Morgunblaðið - 03.03.1989, Blaðsíða 31
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 3. MARZ 1989
Minning:
MargrétS. Sigurðar-
dóttír, Akranesi
Fædd 17. ágúst 1897
Dáin 26. febrúar 1989
Hún amma á Hofteig er látin,
hún fæddist 17. ágúst 1897 og var
því 91 árs þegar hún lést.
Mig langar að skrifa fáein
kveðjuorð til hennar. Hún amma
var alveg sérstök kona í mínum
augum, hún var svo blíð og góð,
jákvæð og umhyggjusöm, og það
var ekki sjaldan sem hún svaraði
svona þegar hún var spurð hvemig
hún hefði það: „0, ef öll gamal-
menni hefðu það eins gott og ég.
Það eru allir svo góðir við mig.“
Nú síðustu ár var hún farin að heyra
illa, en henni fannst það ekki sem
verst því Guð hafði gefíð henni svo
góða sjón.
Það er margs að minnast, allra
ánægjustundanna á Hofteig hjá
ömmu og afa, en afí dó árið 1956
og var ömmu alltaf ljúft að tala um
hann. Það eru einstök atriði úr
bamæsku sem maður gleymir aldrei
eins og gamlárskvöld á Hofteig en
þá var öll fjölskyldan saman komin,
og afí átti afmæli 31. desember.
Amma naut sín alltaf vel þegar
böm, tengdaböm og bamaböm
voru öll saman komin hjá henni og
hélt hún þessum sið lengi eftir að
hún varð ein.
Með þessum fátæklegu orðum
langar mig og bömin mín að kveðja
ömmu og þakka henni fyrir allt.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði.
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnosá'þú hljóta skalt.
Grátnir til grafar
göngum við nú héðan,
fylgjum þér, vinur. Far vel á braut.
Guð oss það gefi,
glaðir vér megum
þér síðar fylgja’ í friðarskaut.
(V. Briem)
Gunnhildur, Katrín,
Helgi Steinar
Nú er skarð fyrir skildi, er amma
mín er horfin sjónum. En sjálf mun
hún eiga góða heimkomu í vændum
í ríki friðar og kærleika, sem hún
sáði til með flekklausu lífi sínu,
fómfysi og góðvild meðan hún
dvaldist meðal okkar á því tilvem-
stigi, sem við eigum öll eftir að
yfírgefa.
Eg átti því láni að fagna að vera
í skjóli ömmu minnar, Margrétar
Sólveigar, fyrstu ár ævi minnar, og
hlaut veganesti hjá henni sem hefur
verið mér mín styrkasta stoð.
Hún var efn af þeim fágætu kon-
um sem með stillingu og rósemi tók
hverju sem að höndum bar, og að-
eins það að koma hinum stóra
bamahópi til manns, hlýtur að hafa
verið ærið starf, ekki síst á þeim
tíma þegar flest það skorti sem í
dag léttir húsmóðurstörfín.
Hún var fulltrúi þeirrar kynslóðar
sem vann hörðum höndum, án þess
að ætlast til neins fyrir sjálfa sig,
nema hið fagra hlutskipti að miðla
öðmm.
Að lokum vil ég enda þetta með
einni af bænunum hennar ömmu.
Vertu guð faðir faðir minn
i frelsarans Jesú nafni.
Hönd þín leiði mig út og inn
svo allri synd ég haftii.
(Hallgr. Pétursson)
Guð blessi minningu hennar, með
ást, virðingu og þakklæti.
Margrét Sólveig Traustadóttir
Hún amma er dáin, amma „niðri"
eins og við systkinin sögðum oft,
því hún bjó niðri hjá okkur. Byggði
hún á sínum tíma með foreldrum
okkar, þeim Margréti Ármanns-
dóttur og Sigurði Olafssyni í Deild-
artúni 2, Akranesi. Var flutt í hús-
ið árið 1965 og bjó hún þar æ síðan,
allt þar til hún veiktist í desember
sl. og var flutt á Sjúkrahúsið á
Akranesi. Flest af sínum búskap-
arámm bjó hún á Hofteigi (nú Vest-
urgata 23) en afí Ármann lést árið
1956. Þau eignuðust 9 böm, og era
7 þeirra á lífi: Jómnn, búsett í
Reykjavík, Sigvaldi, búsettur í
Þykkvabæ, Halldór, búsettur á
Egilsstöðum, Sigríður, Ármann,
Guðrún og Margrét em öll búsett
á Akranesi. Valdimar og Sigurður
dóu ungir að aldri.
