Morgunblaðið - 07.04.1990, Blaðsíða 48

48
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 7. APRÍL 1990
+ Móöir okkar, MARGRÉT BJARNADÓTTIR, Laufvangi 7, Hafnarfirði, lést í Borgarspítalanum 5. apríl. Jarðarförin fer fram í Víðistaða- kirkju þriðjudaginn 17. apríl. Dætur hinnar látnu.

t Elskulegi drengurinn okkar, GRÉTAR ÞÓR SIGURÐSSON, Nesjavöllum, Grafningi, lést af slysförum að kvöldi hins 5. apríl. