Morgunblaðið - 22.11.1989, Síða 32

32
MORGLfNBLAÐIÐ MIÐVIKIJOAGUR' 22. NÓVEMB.BR 1989
SEXTAN
STORAR
SIÐUR
AF
SPENNANDI
í Sprellibókinni
er aö finna leiki,
þrautir, uppskriftir,
föndur og samkeppni
meö Floridaferö
í verðlaun.
ALLT ÞETTA
OGMARGT
FLEIRA
FÆST
í MATVÖRUBÚÐUM
Á
Asgerður Jens-
dóttir - Minning
Fædd 9. október 1891
Dáin 15. nóvember 1989
Hún Ása er dáin. Fyrir tæpum
mánuði heimsótti ég hana að Höfða.
Þegar ég- hafði barið að dyrum á
herbergi hennar, gekk ég inn. Þar
var enginn. Ég fór aftur fram á
gang og heyrði að fólk var þar inn-
ar á ganginum. Það stóð heima.
Þar sat hún, 98 ára gömul konan,
að spila vist við annað heimilisfólk.
Spilið var að verða búið, svo að ég
fór aftur inn í herbergi hennar og
beið hennar þar. Þegar spilinu var
lokið, kom gamla konan og heils-
aði: „Nei, er þetta Addi? Mikið var
gaman að sjá þig. Mikið varstu ind-
æll að líta til mín.“
Næsta vor verða líklegast komin
50 ár síðafl ég kynntist þessari
ömmusystur minni fyrst. Hun bjó
þá, ásamt Guðjóni heitnum, manni
sínum,'í Hnífsdal, í litlu húsi á sjáv-
arkambinum, rétt við árósinn. Ég
dvaldist þá á sumrin hjá Jensínu,
systur hennar, og hennar manni,
Páli Þórarinssyni. Hjá þeim átti ég
margar sæiustundirnar. Þau bjuggu
þá í næsta húsi við Ásu og var því
oft litið inn til hennar. Ekki minnist
ég þess, að nokkru sinni hafi hún
tekið á móti mér öðruvísi en af ein-
lægni og hlýju. Þessi gleði hennar
og kærleikur hefur oftast breytt
venjulegri heimsókn í eftirminni-
lega hátíðarstund.
Ég held að ég hafi verið 5 eða
6 ára gamall, þegar ég einhveiju
sinni var að leika mér fyrir utan
húsið hjá henni. Hún var þá að
koma úr kaupstaðarferð, innan frá
ísafirði. Tók hún þá upp úr pússi
sínu lítinn vasahníf og gaf mér.
Slíkan grip hafði mig lengi langað
til eigpast, til að geta tálgað spýt-
ur. Ég var henni því afar þakklátur
fyrir gjöfina, og einnig fyrir það
traust, sem hún sýndi mér með því
að gefa mér slíkan grip, svo ungur
sem ég þá var.
Hún var komin yfir nírætt, þegar
ég heimsótti hana að Höfða, með
konu minni og dóttur, sem þá var
á 1. ári. Áður en við kvöddum, dró
hún undan sessunni í stólnum sínum
vettlinga, hosur og fleira, sem hún
hafði nýlega prjónað. Var nú valið
úr safninu eitthvað, sem passaði á
dótturina. Síðan var okkur fylgt
niður stiga og fram í útidyr. Ékki
var við annað komandi.
Eitt sinn, er ég heimsótti hana,
fyrir tveimur eða þremur árum,
voru hjá henni tvær ungar telpur,
á að giska 9 eða 10 ára. Þær voru
með öllu óskyldar henni, en önnur
þeirra hafði búið í sama húsi og
Ólafur sonur hennar. Þaðan þekktu
þær Ásu. Þarna sátu þær við spil
á gólfinu. Þegar því var lokið, stilltu
þær sér upp, hvor til sinnar handar
henni, þar sem hún sat í stól sínum,
og struku henni blíðlega meðan hún
ræddi við mig. Hvað kom ungum
telpum til að heimsækja konu á
þessum aldri; konu, sem farin var
að tapa heyrn? Ég veit að það var
vegna þess, að þótt hún hafi alla
tíð búið smátt, þá átti hún alltaf
nóg til að gefa öðrum. Þar á ég
ekki aðeins við veitingar, heldur
ekki síður gleði og kærleika.