Ég mun hvorki rekja ættir né
starfsferil ömmu hér, en langar
aðeins að minnast hennar, með
þakklæti og virðingu í huga. Hún
reyndist okkur systkinunum vel og
var alltaf hægt að leita til hennar,
bar hún mikla umhyggju fyrir okk-
ur, kenndi okkur falleg vers o.fl.,
en amma var mjög trúrækin kona.
Heimilið var hennar vettvangur,
var hún mikil og myndarleg hús-
móðir og vandvirknin í hávegum
höfð á öllum sviðum. Hafði hún
unun af því að gleðja og gera öðmm
gott.
Einkennandi var fyrir ömmu
hversu jákvæð mannesicja hún var
og kunni að meta það sem gert var
fyrir hana og þegar hún lá á spítal-
anum var hún þakklát fyrir þá góðu
umönnun sem hún fékk þar. Ann-
ars hafði amma verið óvenju heilsu-
hraust þrátt fyrir háan aldur og
mikil reisn yfír henni.
Við nöfnumar fómm stundum
saman upp að Görðum að leiðum
afa og drengjanna, sem henni vom
svo kærir. Nú fær hún að hvíla
með þeim.
Blessuð sé minning hennar.
Alnafna
Nú er amma farin til þess staðar
sem hana lengi hefur dreymt um
og beðið fyrir. Ég vona að hún njóti
dvalarinnar.
Amma er sú blíðasta, jákvæðasta
og besta kona sem ég hef kynnst
um ævina; þar sem ég er búin að
eyða nánast allri minni ævi í návist
hennar. Ég hef búið hjá henni um
tíma og ferðast með henni, bæði
til Reykjavíkur og Þykkvabæjar,
þar sem tvö bama hennar em bú-
sett.
Það sem eftir lifír af ömmu minni
er sú mynd sem fólk getur hugsað
um sem fallegt og góðlegt verk
skaparans, sem hún trúði á af öllu
sínu hjarta.
Nú kveð ég elsku ömmu, hún
mun alltaf vera í huga mér og ég
mun gefa öðmm það sem hún hefur
gefið mér. Friður sé með henni.
Lækkar llfdaga sól.
Löng er orðin mín ferð.
Fauk í faranda skjól,
fegin hvíldinni verð.
Guð minn, gefðu þinn frið,
gleddu’ og blessaðu þá,
sem að lögðu mér lið.
Ljósið kveiktu mér hjá.
(H. Andrésd.)
Milla Peta
í dag, föstudaginn 3. mars, verð-
ur jarðsungin frá Akraneskirkju
Margrét Sigurðardóttir, sem lengst
af var kennd við Hofteig á Akra-
nesi. Hún lést á sjúkrahúsi Akra-
ness 27. þ.m.
Tíminn líður og við sjáum á eftir
gömlum, góðum vinum, sem hverfa
héðan úr þessari jarðvist, til nýrra
heimkynna. Aldamótakynslóðin
sem svo er kölluð vann sín störf
við önnur skilyrði en við þekkjum
í dag. Þá vom heimilin fjölmenn
og bömin oftast mörg, og uppeldið
hvíldi nær eingöngu á mæðmnum.
Þá vom engir leikskólar eða dag-
heimili til að létta undir, eins og
talið er sjálfsagt í dag. Við þessar
aðstæður unnu mæður okkar og
formæður, án þess að það vekti
sérstaka athygli eða ætlast væri til
þakklætis, þetta var talið svo sjálf-
sagt. En aldrei verða þessum mætu
konum þökkuð þeirra miklu störf
sem skyldi. Eina þeirra kveðjum við
í dag.
Margrét Solveig, en svo hét hún
fullu nafni, fæddist í Reykjavík 17.
ágúst 1897. Foreldrar hennar vora
Sigurður Jónsson og Þuríður Áma-
dóttir.
Þau bjuggu um tíma á Innra-
Hólmi og fluttu svo til Akraness
og bjuggu lengi í Sjávarborg, eða
til 1927, er þau byggðu hús, sem
þau nefndu Bæ og er það hús nú
við Kirkjubraut 9 á Akranesi. Þau
hjónin eignuðust 15 böm en 12
þeirra náðu fullorðinsaldri og er
mikill ættbogi frá þeim kominn.
