Alþýðublaðið - 21.10.1920, Blaðsíða 4

4
ALÞYÐUBLAÐIÐ
ýs
um hámarksverð á sykri.
Verðlagsnefndia hefir samkvæmt lögum nr. io, 8. septbr. 1915
og nr. 7, 8. febr. 1917 svo og regiugerð um framkvæmd á þeim lög-
um 28. septbr. 1920, ákveðið, að hámark söluverðs í Reykjavík á
sykri skuli fyrst um sinn vera þannig:
í heildsölu til kaupmanna og félaga frá vörugeymsluhfisi:
steyttur sykur kr. 3,30 kg., höggvinn sykur kr. 3,50 kg.
í smásölu, þegar seldur er minni þungi en sekkur eða kassi:
steyftur sykur kr. 3,70 kg., höggvinn sykur kr. 3,90 kg.
Skrá um hámarksverð þetta, sem seljanda nefndrar vöru er
skylt að hafa auðsýnilega á sölustaðnum, sarakvæmt 5. gr. framan-
nefndrar reglugerðar, fæst á skrifstofu lögreglustjóra.
Þetta birtist hér með til leiðbeiningar og eftúbreytni öllum,
sem hlut eiga að máli.
Lögreglustjórinn í Reykjavík 20. okt. 1920.
Jón Hermannsson.
1 dren
vantar til að bera Alþýðublaðið til kaupenda. —
Komið í dag á afgreiðsluna.
andinn,
Amensk landnemasaga.
(Framh.)
„Eg held þið segið satt“, sagði
Hrólfur. Því næst gekk hann til
Nathaus og mælti fjörlega: „Þarna
er fratnloppan mín, til merkis um,
að eg hefi fengið mig saddan af
þér og kæri mig ekki um rneira.
En það er lítill heiður í því, að
vera sterkasti maðurinn í Kentu-
cky, og vera sigurvegari í áflog-
um, þegar bióðþyrstir rauðskinnar
sveima uin, án þess maður hræri
!egg eða lið; mín skoðun er sú,
að sérhver vopnfær maður eigi
að vinna íyrir Iand sitt og nábúa
sina og ráðast á þessa fjendur,
og sá, sem ekki geri það, sé úr-
þvætti. Þetta er mitt áiit. Og
vertu sælll“
Um leið og hann sagði síðustu
orðin stökk hana upp £ loftið, og
snéri sér svo að Bruce ofursta og
spurði:
„Hvar er hesturinn, sem þú
lofaðir rnér? Eg er yfirunninn og
get ekki dvaiið hér lengur. Lán-
aðu mér hestinn og afhentu mér
hann upp á drengskaparorð raitt“.
„Þú mátt fá hann“, mælti of-
urstinn; „en varaðu þig, að fara
lengra með hann en til Logar.
Lynch tíómari hefir gætur á þér,
gættu þín þvíl“
Þegar Bruce hafði gefið hesta-
þjófinurn þessa bendiogu, gekk
hann til Nathans, sem sest hafði
á viðarbút, og talaði við hundinn
sinn, eins og haan væri maður.
„Jæja, Pétur", mælti hann hugs
andi og stundi þursgan, „hvað
heldur þú?“
Pétur svaraði þessari spurningu
með því að nugga trýninu við
handarbak húsbónda síns og hljóp
svo lítin spöl niður ha;ðina, eins
og hann kvetti til þess, að þeir
héldu burtu frá þessum ógest*
risna stað.
„Já, Pétur", muldraði Nathan,
„það er rétt hjá þér, því fyr sem
við förum héðan, því betra; hér
er enginn, sem vill okkur vel.
En, Pétur, við verðum að fá b!ý
og púður og segja þessum möan-
um, hvað í fréttum er". *
„Nú, nú, Nathan", greip ofurst-
inn fram i fyrir honum, „hvaða
fregnir hefir þú að segja okkur?
Mér finst það skynsamlegra, að
þú segir mér það, en þessu
heimska dýri. Hefurðu kannske
hitt skógarandann eða fangamark
hans, einhvernstaðar hér í ná-
grenninu?"
„Nei", svaraði Nathan, „en
boð hafa komið frá þorpum rauð-
skinna um það, að þeir safnist
saman og ætli að ráðast á Kentu-
cky með meiri liðstyrk en nokk-
urntíman áður".
„Komi þeir bara, fantarnir",
mælti ofurstinn og hló hæðnis-
hlátur; „það tekur af ókkur það
ómak, að heimsækja þá í holum
þeirra*.
„Kannske eru þeir komnir“,
hélt Nathan áfram, „fangi, sem
flúið hefir frá þeim, segir, að þeir
hafi lagt af stað tveimur dögum
eftir að hann flýði".
„En hvar hefir þú heyrt þetta?"
„Eg heyrði það niður hjá vað-
inu og af vörum sjálfs fiótta-
mannsins", sagði Nathan. „Hann
vsr búinn að aðvara landnemana
í Lexingtoa".
Pó rafstööin sé ekkí
fengin ena þá og yður ef til vill
finnist ekkert liggi á að láta
leggja rafleiðslur um hús
yðar, þá má búast við kapphlaupi
um innlagningar um það bil sern
straumur kemur til bæjarins, —
einmitt af því hve rnargir bíða
til síðasta dags. — Til þess að
lenda ekki í því kapphlaupi, þá
er hyggilegt að panta innlagningu
( hús yðar strax í dag.
Vönduð vinna — Sanngjarnt verð.
H.f. Rafmf. Hiti & Ljós,
Vonarstræti 8. — S í m i 830.
Alþbl. er blað ailrar alþýðul