Morgunblaðið - 01.02.1989, Blaðsíða 32

32
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 1. FEBRÚAR 1989
Minning:
■ 00
Ogmundur S.
" Elimundarson
Fæddur24. júníl911
Dáinn 24. janúar 1989
Kveðja frá frændsystkinum
Þegar æviröðull rennur,
rökkvar fyrir sjónum þér,
hræðstu eigi, hel er fortjald,
hinum megin birtan er.
Höndin, sem þig hingað leiddi,
himins tO þig aftur ber.
Drottinn elskar. - Drottinn vakir,
daga og nætur yfir þér.
(S.K.P.)
Að kvöldi 24. janúar sl. andaðist
sifi okkar, Ögmundur Sigurður Eli-
mundarson, á Vífílsstaðaspítala, 77
ár að aldri. Okkur langar að minn-
ast hans í örfáum orðum þegar við
nú kveðjum hann í hinsta sinn.
Við tvö, sonardóttir og dótturson-
ur, erum að mestu alin upp hjá afa
og ömmu og nutum þar mikillar
ástar og umhyggju. Það var gott
að alast upp hjá þeim í miklu trausti
og öryggi. Það er ekki lítils virði
- að hafa slíkt veganesti í þessu harða
nútímaþjóðfélagi.
Þegar við vorum lítil var vinsælt
að sitja í fanginu á afa og skoða
með honum blöð og bækur og hlusta
á hann lesa fyrir okkur með sinni
djúpu og sefandi rödd. Oft var glatt
á hjalla heima hjá afa og ömmu.
Afi gat verið mikill fjörkálfur við
okkur krakkana og flugumst við
þá gjaman á og oft svo að amma
varð að sussa á okkur. Þegar afí
var að koma heim úr vinnunni var
oft hlaupið á móti honum og spurt:
' „Afí, áttu nokkuð?" og dró hann
Fæddur 28. apríl 1908
Dáinn 21. janúar 1989
Að kvöldi laugardagsins 21. jan-
úar 1989 lést Eyjólfur Þorgilsson,
• móðurbróðir minn, eftir stutta legu
á Landspítalanum. Jafnframt því
að vera tengdir sterkum fjölskyldu-
böndum vorum við Eyjólfur ná-
grannar síðustu árin. Mig langar
til þess að minnast hans nokkrum
orðum.
Foreldrar Eyjólfs voru Unnur
Sigurðardóttir og Þorgils Ámason.
Unnur og Þorgils eignuðust 12
böm og náðu 9 þeirra fullorðins-
aldri. Þau em Amý Sveinbjörg,
Ólafía Ingibjörg og Asdís búsettar
í Reykjavík, Dagbjört Lovísa bú-
sett í Keflavík og Unnur Þóra bú-
sett í Sandgerði. Guðbjörg Sigríð-
ur, Helgi Kristinn og Guðbjartur
- eru látin og með Eyjólfi eru allir
bræðumir gengnir. Þorgils Áma-
son lést árið 1927 aðeins 49 ára
og Unnur Sigurðardóttir lést árið
1965 á 80. aldursári. Niðjar þeirrá
teljast í dag vera nálægt 100
manns.
Æskuslóðir Eyjólfs voru í Mið-
neshreppi og fæddist hann í
Hamrakoti, sem var í landi
Fuglavíkur. Þar bjó fjölskyldan til
ársins 1913, er hún fluttist að
Mýrarhúsum í landi Nesja í Hvals-
neshverfí. Þorgils, faðir Eyjólfs,
. var sjómaður og réri á skipum frá
Fuglavík og Nesjum. Á þessum
árum var oft meiri vinnu að fá í
Sandgerði og á sumrin fóru Unnur
og Þorgils í fískvinnu þangað. Og
svo fór, að þau fluttu með bama-
hópinn til Sandgerðis árið 1922.
Til þess að flytja búslóðina fékk
Þorgils lánaðan bát, sexæring.
"* Eyjólfur, sem þá var 14 ára, hjálp-
aði föður sínum að sigla bátnum
þá alltaf eitthvert góðgæti upp úr
vasa sínum og stakk upp í litla
munna. Það var líka gott að koma
inn í hlýjuna eftir að hafa verið úti
að leika sér eða að koma úr skólan-
um og verma litlar hendur í stóru,
hlýju höndunum hans afa.