Margrét var hjá foreldram sínum
til fímm ára aldurs, en eftir það
dvaldi hún og ólst upp hjá Guðrúnu
Gísladóttur ljósmóður á Akranesi
þar til hún varð 15 ára. Guðrún var
mikil sómakona og mat Margrét
hana mikils og kallaði hana ávallt
fóstra sína. Hinn 14. október 1916
giftist Margrét Ármanni Halldórs-
syni skipstjóra. Ármann var feng-
sæll og farsæll skipstjóri og útgerð-
armaður fískibáta um árabil, svo
var hann lengi skipstjóri á bátum
og skipum sem vom í fólks- og
vömflutningum milli Akraness og
Reykjavíkur. Lengst var hann á
ms. Fagranesi.
Þau Armann og Margrét bjuggu
fyrst í Reykjavík en fluttu fljótlega
til Akraness og bjuggu fyrst í Sól-
eyjartungu. Árið 1919 hófu þau
búskap að Hofteig á Akranesi, sem
nú er Vesturgata 23, þar var þeirra
heimili meðan Ármann lifði, en
hann lést 1956. Margrét bjó þar til
1959, en frá 1965 hefur hún búið
að Deildartúni 2, þar sem hún hafði
eigin íbúð, hjá Margréti dóttur
sinni. Þau hjónin eignuðust 9 böm.
Tvo drengi misstu þau unga, Valdi-
mar og Sigurð. Þau sem upp kom-
ust em öll á lífi, en þau era: Jór-
unn, búsett í Reykjavík, gift Sig-
hvati Bjamasyni málarameistara.
Sigríður, búsett á Akranesi, gift
Elíasi Guðjónssyni kaupmanni. Ar-
mann rafvirlqameistari, búsettur á
Akranesi, kvæntur Ingibjörgu Elínu
Þórðardóttur. Sigvaldi bóndi
Þykkvabæ, kvæntur Jónu Guðna-
dóttur. Guðrún, búsett á Akranesi,
gift Þorkeli Kristinssyni umsjónar-
manni. Halldór úrsmiður, búsettur
á Egilsstöðum, var kvæntur Sigríði
Sigþórsdóttur. Margrét, búsett á
Akranesi, gift Sigurði Ólafssyni
forstöðumanni.
Öllum hefur þessum systkinum
orðið bama auðið og er því afkom-
endahópur þeirra Hofteigshjóna
orðinn stór.
Magga á Hofteig, eins og hún
var ávallt kölluð meðal vina og
kunningja, var afar ljúf og góð
kona. Þannig minnist ég hennar frá
mínum æskudögum og þannig var
hún í mínum augum alla tíð, og svo
held ég að verið hafí um aðra, sem
kynntust henni. Æskuheimili mitt
var í næsta húsi við Hofteig, og var
mikill samgangur á milli heimil-
anna. Vilborg móðir mín, sem nú
er látin, hafði verið í vist hjá þeim
Hofteigshjónum í nokkum tíma
áður en hún gifti sig, og höfðu skap-
ast þar á milli sterk vináttubönd.
Þau Ármann og Margrét urðu
fyrir þeirri miklu sorg að missa 5
ára gamlan son, Valdimar, mánuði
eftir að ég fæddist. MÓðir mín hafði
sérstakt dálæti á þessum dreng,
meðan hún dvaldi þar á heimilinu,
og var hann mjög hændur að henni.
Hún óskaði eftir því að mega skfra
mig nafni hans og var það fúslega
veitt. Þetta held ég að hafí verið
m.a. ástæða þess að Magga sýndi
mér ávallt sérstakan hlýhug og vin-
áttu. Hún sagði mér einu sinni, að
sér fyndist einhvem veginn að hún
ætti eitthvað í mér. Þetta gladdi
rnig, ég fann að þetta var sagt af
mikilli einlægni.
Margrét reyndist móður minni
alla tíð traustur vinur, og í æsku-
minningum mínum blundar djúpt
minningin um það hvemig hún og
Ármann reyndust móður minni þeg-
ar hún varð ekkja með tvo unga
drengi. Nú við leiðarlok vil ég þakka
þessari góðu konu fyrir allt sem
hún gerði fyrir okkur á þeim áram
og síðar. Hér er kvödd góð kona,
sem vildi öllum gott gera. Blessuð
sé minning Margrétar á Hofteig.
