Alþýðublaðið - 05.08.1932, Blaðsíða 3

alþýðubdaðið
a
ur út jafnóðum og hann er salt-
aður.
Norsk reknetaskip fengu mörg
gríöariega mikiinn afla um helg-
ina. Þau salta öll í sig sjálf.
tms sænsk skip öfluðu einnig
raiikið. Talið er, a'ð Finnar muni
hafa veitt um 10 000 tn., en Eist-
lendingar álíka mikið.
Síldín er nú að verða sæimi-
lega feit.
Nörðanstormur í dag og ó-
hemjulega mikið úrfelli.
Bæjarráðið.
í það voru kosnir i gær sömu
mennirnir og áður sátu í fjár-
hagsnefnd, en það eru þessir
menn:
Guðmundur Ásbjarnarson,
Pétur HaiMórsson,
Jakob Möller,
Stefán Jóh. Stefánsson,
Hermann. Jónasson.
Varamenn eru annars vegiar
Einar ArnórssÖn, Guðrún Jónas-
'son og Hjalti Jónsson; hins vegar,
Ágúst Jósefsson og Kjartan Ól-
afsson.
Átvimmbótanefnd
bæjarins.
sem í eru: K. Zinusen, Jakob
Möller og Ágúst Jósefsson, kosn-
ir af bæjarstjórn, Sigurjón Á. ól-
afssön og Sig. Ólafsson feosinir
áf Sjómannafélagi Reykjiavíkur,
og Stefán J; Björnsison og Guðm.
Ó. Guðmundsson, kosnir af Dags-
brún, átti mánudaginn 1. ágúst
fund með forsætisráðherra og
dómsmáiaráðherra um atvinnu-
bæturnar. Óskuðu þieir eftir skiif-
legum upplýsingum uni atvinnu-
leysismálið, og sérstakliega um
atvinnuleysingjaskráninguna, sem
fram fór 29. og 30. f. mán. Fimd1
hélt nefndin aftur 4. ágúst, en
nieð því að nefndin hafði ekki
fengið ákveðin Svör frá rikis-
stjórninni, gat hún ekki gert
radna ákveðna tillögu um fram-
kvæmd atvinnubóta, en býst við
að geta lagt tillögur sínar fyrir
bæjárráð innan skamms. Lagði
hún til við bæjarstjórn, að hún
heimili bæjarráðinu að gera ráð-
stafanir til þess að byrjað verði
á atvinnubótavinnu um miðjan
ágúst.
Bæjarstjórnin samþykti á fundi
sinum í gær að heimila bæjár-
ráðinu þetta.
106 eru nú komnir i bæjarvinn-
una og 10 verður bætt við á
morgun.
Fimm daga vika i Banda-
ríkjanvm.
Washington, 5. ágúst. U. P. FB.
Green, forseti Verkalýðssambands
Bandaríkjanna, gizkar á, að í
júnílok hafi tala atvinnuleysingja
í landinu verið 11 223 000 og raemi
aukningin frá því í janúar
3 306000. Býst haran við, að í jan-
úar næstkomandi verði tala at-
vinnuleysingja komin upp í 13
milljónir, náist ekki samkomulag
um fimm vinnudaga viku.
FfrlFspuriB.
Ég sé, að í glugga húss eins í
Pósthússtræti eru limdir miðar og
á þeim stendur: „Bureau Voya-
ges Benraets". Ég sé líka, að fyr-
ir utan þetta hús eru tveir raorsk-
ir menn með einkennishúfur, siem
vafstra í þvi að taka á móti
útlendu f-erðafólki, vísa því leið-
ir, koma því í bílaraa og v-eita
því upplýsiragar. — Virðist óraeit-
aralega svo, sem Norðmienn noti
ísland sem ferðamannaliand, úti-
bú frá Noregi.
Eða:
Hefir Bennet fengið Leyfi til
atvinnureksturs hér á landi?
Hafa þesisir Norðmenn fengio
dvalarleyfi hér og 1-eyfi til at-
vinnureksturs ?
