Morgunblaðið - 11.02.1989, Blaðsíða 40

40
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 11. FEBRÚAR 1989
M W\Jaba. leiS Uqgur h l járnbrajn fca rstöáu .
arinrvkr-■ ■ b(kb\r meb 5yfcrL."
Skattleggjum sparifé
Til Velvakanda.
Ég var að horfa á þáttinn um
skattamál í sjónvarpinu í kvöld, 24.
janúar. Þar var margt sagt um
þann vanda sem útflutnings-
atvinnuvegir þjóðarinnar eiga við
að stríða. En það er alltaf sama
sagan, að ef einhver á að fá leiðrétt-
ingu á sínum kjörum, þá telur ann-
ar að sin launakjör skerðist við
breytinguna. Þannig að eitt rekur
sig á annars hom.
Mér er efst í huga að rétta
þurfti við fjárhag allrar íslensku
þjóðarinnar. Ég set hér tvö atriði
sem koma í huga minn og ég tel
að gætu lagað þetta eitthvað.
í fyrsta lagi að lækka gengið til
að bæta hag þeirra fyrirtækja sem
flytja út íslenskar vörur. Efnalitlu
láglaunafólki yrði með hliðarráð-
stöfunum bætt að einhveiju leyti
upp sú hækkun sem yrði á lífsnauð-
synjum. Kaup og öll laun mætti
ekki hækka fyrr en fjárhagurinn
batnaði.
í öðm lagi ætti að skattleggja
vexti af sparifé. En ég tek það
skýrt fram, að allar smærri inni-
stæður, sem gamalt fólk og börn
hafa sparað saman, væm undan-
þegnar þessari skattlagningu.
Gamall bóndi

Hér er kótilettan. Það er
rétt sem þú segir: Engu
líkara en ég haíí sett borð-
klútinn á pönnuna.
HÖGNI HREKKVÍSI
A rauðu ljósi
Til Velvakanda.
Loksins fengum við ríkisstjórn
þar sem hver silkihúfan er upp af
annarri. Steingrímur er minn maður
og alltaf efstur í Skáísnum. En
ekki er ég sáttur við það, að fá
bara eina mynd af mínum manni,
þó heilsíðumynd sé, þegar Þjóðvilj-
inn er með fjórar af Steingrími hin-
um í sama blaðinu, sem er þó allra
geðugasti piltur og líklega minnst
loft í honum þó Þingeyingur sé.
Nú les ég í Tímanum mínum
boðskap Steingríms forsætis: Verð-
stöðvun áfram í einhverri mynd.
Þetta í einhverri mynd sýnir bara
hvað Steingrímur er sniðugur, nú
þegar flest er að hækka í verði.
Auðvitað ræður Steingrímur ekki
við það að ríkisstofnanir hækki
fyrst af ölium, það eru einhveijir
aðrir, Ólafur hárprúði hækkar
skattana, póstmeistari vill hækka
og útvarpsstjóri vill hækka RÚV-ið,
og svo framvegis. Ekki getur hann
Steingrímur gert að því.
Jæja, svo eru menn að hneyksl-
ast á þessum reisupeningum ráð-
herranna. Það hefði verið laglegt
ef Jón Baldvin hefði ekki farið til
Vínar með ræðuna sína eða þá á
Natóvinafundi eða Steingrímur til
Parísar? Og aldeilis er ég með
Steingrími og Halldóri í hvalnum:
Kaupið má ekki hækka þó allt ann-
að hækki. Það er okkar mottó.
Mörgum gengur illa að skilja
þetta með öll gjaldþrotin í góðærinu
síðasta. Og allir eru að tapa til lands
og sjávar og vilja bara hætta svo-
leiðis puði og snúa sér sem mest
að tölvum, innflutningi og þess-
háttar, t.d. ferðamannaiðnaði, hvar
sem skal nú flokka þann iðnað í
Iðnsögunni. Svo er kvikmyndaiðn-
aðurinn álitleg búgrein ef menn fá
nóg af peningum frá ríkinu eða
Kananum. Þá er ánamaðkurinn ný
búgrein sem ekki er að fúlsa við
þegar feitustu maðkarnir leggja sig
á 30 kall, eins og ég las í blaði.
Hrosshár er hægt að tæja í lista-
verk. Hinsvegar hafa hrossabrestir
ekki náð þeim vinsældum sem þeir
eiga skilið að fá.
Á fótboltaleikjum gildir að áhorf-
endur hrópi sem hæst til að hvetja
sitt lið. En stanslaust gól er þreyt-
andi og þá er bílflautan góð til síns
brúks. Én menn hafa ekki upp-
Víkverji skrifar
Nýjustu ótíðindin fyrir
reykingamenn berast frá al-.
þjóðlegri ráðstefnu um krabbamein
og fleiri skæða sjúkdóma sem efnt
var til í Feneyjum fyrir skemmstu.
Þar upplýsti Everett Koop, sem eft-
ir öllum sólarmerkjum að dæma er
einskonar landlæknir þeirra Banda-
ríkjamanna, að þarna vestra látist
árlega ekki færri en 2.500 börn úr
sjúkdómum sem beinlínis megi
rekja til reykinga foreldranna. Eins
og menn vita kannski, birtist aðvör-
un Koops um skaðsemi reyktóbaks
á hveijum einasta sígarettupakka
sem seldur er í Bandaríkjunum.
