Morgunblaðið - 06.04.1989, Blaðsíða 48

48
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 6. APRÍL 1989
Guðný Sigmunds-
dóttir - Kveðjuorð
Með örfáum fátæklegum orðum,
langar mig að kveðja mína góðu
gömlu vinkonu, Guðnýju Sig-
mundsdóttur.
Guðný var fædd 10. apríl 1897
og átti því aðeins fáa daga eftir
til að verða 92ja ára.
Það hefði engan grunað að
Guðný yrði svona öldruð, því að á
sínum yngri árum var hún síður
en svo heilsusterk.
Guðný gekk í Kvennaskólann
og var því vel að sér til munns og
handa. Hún var ágæt í málum, sem
kom sér vel þegar hún fór að vinna
á Landsímanum. Einnig var kunn-
átta hennar í handavinnu með ein-
dæmum en þar lék allt í höndunum
á henni og var ekki til sú handa-
vinna, sem Guðný ekki kunni. Hún
átti ekki langt að sækja myndar-
skap sinn, því móðir hennar Ólöf
var alveg einstök myndarkona.
Ólöf sá fallega flík eða peysu og
fór hún síðan heim og bjó til það,
sem hún hafði séð. Marga peysuna
gaf Guðný mér og voru þær hver
annarri fallegri. Ég man eftir einni,
sem var hekluð en eitt sinn að leik
reif ég peysuna. Mér þótti vissara
að fá hana viðgerða áður en ég
færi heim, svo ég fór beint upp á
Grettisgötu heim til Guðnýjar þar
sem hún bjó ásamt móður sinni
og systrum og var mér þar vel
tekið.
Oft kom Guðný við í Lækjargöt-
unni á leið úr vinnunni en móðir
mín og Guðný voru bestu vinkon-
ur. Móðir mín saumaði meðal ann-
ars í gardínur miklar og fannst
henni mikill stuðningur að fá vin-
Símar 35408 og 83033
GAMLI BÆRINN
Lindargata 39-63 o.fl.
Laugavegur 32-80 o.fl.
konu sína til að fylgjast með hvem-
ig gengi. Oft fór Guðný með for-
eldrum mínum og einnig afa
mínum og ömmu í bíltúra og betja-
ferðir og þótti Guðnýju þá mjög
gott að halda á mér í fanginu en
við það leið henni betur í magan-
um. Það var oft hlegið að þessu
seinna.
Þær vinkonurnar unnu á Land-
símanum ásamt öðrum ungum
stúlkum en þótti nú aldeilis ekkert
slor að fá vinnu þar og komust
færri að en vildu. Ég minnist
margra stunda, þegar Guðný var
að segja mér sögur frá því að hún
vann á Landsímanum og er alveg
ófyrirgefanlegt að hafa ekki skráð
þetta því hún sagði alveg sérstak-
lega skemmtilega frá. Auk þess
voru þetta heimildir, sem hefðu
þurft að geymast.
Guðný giftist síðar hinum ágæt-
asta manni, Magnúsi Oddssyni frá
Eyrarbakka og fluttist hún til hans
þangað og bjuggu þau þar í nokk-
ur ár. Magnús var stöðvarstjóri á
símanum þar og einnig hrepp-
stjóri. Það kom sér því vel að
Guðný var ekki alveg ókunnug
símamálum. Það var oft gest-
kvæmt hjá þeim hjónum á Eyrar-
bakka og höfðu þau meðal annars
nokkur svín, sem var óvenjulegt á
þeim tíma. Guðný matbjó ýmislegt
úr svínakjötinu og var þetta alltaf
herramannsmatur. í kjallaranum
átti Magnús oft þorskhausa og
man ég að pabba þótti mikill feng-
ur að fara niður í kjallarann með
Magnúsi og rífa hausa og var það
gert af mikilli list.
Eitt sumar var ég á Eyrarbakka
og var það ógleymanlegur tími.
Guðný og Magnús höfðu þá eign-
ast sitt eina barn, dóttur, sem var
skírð Ólöf. Hún var auðvitað í
miklu uppáhaldi hjá foreldrum
sínum, sem eðlilegt var, því Ólöf
er stólpakvenmaður sem hún hefur
sýnt og sannað. Nú er hún hingáð
komin frá Englandi með manni
sínum Frank og syni til að kveðja
Leiðrétting
í minningargrein um Sigríði
Jónsdóttur (Mbl. þriðjud. 14. mars)
slæddist sú villa, að föðuramma
hennar er sögð Guðrún Jónsdóttir
frá Hlíðarhúsum, en átti að vera
Vigdís Magnúsdóttir frá Miðseli,
dóttir Guðrúnar Jónsdóttur.
SLONI->
HAFNARSTRÆT115,
SÍMI21330
Kramar, krossar og
k istusk / 'cyluigar.
Sendum um allt land.
Ppið kl. 9-19 virka daga
og til 21 um helgar.
+
Þökkum öllum er sýndu okkur samúð og vinarhug við andlát og
útför
KJARTANS JÓNSSONAR,
trósmiðs,
Bergstaðastrœti 50.