Og hvert fer féð, sem hingað
rennur frá útlendum ferðamönn-
um?
Skyldu það ekki vera einsdæmi,
að útlendiragar reki ferðamanna-
skrifstofu x öðru landi?
Þess skal getið, að fyrirspurn-
um á þessari skrifstofu var í
morgun svarað með því, að Ben-
raet ætti hana.
íslendingur.
Frú
Guðrún í Ási
befir fundið hvöt til þess að;
skrífa grein í Morgunbl. 22. júlí,
út af sögukorni, sem kom í
Rauða fánanum 5. júlí og lueitir
Sveitaflutningur. Þó mér komi
Rauði fáninn ekkert við og ég
lesi hann sjaldan eins og frú
Giiðrún, þá langar mig þó til
þéss að biðja Alþýðublaðið fyrir
eftirfarandi linur.
Ég hefði sannarlega fremur bú-
ist við þvi, að fátækrafulltrúinn
notaði tækifærið til þess að
benda á hvað fátækralöggjöfiH
okkar er mannúðarlaus og hvað
það er erfitt verk fyrdr konúi
með mannúðlegar tilfinningar, að
þurfa að vinna undiT slíkri lög-
gjöf, heMur en að hún sæi þörf
fyrir að „troða upp“ sem fulltrúi
og forsvaTsmaður guðdómsiras út
af nokkrum óhefluðum orðum í
nefndri frásögu, þó ég játi, aö
sum þau orð óprýddu söguna.
Ég ætla mér ekki áð deila við
frú Guðrúnu eða aðra um guð-
dórninn. í minum htiga er liann
hafinn yfir mannlega hleypidómá
og ég skoða sjálfa mig langt
fyrir neöan að vera fær úrh áð
dæma um tilgang hans og á-
kvárðahir. En ég lít á það undiif
!
j
vissum kringumstæðum sem fulla i
nauösyn að draga dár að guðs- j
hugmynd þröragsýnna manna, sem j
öld fram af öM hafa gert sér
guð ■ í líkingu við sjálfa sig,
þröngsýnan guð og smásálarleg-
an broddborgara, — hefnigjarn-
an og hræðilegan guð, sem eng-
um hefir hlíft og ekki fyrirgefur
breyzkleika vesallar mannssálar
án blóðfórnar, — guð, sem heimt-
ar auga fyrir auga og tönn fyrir
tönn, sem hefir sérstaka velþókn-
un á ríkum mönnum, en lætur
aðra svelta, sem niðurlægir og
upphefur eftir mannlegum mæli-
kvarða, — guð, sem yfirstéttin
hefir notað eftir nótum til þess
að kúga fáfróða alþýðu andlega
og líkamlega. Slíkan guð er mér
ósárt um, því ég trúi ekki á hann
og veit, að slíkur er ekki alfaðir.
Enda var það annaT guð, sem,
Kristur boðaði. Það veit fríi Guð-
rún.
Mér er fullkomin ráðgáta, að
kona, sem er talin gáfukona op'
hefir svo mikið traust, að henni
er falið umboð þjóðarinnar á al-
þingi, skuli geta blásið sig út af
aukaatriðum, eins og orðavali i
smásögu, þegar kjarni málsims,
sagan sjálf, dregur upp svo á-
takanlega mynd af mannlegri
þjáningu annars vegar og ís-
lenzkri fátækralöggjöf hins > veg-
ar, að hverjum manni rennur til
rifja. Að sagan er sönn „er frú
Guðxúnu fullkunnugt. Svo sönn,
sem skáldsaga getur verið, Öll
atriði sögunnar hafa gerst og ger-
\ast enn í okkar hákristilega bæj-
arfélagi. Ég hefi svo einfalidar
hugmyndir um guð minn, að ég
tel hann særðan af þeirn, sem
slíkt láta framkvæma, jafnvel þó
þeir hinir sömu menn sýni wafni
guðs hina. mestu lotningu.
