Morgunblaðið - 15.11.1988, Blaðsíða 48

48
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 15. NÓVEMBER 1988
Hannibal G. Einars-
son — Minning
Fæddur 20. mars 1920 ans. „Ég lifi og þér munuð einnig
Dáinn 8. nóvember 1988
Minning:
>>
Þórarinn O. Vil-
hjálmsson
Fæddur 6. ágúst 1904
Dáinn 5. nóvember 1988
Dáinn horfrnn harmafregn.
Hvílíkt orð mig dynur yfir.
En ég veit að látinn lifir.
Það er huggun harmi gegn.
(Jónas Hallgrímsson)
Þetta ljóð skáldsins hefur mjög
leitað á huga okkar síðustu daga,
eftir að okkur barst sú harmafregn
að okkar besti vinur Hannibal Guð-
mundur Einarsson hafi svo skyndi-
lega verið kvaddur á braut. Við slík
þáttaskil er erfitt að sætta sig við
þær staðreyndir sem snerta okkur
svo djúpt og enn þyngra þegar stutt
var á milli samfunda þá er glettnir
og góðir dagar frá æskuárunum
voru rifjaðir upp.
Það liðu ekki margir dagar sem
ekki var litið inn hjá þeim hjónum
Gróu og Hannibal, því þar fundum
við fljótt að við vorum velkomin
hvenær sem var. Þetta er eitt af
þeim heimilum sem þú finnur þig
velkomin hvenær sem er.
Munum við sakna þess mjög að
hann verður ekki til staðar næst
þegar við lítum við.
Engan mann þekkjum við sem
hafði jafn mikla ánægju og hann
af að útbúa allskonar kræsingar og
bjóða manni til sín, enda var hann
lærður matsveinn og starfaði lengst
af við það, bæði á fiskiskipum og
á millilandaskipum. En hann varð
að hætta til sjós vegna þéss að han
fékk hjartaáfall fyrir um 18 árum,
eftir það varð hann að fara í land
og starfaði við ýmis störf. Síðast
vann hann í Sementsverksmiðju
Ríkisins.
Það voru ekki fáar veislumar
sem hann sá um, fermingar og
brúðkaupsveislur, því alltaf var
hann tilbúinn að hjálpa og var
aldrei glaðari en þegar hann var
kominn með potta og pönnur í hend-
umar.
Að morgni 8. nóvember komum
við til hans og var hann glaður að
fara til Reykjavíkur til sérfræðings
og sagðist koma um kvöldið eða
hringja, en sú hringing kom ekki.
Okkur sem eftir lifum finnst við
standa ráðþrota í rökræðum yfir
eðli og tilgangi lífsins.
Okkur finnst við alls ekki geta
sætt okkur við að mannlegt líf geti
endað svo skjótt.
Við skulum minnast orða frelsar-
lifa“.
Biðjum vini okkar Hannibal alls
góðs á æðri stigum.
Við viljum biðja algóðan guð að
leiða Gróu og börnin þeirra og aðra
aðstandendur styrkri hendi á
ókomnum tímum.
Blessuð sé minning hans.
Kristín og Kristmundur
Þessar fáu línur eru skrifaðar til
að minnast vinar okkar Hannibals
G. Einarssonar sem fæddist 20.
mars árið 1920 en lést 8. þ.m.
í ágúst 1984 fluttum við til Akra-
ness og í nóvember það ár fluttum
við inn á Einigrund 36 um sama
leyti og Hannibal og Gróa höfðu
lokið við að byggja sér fallegt heim-
ili að Einigrund 34.
Við hjónin höfðum búið víða um
landið en aldrei fengið slíkt mann-
kostafólk sem nágranna eins og
Hannibal og Gróu. Strax og við
hittumst fyrst var okkur tekið opn-
um örmum og hafa þau reynst okk-
ur og ekki síður bömum okkar al-
veg einstaklega vel. Þegar maður
kynnist slíku fólki þá sér maður
hvað peningar em fátæklegur
mælikvarði á lífsins gæði. Sam-
heldni þeirra um að skapa sér hlý-
legt og fallegt heimili í nýju hús-
næði var einstök. Heimili þeirra ber
vott um slíka snyrtimennsku og
reglusemi að unun er á að horfa.
Ofáar em þær ánægjustundirnar
sem við höfum átt við að skreppa
yfir í kaffi, kleinur og létt spjall.
Nú er Hannibal horfinn á vit for-
feðra sinna og kom í sjálfu sér ekki
á óvart því lengi var hann búinn
að eiga í miklum veikindum sem
hann barðist við af þrautseigju.
