Morgunblaðið - 01.02.1990, Blaðsíða 42

MÖRG'ÚNB'IÁDIÐ RiMM'TÚDAÖÚR í.!,S^úá!r)Wo

+
Dóttir mín,
GUÐRÚN ÞORGERÐUR HERMANNSDÓTTIR ENGELER,
andaðist í sjúkrahúsi í Modestó í Kaliforníu laugardaginn 27. janúar.
Fyrir mína hönd og annarra vandamanna,
Anna Jónsdóttir.
Minning:
Þorsteinn G.
Þorsteinsson
+
Ástkær eiginmaður minn, fósturfaðir, tengdafaðir, afi og langafi,
SNORRIJÓNSSON,
Kötlufelli 3,
verður jarðsunginn frá Fossvogskirkju föstudaginn 2. febrúar
kl.13.30. Þeim, sem vildu minnast hins látna, er bent á kristniboðs-
félög.
Fyrir hönd annarra vandamanna,
Guðrún Árnadóttir,
Reynir B. Skaftason, Jóhanna Cronin,
tengdabörn, barnabörn og barnabarnabörn.
+
Eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir og afi,
EGGERT SÆMUNDSSON,
Skagabraut 39,
Akranesi,
sem andaðist 26. janúar verður jarðsunginn frá Akraneskirkju
föstudaginn 2. febrúar kl. 11.00.
UTinur Leifsdóttir,
Hrönn Eggertsdóttir,
Hlynur Eggertsson, Jóhanna Lýðsdóttir
og barnabörn.
+
Bróðir minn og frændi,
SIGURJÓN BJARNASON
frá Látrum f Aðalvík,
verður jarðsuNginn frá Áskirkju föstudaginn 2. febrúar kl. 15.00.
Fyrir hönd aðstandenda,
Sigrún Bjarnadóttir,
Sigurjón Þórisson.
+
MARTA ESTER HERMANNSDÓTTIR,
Skúlagötu 19A,
Borgarnesi,
sem lést 26. janúar verður, jarðsungin frá Borgarneskirkju, laugar-
daginn 3. febrúar kl. 14.00.
Jón Hermannsson,
Indriði Albertsson, Helga Sveinbjörnsdóttir,
Helga Indriðadóttir, Rúnar Indriðason,
Margrét Indriðadóttir, Sveinbjörn Indriðason,
Magnús Indriðason.
Fæddur 24. júní 1906
Dáinn 26. janúar 1990
Okkur langar að skrifa nokkur
orð um hann afa okkar sem lést
þann 26. janúar.
Þegar við hugsum til baka til
æsku okkar rifjast upp margar góð-
ar samverustundir með afa og
ömmu. Okkur var alltaf fagnað þeg-
ar við komum í Bogahlíðina og það
var líka gaman að fá afa og ömmu
í heimsókn, Þau komu oft til okkar
þegar við bjuggum í Reykjavík og
við urðum glöð þegar þau héldu
áfram að koma eftir að við fluttum
í Vogana. Þegar fjölskyldan hittist
og allir voru að ræða saman kom
afi oft með sniðugar setningar og
innskot svo umræður voru alltaf í
léttum dúr. Það var gaman að fylgj-
ast með því hvað afi hafði mikinn
áhuga á fótbolta. Alltaf vissi hann
stöðu liða á stórmótum og hann
hélt alltaf með Fram. Eftir að hann
hætti að vinna gat hann sinnt sínum
áhugamálum, nýjum sem gömlum.
Hann las allt sem hann komst yfir,
synti og fannst gaman að vinna við
bókband. Afi hafði einstaklega gott
lag á litlum bömum og vann fljótt
vináttu þeirra. Það var gaman að
horfa á litlu börnin í fjölskyldunni
skríða upp í fang hans og sitja þar
ánægð og örugg.
í hjarta okkar geymum við yndis-
legar minningar um góðan afa og
biðjum guð að geyma hann og
styrkja ömmu í hennar sorg.
Guðbjörg, Þorsteinn og Ingólfur
Ekkert er eins ófrávíkjanlegt og
sú staðreynd að ef við fæðumst þá
hljótum við að deyja. Lífshlaupið
markast síðan af eðlisþáttum ein-
staklingsins og umhverfísþáttum
sem landþagir og þjóðfélagshættir
skapa okkur. Sú kynslóð sem nú er
að hverfa veit hversu afgerandi
umhverfísþættir gátu verið í upphafí
aldarinnar, nokkuð sem yngri kyn-
slóðir þekkja bara af afspum, skilja
takmarkað eða yppa öxlum og láta
sig engu varða.
Þorsteinn Þorsteinsson, Steini,
átti gott lífshlaup. Það hófst í Hafn-
arfirði með viðkomu í Stykkishólmi,
Vestmannaeyjum og endastöð í
Reykjavík. Hann varð ekki einn í
áhöfn. Lífsförunauturinn Verónika
Konráðsdóttir, tengdist honum
óijúfandi böndum og áfram var siglt
og stundum beitivind uns komið var
í lygnu síðustu áratuga í Reykjavík.