Jón Ragnar Kjartansson,
Hjálmar Kjartansson,
Ingunn R. Kjartansdóttir, Teitur Kjartansson,
Ragnheiður Kjartansdóttir, Nils Busk,
Kjartan Á. Kjartansson, Gerður Jóhannsdóttir,
Erlingur Dagsson, Ragnheiður Jónsdóttir.
Guðnýju hinstu kveðju. Ólöf lauk
BS prófi frá Háskólanum hér
heima í ensku og sögu en manni
sínum kynntist hún þegar hún var
í Oxford eitt ár en Frank var þar
líka við nám en hann er efnafræð-
ingur að mennt. Sonur þeirra
Magnús er að ljúka prófi núna,
með landafræði sem aðalfag.
Magnús var augasteinn afa síns
og nafna en ekki síður ömmu
sinnar, sem naut samverunnar við
litla Magnús. Magnús og Guðný
fóru nokkrum sinnum til Englands
í heimsókn í lengri eða skemmri
tíma eftir því, sem á stóð. Þegar
Magnús og Guðný fluttu frá Eyrar-
bakka þjuggu þau fyrst í
Blönduhlíð en síðar þegar þau vildu
minnka við sig fluttu þau á Marar-
götu 3 en það átti ekki fyrir Magn-
úsi að liggja að fá að búa þar lengi
því hann var þar aðeins í eitt ár.
Guðný bjó síðan ein á Marargöt-
unni og var hún fyrir löngu laus
við sitt magasár og heilsaðist henni
vel þangað til að bakið gaf sig og
hafði hún auk þess misst sjón að
miklu leyti. Það átti hún erfíðast
með að sætta sig við, því að þá
gat hún ekkert gert í höndunum.
Hún fór í Seljahlíð um skeið en
síðast var hún á öldrunardeild
Borgarspítalans þar sem hún lézt.
A báðum þessum stöðum veit ég
að öllu starfsfólki þótti vænt um
Guðnýju en hún var alltaf svo já-
kvæð að hún átti ekki marga sína
líka. Alltaf var hægt að koma til
Guðnýjar og létta á hjarta sínu og
leið manni ævinlega betur á eftir.
Ég veit að það var tekið vel á
móti Guðnýju og bið ég Guð að
blessa Ólöfu og fjölskyldu hennar
með þakklæti fyrir allt gamalt og
gott.
Aslaug Cassata
ValdemarE. Ingi-
marsson - Minnmg
Allir dagar eiga sér kvöld, eins
er það með ævi okkar mannanna.
Snögg og óvægin skil eru stundum
í tilveru okkar, svör fást við sumum
þeirra en öðrum ekki. Eftir standa
minningar um samverustundir og
vináttu. Skilnaður er sár, en minning
um bróður. sem einnig var góður
vinur, græðir sárin í fyllingu tímans.
Þegar atorka er í hámarki gerum
við oft ekki ráð 'fyrir því, sem getur
heft för okkar að settu marki. For-
lögin hafa tekið í taumana. Valde-
mar Eyberg Ingimarsson lést í Land-
spítalanum að morgni annars páska-
dags.
Sjúkdómssaga Valdemars náði
aftur í ágúst 1987. Frá þeim tíma
var hann stöðugt undir læknishendi.
Lengi var haldið í vonina um bata,
og að sigur ynnist að lokum. Það
gerir auðveldara við ástvinamissi ef
við trúum að allt hafí þetta einhvem
tilgang.
Valdemar fæddist á Brandaskarði
í Húnavatnssýslu 2. desember 1927.
Faðir hans var Ingimar Sigvaldason
og móðir Valný M. Benediktsdóttir.
Hann ólst upp á Brandaskarði til
fjögurra ára aldurs, eftir það fluttist
hann með móður okkar og móð-
urömmu í Skagafjörð, þar sem hann
var til tuttugu og sex ára aldurs.
Þaðan lá leiðin til Reykjavíkur og
síðan til Hafnarfjarðar, þar sem
hann hefur búið sl. 25 ár.
Valdemar var kvæntur Hólmfríði
Kristjánsdóttur, sem lést eftir lang-
varandi veikindi 1978. Nokkrum
árum áður en hann giftist, hóf hann
stutta sambúð með Fjólu Hafsteins-
dóttur og eignuðust þau einn son,
sem heitir Kristján, búsettur í
Reykjavík og giftur Kristínu Óskars-
dóttur og eiga þau saman einn son.
Valdemar vann við ýmis störf,
m.a. við landbúnaðarstörf í sveitinni
fyrir norðan, byggingavinnu í
Reykjavík, sem bústjóri hjá Helga
Benediktssyni í Vestmannaeyjum og
við Skipasmíðastöðina Dröfn í Hafn-
arfirði. Síðustu tvo áratugi vann
hann hjá Póststofunni í Hafnarfirði.
Hann var vel kynntur góður starfs-
maður og samviskusamur við þau
störf sem honum var trúað fyrir.
