Alþýðublaðið - 17.08.1932, Blaðsíða 3

alþýðublaðið
máttar einstakliniga lífakkeri
þeirra í baráttunm um 'branðib,
'lifsviðurværið, sem pessi tiltölu-
lega fámenna klíka auðmannanna
ájítiir sig hafa rétt til að skamta
verkalýðnum, sem eigi hefir ’upp
á annað að hlaupia en það, sem
vinna þeirra gefur þeim, 1 eftiir að
þessir fámennu auðvaldsherrar
eru búnir að fleyta rjómanin of-
an af henirá.
Pess vegna var það, að Jiegar
’ég myndaði mér ákveðna stjórn-
málaskioðun:, áleit ég að 'ég yrði
að vera jafnaðaimaður, e/ ég
vildi ver\ct krisfinn nmðia\ Getið
þér mótmælt því, frú mín- góð, að
það sé að starfa í anda kenninga
Krists, að vinna eftir 'því sem
geta leyfir að fullkonmum rétt-
arbótum hinna minni máttar?
Því sagöi ekki Krisitur: „Alt,
sem þér gerið einum af mínum
mjínstit bræðrum, það hafið þér
gert mér“?
Þótt ég hér hafi siett
fram mina persónuLegu sfeoðún
á afstöðu minni sem 'jafnaðarr
manns til kristindómsins., þá veit
ég að ég tala fyriir munn megin-
þorra allra Alþýðufliakksmanmia í
landinu,
Vér jafnaðarmenn viljum hafa
trúnrál aðgreind og óháð stjórn-
málunum.
Vér viljum hafa algert trúfrelsi
í landinu.
Vér viljum ekki, að Löggjafiar-
valdið hafi neitt mieð trúmála-
starfsemina að gera, heldur ráði
söfnuðirnir sjálfir algeriega í
þeim málum, liauni prestum sín-
nm, byggi kirkjur sínar o. þ. h.
Ríkísvaldið á ekki að hafa þar
neán afskifti af, hvorki með fjár-
framlögum eða á annan hátt.
Þetta er, í fám orðtum skoðun vox
jafnaðarmianna, og get ég eigi séð
|að í því feiist nein guðníðsla eða
afnám kriBtindómsins, þótt ég
hins vegar efist eigi um, að þér
reynið til að snúa út af orðurn
minum.
Það, að vér jafmáðarmenn ráð-
umist á hræsniisfulla presita og
áðra trúhrsésniara, sem leifca þann
loddaraleik, að nota trúiarbrögð-
dn í fjárgróðaskyni fyrir sjáifa
sig, er eigi það sama og ráðast
á kriistindóminn, heldur miklu
frekar að efla andia kristndnnar.
Ég álít það skyldu hvers rétt-
láts manns að ráðast á siíkar
mannverur og gera sitt til að
uppræta slíka sjúkdóma úr þjóð-
arlíkamanum. Þeir eru hinir
háskalegustu kvililar fyrir einstak-
linga þjóðarheiilidarinnar.
(Frh.)
Reykjavik, 15. ágúst 1932.
Jens Pálsson.
Trúiofim. -Nýlega hafa opinber-
áð trúlofuií sina ungfrú Hansína
Guðjónsdóttir, Vesturgötn. 19, og
Sveinn Óláfsson járnsmiður,
Hverfisgötu 76 B.
Blindnr doktor i stærð-
fræði.
Stórvirki móðurástarinnar.
Blindur doktior í stær&fræðis-
heimspeki! Þetta lætur án efa í
eyrum manna sem hreinasta f jar-
stæða. Hvernig getur blindur
máður öðlast skillming á hinum
flóknu regilum og „formúlum“,
leyst reikningsgáturnar án sjón-
ar og haldið áfram rannisóknum
sínum og visindum., gert nýjar
uppgötvanár og unnið áður óþekt
svið inn í kerfi þessarar þung-
skildu vísindagreinar ? En þetta
er þó staðreynd. Fyrir ; nokkru
varði Nils Juringius fil.. lic. dokt-
orsritgerð sína, er fjallaði nm
vissar greinir stærðfnæðinmar, vlð
háskólann ív StokkhóJmi. Doktors-
ritgerðin er skrifuð á frönsku og
er mjög þykk bók. En hvemig
gat þesisi umgi rnaður unníð þetta
kraftaverk ? '
„Það er móðir mín, siem hefir
hjálpað mér,“ segir ungi doktlor-
inn í viðtali við sænskt blað.
„Ár eftir ár hefir hún setið við
hlið mér og lesið fyrir máig hverja
námsbókina á fætur annari, mál-
fræði, venjulegar námsgreimdr og
að síðustu hærri stærðfræði."
„Já, ég er svo þakklát fyrir
það, að ég skuli hafa fengið nægi-
lega mikla þekkingu og rnentun
tii þess áð geta staðið við hlið
sonar roíns og stutt hamn við
námið,“ segir móðirin, frú Anna
Juringius. „Ég ólst upp á heim-
iii, þar sem voru gamaJdags
barnfóstrur og kenslukonur, en
faðir minn, dr. Anjou, var yfir-
læknir við sjúkrahús Gautaborg-
ar. Svo starfaði ég um hríð við
„Uppsala nya tidning" og vann
þar m. a. við jármál adeildina
sem þýðandi, prófarkalesari o. s.
frv. Af þessu hefi ég upp á síð-
kastið haft mikið gagn, þar semég
hreinskrifaði og las prófarkir af
d'oktorsritgierð sonar míns. — Svo
giftist égf maðurinn miinn' starf-
áði við skólann í Borás, og við
eignuðumst tvö börn. Þau voru
bæði steinblind frá fæðingu. Þér
skiljið, að það er ekki óeðlilegt,
þó að maður verji hverri minútu,
sem líiið gefur, til að hjálpa börn-
um sínum, þegar svona er. Nils
sýndi það undir einis á fyrstu
skólaárum sínum, að hann var
gæddur ágætum gáfum. Hann
iauk námi við blindraskólann í
Tomteboda og síðan fór hann í
námsskólawn í Borás. Þar tókst
honum áð hlaupa yör eáina feenislu-
dedld og lauk þar nárni sem A-
stúdent þegar ‘ hann var á 20.