Hann var sjómaður og mun hafíð
hafa átt hug hans allan þótt ekki
væm hendur lagðar í skaut þegar
endanlega var í land komið. Hann
vann verkamannavinnu löngu fram-
yfír lögboðin hvíldarmörk þjóðfé-
lagsins. Eljusemin og dugnaðurinn
ódrepandi og hugurinn og hugsunin
skýr og tær þótt umgerðin færi að
láta á sjá.
Frá Steina og Niku er þegár vax-
inn meiður efnilegra afkomenda.
Bömin urðu ljögur, Pétur, María,
Jóhann og Sveinn. Síuán kCÍT.U
barnabömin og nú em bamabama-
börnin að stíga sín fyrstu skref og
gleðja okkur sem búin emm að slíta
barnskónum, minna okkur líka á að
nýjum vaxtarsprotum þarf að hlúa.
Við höfum bömin okkar aðeins að
láni stuttan tíma í lífshlaupinu.
Ég hef þekkt Steina í tæp tuttugu
ár. Eiginkona mín var alin upp hjá
móður sinni, Maríu og afa og ömmu
sem fóstruðu hana eins og sína eig-
in dóttur. Þennan augastein heimilis-
ins var mér af forsjóninni falið að
eiga. Væntumþykjan og hugulsemin
færðist yfir á mig líka og bömin
okkar. Heimilið alltaf opið, óskrifuð
lög að þangað er alltaf farið ef dval-
ið er í Reykjavík. Börnin minnast
langafa þar sem hann sat hæglátur
en hændur að börnum, sérstaklega
þeim yngstu sem sóttu til hans til
að láta hann lesa fyrir sig, syngja
eða bara fá stroku á kinn af þykkum
vinnulúnum höndunum sem þá vom
svo mjúkar. Við hugsum til Niku,
ömmu, langömmu eins og mín börn
segja, sem nú hefur misst svo mik-
ið. Reynum að gera henni þessi
kaflaskipti eins léttbær og hægt er.
Við ásamt Gyðu, Jóni og litlu Verón-
iku Sól segjum: „Hafðu þökk fyrir
í lífshlaupi Þorsteins Þorsteinssonar.
Óli, Vera, Hanna, María
og Ásgeir.
Að heilsast og kveðjast
hér um fáa daga.
Að hryggjast og gleðjast
það er lífsins saga.
Okkur langar að minnast góðs
vinar og samferðamanns, sem alltaf
var sannur, traustur og jafn, bæði
í gleði og sorg.
Þorsteinn var fæddur í Hafnar-
fírði. Foreldrar hans voru Nikólína
Þorsteinsdóttir og Þorsteinn Jóns-
son, en þau áttu tvö börn auk Þor-
steins. Þau fluttu fljótlega eftir fæð-
ingu Þorsteins til Reykjavíkur. Ólst
hann þar upp og dvaldi sín æskuár.
+
Eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir og afi,
HALLGRÍMUR PÉTURSSON,
Dalalandi 14,
verður jarðsunginn frá Bústaðakirkju föstudaginn 2. febrúar kl.
13.30.
Kristín Salómonsdóttir,
Gústav Óskarsson, Elsa Haraldsdóttir,
Sigrún Þóra Óskarsdóttir,
Rut Hallgrímsdóttir, Emil Ágústsson,
Anna Hallgrimsdóttir, Arngrímur Hermannsson,
ína Salóme Hallgrímsdóttir, Gunnar Borgarsson
og barnabörn.
+
Eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir, afi og langafi,
ÞORSTEINN GUÐMUNDUR ÞORSTEINSSON,
Bogahlið 18,
Reykjavik,
verður jarðsunginn frá Dómkirkjunni í Reykjavík, í dag, fimmtudag-
inn 1. febrúar, kl. 15.00.
Veronika Konráðsdóttir,
María Þorsteinsdóttir,
Jóhann Þorsteinsson,
Pétur Þorsteinsson, Þórarna Óiafsdóttir,
Sveinn Þorsteinsson, Anna Ingólfsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
+
Maðurinn minn,
ÓSKAR SIGURÐSSON
skipstjóri,
Eyjaseli 1,
Stokkseyri,
sem andaðist í Sjúkrahúsi Suðurlands 25. janúar sl., verður jarð-
sunginn frá Stokkseyrarkirkju laugardaginn 3. febrúar kl. 14.00.
Jóna Kristjánsdóttir.
+
Hjartkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
GUNNARJÓHANNESSON
fyrrv. póstfulltrúi,
Hagamel 38,
Reykjavik,
verður jarðsunginn frá Dómkirkjunni föstudaginn 2. febrúar kl.
