Morgunblaðið - 08.09.1988, Blaðsíða 16

16
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 8. SEPTEMBER 1988
* i.
JÚDÓ
Morgunblaðið/Kristinn Benediktsson
Fjölskyldan saman: Sigurður, Guðmundur Sævar og Sólveig S. Guðmundsdóttir.
Sigurður Bergmann:
Morgunblaðið/Kristján G. Amgrímsson
„Það þýðir ekkert að vera að „stressa“ sig
mánuði áður,“ segir Sigurður Bergmann,
rólegur að vanda.
A
LEIÐ
TIL
SEOUL
húmor met ég mest
Góðan
STUNDUM er talað um sterka
þögla manninn í sögubókum, og
sú lýsing á svo sannarlega vel
við Sigurð Bergmann júdókappa
úr Grindavík. Rólegur, yfirveg-
aður og alls ekki orðmargur, en
fékkst þó til að segja ofurlítið
frá sjálfum sér.
Sigurður er 27 ára gamall, hefur
æft júdó í 14 ár og starfar sem
lögregluvarðstjóri í Grindavík. Ég
spyr hann strax hvort hann hafi
notað júdóhæfileikana í starfinu,
en hann segir að aldrei hafí komið
til þess þar sem hann sé varðstjóri
og „sendi strákana út“, auk þess
sem júdó sé keppnisíþrótt, en ekki
eitthvað til að fíflast með út á götu.
En hvemig er að búa í litlum bæ
og vera í sviðsljósinu bæði í starfi
og leik?
„Það kemur ágætlega út. í bæn-
um er gróskumikil íþróttastarfs-
semi og þar sem flestir lögreglu-
mennimir eru á kafi í íþróttum, þá
hefur það einungis verið til að bæta
tengsl lögreglunnar og krakkanna."
Sigurður hefur verið á keppnis-
ferðalögum og í æfingabúðum í
sumar, en hann æfir yfirleitt í 5
tíma á dag. Þegar svo starfíð bæt-
ist ofan á þá gefur það augaleið
að lítill tími er afgangs fyrir flöl-
skylduna, þótt honum líði aldrei
betur en þegar hann er kominn
heim til hennar á kvöldin. En Sig-
urður býr með sambýliskónu sinni
og þriggja ára syni.
Þegar ég spyr hann hvort konan
sé ekki orðin hundleið á að hafa
hann aldrei heima, þá kímir hann
á sinn hæga hátt og segir að ég
verði að spyija hana sjálfa. En hver
veit nema sonurinn eigi eftir að
feta í fótspor föðurins því þótt stutt-
ur sé þá á hann sinn júdóbúning!
Á rólegri stundum eins og það
heitir, hefur Sigurður fengist við
ljósmyndun, en það er áhugamál
hans frá unglingsámnum, og hafa
kunnugir tjáð mér að hann sé ágæt-
is ljósmyndari. Þar sem hann býr
nú í sjávarplássi má ætla að hafíð
eigi sterk ítök í honum og ég spyr
hann hvort hann sæki ekkki „mót-
ívin“ þangað?
Hann fussar bara þegar ég minn-
ist á hafíð og sér enga rómantík þar.
„Nei, ég tek helst íþróttamyndir.
Ég reyndi einu sinni að fara á sjó-
inn en mér líkaði það illa. Maður
er alltaf fastur á ákveðnu svæði og
kemst ekki neitt, ég held það sé
ekkert fyrir íþróttamenn að vera á
sjónum."
Nú flettir Sigurður rólega dag-
blaði sem liggur fyrir framan hann
og virðist gleyma jjví um stund að
hann er í viðtali. Ég pikka í borðið
og spyr hann svo loksins hvort hann
sé virkilega alltaf svona rólegur,
hvort hann sé ekkert „stressaður"
fyrir Ólympíuleikana?
„Nei það þýðir nú ekkert að vera
að „stressa" sig mánuði áður, en
svo verð ég auðvitað að drepast
daginn fyrir keppni eins og vana-
lega,“ segir hann og brosir.
— Er júdó spennandi fyrir áhorf-
endur?
„Það mundi ég ætla. í Frakk-
landi til dæmis er júdó næstvinsæl-
asta íþróttin, aðeins fótboltinn er
vinsælli. Þar er ákafinn og spennan
svo mikil hjá áhorfendum á leikjum
að maður heyrir ekki einu sinni í
dómaranum!
Minnisstæðustu atvikin eru þó
ekki frá Frakklandi, heldur frá Af-
mælismóti JSÍ ’79, þegar hann og
mótheiji hans rákust hressilega á
og rotuðust báðir. Ekki slösuðust
þeir alvarlega sem betur fer, en
báðir það vankaðir að um áfram-
haldandi keppni var ekki að ræða.
Einnig er honum minnisstætt þegar
hann lagði fínnska júdókappann
Salonen á Norðurlandamóti í Osló
sl. apríl. En hvað er framundan að
Ólympíuleikum loknum?