Ég votta aðstandendum öllum
samúð mína.
Valdimar Indriðason
Amma mín, Margrét Sólveig Sig-
urðardóttir, lést á Sjúkrahúsi Akra-
ness þ. 26. febrúar sl., 91 árs að
aldri. Hún fæddist í Reykjavík 17.
ágúst 1897. Foreldrar hennar vom
hjónin Þuríður Árnadóttir og Sig-
urður Jónsson, trésmiður á Akra-
nesi. Systkini hennar vom 15 að
tölu, tvö dóu við fæðingu, en hin
bömin 13 komust upp og era þijú
þeirra ennþá á lífi.
Fimm ára gömul fór amma í fóst-
ur til Guðrúnar Gísladóttur ljósmóð-
ur á Akranesi. Ástæður þess vom
þær að amma hændist mjög að
Guðrúnu eða „ljósu“ eins og hún
var yfirleitt kölluð, þegar hún kom
á heimili hennar til að taka á móti
bömnum. Bað amma „Psu“ um
að fá að fara með henni heim og
lofaði „ljósa" henni að næst þegar
hún kæmi skyldi hún taka hana
með sér. Og það varð úr. Ólst hún
upp hjá henni til 15 ára aldurs.
Guðrún ljósmóðir var ógift og bam-
laus og hafði helgað sig ljósmóður-
starfínu. Hún var kona siðvönd og
nokkuð ströng. Amma bar ætíð
mikla virðingu fyrir fóstm sinni og
ræddi ávallt um hana þakklátum
huga. Undir niðri bærðist þó löng-
unin til að komast í systkinahópinn
stóra og kátínuna.
15 ára gömul fór amma í vist til
Jóns Bjömssonar, kaupmanns í
Borgamesi og Helgu Bjömsdóttur
konu hans og var hjá þeim í eitt
ár. Þá var hún í kaupavinnu hjá
séra Magnúsi Andréssyni og Sigríði
Pétursdóttur konu hans á Gils-
bakka. Síðar var hún ráðskona hjá
Haraldi Böðvarssyni, útgerðar-
manni í Sandgerði, en það var ein-
mitt þar sem hún kynntist afa,
Ármanni Halldórssyni skipstjóra frá
Akranesi. Hún vann ýmis önnur
störf um ævina, svo sem við sauma-
skap í Reykjavík, fiskvinnslu á
Akranesi og í mörg ár vann hún í
versluninni Skagaver á Akranesi.
Um öll þessi störf talaði hún með
miklum hlýhug.
Hún giftist afa þegar hún var
19 ára gömul. Þau hófu búskap í
Reykjavík en fluttu síðar til Akra-
ness og bjuggu alla tíð á Hofteigi.
Þau eignuðust níu böm: Jóranni,
húsmóður og verslunarmanni gift
Sighvati Bjamasyni málarameist-
ara. Sigríði Ástu, húsmóður, gift
Elíasi Guðjónssyni kaupmanni.
Valdimar, sem dó fimm ára gam-
all. Ármann Halldór, rafverktaka,
kvæntur Ingibjörgu Elínu Þórðar-
dóttur húsmóður. Sigurð, sem dó
tæplega eins árs gamall. Sigvalda
bónda í Þykkvabæ, kvæntan Jónu
Guðnadóttur húsmóður. Guðrúnu,
húsmóður, gifta Þorkeli Kristins-
syni rafvirkjameistara. Halldór úr-
smiðkvæntan Sigríði J. Sigþórs-
dóttur sjúkraliða, þau skildu, og
Margréti bankagjaldkera, gift Sig-
urði Ólafssyni framkvæmdastjóra.
Afi lést 63 ára gamall árið 1956.
Nokkmm ámm síðar byggði amma
ásamt yngstu dóttur sinni og
tengdasyni hús við Deildartún á
Akranesi og bjó þar alla tíð síðan.
Amma var alltaf mjög hrifín af afa
og seinni árin þegar ég heimsótti
hana á Deildartúnið gat. hún stund-
um verið djúpt sokkin í eigin hugs-
anir og eins og fjarræn. En þegar
talið barst að afa ljómaði hún eins
og sólin. Þá sagði hún margar sög-
ur af honum og alltaf með bros á
vör. Ekki var hægt annað en að
31
hrífast með henni. Hún var alltaf
jafn ástfangin og bar innilega virð-
ingu fyrir honum.