Þegar Guð kallar til sín slíkan
mannkostamann sem Hannibal var
þá spyr maður af hveiju núna? Af
hveiju fáum við ekki lengur að njóta
nálægðar við hann. Hann sem var
svo réttsýnn og barðist m.a. í verka-
lýðsfélaginu á sínum tíma fyrir
auknu réttlæti og á móti öllum
klíkuskap og sýndarmennsku. Hann
sem hafði svo mikinn fróðleik að
færa þeim sem umgengust hann
og átti svo auðvelt með að brosa
og gera að gamni sínu. Svar við
þessari spumingu er sennilega eig-
ingimi í okkur sjálfum. Krafan um
að fá lengur að njóta nálægðar við
slíkan mann er sprottin af eigin-
girni og ættum við frekar að vera
þakklát fyrir þann tíma sem hann
var nálægt okkur og miðlaði til
okkar svo miklu með sinni einstöku
glaðværð og gestrisni.
Við biðjum Guð að styrkja þig
Gróa mín og börnin ykkar og af-
komendur því missir ykkar er mest-
ur. Við vitum að Guð hefur fengið
til sín góðan mann.
Maggi, Helga og börnin.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vnaðskilnaðar viðkvæm stund.
Vinimir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
(V. Briem.)
Hann afi Hannibal er dáinn.
Hann sem ætlaði bara að skreppa
dagsferð til Reykjavíkur. En raunin
varð önnur og afi er lagður af stað
í sína hinstu för. Svona getur lífið
verið margbreytilegt og víst er að
enginn hefur loforð fyrir morgun-
deginum.
Það verður öðmvísi að koma á
Einigrundina nú þegar afi er allur.
Að skreppa til afa og ömmu og fá
nýbakaðar kleinur eða snúða þótti
svo sjálfsagt og alltaf vorum við
jafnvelkomin. Við höldum áfram að
fara til ömmu Gróu en afa vantar
núna. Hann hafði alltaf tíma fyrir
okkur barnabörnin sín, hlustaði á
okkur og gantaðist. Oft var laumað
í lítinn lófa „nammi" eða pening.
Enginn kom að tómum kofunum
hjá honum afa.
Sjálfsagt hafði afi Hannibal
áhyggjur af ömmu Gróu, því hann
fór svo snöggt frá okkur. En við
sjáum um hana fyrir hann og vitum
að hann heldur áfram að fylgjast
með okkur öllum og vera með okk-
ur.
Við finnum það svo vel nú þegar
afi er farinn hve mikið við höfum
misst. Og við minnumst afa með
þakklæti fyrir allan þann kærleika
og umhyggju sem hann sýndi okk-
ur. Hafi hann þökk fyrir allt.
Góður guð blessi hann og gefi
honum frið.
Barnabörnin og lítil
langafastelpa
Það morgnar ekki lengur í heimi
dægurskila. Þórarinn Vilhjálmsson
hefur loks fengið hvíldina sem hann
þráði. Hann lést á Hrafnistu í
Reykjavík 5. nóvember sl., á 85. ald-
ursári. Hann tók mót dauða sínum
af miklu æðruleysi, sáttur við hlut-
skipti sitt og fullur þakklætis til þess
sem yfir öllu lífi ræður. Kraftar hans
voru þrotnir fyrir löngu og því var
hvíldin honum líkn.
„Kom þú sæll þá þú vilt!“ er setn-
ing sem lýsir best æðruleysi hans
gagnvart dauðanum. í huga hans var
dauðinn vinur, — náttstaður sem
skaparinn hefur búið bömum sínum.
Hann er nú genginn til þeirra heim-
kynna.
Þórarinn Ólafur, eins og hann hét
fullu nafni, fæddist í Keflavík 6.
ágúst 1904 og ólst þar upp. Hann
var sonur Vilhjálms Bjamasonar sjó-
manns og konu hans, Guðnýjar
Magnúsdóttur, og var einn ellefu
systkina. Aðeins tvö þeirra lifa enn:
María og Guðný Kristín.
Það var eins með Þórarin og önn-
ur aldamótaböm að hann varð að
byija að vinna fyrir sér ungur. Böm
komust í tölu fullorðninna um ferm-
ingu. Á stómm heimilum munaði
mikið um hveija hönd sem gat að
minnsta kosti unnið fyrir sjálfri sér.