Nú er hún dáin, en ég veit að
hún mun lifa lengi enn. Hjá mér
mun hún lifa, sem glitrandi perla í
safni minninganna.
Adolf Tómasson
Föðuramma mín, Ásgerður Jens-
dóttir, lést á Sjúkrahúsi Akraness
sl. miðvikudag, 98 ára að aldri.
Þrátt fyrir háan aldur, var amma
ern fram í andlátið og fylgdist náið
með öllu sem fram fór, bæði innan
íjölskyldunnar og öllu því sem frétt-
næmt var. Engu að síður háði það
henni mikið síðustu árin hve heyrn
var orðin léleg, svo og sjón.
Amma var einstök kona og elsk-
uð af öllum sem hana þekktu. Hún
var fædd í Arnardal í Norður-ísa-
íjarðarsýslu en bjó í Hnífsdal til
ársins 1963, er hún flutti með for-
eldrum mínum til Akraness._ Hún
giftist afa mínum, Guðjóni Ólafs-
syni, árið 1912 og bjuggu þau allan
sinn búskap í Hnífsdal. Þau eignuð-
ust tvö börn, föður minn, Ólaf
Kjartan, árið 1913 og Sæunni, árið
1925. Amma talaði oft um barnalán
sitt og þakkaði það að bæði börnin
skyldu komast á legg, en slíkt þótti
ekkert sjálfsagt mál í þá daga. Þá
var amma einnig þakklát fyrir að
hafa eignast elskuleg tengdabörn,
móður mína, Filippíu Jónsdóttur frá
Svarfaðardal, og tengdason sinn,
Kristján Þorgilsson frá Bolung-
arvík. Kristján lést einum og hálfum
sólarhring áður en amma lést, að-
eins 65 ára að aldri, og verða þau
jarðsungin saman. Ég vil votta
æunni frænku minni og hennar
ölskyldu mína dýpstu samúð.
Barnabörn ömmu urðu átta,
barnabörnin átján og amma átti
einnig eitt langalangömmubarn og
annað á leiðinni. Amma vakti yfir
velferð okkar allra, fylgdist með
öllu sem fram fór og sá til þess
alla tíð að engan vantaði hiýja
sokka.
Afi minn, Guðjón Ólafsson, lést
árið 1956 og þá flutti amma inn á
heimili mitt. Ég var þá sex ára að
aldri og varð þeirrar gæfu aðnjót-
andi að fá að alast upp við hlið
ömmu minnar og foreldra. Mér hef-
ur oft verið hugsað til þess síðar
hve gott var að hafa ömmu svo
nálægt, hún hafði alltaf nægan tíma
til að tala við mig og spila á spil.
Amma bjó á heimili foreldra
minna á Akranesi þar til hún flutti
á dvalarheimili aldraðra og síðar á
hið nýja dvalarheimili í Höfða. Þar
bjó hún aila tíð síðan og var orðin
aldursforseti þar er hún lést. Ömmu
leið vel í Höfða, þar hafði Mn litla
fallega íbúð og naut einstakrar
umönnunar' starfsfólksins. Fyrir
það vil ég þakka starfsfólki í Höfða
fyrr og síðar. Þá vil ég þakka for-
eldrum mínum fyrir hve vel þau
vöktu yfir velferð ömmu alla tíð.
Það gladdi ömmu mikið þegar Sæ-
unn dóttir hennar og Kristján
tengdasonur fluttu til Akraness og
naut hún þess síðustu árin að hafa
börn sín og tengdabörn nálægt sér.
Á Akranesi eignaðist amma marga
góða vini sem heimsóttu hana
reglulega. Hún var líka kona sem
gott var að heimsækja, hún var
gefandi, hlý og glaðlynd. Það var
alltaf hennar fyrsta verk að rjúka
í ísskápinn og ná í konfekt til að
bjóða gestum, svo var farið í sokka-
pokann og gestir fóru sjaldnast
tómhentir heim. Amma var sípijón-
andi alveg þangað til sl. sumar, að
hún pakkaði prjónunum og sagðist
vera hætt. Amma lést, eftir stutt
veikindi, sátt við Guð og menn. Hún
átti sína einlægu trú alla ævi og
bað fyrir fólkinu sínu. Ég er þakk-
lát fyrir að hafa fengið að eiga
ömmu mína að svo lengi. Blessuð
sé minning hennar.