Amma var mjög tilfinningarík
og trúuð kona, en létt í lund. Ég
man alltaf eftir því er ég heimsótti
hana í Deildartúnið einn eftirmið-
dag um haust fyrir allmörgum
ámm. Við sátum lengi í rökkrinu
og ræddum um lífið og tilvemna
eins og svo oft áður. Hún sagði
mér m.a. frá því þegar hún missti
syni sína tvo með 8 mánaða milli-
bili. Þetta hafði verið henni sár og
mikil lífsreynsla, en hún lýsti því
fyrir mér hvemig hún sótti styrk
sinn í trúna og hvemig hún hefði
hjálpað henni í gegnum þá miklu
sorg. Mér þótti hún ótrúlega sterk.
Amma var jákvæð og óeigingjöm
og samgladdist alltaf með fólki þeg-
ar vel gekk. En einnig var hún sterk
stoð þeim sem erfíðleikar steðjuðu
að og tilbúin að hjálpa ef þörf var
á. Þannig var það til dæmis eitt
sinn á aðfangadagskvöld fyrir
mörgum ámm, að barið var að dyr-
um rétt í þann mund er fjölskyldan
skyldi setjast að borðum. Það var
venja að öll fjölskyldan kom saman
á Hofteig til að borða og taka upp
jólagjafirnar. Þar stóð þá úti fyrir
dymm eldri maður ofan úr sveit
og leitaði eftir aðstoð hennar á
heimili hans þar sem bam var í
fæðingu. Amma gekk inn til fólks-
ins síns og spurði hvort hún mætti
fara með honum, sem var auðsótt
mál. Ég efa ekki að henni hafí þótt
erfitt að yfírgefa fjölskylduna á
slíkri hátíðarstund, en upp í sveit
hélt hún glöð í huga yfír að geta
hjálpað og dvaldi þar jólanóttina.
Amma hafði mjög gaman af
ferðalögum. Hvarvetna á leið um
landið sitt dásamaði hún raddir
vorsins, staðarleg býli og grösug
tún. Ef einhveijir vom á leið til
útlanda samgladdist hún þeim, því
með henni blundaði ævintýraþrá og
hún sagði oft frá því hve heitt hún
hafði þráð að komast til útlanda
þegar hún var ung. Eina utanlands-
ferð fór hún sjálf með systur sinni
og vinkonu og naut hún þess í ríkum
mæli.
Amma var, eins og hún sagði
jafnan sjálf, mjög lánsöm í lífinu.
Hún bjó við mikið bamalán og eign-
aðist fjölmennan hóp afkomenda.
Hún var alla tíð heilsuhraust og það
eina sem bagaði hana seinni árin
var heymardeyfð, en hún þakkaði
Guði sínum fyrir að hafa leyft henni
að halda sjóninni. Sjónin var henni
sannarlega mikils virði, því hún var
mikill fagurkeri og mikill unnandi
fagurra blóma og átti hún mjög
fallegan garð á Hofteigi þaðan sem
við bamabömin hennar eigum
ógleymanlegar minningar.
Eins og áður sagði vora ríkustu
þættimir í fari ömmu hversu
ánægð, jákvæð og þakklát hún var
alla tíð. Þakklát fyrir allt sem góð-
ur Guð hafði gefíð henni kvaddi hún
þetta líf. Minningin um elsku
ömmu, sem alltaf var svo undur
blíð, mun lifa með okkur öllum sem
áttum hana að.
Þóra Emilía Ármannsdóttir
Birting af-
mælis- ogminn-
ingargreina
Morgunblaðið tekur af-
mælis- og minningargreinar
til birtingar endurgjaldslaust.
Tekið er við greinum á rit-
stjóm blaðsins á 2. hæð í Aðal-
stræti 6, Reykjavík og á skrif-
stofu blaðsins í Hafinarstræti
85, Akureyri.
f Elnn vetur stundaði Odd
t nam við Kvennaskólann
| var mun meiri en almen
f síðar vlð almenna kenns
IÁrið 1955 hófu systur
Guðrúnar og Pálma á Bj
sunnan Másstaða. Þar
Mikil áhersla er á það lögð
að handrit séu vel frá gengin,
vélrituð og með góðu línubili.