Morgunblaðið - 10.06.1989, Blaðsíða 35

MORÖttNBUAÐlÐ: RAUGARDÁGUU l'O'. JÚNÍ'1989
85
því fátæktin var mikil. Helga var
kjarnyrt og drenglynd með afbrigð-
um. Gestrisin var hún, og fann hún
mjög fyrir því á síðustu árum, að
geta ekki gefið gestum sem til
hennar komu kaffi og meðlæti í
sama mæli og þegar hún var og
hét húsráðandi og stjórnaði sínu
heimili. Ég tel að Helga hafi verið
mjög sátt við að kveðja þennan
heim og í raun farin að þrá hvfldina.
Veikindi hennar nú síðustu árin
hömluðu henni að geta farið og
heimsótt vini og vandamenn í
Grindavík og víðar. Glaðværð og
fórnfýsi voru hennar aðalkostir.
Hún var trygglynd og átti marga
vini og sérlega vinsæl á vinnustað.
Aðeins rúmlega fimmtug missir hún
mann sinn, Ólaf Jónsson, og verður
þá að fara út á vinnumarkaðinn til
að sjá sér og ungum syni sínum
farborða því þá voru flest bömin
farin að heiman og stofna sitt heim-
ili. Kostirnir fyrir einstæða móður
með ungbarn voru ekki margir þá,
samhjálpin ekki sem nú á tímum
og ekki líkt Helgu að láta aðra sjá
fyrir sér. Vann hún fyrir sér ýmist
sem ráðskona eða við fiskverkun.
Nú þegar ég kveð Helgu tengda-
móður mína er mér efst í huga
þakklæti til hennar. Hún leiðbeindi
mér oft og það fór aldrei milli mála
að hún vildi gera gott eitt og miðla
af sinni reynslu. Helga trúði því
staðfastlega að gleði og góðvild
væri öllum nauðsyn ásamt trú á
guðlega forsjón.
Ég vil þakka henni fyrir allar
góðu stundirnar, sem við áttum
saman oft þegar við vorum að ræða
alvöru lífsins og tilgang, eða
kannski pínulítið um pólitík, þá vor-
um við alltaf sammála. Ég trúi því
sem hús á bjargi reist. Vonandi
tekst okkur sem eftir lifum að hafa
í heiðri sem mest af lífsgildum þessa
góða fólks.
Sigríður á Völlum er nú horfin á
vit æðri tilvistar, og eftir lifir minn-
ing um góða manneskju. Börnum,
tengdabörnum, barnabörnum og
öðrum aðstandendum votta ég sam-
úð mína.
Anders Hansen
Mig langar með nokkrum orðum
að minnast vinkonu minnar Sigríðar
Kjartansdóttur, sem í dag verður
borin til grafar í Kotstrandarkirkju-
garði.
Fyrir 27 árum kom ég fyrst í
Velli og áður en ég vissi af var ég
orðin hluti af fjölskvldunni þar. Sig-
urgísli, Björn, Gíslína og Sigríður
voru hvert á sinn sérstæða hátt
fólk sem gaf lífinu lit og á sinn ljúfa
og létta hátt höfðu áhrif á þroska
ljölda ungmenna sem um lengri eða
skemmri tíma voru hluti af samlíf-
inu í kringum eldhúsborðið á Völl-
um. Þegar Sissi, Gíslína og Bjöm
voru horfin yfir móðuna miklu flutti
Sigríður með gestrisnina hennar.
Sigríður byggði ekki eldhús sitt
yfir þjóðbrautina, en henni var samt
lagið að sveigja leið vegfarenda
þann veg að þeir stöldruðu við hjá
henni. Atti það jafnt við heima á
Völlum, sem á Holtsgötunni.
Sigríður á Völlum var mikii láns-
manneskja í lífi sínu. Björn Jónas-
son var ástsæll lífsförunautur, sam-
býlið við móður og bróður var far-
sælt, og böm og barnabörn bám
merki góðs uppeldis og gróinnar
heimilismenningar.
Það var ánægjulegt að fylgjast
með lífi Sigríðar hér síðustu árin í
Reykjavík. Eftir rúm 40 ár sem
starfandi húsmóðir í sveit, venti hún
sínu kvæði í kross, og hóf launa-
vinnu sem kaffikona í menntamála-
ráðuneytinu. Hún samlagaðist
borgarlífinu án þess að fjasa, rétt
einsog öðmm þeim breytingum sem
lífið hefur í för með sér. Hún Sigríð-
ur kunni listina að lifa, þess nutum
við samferðamenn hennar. Við
Þórður og synir okkar munum
minnast góðrar vinkonu, sem alltaf
var veitandi, aldrei þiggjandi. Við
sendum Gíslínu, Kjartani, Jónasi og
íjölskyldum þeirra innilegustu sam-
úðarkveðjur. Minningin um mæta
móður og ömmu verði þeim hugg-
un. Sjálf get ég huggað mig við
það að þegar við Sigríður á Völlum
og er fullviss að Helga á góða heim-
ferð fyrir höndum. Guð blessi minn-
ingu hennar.
Guðveig Sigurðardóttir
Langri starfsævi er lokið.