13.30. Blóm og kransar vinsamlegast afþakkaðir en þeim, sem
vilja minnast hans, er bent á Styrktarfélag lamaðra og fatlaðra.
Málfríður Gísladóttir,
Gisli Gunnarsson, Sigríður Sigurbjörnsdóttir,
Vilborg Gunnarsdóttir, Hilmar Þór Sigurðsson,
Guðfinna Gunnarsdóttir, Torfi Gunnlaugsson,
Skarphéðinn Gunnarsson, Kolbrún Sigurðardóttir,
Guðbjörg Gunnarsdóttir, Guðmundur Vilhjálmsson,
Jóhannes Gunnarsson, Sigþrúður Sigurðardóttir,
Þóra Gunnarsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
í kringum 1930 kynntist Þor-
steinn ungri stúlku, Veróníku Kon-
ráðsdóttur úr Stykkishólmi og gengu
þau í hjónaband 23. apríl 1931. Þau
bjuggu sextán ár í Stykkishólmi og
eignuðust fjögur böm. Þau em Pét-
ur, María Bergþóra, Jóhann og
Sveinn. Nú em bamabömin orðin
ijórtán og bamabarnabörnin þrettán
talsins.
Það mun hafa verið mikil gæfa
fyrir Þorstein að kynnast þessari
góðu, greindu og glaðvæm stúlku
úr Hólminum og eignuðust þau þar
sérlega notalegt heimili þar sem
gestrisni og glaðværð ríktu.
Það var á morgni lífs míns sem
ég kynntist þessum hjónum. Það
stóð þannig á að sem bam þurfti
ég að fara til læknis, en þá var Ólaf-
ur Ólafsson, héraðslæknir í Hólmin-
um, frábær mannvinur og læknir.
Ég fór þessa ferð með föður mínum
og er við lentum í Stykkishólmi seg-
ir hann að við skyldum byrja á því
að fara í hús til vinafólks síns en
að því búnu mundum við hitta hér-
aðslækninn. Það var margt að sjá á
hinum fagra og sérstæða stað, en
ég hafði aldrei komið í kaupstað
áður. Við gengum upp í plássið og
þá segir faðir minn: „Hérna í þessu
húsi eiga þau heima, Verónika og
Þorsteinn.“ Það vom tröppur upp
vegna þess að ég glápti svo mikið á
húsþakið, sem var nokkuð sérstakt
að lögun. En að húsinu komumst
við og drápum á dyr. Til dyra kom
glaðleg og elskuleg kona sem tók
okkur með mikilli gestrisni og nota-
legheitum. Mér leið strax vel á þess-
um stað. Hún sendi elsta son sinn út
í bakarí til að kaupa vínarbrauð sem
hún gæddi okkur síðan á. Hún sagði
okkur að maðurinn sinn væri nú
farinn í síld og kæmi ekki aftur fyrr
en um haustið. Lífsbaráttan var hörð
á þessum ámm, þá var hvorki gefíð
með hvetju barni né laun í fleiri
mánuði við það að barn kom í þenn-
an heim. Nei, það vom tvær hendur
sem þurftu að afla teknanna fyrir
heimilið. Síðan, ef illa veiddist varð
að spara og láta sig vanta hlutina.
En alltaf var lifað í voninni um að
vel gengi á sjónum. Það gekk nú
svona upp og ofan.
Ég kom oft í Hólminn upp frá
þessu og naut ávallt einstakrar gest-
risni hjá þessum heiðurshjónum. En
úr Hólminum fluttu þau kringum
1947 með börnin sín fjögur til
Reykjavíkur. Ætíð var Þorsteinn á
sjónum á hinum ýmsu fískiskipum.
Árið 1955 lögðu 24 fjölskyldur út
í það stórvirki að byggja sér íbúðir
í fjölbýlishúsinu að Bogahlíð 12—18.
í þessum hópi var Þorsteinn. Það
var mikil gleði að hafa hann með í
þessum samhenta og dugmikla hópi.
Allir unnu sem einn maður að þessu
verki og fluttu flestir inn eftir rúmt
ár, já, allir vora betur settir eftir
þetta sameiginlega átak. Við þessa
húsbyggingu endurnýjuðust kynnin
og hafa þau verið náin æ síðan. En
það sem var e.t.v. best af öllu var
að konan mín tók miklu ástfóstri við
þessi góðu hjón.
Alltaf hafa þorláksmessukvöldin
verið miklar hátíðarstundir fyrir
okkur. Þá höfum við farið í heim-
sókn til þessara heiðurshjóna. Annað
hefur ekki komið til greina, því þama
hefur maður fundið kærleikann eins
og hann getur mestur og tærastur
orðið.
Ég átti því láni að fagna þegar
Þorsteinn fór að þreytast á sjónum,
einkum þó þegar veturinn ríkti, að