árinu.“
„Þetta er ekki frásagnar vert,
mamma," grípur ungi doktorinn
fram í; „nei, sú staðreynd hefir
meira gildi, að það var mamrna
mín, sem las alilar námsgrednalmiar
fyrir mig, sem festi í miig alla
þekkinguna og sem eftir stúdents-
prófið, áí eftir ár, sat við hlið
mér og las fyrir mér hærtí
stærðfræði. Ó, hún var svo fóm-
fús og þoilinmóð, og þó skildi
hún ekki sjálf það, sem hún las.
Ég hefi að vísu sjálfur lært að
skrifa með ritvéJ, en það vai
móðir mín, sem skrifaði doktors-
ritgerð mína eftir minni fyrirsögn
og leiðrétti prófarkirnar af henni.“
Móðirin og sonurinn ljóma af
gleði yfir þeim sáigri, er þau hafa
unnið. Þau sitja í yinnuherberginu
á litla, þægilega heiimillinu, sem
ilmar af vorbJómum, og til þieirrta
er straumur af hamingjuósknm
vina, kunningja og ókunnugra,
sem í lotningu dásama þetta
kraftaverk. Það er að einis eitt,
sem þau bafa áhyggjur af: Þau
óttast, að sigurgleðin stigi þeim
tii höfuðsins, en á því mun þó
engin hætta.
„Nils er tíundi liður Juringius-
ættarinnar, sem hefir náð há-
skólapröfi,“ segir frú Juringius alt
í einu. „Allir hafa þeir, feður og
synir, numið við Uppsala-há-
skóla. NiLs miinn innskriifaðíiist þar
líka, rétt tíl málamynda, til þess
áð brjóta eklri reglu ættarininar,
en hann nam alt af við Stokk-
hólms-háskólann. Stærðfræðiá-
hugi Nils hefir gengið í arf frá
langafa hans, en hann tók dokt-
(orsgráðu f stærðfræði árið 1839,
og nú( er ætlast til, að Nils beri
sama doktorshriing og hann gerði.
En þáð er annars rétt að doktor-
Húsmœður góðar!
Eins og pér flestar vitið, hafið
pér næstum eingöngu notað
G.S. KAFFIBÆTINN nú um
8—10 mánaða skeið. Regnslan
hefir orðið sú, að enginn hefir
fundið mismun á kaffinu; ötl-
um hefir pótt sopinn jafn-
góður og áður, meðan sá út-
lendi ríkti hér einvaldur og eng-
inn póttist geta án hans verið.
G.S. KAFFIBÆTIR hefir sýnt
yður að vér islendingar getum
sjálfir búið til kaffibœti okkar,
og að vér ekki purfum að sœkja
erlent vinnuaft, til að framleiða
hann,
G.S, Kaffibœtir hefir marga
kosti fram yfir aðra kaffibœta,
bragðgóður, handhœgur, fljótgert
að mylja hann í könnuna, unn-
in einungis með íslenzku vinnuafli
og fyrirtœkið er alíslenzkt
Hann er búinn til úr úrvals-
efnum. \
Að öllu athuguðu, húsmœður
góðar, verður G.S.-KAFFI-
BÆTIRINN sjálfsagðastur. Verið
samtaka að nota að eins
G.S. Kaffibœti.
Virðingarfyllst.
Gunnlaugur Stefánsson.
inn segi yður sjálfur frá fram-
tíðarfyriTætlunum sí;num.“
„Áhugi minn stefnir allur að
því, að þekking mín geti hjálpað
málefnum blindra rnanna," segir
dr. Juringius, „og þá hygst ég
helzt að geta búið til stærðfræði-
legt skrif-kerfi fyrir blálnda mfenn.
Til þesisal hafa menn notast við
hvorki færri né fleiri en sjö kerfi,
sem eru hvert öðru ólíkara, og
það gerir námiið auðvitað miiklu
erfiðar.a fyrir hina hliindu. Þjóð-
verjar bafa ákaflega mikiinin á-
huga fyrir þesisu atriði, en þiar
eru kenslubækur í stœrðfræði
samdar með sér'stöku tdliti tíl
þeirra, sem urðu hldndir á sitriðs-
árunum. Jafnvel í Frakklandi
hafa orðið töluverðar framfarir
í þessu, og á næsta ári er ætlast
til að haldið verði þing blindra
manna í Amsterdam eða þá í
Genf, ef það verður hægt. Og
þar verður þetta þýðingaimikla
máJ tekið til meðferðar. — S\ro
langar mig líka til að hafa einka-
kenslustundir og geta með því
mótí komiist í samband við hið
lifandi líf. Tölur hafa annars sjálf-
sitætt líf fyrir okkur, sem erum
blindir, — að vísu leik óg sjálfur
sónötur Beethovens og önnur
fræg tónverk eftir eyranu, en það
em þö fyrst og frernst tölumar,
sem verðla að hljómlist hjá mér,