Morgunblaðið - 10.06.1989, Page 36

...iMbjiéUNBLAnbr IAIHíARDACUÍ? 10; JÚNÍ 1989
Ásgerður Jónsdóttir,
Dalvík - Minning
Fædd 19. apríl 1895
Dáin 1. júní 1989
í dag, 10. júní, er til moldar bor-
in amma mín, Ásgerður Jónsdóttir,
húsmóðir á Dalvík. Hún fæddist 19.
apríl 1895 í Hrísgerði í Fnjóskadal
dóttir hjónanna Jóns Gíslasonar
bónda þar og konu hans, Kristínar
Karítasar Magnúsdóttur. Amma
ólst upp í Grímsgerði í Fnjóskadal
ásamt fimm systkinum sínum, sem
öll eru nú látin. Amma giftist Sig-
fúsi Þorleifssyni útgerðarmanni 29.
september 1918. Þau kynntust á
Akureyri, þegar afi var þar við
járnsmíðanám og amma ung stúlka
í vist. Fljótlega hófu þau búskap á
Dalvík og byggðu hús á fallegum
stað rétt fyrir ofan höfnina, þar sem
gott var að fylgjast með lífinu við
höfnina og víðsýnt var út og inn
A
SKOBUÐIN
Laugaveg 97 S. 624030
SKÓBÚÐIN

tacm
Laugaveg 89 S. 22453
m liGVKIAVIkl It
Laugaveg 95 S. 624590
Laugaveg 74 S. 17345
ÍESPPxn
Laugaveg 101 S. 29030
Laugaveg 92 S.12866

