljómi yfír
leiknum og virðuleiki í framkomu,
án þess að nokkuð sé gefíð eftir.
Þessir menn eru nú óðum að hverfa.
Þeir heyra sögunni til, en minning-
in um þá lifir áfram líkt og ævintýri.
F.h. Tennis- og badminton-
félags Reykjavíkur,
Sigfús Ægir Ámason
Ragnheiður var um árabil formaður
sóknamefndar, lengi kirkjuvörður
og er nú safnaðarfulltrúi. í ein-
lægri trú, kærleika og fóm og með
samstilltum huga og höndum unnu
þau hjónin saman að málefnum
kirkjunnar og vom þannig sannir
og trúir samverkamenn á akri Guðs.
Fyrir það eiga þau virðingu og ein-
læga þökk Guðs og manna.
I nafni kirkjunnar í Borgarfjarð-
arprófastsdæmi færi ég Halldóri
alúðarþakkir fyrir hans miklu og
fórnfúsu störf í þágu kirkjunnar.
Ég mun ekki rita hér um önnur
störf Halldórs, eða greina frá æviat-
riðum hans að öðru leyti, enda hafa
það aðrir gert. Ég vil að lokum
þakka allar þær góðu og yndislegu
stundir, sem við hjónin höfum átt
á Sólbakka. Þar var alltaf traustum
og góðum hollvinum að mæta. Hið
mikla og góða menningarheimili
þeirra gaf ávallt gestum sínum
mikið, ekki aðeins- með hinum
rausnariegu veitingum húsfreyj-
unnar, heldur einnig og um leið
vegna þess góða og heilbrigða anda,
sem þar rikti, uppbyggilegra og
fræðandi samræðna og hins hlýja
og elskulega viðmóts húsbænd-
anna.
Það er göfugs manns hlutverk
að gefa mikið af sjálfum sér, miðla
og veita öðrum, bera með sér birtu
og hlýju á ævileið og vera Guði og
mönnum trúr. Þannig maður var
Halldór Jörgensson.
Guð láti birtu sína og blessun
vera yfir Sólbakka, yfir eiginkonu
hans og fjölskyldu. Guð blessi minn-
ingu góðs drengs og göfugmennis.
Jón Einarsson, Saurbæ
Halldór Jörgens-
son, Akranesi