Tengdamóðir mín, Helga Þórarins-
dóttir, lést á Hrafnistu laugardag-
inn 27. maí sl. á 86. aldursári. Mig
langar að minnast hennar _með
nokkrum orðum. Hún var gift Ólafi
Jónssyni og eignuðust þau 8 börn.
Þegar ég eignaðist mitt fyrsta barn
var hún að eiga sitt síðasta, komin
undir fimmtugt. Þegar yngsta barn-
ið hennar var rúmlega 3ja ára
missti hún manninn sinn. Eftir frá-
fall Ólafs vann hún við hin ýmsu
störf til að sjá sér og syni sínum
farborða. í mörg ár bjó hún í skjóli
Lóu dóttur sinnar og Jóa tengda-
sonar í Grindavík og reyndust þau
henni mjög vel. Gestrisnin var henni
í blóð borin og hafði hún unun af
að gefa okkur kaffi og með því.
Fyrstu árin á Hrafnistu hafði hún
litla íbúð útaf fyrir sig, þar sem
gestrisni hennar naut sín einnig.
Hin síðari ár hrakaði heilsu þessar-
ar kjarnakonu og var hún hvíldinni
fegin. Mér þótti mjög vænt um
tengdamóður mína og vil ég þakka
henni yndislega samfylgd og kveð
hana með tveimur uppáhaldsvers-
um úr sálmum nr. 28.
Haf meðaumkun, ó herra hár.
Ég hef ei neitt að gjalda með en álít
þú mín angurstár og andvörp mín
og þakklátt geð.
Og þegar loks mitt lausnar-
gjald ég lúka skal, en ekkert hef
Við Krists míns herra klæðafald ég krýp
og á þitt vald mig gef.
Jana tengdadóttir.
hittumst hinum megin, verður hún
búin að hella upp á.
Ágústa Þorkelsdóttir
Með fátæklegum orðum langar
mig til til að minnast vinkonu
minnar, Sigríðar frá Völlum, sem
lést 2. júní síðastliðinn.
Ég var ung stúlka þegar ég kom
fyrst í heimsókn að Völlum með
Gíslínu vinkonu minni, dóttur
Sigríðar og Bjöms bónda. Þá strax
bundumst við Sigríður vináttubönd-
um, sem aldrei slitnuðu.
Þær vom óteljandi helgarnar sem
ég fór með Gíslínu austur og dvaldi
þar í einstöku eftirlæti, og alltaf
kvöddu þau hjónin mig með þessum
orðum: Komdu nú fljótt aftur,
Gunna mín! Gestrisni þeirra hjóna
var einstök og gestagangur ótrúleg-
ur. Oft hefí ég hugsað um það síðan
hvemig hún Sigríður gat komið öllu
í verk sem hún þurfti að gera, en
samt virtist hún alltaf hafa nógan
tíma. Heilu dagana sátum við vin-
konurnar í eldhúskróknum og
ræddum um lífið og tilveruna og
hún var að elda og baka og þrífa,
en settist alltaf hjá okkur af og til
með kaffibollann sinn og ræddi
málin. Hún tók þátt í öllu sem við
voram að gera, gleði okkar og sorg-
um. Aldrei var hún hneyksluð á því
sem við vorum að bralla og aldrei
var hún að prédika yfir okkur, en
hún gerði kannski smágrín að okk-
ur og leiðbeindi svo lítið bar á og
miðlaði af lífsreynslu sinni. Hún var
einstaklega fróðleiksfús og hafði
gaman af að kynnast fólki og átti
afar létt með að umgangast hvern
sem var.
Það var líka gaman að vera með
henni á gleðistundum og þá sungum
við gjarnan saman Dalakofann hans
Davíðs og kvæðið um Helgu Jarls-
dóttur. Já — minningarnar era ótelj-
andi og allar fagrar.
Eftir að ég eignaðist mann og
böm bar hún sömu umhyggjuna
fyrir þeim öllum og þau minnast
hennar með hlýju og þakklæti.
Elsku Gíslína, Kjartan og Jónas,
tengdabörn og barnabörn. Ég sendi
ykkur innilegar samúðarkveðjur.
Þið hafið misst mikið, en minning-
arnar lifa og þær eru mikils virði.
Það er ómetanlegt lán að kynn-
ast fólki eins og Sigríði frá Völlum
og ég á henni mikið að þakka. Fyr-
ir mína hönd og fjölskyldu minnar
kveð ég hana í síðasta sinn.
Guðrún Árnadóttir
T á það borgar sig að borga miðann strax. Frá 10. til 16.
júní drögum við daglega út glæsilegan Peugeot
205, og það í sjónvarpsútsendingu. Útsendingin
verður alla dagana fjórum mínútum fyrir fréttir í
Ríkissjónvarpinu. Pann 18. kemur svo húsið, báturinn,
jeppinn, mótorhjólið, hestarnir, sæsleðamir . . . og það sem
meira er allur ágóðinn rennur beint til okkar aftur, barnanna
okkar og komandi kynslóða.
GRÆÐUM ÍSLAND
LANDIÐ OKKAR
LANDSHAPPDRÆTTI • ÁTAKS í LANDGRÆÐSLU