Morgunblaðið - 05.02.1989, Blaðsíða 2

2 C
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 5. FEBRÚAR 1989
HVAfl SE6JA ÞESt UH HLIITVERK STTT?
SVIVM SIGHUNDSSON
einstcebur faöir
einnar dóttur
Attu enga kvenkyns
ættingja?
SVAVAR SIGMUNDSSON, háskólakennari, hefiir verið einstæður
faðir með eina dóttur síðastliðin tíu ár. Þegar hann fékk forræði
dóttur sinnar var hann við nám í Danmörku og segir að þar
hafi þetta ekki þótt neitt tiltökumál, þótt vissulega hafi það ekki
verið algengt.
Eftir að heim kom varð ég var
við að fólki þótti þetta óvenju-
legt og var hissa á og hrifið af því
að ég skyldi ráða við þetta. Ég átti
raunar góða að, naut stuðnings
móður minnar og systra við hluti
sem ég kunni ekki skil á. Strax
sama haustið og við komum heim
fékk dóttir mín vist á skóladag-
heimili, að vísu í öðru skólahverfi
en hún átti að vera, og það hjálp-
aði til þess að ég gat stundað mína
vinnu eðlilega. Þó varð ég var við
það að á vinnustað var ekki vel séð
að ég væri heima vegna veikinda
dóttur minnar eða slíks og var ég
þá spurður hvort ég ætti ekki ein-
hverja kvenkyns ættingja sem séð
gætu um bamið meðan ég ynni.
Eftir að ég fór að kenna hef ég
ráðið mínum tíma meira sjálfur og
nú er dóttir mín orðin 14 ára og
því sjálfbjarga að flestu leyti, þann-
ig að ég er ekki bundinn af því að
vera kominn heim á vissum tímum.
Fyrstu árin var ég virkur í Félagi
einstæðra foreldra, vildi leggja mitt
af mörkum til að efla þann félags-
skap, en ég er alveg hættur því,
enda alls ekki viss um að það sé
heppilegt að umgarigast mest fólk
sem er í sömu aðstöðu og maður
sjálfur, þörfin fyrir öðruvísi félags-
skap er brýnni.“
„Það hafa ekki komið upp nein
alvarleg vandamál í samskiptum
okkar Maríu, ef eitthvað kemur
uppá ræðum við það og leitum
lausna í sameiningu. Með aldrinum
koma auðvitað til sögunnar ýmis
vandamál til dæmis í sambandi við
kynþroska, sem ég hef ekki for-
sendur til að leysa, en hún hefur
farið til móður sinnar í Danmörku
á sumrin og þar hlotið stuðning á
því sviði. Eg hef aldrei vísvitandi
reynt að beina henni inn á vissar
brautir, borið virðingu fyrir hennar
áhugamálum og reynt að ræða við
hana um alla hluti, en óhjákvæmi-
lega verða aðrar áherslur í daglegu
lífi, en ef hún hefði alist upp hjá
móður sinni, það verður annar
heimilisbragur. Ég hef þó aldrei
orðið var við það að félögum henn-
ar þætti undarlegt að hún byggi
með föður sínum eða að hún hafi
orðið fyrir aðkasti vegna þess.“
„Auðvitað fylgir þessu mikil
binding, en það hefur aJdrei hvarfl-
að að mér að þetta hafi verið röng
ákvörðun. Maður leggur sig meira
fram en ef tveir eru um uppeldið,
hugsar ef ég geri þetta ekki þá
gerir það enginn. Eg hef frekar
notið sérstöðunnar en goldið og all-
ir hafa litið mjög jákvætt á þetta.
Hvemig til hefur tekist er ég ekki
dómbær á en mér finnst þó að þetta
hafi tekist bærilega, ennþá hefur
ekkert komið uppá. Ég veit líka
dæmi þess að á mig hafi verið bent
sem fordæmi þegar feður fara fram
á forræði bama sinna og mér þykir
vænt um það. Annars finnst mér
lítil hreyfing á þessum málum.
Þetta var mikið rætt fyrir nokkrum
ámm, en sú umræða virðist hafa
lognast út af án mikilla ummerkja.“
Svavar
adstoðar Mariu
við heimanámið
Morgunblaðið/Bjami
Kjartan og dóttirin Ragnheiður að ljúka við gerð myndarlegasta
snjókarls.