Asgerður Ólafsdóttir
Elskuleg amma mín lést í Sjúkra-
húsi Akraness að morgni miðviku-
dagsins 15. nóvember. Hun fékk
friðsælt andlát, eftir skamma legu.
Undanfarin ellefu ár hafði hún
dvalið á Dvalarheimilinu Höfða á
Akranesi og notið þar frábærrar
umönnunar góðs starfsfólks. Hún
kunní vel við sig þar, las mikið
meðan sjónin leyfði, fylgdist með
fréttum fram á seinustu daga og
prjónaði fimlega og fagurlega fram
á seinasta misseri. Þar áður hafði
hún dvalið á heimili foreldra minna,
Filippíu Jónsdóttur og Ólafs K.
Guðjónssonar, frá því að afi minn
dó árið 1956, en þau fluttu til Akra-
ness árið 1963.
Ásgerður, eða Ása eins og hún
var oftast nefnd, fæddist í Arnardal
í ísafjarðardjúpi, dóttir Jens Jóns-
sonar útvegsbónda og Sæunnar
Sigurðardóttur. Árið 1912 giftist
hún afa mínum, Guðjóni Ólafssyni
frá Fæti, en hann lést í október
1956. Þau bjuggu allan sinn búskap
í Hnífsdal. Börn þeirra eru Ólafur
Kjartan og Sæunn, bæði búsett á
Akranesi. Sæunn og maður hennar,
Kristján Þorgilsson, vélstjóri frá
Bolungarvík, fluttust til Akraness
frá Bolungarvík árið 1987. Kristján
lést 13. þessa mánaðar, eftir erfiða
sjúkdómslegu, og verða þau kvödd
saman hinstu kveðju í Akranes-
kirkju miðvikudaginn 22. nóvem-
ber. Útförina annast sr. Þorbergur
Kristjánsson, prestur í Kópavogi,
en kona harts er Elín, systir Krist-
jáns.
Margar ljúfar minningar um
ömmu mína sækja á hugann. Minn-
ingar um konu sem var sívinnandi,
alltaf sátt við lífið og tilveruna og
kvartaði aldrei, þótt oft væri starfið
erfitt og stundum þröngt í búi.
Þegar hún var átján ára, brann hús
fjölskyldunnar og amma stóð al-
snauð með fötin ein sem hún var
þá í. Þegar hún sagði frá þessum
atburði, lagði hún áherslu á það lán
sitt að sleppa lifandi og í kjólnum.
Hennar sanna ánægja í lífinu var
að gleðja aðra, að gefa en ekki
þiggja. Hver sá sem kynntist þess-
ari konu, hlaut að verða betri mað-
ur af þeim kynnum. Hún var ein-
staklega barngóð og hafði mikla
ánægju af heimsóknum barnahóps-
ins, en fimm ættliðir voru komnir
nokkrum árum áður en hún lést.
Á árunum í Hnífsdal starfaði
amma lengst af í kvenfélaginu
Hvöt og henni þótti vænt um þegar
hún var gerð heiðursfélagi kvenfé-
lagsins eftir að hún hafði flutt til
Akraness.
Guð blessi minningu um vandaða.
og góða sómakonu.
Guðjón B. Ólafsson
Amma okkar, Ásgerður Jens-
dóttir, lést að morgni 15. nóv.
síðastliðinn, eftir örskamma sjúkra-
húslegu í Sjúkrahúsi Akraness.
Hún fæddist 9. okt. 1891 og var
því_98 ára þegar kallið kom.
Ásgerður ajnma giftist afa okk-
‘ar, Guðjóni Ólafssyni, árið- 1913,
og bjuggu þau sinn búskap í
Hnífsdal, eða þar til afi lést árið
1956.