Hann afí hét fullu nafni Ögmund-
ur Sigurður Elimundarson og fædd-
ist á Hellissandi 24. júní 1911. For-
eldrar hans voru Elimundur Ög-
mundsson og Sigurlaug Sýrusdótt-
ir. Hann var fimmti í röðinni af
ellefu systkinum. Árið 1942 kvænt-
ist hann ömmu, Karlottu Maríu
Friðriksdóttur, og áttu þau saman
þrjú böm. Þau eru Elimundur
Snævar, en hann dó á fyrsta ári
1943, Ólafur Snævar, kvæntur
Gunnhildi Höskuldsdóttur frá
ísafirði og Ingileif Guðrún gift
Braga Beinteinssyni frá Akranesi
og alls eru bamabömin orðin tíu.
Áður hafði afí átt einn son, Guð-
bjart, en hann andaðist 1957 þá
tvítugur að aldri.
Við komum til með að sakna afa
okkar mikið, því að í huga okkar
var hann besti afí í heimi. Þó er
gott til þess að vita, að nú er hann
kominn heim, þar sem eilíft ljós
skín og öllum líður vel.
Elsku amma, góður Guð styrki
þig og styðji, missir þinn er mikill.
Guð blessi okkur öll, nú á þessari
sorgarstundu og um alla framtíð.
Við kveðjum afa okkar og þökkum
honum fyrir allt. Hann mun alltaf
lifa í hugum okkar, traustur, blíður
og hlýr.
Ásta María Ólafsdóttir, Ög-
mundur Grétar Matthiasson.
frá Nesjum til Sandgerðis. Þar
byggði fjölskyldan sér bæinn Þórs-
hamar.
í mars 1927 veiktist Þorgils af
lungnabólgu, sem dró hann til
dauða á stuttum tíma. Skömmu
áður en Þorgils lést, bað hann
Eyjólf, elsta son sinn, að hjálpa
móður sinni að halda heimilinu
saman. Það gerði Eyjólfur ásamt
þeim eldri úr systkinahópnum,
Guðbjörgu, Sveinbjörgu og Helga.
Unnur Þóra, móðir mín, var 7 ára
þegar þetta gerðist. Hún man, að
einhveiju sinni í leik þeirra systk-
ina, bað hún Eyjólf að vera pabba
sinn.
Elstu bræðumir, Eyjólfur og
Helgi, sóttu sjóinn og komust oft
í góð skiprúm. Á vetrarvertíðinni
1929 voru þeir hásetar á Skími,
sem var gerður út frá Sandgerði
en í eigu Haraldar Böðvarssonar á
Akranesi. Skímir var með afla-
hæstu skipum á þessari vertíð sem
gaf bræðmnum góðar tekjur. Þá
var ákveðið að byggja nýtt og betra
hús fyrir fjölskylduna. Allt sem
þurfti til smíðinnar, keyptu þeir
bræður í Reykjavík og fluttu á bát
til Sandgerðis. Gamli bærinn á
Þórshamri var rifinn og nýtt hús
byggt á sama stað sumarið 1930.
Eyjólfur var sjómaður í 40 ár,
fyrst sem háseti og stýrimaður á
minni bátum og síðar bátsmaður
og netamaður á togurum frá
Reykjavík og Siglufírði. Seint á
6. áratugnum fór Eyjólfur í land
og gerðist alfarið netagerðarmað-
ur. Eyjólfur kvæntist eftirlifandi
konu sinni, Krístínu Ágústu Gunn-
laugsdóttur frá Siglufirði, árið
1942. Þau bytjuðu búskap í
Reykjavík og bjuggu þar í nokkur
ár áður en þau fluttu til Siglufjarð-
ar. Þar bjuggu þau til ársins 1965,
Ögmundur Sigurður Elimundar-
son, eins og hann hét fullu nafni,
fæddist á Jónsmessu 24. júní 1911
í Keflavík við Hellissand á Snæfells-
nesi.
Foreldrar hans voru hjónin Sigur-
laug Cýmsdóttir og Elimundur
Ögmundsson, sem bjuggu allan sinn
búskap í Dvergasteini í Keflavík.
Þau fæddust bæði undir Jökli, Sig-
urlaug á Öndverðamesi, en Eli-
mundur í Einarslóni.
Ögmundur ólst upp í stómm
systkinahópi. Á undan honum em
fallinn frá fjögur systkin, tvær syst-
ur og tveir bræður. Eftir lifa þijár
systur og þrír bræður.
Ögmundur var hár maður vexti
og samsvaraði sér vel. Hann var
fríður sýnum og hressilegur í fram-
komu. Glaðsinna var hann og fé-
lagslyndur í ríkum mæli. Sönggleði
hans vakti athygli í glöðum hóp,
enda var rödd hans falleg og heill-
andi.