KJARTAK BJAR6MUNDSS0N
forrcebislaus fabir
eins bams
Spila þetta
af fingrum fram
„ÞAÐ er engin regla á samskiptum mínum við dóttur mína
en við erum saman eins mikið og mögulegt er og höfum
verið frá fyrstu tíð,“ segir Kjartan Bjargmundsson, leikari,
32 ára forræðislaus faðir þriggja ára dóttur.
Hún var slysabam, eins og
hálf þjóðin, en ég gerði það
strax upp við mig að ég ætlaði
að taka virkan þátt í uppeldinu.
Móðirin var í skóla þegar stelpan
fæddist og byijaði að vinna vakta-
vinnu strax að námi loknu svo ég
hef verið með hana meira og
minna frá því hún var ungbam.
Samband mitt við móður hennar
er mjög gott, aldrei komið upp
nein vandamál. Nei, dóttir mín
lítur ekki svo á að hún eigi tvö
heimili. Hún á heima hjá mömmu,
en er oft hjá pabba og á þar sín
leikföng og föt, þannig að það
þarf ekki að pakka ofan í tösku
í hvert sinn sem hún kemur. Henni
hefur alltaf þótt þetta eðlilegt, en
núna er farið að örla á því að
henni finnist þetta kyndugt, hún
sér að ýmsir félagar hennar eiga
pabba sem búa á heimilinu.
Mér hefur aldrei þótt neitt mál
að sjá um hana og er alls ekki
sammála því að móðurástin sé
einstök. Ég var með móðureyrað
blaktandi þegar hún var lítil og
að skipta um bleyjur og baða
fannst mér ekkert erfiðara en
annað í umönnuninni. Margar
miðaldra konur dáðust hins vegar
óskaplega að mér fyrir það hvað
ég væri natinn við bamið. Nei,
það hefur sjaldan komið til að ég
hafi þurft að breyta mínum áætl-
unum í sambandi við vinnu, enda
er fjölskylda móðurinnar stór og
alltaf einhver fús til þess að
hlaupa undir bagga ef á þarf að
halda.
Samræmd uppeldisstefna mín
og móður hennar? Nei, það get
ég ekki sagt. Auðvitað höfum við
rætt þau mál og erum sammála
að mestu leyti. Við spilum þetta
af fingrum fram, reynum að ala
barnið upp í „góðri trú og góðum
siðum“ eins og þar stendur. Ég
hef lengst verið með stelpuna í
þrjár vikur samfleytt, en það líður
yfirleitt ekki svo vika að hún sé
ekki eitthvað hjá mér og ef það
líður meira en vika finnst mér það
óhemju langur tími. Ég vildi
gjarnan hafa hana alveg, en til
þess kemur ekki þar sem hún á
svo góða mömmu. Ég er þó ekki
viss um að samskipti okkar
gengju eins vel ef hún væri alfar-
ið hjá mér, ég þyrfti að sjá um
að koma henni á dagheimilið á
hveijum morgni sækja hana aft-
ur, sjá um fatakaup og svo fram-
vegis. Auðvitað saknar maður
þess oft að hafa hana ekki hjá
sér, á jólunum til dæmis. Þegar
maður býr ekki með bömunum
missir maður af sumum skemmti-
legustu augnablikunum.
Það er alltof algengt að forræð-
islausir feður sinni ekki börnum
sínum, fínni upp alls kyns afsak-
anir til að hliðra sér hjá því að
hafa þau. En viðhorf umhverfisins
er mjög jákvætt og allir sem ég
umgengst líta á það sem sjálf-
sagðan hlut að ég sé bundinn af
því að sinna dóttur minni. Raunar
hélt ég að þetta væri mun meira
bindandi en það er. Ég fékk áfall
þegar ég frétti að hún væri á Ieið-
inni, fannst framtíðin vera í rúst,
en ákvað þó að takast ábyrgðina
á herðar. Það er hægt að gera
alla hluti þótt maður eigi börn,
maður fer kannski aðrar leiðir að
markmiðunum, en maður nær
þeim.“