Börn Ásgerðar og Guðjóns eru
þau Ólafur, f. 3. okt. 1913, og er
hann kvæntur Filippíu Jónsdóttur,
búsett á Akranesi, og móðir okkar,
Sæunn, f. 25. nóv. 1925, einnig
búsett á Akranesi. Hún var gift
föður okkar, Kristjáni Þorgilssyni,
en hann lést að kvöldi 13. nóv.
síðastliðinn í Sjúkrahúsi Akraness.
Þau eru því samferða yfir móðuna
miklu, amma okkar og faðir, og er
það huggun harmi gegn, því svo
gott var ætíð á milli þeirra.
Eftir að Guðjón afi dó, var amma
til skiptis á heimilum Ólafs sem þá
bjó í Hnífsdal, og Sæunnar sem þá
bjó í Bolungarvík, og var það ætíð
tilhlökkunarefni að fá að hafa hana
Ásu ömmu hjá sér.
Þegar svo Ólafur flutti til Akra-
ness árið 1963, flutti hún með hon-
um. Seinustu æviárin dvaldist hún
á dvalarheimilinu Höfða, þar sem
allir lögðust á eitt með að létta
henni stundir, og þar leið henni
ætíð vel, og vildi hún hvergi annars
staðar vera. ' Viljum við þakka
starfs- og vistfólki á Höfða þann
hlýleik sem hún varð aðnjótandi
þar.
Hún Ása amma var einstök-kona,
það duldist engum sem til hennar
þekktu, svo hlý og góð sem hún
var. Það hvernig hún faðmaði mann
að sér þegar hún heilsaði og kvaddi
var einstakt', svo mikill innileiki var
í því falinn.
Þrátt fyrir háan aldur bar hún
gæfu til að klæðast daglega og
fylgjast með öllu því sem var að
gerast í kringum hana, allt fram á
síðasta dag. Til marks um það má
geta þess að eitt af því seinasta sem
hún spurði um, var um líðan föður
okkar kvöldið sem hann lést, eða
rúmum sólarhring fyrir sitt eigið
andlát, en hún var búin að fylgjast
með erfiðum veikindum hans frá
upphafi.
Ekki er ýkja langt síðan hún
amma lagði frá sér pijónana, og
við sem erurn afkomendur hennar,
þ.e. barnabörn, barna-barnabörn og
barna-barna-barnabarn, fáum _ að
njóta góðu sokkanna hennar Ásu
ömmu allt fram á þennan dag.
Með þessum fátæklegu orðum
kveðjum við elskulega ömmu okk-
ar, og langömmu barnanna okkar,
með þeim sálmi sem henni þótti svo
vænt um, og biðjum henni, ásamt
föður okkar, Kristjáni Þorgilssyni,
Guðs blessunar á nýjum stað þar
sem við vitum að vel verður tekið
á móti þeim.
Ó þá náð að eiga Jesú
einkavin í hverri þraut.
Ó, þá heill að halla mega
höfði sínu í Drottins skaut.
Ó, það slys því hnossi að hafna,
hvílíkt fár á þinni braut,
ef þú blindur vilt ej varpa
von og sorg í Drottins skaut.
(J. Schriven. — Matth. Jochumsson)
Guðjón Þorgils, Hrönn,
Ásgerður, Katrín og Páll
Þór Kristjánsbörn.
t
Innilegar þakkir fyrir samúð og hlýhug við andlát og útför eigin-
manns míns, föður okkar og tengdaföður,
JÓHANNESAR JÓHANNESSONAR
frá Glerá,
Hátúni 11.
Karólína Jósefsdóttir,
Elsa Jóhannesdóttir,
Bergrós Jóhannesdóttir, Ásgeir Jakobsson.
t
Innilegar þakkir fyrir ómetanlegan stuðning og hlýhug við andlát
og jarðarför eiginmanns míris, föður okkar, tengdaföður, sonar
og afa,
REYNIS STEINGRIMSSONAR,
Hvammi,
Vatnsdal.
Guð blessi ykkur öll.
Salóme Jónsdóttir,
Theódóra Reynisdóttir, Grfmur Jónasson,
Valgerður Reynisdóttir, Gísli Úlfarsson,
Theódóra Hallgrímsdóttir, Sara Lind Gísladóttir.