H
Ú
S
HERRA
HENN
Laugaveg 97 S.621655
Laugaveg 95 S. 25260
Eyjafjörðinn. Ég átti því láni að
fagna að vera sendur mörg sumur
til afa og ömmu og fór þá strax á
vorin og dvaldist hjá þeim sumar-
langt eða þar til að skóli hófst að
hausti. Þessi dvöl hjá afa og ömmu
var sem ævintýri líkust fyrir mig,
borgarbarnið, og verð ég þeim
ævinlega þakklátur fyrir þessar
stundir. Á þeim tíma var öðruvísi
umhorfs á Dalvík en nú er. Afi og
amma höfðu kindur í fjárhúsi rétt
fyrir ofan húsið sitt og þau voru
líka með eina kú í fjósi, sem var
áfast íbúðarhúsinu. Ekki var hægt
að hugsa sér ákjósanlegra leiksvæði
en að hafa sveitina fýrir ofan húsið
og bryggjumar og ströndina neðan
við það. Að sofna í herbergi ömmu
og afa og hlusta á öldurnar skella
á svörtum sandinum er ógleyman-
legt. Mér eru líka alltaf minnisstæð-
ir morgnarnir þegar við amma sát-
um í sólinni fyrir framan húsið á
morgnana og fylgdumst með lífinu
við höfnina. Þá gleymi ég heldur
ekki ferðunum með ömmu á vorin,
þegar við fóram í kirkjugarðinn á
Upsum og kölkuðum leiðið hans
Kára litla en hann var sonur afa
og pmmu, og lést á unga aldri.
Ása amma var ein af þessum
dugmiklu, heiðarlegu og traustu
íslensku aldamótakonum, hún
flíkaði ekki tilfinningum sínum og
gafst aldrei upp. Hún var dugnaðar-
forkur, rösk og útsjónarsöm.
Eflaust hafa æskuárin mótað
ömmu. Eitt sinn sagði hún mér að
þegar hún var lítil hafi lítið sem
ekkert verið til að borða og hafi
systkinin grátið, þegar þau sáu
hest dysjaðan.
Amma var mikil hannyrðakona
og ef hún átti stund sat hún með
pijónana sína og pijónaði á okkar
barnabörnin. Ófáir voru þeir sokkar
og peysur sem hún sendi suður til
okkar bræðranna. Þá var amma
snillingur í að hekla og gaf hún
mörgum ungbömum marga góða
gjöfina sem hún hafði gert. Þótt
mikið væri að gera á heimilinu hjá
ömmu fór hún alltaf í síld á sumrin
og tók mig með þegar ég var orð-
inn nógu stór til að ná niður í tunn-
urnar. Þó man ég að fyrst þurfti
hún að leggja niður fyrstu raðirnar
og svo tók ég við á meðan hún
hausaði og slógdróg. Það var gam-
an að salta, þegar miðnætursólin
skein, mávarnir sveimuðu yfir til
að ná sér í síld í gogginn og heyra
skarkalann af planinu. Þegar sölt-
uninni var lokið leiddi amma svo
heim strákhnokka sem var upp með
sér af því að hafa hjálpað til. Aldr-
ei var komið að tómum kofunum
hjá ömmu. Alltaf var búrið fullt af
brauði sem hún hafði bakað og blá-
beijasultu sem hún hafði búið til,
en hún fór mikið til beija á haustin
allt fram á síðustu ár. Ég man, að
ekki var ég alltaf jafn hrifinn af
að fara með henni, enda ólíkt
skemmtilegra að vera niðri á Litlu-
bryggju og fylgjast með trillukörl-
unum, eða liggja á bryggjunni og
horfa niður í sjóinn og fylgjast með
lífinu þar. En amma var ákveðin
og ég skyldi með þótt oft berðist
ég um á hæl og hnakka. Á haustin
þótti mér leiðinlegt að fara frá
ömmu og afa og ég man að ég
spurði ömmu einu sinni, hvort ég
mætti ekki koma aftur næsta sum-
ar og- bá svaraði hún: „Jú. ef ée-
fpbSTKERFIN FRÁ FJÖÐRININllö
PGæðavara úr álseruðu efni sem gefur 70-80% betri endingu gegn ryði. p
KYNNTU ÞÉR OKKAR VERÐ AÐUR EN ÞÚ LEITAR ANNAÐ
verð á lífi.“ Amma átti eftir að lifa
í mörg ár og hún var sem betur fer
mjög em, gat lesið og unnið lítið
eitt með handavinnuna sína fram á
síðasta ár.
Þegar ég heimsótti hana síðast-
liðið sumar var hún hress og rifjaði
upp með mér gamla tíma, þegar
hún og afi voru að byija búskap
sinn á Dalvík. Afi var mikill at-
hafnamaður og hafði í mörgu að
snúast og var amma lífsakkeri hans,
sem hann gat alltaf treyst á og
aldrei brást. Amma og afi voru far-
sæl og hamingjusöm hjón og áttu
barnaláni að fagna.
Þau eignuðust fimm börn og eru
tvö þeirra nú látin, þau Kári Sigfús-
son fæddur 22. júní 1927, dáinn
1930, og Jóna Kristín Sigfúsdóttir
fædd 22. júlí 1919, dáin 1960. Þijú
þeirra eru á lífi, þau Hlín Sigfús-
dóttir húsmóðir í Reykjavík, Hörður
Sigfússon bifvélavirki á Dalvík og
Kári Sigfússon viðskiptafræðingur
í Reykjavík. Þá tóku afi og amma
í fóstur Ragnheiði Sigvaldadóttur
húsmóður á Dalvík og reyndist hún
ömmu alla tíð sérstaklega vel.
Amma dvaldist á Dalbæ síðustu
árin og þar leið henni vel. Ég vil
nota tækifærið og þakka starfsfólki
Dalbæjar vel unnin störf en það
hefur gert Dalbæ að góðu heimili
fyrir gömlu góðu Dalvíkingana.
En nú, þegar góður Guð hefur
kallað ömmu til sín, þakka ég henni
samveruna og veit að ég mæli fyrir
munn bamabama og langömmu-
barna hennar, sem öll elskuðu og
virtu þessa góðu konu. Guð blessi
elsku ömmu og megi hún og afi
nú hvíla saman í friði.
Pétur Orri
í fáum línum viljum við, bræð-
urnir á Hólaveginum, kveðja elsku-
lega ömmu okkar, sem í dag verður
til moldar borin frá Dalvíkurkirkju.
Á kveðjustund er margs að minn-
ast, en það sem fyrst og fremst
kemur upp í hugann er þakklæti
og hlýhugur í garð Ásu ömmu, eins
og við kölluðum hana ætíð. Amma
var fædd í Hrísgerði í Fnjóskadal,
en fluttist til Dalvíkur árið 1916.
Enda þótt 73 yrðu árin sem hún
bjó á Dalvík, var römm taugin til
æskuslóðanna, og talaði hún einkar
fallega um bernskudaga sína fyrir
austan heiði. Lífshlaup ömmu
minnir um margt á þau tré sem
prýða sveitina hennar fyrir austan,
þau vaxa og dafna, og halda sínu
striki, þó á þeim bijóti öldur vatna
og vinda, og síðast en ekki síst,
veita vernd og skjól.
Þrátt fyrir eril og önn dagsins
lét hún félagsmál til sín taka. Hún
starfaði með kvenfélaginu og vann
ötullega að byggingu kirkjunnar á
staðnum. Hennar starfsvettvangur
var fyrst og fremst á heimilinu og
það sem hún Iagði af mörkum til
umfangsmikillar útgerðar bónda
síns. Sú árverkni og athygli í mál-
efnum útgerðar fylgdi henni til
hinstu stundar. Það var með ólík-
indum hvað hún vissi og mundi
glöggt um aflabrögð og gengi
skipaflota Dalvíkinga. Því voru það
góðar stundir og eftirminnilegar
þegar amma fræddi okkur um liðna
tíma, og bar gjarnan saman við það
sem búið er við í dag, og gladdist
yfir framgangi og því sem til betri
vegar horfði. Og það var engin
hálfvelgja í hennar orðum, hún gat
verið hvöss í orðum, enda þótt und-
ir slægi heitt og kærleiksríkt hjarta.
Það fylgdi henni reisn og höfðings-
skapur og hafði hún til að bera ást
og umhyggju á öllu því sem lífsand-
ann dró. Og þess nutu gestir og
gangandi og allir hennar afkomend-
ur í ríkum mæli. Hún var gjöfull
veitandi í efnalegum og andlegum
efnum.
Að lokum kveðja börn okkar,
Ragnheiður, Þórir Örn, María og
Júlíus og fjölskyldur, ástríka ömmu
og vin.
Blessuð sé minning mætrar konu.
Sigvaldi, Kristján Þór
og Ásgeir Páll.
/3/67