Morgunblaðið - 05.02.1989, Blaðsíða 14
14 C
MOKGtfrJBLÁBlÐ 'SUNNUDAGUR 5. FEBRÚAR 1989
[ )
Stór hofmannavik eða kollvik
báru vott um mikla hugará-
reynslu, sögðu Norðlendingar, og
eins var um hreppstjóraskallann.
Sunnlendingar lögðu mikið upp úr
fijálsu uppliti, Austfirðingar mátu
mest létta lund og góðan þokka,
og Vestfirðingar sögðu að sá sem
hefði miklar augabrýr byggi yfir
miklum skapstyrk.
Augun eru spegill sálarinnar og
segja oft meira en nokkur orð,
sögðu menn úr öllum landsfjórð-
ungum, og bættu svo við: Bláeygur
blíðlyndur, gráeygur geðillur, mó-
eygur mislyndur, dökkeygur dygð-
ugur.
Mikið var lagt upp úr útliti fólks
gagnvart skapgerð þess, greind og
framkomu. í þessari spumingaskrá
var m.a. spurt um trú fólks á skap-
gerðareiginleikum manna eftir út-
liti, spurt um hár, tennur, neglur
og fleira og ráð við ýmsum kvillum
svo sem hiksta, geispa og kláða.
Hér verða teknar nokkrar at-
hugasemdir um útlit manna og hve-
nær best væri að skera hár sitt.
Vestfirðir
Ef ungir menn höfðu hátt enni,
dálítil kollvik, og breiðan hnakka,
voru þeir álitnir gáfaður. Þeir vom
fljótir að læra á bókina sem höfðu
útistandandi brúnaboga og laut í
ennið fyrir aftan. Miklar augabrýr
sýndu mikinn skapstyrk, en væru
þær loðnar þótti maðurinn skugga-
legur. Löng tunga benti til skáld-
skapargáfu.
Hár átti að klippa með vaxandi
tungli, helst þriggja nátta. Ekki
mátti hár tveggja manna fara sam-
an í klippingunni og ekki máttu
menn greiða sér með sömu greiðu
því þá yrðu þeir ósáttir.
Norðurland
Sumir karlar og konur höfðu
leiftur eða glampa í augum og voru
það kallaðir „Freyjukettir". Var það
merki þess að vera fljótur til ásta
en ekki við eina fjölina felldur.
Hrukkur milli augna voru kallaðar
skáldahrukkur. Manneslq'a með
hátt og stórt nef var mjög mælsk.
Höfðingjalegt útlit kallaðist það,
þegar menn höfðu breitt enni, léttan
svip og há kollvik. Geðríkir menn
voru opinmynntir og munnstórir.
Auka mátti hárvöxt með því að
þvo hárið upp úr kúahlandi. Var
þá hlandið tekið úr kúnni þegar hún
lagði það frá sér og brennd úr því
stækjan með glóandi steini. Böm
mátti ekki klippa fyrr en ársgömul,
annars yrðu þau skammlíf.
Austurland
Spékoppar í kinnum og glampi í
augum voru merki um létta lund
og létt skap. Oft var talað um gáfu-
legt andlit, en þá höfðu menn breitt
enni, stór kollvik og fylgdi þeim
einhver birta og léttleiki, ásamt
athygli og stillingu. Þeir sem buðu
af sér góðan þokka voru alls staðar
velkomnir, en skuggalegir menn
ekki, því þeir horfðu sjaldan á við-
mælandann.
Sjálfsagt var að klippa eða stýfa
neðan af hári með nýju tungli.
Ekki mátti hár af tveimur mönnum
blandast saman því þá lentu þeir í
ófríði og gat illt af hlotist.
Suðurland
Breiður og vel lagaður hnakki
þótti bera vott um manndóm, en
mjór og kúlulaga um auðnuleysi.
Hrukkur milli augna bar sá er var
mjög skyldurækinn, og sterk og
breið haka bar vott um viljafestu.
Náeygður maður var nískur, sér-
staklega væri manngreyið smá-
eygður líka. Smá augu sem lágu
djúpt bentu til meinfýsi og ófijáls-
legt upplit til þjófsnáttúru. Væru
eymasneplar fastir við vangana bar
það vott um tregar gáfur. Höku-
skarð var skáldaskarð. Sá sem hafði
þykkar varir var hneigður fyrir
heimsins lystisemdir.
Alltaf átti að nema neðan af
hári með vaxandi tungli, þá var
betri von um endurvöxt. Hárinu var
alltaf kastað á eld. Ef það logaði
vel var langlífi framundan, en ef
það sviðnaði án boga var sá feigur
sem hárið hafði.
ntadurinn
Þœttir úr
þjóðtrú
v m.
1
>» Yfirlitnt*
votfir, Tlkla
íaZS v*n?hvað
■mÁðÚraðauSÁí^
, , or „erir frarnkomu
en maður get ^ hversdags\egvr Qg út frá
eh.thvað af þjóðt^1111’or^
kunnf11’ það fylgdi(jUrbaril
B*ndur°v0l a?.narri £-°ns
ar>dlitin voru ‘ka Ve^Urw”U
s
u r , e,ns Og
var slétt , landinu
.°r m
andliti (n"
ffS' gett
talaði wð þá;
en VJ*u frítf ^ ^Ui%us\
leitt°áaðaSmátinn írÍT’
andi fðju U()vnrnið,,r/ ?tir-
VESTFIRSK KONA:
Auguogtunga
„Sagt var að augun væru spegill sálarinn-
ar.'Var átt við að í þeim mætti lesa hvað
innibyrðis byggi, svo sem gleði, sorg, ást
hatur, góðvild, kvíði, hreinskilm, undirferli
og fleira. Svo höfðu sumir gáfuleg aup,
aðrir ekki. Augnlitur sagði ekki til um það
heldur blik og breytileiki þeirra.
Og síst má gleyma langri tungu sem var
óbrigðult merki þess að viðkomandi yrði
skáld. Helst þurfti tungan að vera það long
að hún næði upp á nefbroddinn, þá brást
ekki skáldskapargáfan. En sumum foreldr-
um var um og ó er þau urðu þess vís að
bam þeirra hafði þessi einkenni, ein eða
fleiri, minnug þess að það fylgdi ekki ávallt
gifta því að vera skáld, og ekki var staka
þó vel væri kveðin“ látin í askana. Það var
því margri móður sársaukablandin gleði er
hún heyrði son sinn túlka hugsanir sínar í
rím og stuðla.“
SUNNLENSKUR
MAÐUR:
Frjálst upplit
„Slétt og bústið andlit þótti
merki rólyndis og jafnlyndis,
en hitt merki stórlyndis að
vera holdskarpur, einnig mikl-
ar brýr, hátt nef og há kinn-
bein. Þá þótti það hreinlyndis-
merki að vera upplitsdjarfur,
en þeir sem Iitu ekki upp á
aðra, voru fremur undirhyggj-
menn eða bjuggu yfir ýmsu,
voru ekki aílir þar sem þeir
voru séðir. Þannig sagði mér
gamaii maður sem ég þekkti
fyrrum frá augnaráði og upp-
liti Þuríðar formanns. Augun
voru lítil, grá, hvöss og sting-
andi. Ekki var hún uppiits-
djörf, en gaut augum á þann
sem hún talaði við. Virðist
þetta mjög í samræmi við
skapiyndi hennar.“