Ég er ekki biblíufróð, en þó
man ég að þar stendur eitthvað
á þessa leið: Hvernig getur nokk-
ur maður sagt að hann elski guð,
sem hann hefir ekki séð, ef haran
ekki elskar náunga sinn, sem
hann hefir séð? Og enn fremur
man ég eftir öðrum orðum, sem
svo hljóða: Það, sem þér hafið
gert við þennan minsta bróður
minn, það hafið þér mér gert.
Fátækrafulltrúarnir hérna og aðr-
ir ráðandi menn í fátækramálum
þessa bæjar, sem og fleiri, hafa
áreiðanlega oft hitt fyrir þennan
minsta bróður; Hvemig hafa þeir
tekið honum? Öllum er kunnugt
hvernig löggjöfin í Mnu kristi-
lega(?) íslenzka þjóðfélagi með-
höndlar hann. Ef að Kristur væri
nú á meðal vor. Hvar hyggur
frú Guðrún að hann væri helzt
að hitta? Og hvernig myndi hún
vilja taka á móti honum?
Fríiin' talar um andlega fátækt
þess manns, sem skrifað hafi sög-
una, og áð hann muni ekki þekkja
helgi sorgarinnar eða hafa verið
viðstaddur er trúaður prestur
flutti harmþrúnginni móður and-
látsfregn ástvinar síras>. Þetta get-
ur vel verið rétt. En ég vil þá 1
Metall-
limir alt og
löðar alt.
Reynið pað.
Til sýnis
i gluggunum
og solu
i búðinni.
Arnolð Waldovr
sá, er hékk í
límdu flugvéla-
reiminni yfir Eyr-
arsund.
líka fullyrða, að hún þekkir ekki
heldur dýpt og helgi þeirrar siorg-
ar, ef hún fyrir alvöru trúir því,
að utanaðlærðar klausur og inni-
haldslaust orðagjálfur, jafnvel
frá æruverðum prestsvörum, hafi
hiiin minsta mátt til þéss að
varpa birtu inn S sál einmana og
örbjarga móður á slíkri sfiind.
Það vita þeir, sem reynt hafa.
Þó ekki sé farið út fyrir okkar
litla þjóðfélag, þá eru þéss full-
mörg dæmi, að nú um hábjarg-
ræðistimann, sem kallaður er,
riikir skortur og neyð á heimil-
um atvinnulausra mánna. Yfir
fjöldarraörgum beimilum vofir
sulturinn, sveitin eða sveitaflutn-
ingurinn eins og ögrandi sverð
og rænir allri vön og gleði. Feð-
ur og mæður h-orfa hljóð og
hnípin á hálfsvörag og klæðlítil
börnin og vita eragin ráð til þess
að bæta úr því. Þetta er frú
Guðrúnu áreiðanlega vel kunn-
ugt.
Hins vegar eru svo broddborg-
arar og embættismenn bæjar og
ríkis, frá borgarstjóra og hans
jafningjum níður til fátækrafull-
trúanna. Ekki allfáir af þessum
mönnum hafa svo há laun, að
5—7 verkamannafjölskyldur gætu
lifað konunglegu lífi, eftir sínum
mælikvarða, á launum þessara
manna hvers um sig. En þéir háu
herrar tala ekki um að lækka
beri laun þeirra núna i krepp-
unni. Það virðist þó að meira
munaði um það fyrir bæjarfé-
lagið og þjóðfélagið að lækka
laun þessara ihanraa ofan í það,
að þeir hefðu hæfilegt til uppi-
halds sér og sínum, heldur en
að klípa fáeina %ura af hverri
krónu frá þurfandi mæðrum og
börnum.
Nei, við þessum mönnum má
ekki hreifa. Þó öll alþýða manna
svelti, þurfa þeir ekkert að spara.
Þeir geta kýlt vömbina og safn-
að í kornhlöður. Og svo hróþa
þessir menn að allslausri a'lþýðu,
að hún gerj of háar kröfiir. Hún
eigí að lœkka kmipíö. Hún &igt
aö læra ad spam/
Ég tieysti því að frú Guðrún
sé skynsöm kona, og því spyr
ég hana í fullri einlægni: Hver