Á perlubandi minninganna hrúg-
ast upp ótal minningar úr lífi okkar
beggja. Við vorum sjaldan mjög
langt hvor frá öðrum og sér í lagi
síðari árin. Það var notalegt að koma
til hans og mömmu í litla húsið við
Hverfisgötu, þar sem dægur- og
áhugamál voru rædd fram eftir
kvöldum.
Valdemar var góður drengur, vel
til vina, dulur en trúr köllun sinni
og sannur vinur. Ég ætla ekki frek-
ar að rekja æviferil hans hér, heldur
þakka ég Guði fyrir að hafa átt
hann fyrir bróður og vin, þakka all-
ar björtu stundirnar sem við áttum
á heimilum okkar og utan þeirra.
Þakka fyrir hvað hann var góður
og nærgætinn við aldraða móður
okkar, þau liðlega tuttugu ár sem
hún hefur búið hjá honum. Aldrei
heyrðist neitt styggðaryrði þeirra á
milli.
Guð blessi hann fyrir ævilanga
vináttu og hjálpsemi. Mamma mín,
systkini og Kristján, þið eigið mína
innilegustu samúð.
Guð blessi ykkur öll.
Friðgeir Guðmundsson
í dag kveðjum við vinnufélaga
okkar og vin, Valdemar Ingimars-
son. Valdemar hóf störf hjá Pósti
og síma í Hafnarfirði 1971, fyrst sem
bréfberi en seinna sem póstaf-
greiðslumaður.
Valdemar var hógvær en glað-
lyndur maður og er mikill missir að
svo góðum dreng, hann var ávallt
U.búinn að rétta hjálparhönd og vildi
veg Pósts og síma sem mestan.
Valdemar bar ekki persónuleg
mál sín á torg og hafði hann starfað
með okkur um nokkum tíma áður
en okkur var ljóst að hann gekk
ekki heill til skógar og varð að halda
aftur af honum til að hann færi ekki
í erfíðustu verkefnin, því slíkur var
áhuginn og viljinn til vinnunnar.
Valdemar var ávallt glaðlyndur
og því vinsæll meðal starfsfólksins.
Um leið og við minnumst góðs fé-
laga og vinar, vottum við eftirlifandi
móður hans, syni, systkinum og öðr-
um aðstandendum okkar dýpstu
samúð.
F.h. starfsfólks Pósts og síma,
Hafnarfirði,
Gunnar Einarsson.
Sigurdís Kaprasíus-
dóttir — Kveðjuorð
Hún Dísa er dáin. Minningarnar
streyma fram. Hún Dísa skipar
ríkan sess í minningum mínum frá
bemsku. Ég sleit bamsskónum á
tröppunum og í húsasundinu við
Grettisgötu 50, þar sem hún Dísa
bjó, en fjölskylda mín bjó þar í kjall-
aranum. Ég minnist Dísu sem
kjarkmikillar konu, sem alltaf var
svo hjálpsöm og dugleg og hún
geislaði af krafti og léttleika. Það
var alltaf svo fjörugt í návist henn-
ar því Dísa bjó yfir þeim eiginleika
að snúa neyðarlegustu atvikum yfir
í hin spaugilegustu, og hláturinn
hennar Dísu smitaði alla.
Móðir mín var ung móðir og Dísa
reyndist henni góður vinur og hjálp-
arhella. Húrf mátti hvergi aumt sjá
og var alltaf boðin og búin að hjálpa
öðrum.
Ég var 4 ára gömul vorið 1953
er hún missti manninn sinn, hann
Brynjólf. Sem barn var ég óttasleg-
in og skildi ekki hvað var að ger-
ast, allir vom svo öðmvísi og allt
var svo leyndardómsfullt. En Dísa
var söm við sig, hún gaf sér tíma
til að sinna óvitanum. Hún leiddi
mig sér við hönd, inn í stofu, þar
sem kistan stóð, lofaði mér að vera
með, gera krossmark yfir kistunni
og sagði mér á sinn hátt hvað var
að gerast. Þessi stund með Dísu
var mér ógleymanleg.
Ég minnist morgnana, er ég
flýtti mér í kotið og heilsokkana til
að missa ekki af notalegu morgun-
stundunum hjá Dísu er hún klæddi
hann Brynjólf son sinn og fór með
bænina „Nú er ég klæddur og kom-
inn á ról“. Og er Brynjólfur var
kominn á ról, var hitað kaffi, náð
í kústinn, slegið í ofninn, svo að
það ómaði í römnum niður til henn-
ar móður minnar, sem vissi að það
þýddi: Komu upp í kaffi. Svo beið
ég spennt eftir setningunni, sem
hún Dísa mín sagði alltaf við mig:
„Fáðu þér nú mola, Stína mín, og
dýfðu honum í bollann minn, en
þvoðu þér bara ekki um hendurnar
úr honum.“ Svo skellihló hún. Svona
var Dísa.
Víst er, að vel er tekið á móti
Dísu, „hinum megin“, ekki síst af
þeim Brynjólfi, henni „Nöfnu“
hennar, sem hún reyndist svo vel,
og EIsu móður minni.
Blessuð sé minning hennar.
Kiddý