Snemma varð Ögmundur lið-
tækur til allrar vinnu, en sjó-
mennska virtist honum í blóð borin
og fór hann ungur að ámm á sjóinn
og þótti þegar í stað vaskur vel. Á
góðri stund minntist hann gjaman
á sjómannsárin sín og hafði þá
gaman af að segja frá ýmsum at-
er þau fluttu aftur til Reykjavíkur.
Kristín og Eyjólfur eignuðust eina
dóttur, Margréti Ólöfu, sem er
búsett í Svíþjóð. Sonur hennar er
Guðbjartur Þórarínsson, stýrimað-
ur, búsettur í Kópavogi.
í Reykjavík vann Eyjólfur sem
netagerðarmaður í Hampiðjunni
og var hann við vinnu sína alveg
fram í nóvember síðastliðinn þá
orðinn áttræður að aldri og heilsu-
tæpur. Það sem einkenndi Eyjólf
fyrst og fremst var vinnusemi og
samviskusemi. Það var hans lán
að geta verið við vinnu, sem honum
var kær, allt þar til ýfír lauk. Ey-
jólfur var léttur í skapi og hann
hafði glaðlegt fas. Ég sem drengur
man eftir því, að það var alltaf
hátíð í bæ, þegar von var á Eyjólfí
í heimsókn frá Siglufirði. Nábýli
við Eyjólf kom bömunum mínum
til þess að þykja vænt um hann.
Eyjólfur bar alla tíð umhyggju
fyrir skyldmennum sínum. Fjöl-
skyldan hefur misst vin og vel-
gjörðarmann en minningin um
góðan dreng lifir.
Þorgils Baldursson
burðum, sem voru samfara sjósókn-
inni. Þá kom glettni hans og gam-
ansemi greinilega í ljós.
Á þeim ámm þegar Ögmundur
var ungur kom það iðulega í hans
hlut, að fara að sækja lækninn inn
í Ólafsvík ef um veikindi var að
ræða í plássinu og mikið lá við.
Varð þá að fara fyrir Enni og sæta
sjávarföllum. Ennfremur þurfti að
sýna mikla gætni, þegar áin Hólm-
kela var vaðin, því að hún var oft
í fyllsta máta viðsjárverð. Það fór
ekki milli mála, að margar slíkar
ferðir urðu harla erfíðar sökum
veðurhörku. Ögmundi urðu það hin
mestu sigurlaun ef ferðin var
árangursrík, en vitanlega gat það
brugðist til beggja vona.
Þann 23. maí 1942 gekk Ög-
mundur að eiga eftirlifandi eigin-
konu sína, Karlottu Friðriksdóttur,
og hófu þau búskap í Hóli í Kapal-
skjóli, litlum bæ og hlýlegum, sem
nú hefur vikið fyrir nýrri húsbygg-
ingu. Þar bjuggu áður um langt
skeið foreldrar Karlottu hjónin Ingi-
leif Magnúsdóttir og Friðrik Frið-
riksson. Mörgum árum seinna eign-
uðust þau Karlotta og Ögmundur
íbúð sína i Stigahlíð 24 og þar hafa
þau búið lengst af.
Þeim hjónum Karlottu og Ög-
mundi varð þriggja bama auðið.
Fyrsta bam sitt, Elimund Snævar,
misstu þau rúmlega fjögurra mán-
aða gamlan. Böm þeirra er upp
komust em: Ólafur og Ingileif. Ólaf-
ur er kvæntur Gunnhildi Höskulds-
dóttur, þau búa á ísafírði. Ingileif
ér gift Braga Beinteinssyni. Þau
búa í Reykjavík. Bamabömin em
orðin mörg. Tvö þeirra hafa dvalist
hjá ömmu sinni og afa, Ögmundur
Matthíasson lengur éða skemur, og
Ásta María Ólafsdóttur ólst upp hjá
þeim og varð þeim mikil hjálpar-
hella. Hún er gift Gunnari Ingi-
mundarsyni, þau em búsett á Siglu-
fírði. Ögmundur átti dreng áður en
hann kvæntist, sem hét Guðbjartur.
Olst hann upp hjá afa sínum og
ömmu í Dvergasteini. Hann dó
sautján ára gamall.
Ögmundur og Karlotta vom sam-
hent í því, að að sjá sér og sínum
farborða og lögðu oft hart að sér
í þeim efnum. Með mikilli elju náðu
þau furðulega góðum árangri.
Þegar Ögmundur fluttist til
Reykjavíkur í atvinnuleit, tók hann
þá vinnu er bauðst. Mörg ár vann
hann í Sænsk-íslenska frystihúsinu
og þótti með afbrigðum afkasta-
mikill. Lengst vann hann svo sam-
fellt í vömgeymslum Eimskips og
allt þar til hann, fyrir mörgum
Minning:
Það var síst í huga mínum laug-
ardaginn 14. janúarþegar Jói, bróð-
ir Valdimars vinar míns, hringdi til
mín og tilkynnti mér að Valdimar
hefði lent þá um morguninn í alvar-
legu umferðarslysi á Spáni og væri
vart hugað líf.