Þórarinn lá ekki á liði sínu fremur
en önnur systkini hans. Hugur hans
stefndi á sjóinn eins og margra ann-
arra drengja í þeim sjávarþorpum
sem byggðu afkomu sína á því sem
fékkst úr ægi. Hann hóf sjómennsku
á síldarbátum en 18 ára réð hann
sig á togarann Rán og nokkm seinna
á Otur.
Þegar Þórarinn var tvítugur
bauðst honum skiprúm á gufuskipinu
Vestmannaeyja-Þór sem var björg-
unarskip en gætti að hluta til land-
helginnar. Það var upphafið að 15
ára þjónustu í þágu Landhelgis-
gæslunnar. Eftir að hafa verið á
Vestmannaeyja-Þór i tvö ár var hann
sendur ásamt fleimm til að sækja
varðskipið Óðin sem um þær mundir
var hleypt af stokkunum í Dan-
mörku. Á heimsiglingunni tók hann
próf á fallbyssuna og var ráðinn
skytta á skipið. Upp frá því var hann
oft kallaður Þórarinn skytta. Eftir
að hafa verið í níu ár á Óðni flutti
hann sig yfir á Ægi en fjórum ámm
seinna hætti hann sjómennsku og fór
að starfa í landi til að geta verið
meira með fjölskyldu sinni. Hann
vann sem verkamaður hjá Slippfélag-
inu í Reykjavík í ein þijátíu ár eða
þar til hann komst á eftirlaun og
fluttist á Hrafnistu, dvalarheimili
aldraðra sjómanna.
Dagamir vom sannarlega hver
öðmm ólíkir á varðskipunum, t.d.
þegar landhelgisdeilur vom og verið
var að eltast við veiðiþjófa, bæði
íslenska og erlenda, eða bjarga
mönnum og skipum úr sjávarháska,
færa fólki, sem bjó á afskekktum
stöðum, föng — og svo mætti áfram
telja. Þórarinn sagði mér ófáar
skemmtilegar og ekki síður dapur-
legar sögur frá þessum ámm og
sumar þeirra era mér enn í fersku
minni. Það var bæði fróðlegt og gam-
an að hlusta á hann segja frá. At-
burðimir urðu svo ljóslifandi fyrir
honum í andrá stundarinnar að það
var engu líkara en að hann væri
kominn á sjóinn aftur. Slík var frá-
sagnargleðin. Það var auðvelt að
smitast af andrúmsloftinu í herberg-
inu hans og stundum fannst mér ég
vera kominn á skipsfjöl með honum.
Þórarinn var alla tíð mikill sjómað-
ur i eðli sínu þó að starfsárin í landi
væm fleiri. Þegar hann hafði her-
bergi á efstu hæð á Hrafnistu þá
fylgdist hann vel með skipum koma
og fara úr Sundahöfn. Mig undraði
oft hvað hann var glöggur að þekkja
þau.
Þórarinn kvæntist Guðmundu
Gísladóttur frá Isafirði þegar hann
var 22 ára. Eins og gefúr að skilja
horfðu ungu, ástföngnu hjónin björt-
um augum til framtíðarinnar og
hlökkuðu til að stofna heimili, eign-
ast afkvæmi og takast saman á við
viðfangsefnin. En skyndilega dró ský
fyrir sólu. Guðmunda lést af bams-
fömm ári seinna og líka bamið sem
hún fæddi. Öll eftirvænting var allt
í einu að engu orðin. Eftir sat ungur
ekkjumaður með blæðandi sár í
hjarta. Ekki þarf að lýsa því með
orðum hvílíkt áfall og jafnvel reiðar-
slag þetta hefur verið fyrir Þórarin.
Það þekkja þeir einir sem hafa orðið
fyrir djúpri sorg. En trúin veitti hon-
um mikinn styrk. Það birti aftur í
lofti og forsjónin ætlaði honum að
kvænast á ný.
Seinni konu sinni, Guðrúnu
Georgsdóttur, kvæntist Þórarinn árið
1930. Þau eignuðust sjö böm. Þau
Birting afinælis- og
minningargreina
Morgunblaðið tekur afmælis- og minningargreinar til birting-
ar endurgjaldslaust. Tekið er við greinum á ritstjórn blaðsins á
2. hæð í Aðalstræti 6, Reykjavík og á skrifstofu blaðsins í Hafn-
arstræti 85, Akureyri.
VOLVO
árgerð 1989 komin til landsins
Frumsýning um helgina
Ny simanumer:
Söludeild 685870 • Verkstaaði: 673600 • Varahlutin 673900