„Æfa áfram á fullu. Yfirþjálfari
tékkneska landsliðsins mun þjálfa
hér næstu tvö árin og það verður
verðugt verkefni að æfa undir hans
stjórn. Nú, svo stefni ég á Ólympíu-
leikana í Barcelona ’92.“
Metnaðurinn skín úr hveijum
drætti og allt í einu langar mig að
vita hvaða eiginleika hann meti
mest í fari fólks?
„Góðan húmor.“
KM
I baráttu á linunni.
Morgunblaðið
Geir Sveinsson ásamt unnustu sinni, Guðrúnu Helgu Arnarsdóttur.
| HANDKNATTLEIKUR
Geir Sveinsson:
Hvað sagði ég ekki, alltaf
tekið tillit til handboltans!
VIÐ mælum okkur mót um miðj-
an dag. Svo kemur hann á hlaup-
um og afsakar sig því hann verði
að ijúka strax aftur. Það hafi
komið dálítið upp á. Hvort við
getum ekki hist síðar. Ekkert
mál og við ákveðum að hittast
degi síðar. Hann mætir þá
stundvíslega og við hefjum
spjallið tafarlaust. Enda stutt í
næstu landsliðsæfingu og tíminn
því naumur.
Geir Sveinsson heitir hann og er
einn af yngri landsliðsmönnum ís-
lands í handknattleik. í sumar hefur
hann unnið á daginn í skóverslun
föður síns auk æfínganna enda
þótt að hann hafí fengið tilmæli
þjálfara um að fara sér hægar.
Hann segir að eiginlega hefði hann
nú ekki átt að vinna svona mikið í
sumar því þetta hafi verið fullmik-
ið. Annars sé þetta síðasta vikan
hans í vinnunni og því geti hann.
einbeitt sér að handboltanum fram
að Ólympíuleikunum.
„Æfingamar hafa verið nokkuð
stífar í sumar og sérstaklega nú
þegar farið er að nálgast leikana,”
segir Geir. „Þetta er orðið ansi
tímafrekt, það fer bókstaflega allur
minn tími f handboltann. Mér finnst
ég ekki hafa tíma til nokkurs ann-
ars. Handboltinn gengur alltaf fyrir
og stundum finnst mér blóðugt að
fóma öllu fyrir hann. En þegar ég
hugsa til baka þá fínnst mér ég líka
hafa uppskorið ágætlega og það
skiptir auðvitað öllu máli. Mér
fínnst þó óréttlátt gagnvart öðrum
í kringum mig að allt skuli þurfa
að miðast við handboltann. Það
hlýtur að vera afskaplega þreyt-
andi.“
Geir er stúdent frá Menntaskól-
anum við Hamrahlíð og lagði stund
á sögu við Háskóla íslands sl. vet-
ur. Hann ætlar að halda náminu
áfram í vetur og jaftivel ljúka því,
hvenær sem það verður. Annars
segist hann alveg óráðinn. Segir
jafnvel geta orðið af því að hann
fari utan í nám.
„Ég tek viðskiptafræði sem val-
grein í Háskólanum og það gæti
vel farið svo _að ég færi út í nám í
þeirri grein. Ég hef ekkert sérstakt
land í huga, læt það bara ráðast
þegar þar að kemur."
— Hefurðu tíma fyrir einhver
áhugamál?
„Eiginlega ekki. Vildi þó gjaman
hafa einhver áhugamál og hafa
tíma til að sinna þeim. Það er helst
að ég spili veggjatennis, það er
nokkuð skemmtileg íþrótt. Nú, svo
hef ég áhuga á skíðaíþróttinni en
þori ekki að stunda hana vegna
slysahættu. Reyndar eru jafn mikl-
ar líkur á því að ég geti slasað mig
í handboltanum. En það er auðveld-
ara að sætta sig við meiðslin ef þau
eru af völdum handboltans. Að
detta á skíðum og slasa sig væri
svo svekkjandi að ég gæti hreinlega
ekki tekið þá áhættu. Hvað sagði
ég ekki, alltaf tekið tillit til hand-
boltans!
Hvað um það, ég keppi einhver
ár í viðbót. Oft er talað um að hand-
boltamenn séu á toppnum við 28
ára aldur. Samkvæmt því á ég enn
fjögur ár í land. Þó fer þetta allt
mikið eftir því hvað gerist í skóla-
málum hjá mér, hvort ég fer út eða
ekki. Ég byijaði ekki í Háskólanum
fyrr en tveimur árum eftir að ég
útskrifaðist stúdent. Fannst það
allt í lagi þá en sé dálítið eftir því
núna. Finnst ég einhvern veginn
hafa sóað tímanum. Þvi hef ég full-
an hug á að mennta mig hvar eða
hvenær sem það verður. Það er
öruggt að handboltinn verður ekki
endalaust númer eitt, tvö og þrjú
hjá mér.“ _ |jp