Það er svo stutt síðan við Valdi-
mar hittumst nú rétt eftir áramótin
áður en hann fór til Spánar. Þá
geislaði af honum lífskrafturinn
eins og venjulega og leit hann mjög
björtum augum til framtíðarinnar,
og vomm við famir að skipuleggja
komandi sumar að námi hans loknu
í Danmörku.
Ég átti því láni að fagna að al-
ast upp með Valdimar í Gmndar-
fírði og fyrir það er ég mjög þakk-
látur.
Valdimar var einstakur persónu-
leiki þar sem glöggt kom fram
umhyggja hans fyrir fjölskyldu
sinni og vinum. Hann var mjög
lífsglaður og skapgóður og átti því
auðvelt með að hrífa aðra með sínu
góða skapi.
Margs er að rninnast frá upp-
vaxtarámm okkar Valdimars. Það
vom skemmtileg ár bæði í leik og
námi þar sem Valdimar var oftast
fremstur í flokki í stómm vinahópi,
en þar verður hans sárt saknað.
Valdimar hóf ungur að ámm að
ámm, varð fyrir slysi við störf sín,
sem leiddi til þess, að taka varð af
honum annan fótinn fyrir neðan
hné. Eftir það átti hann ekki aftur-
kvæmt á vinnustaðinn. Þess í stað
varð hann að beijast við örkuml,
er vom honum í fyllsta máta þung-
bær.
Erfiðleika sína bar Ögmundur
með stillingu og af þeirri karl-
mennsku sem hann hlaut í vöggu-
gjöf. Á sama hátt brást hann við
þeim sjúkdómi er á hann heijaði
síðustu árín. Hann lést á Vífíls-
staðaspítala að kvöldi dags 24. jan-
úar sl.
Eins og áður er getið, fæddist
Ögmundur á Jónsmessunni, þegar
sólargangur er hvað lengstur hér á
landi. Sú birta, sem lék um hann
þegar hann kom í þennan heim,
fylgdi honum ætíð síðan. Og nú
slær hún ljóma á minningamar um
þennan góða dreng, sem nú hefur
kvatt þetta jarðlíf og horfíð til
hærri heima ljóss og lífs.
Guðjón Halldórsson
Kveðja frá dóttursonum.
Þú ljós, sem ávallt lýsa vildir mér,
þú logar enn,
í gegnum bárur, brim og voðasker.
Nú birtir senn.
Og ég finn aftur andans fógru dyr
og engla þá, sem bam ég þekkti fyr.
(M. Joch.)
Með örfáum orðum langar okkur
að kveðja afa okkar. Við vorum
allir miklir afastrákar og eigum
margar hlýjar og góðar minningar
um hann.
Afí var mikill bamakarl og hafði
svo gaman af að hlúa vel að okkur
bamabömunum. Hann gat setið
löngum stundum og lesið fyrir okk-
ur, sagt okkur sögur eða bara spjall-
að. Það er erfítt að skilja það, að
afí skuli vera farinn frá okkur og
að við sjáum hann ekki oftar. Sér-
staklega verður það erfítt fyrir Hlyn
litla, sem er bara tveggja ára og
mikill afakarl. Þau voru ófá sprett-
hlaupin sem hann átti inn í hom
til afa og upp í fangið á honum og
söng langdregið „aaaafí".
Afí ar búinn að vera mikið veik-
ur, en nú líður honum vel hjá Guði
og fer örugglega í langar göngu-
ferðir niður að sjó til að horfa á
bátana.
Elsku góða amma, Guð blessi þig
og styrki, sem og okkur öll, sem
nú kveðjum afa með miklum sökn-
uði. Blessuð sé minning hans.
Karl Friðrik, Einar Bragi og
Hlynur Ingi.
stunda sjómennsku með fóður
sínum og tamdist honum því
snemma vinnusemi og dugnaður.
Sjómennska og útgerð áttu hug
hans allan bæði í starfí og námi
en hann var einmitt að fullnema
sig í þeim fræðum í Danmörku er
hann var kallaður úr þessum heimi.
Foreldrum hans, systkynum,
bömum og öðmm ástvinum votta
ég mína dýpstu samúð. Minningin
um góðan dreng mun lifa ævilangt.
Guðjón Arni Þórólfsson
Eyjólfur Þorgils-
son - Minning
Valdimar Þorvarðar-
son, Grundarfírði