Hann fullyrti í erindi sínu að jafn-
vel þótt aðeins annað foreldrið
reykti hlytu bömin að gjalda þess
heilsufarslega, en lungnabólgu
kvað hann algengasta banamein
þeirra barna sem daginn út og dag-
inn inn mættu lifa í kófínu sem
foreldramir dældu út í andrúmsloft-
ið.
„Þetta getur með öðmm orðum
ekki einfaldara verið,“ vom lokaorð
læknisins um þetta efni. „Sé þér
annt um líf og heilsu barnsins þíns,
þá reykirðu ekki.“
xxx
að á sem sagt ekki af reykinga-
mönnum að ganga. Liggur
enda við að maður vorkeni þeim á
stundum. Hringurinn þrengist óð-
um eins og sagt er í reyfurunum
og þeim fækkar sífellt afdrepum
þessa langhijáða fólks. Eins og
fram hefur komið í fréttum, er nú
svo komið í Bandaríkjunum að þar
er meira að segja hægt að afgreiða
það fólk í Steininn sem hunsar
vísvitandi nýjustu reglumar um
reykingar í flugvélum. Kaninn tek-
ur þetta líka mun fastari tökum en
til dæmis við hér heima. Sá sem
hér stýrir penna í dag hefur enda
upplifað það sjálfur í þrælfínu veit-
ingahúsi í hjarta Washington að
vera settir tveir kostir af harla
brúnaþungum þjóni: að hætta ann-
aðhvort á stundinni að menga and-
rúmsloftið ellegar snauta þá þegar
inn í kvína þar úti í-homi salarins
sem ætluð var reykháfunum og
öðmm vandræðagemsum.
Þá er þess að geta að í New
York til dæmis — þar sem líf
reykingamannsins sýnist raunar
óðum vera að verða hreint víti —
em forstöðumenn sumra gistihúsa
byijaðir að bjóða gestum sínum
stybbulaus herbergi eins og þeir
meinfysnu vildu sjálfsagt orða það.
Sum herbergjanna em með öðmm
orðum einungis föl fólki sem notar
ekki reyktóbak, þótt erfítt sé að
átta sig á hvað verði þá um þau
aumingja hjón til dæmis þar sem
annar helmingurinn er frelsaður en
hinn er enn á kafí í ósómanum.
götvað hrossabrestinn. í Fréttabréfí
Stéttarsambands bænda segir um
þetta undratól, sem var haft til að
fæla hross í gamla daga: „Hefur
engum dottið í hug að hrossabrest-
ir kunni að vera kjörið áhald fyrir
knattspyrnuunnendur?"
Aldrei er skammdegið svo dimmt
að ekki skíni ljósglæta í myrkrinu.
Eins og þegar leikarar að sunnan
komu hingað með sjónarspilið sitt:
„Ég er gull og gersemi guði sjálfum
líkur.“ Aðalleikararnir nokkuð svo
ábúðarmiklir myndarpiltar. — Þetta
byijaði með því að himinhvolfíð
varð bjart af marglitum skoteldum,
mörgum rauðum.
Þá er garpar þessir höfðu í sal
gengið undir blaktandi fánum með
hamri og sigð og þrem örvum, snar-
aðist annar Ieikandinn úr jakka
sínum og bretti upp ermarnar. Hélt
ég í einfeldni minni að mennirnir
ætluðu í hnefaleik, enda ekki allt
svo ástúðlegt með þeim áður en
rauða ljósið kviknaði millum þeirra.
Þá tók sá skeggjaði svo til orða:
Ég lofa aldrei upp í ermina mína!
Þá mælti sá sem skegglaus. var:
Hvurnig var með Nordal og Fram-
sóknaríjósið.
Enda þótt leikur þeirra félaga
hafí verið með miklum tilþrifum,
þá fannst mér rótarinn bestur.
Hallur sunnlenski
Tíma-Garri sagði frá því um
daginn hvemig hann hefði ver-
ið að glugga í Stjórnartíðindin og
gripið niður í reglugerð frá einu
ráðuneytanna og hnotið þar um
eftirfarandi speki: „Ef barn, sem
ættleiða á, er sótt erlendis, er heim-
ilt...“
Garri kveðst að vísu játa að orð-
ið „erlendis" sé góð og gild íslenska
en er að vonum ekki alveg sáttur
við ofangreinda notkun þess.
Það er annars ömurlegt hve sum-
ir menntamenn okkar sem svo em
kallaðir eru slakir í móðurmálinu.
Þannig heyrði Víkveiji háskólapró-
fessor fyrir skemmstu tala um
„talsvert magn af bílum" í sjón-
varpsspjalli, og í hörkumikilli skam-
margrein sem birtist hér í Morgun-
blaðinu um svipað leyti bar mennta-
skólakennari þar uppá ónefndan
landa okkar að hann væri „búinn
að eyðileggja allan áhuga á að halda
uppi valgrein í dönsku næstu mörg
árin“.
Og svo létu þeir ekki sitt eftir
liggja, snillingamir sem sömdu
heilsíðuauglýsinguna fyrir Flugleið-
ir sem birtist hér í Mogga fyrir um
það bil tveimur vikum.
Þar hét það að einn af fjölmörg-
um kostum þessa ágæta fyrirtækis
væri „stundvíst innanlandsflug".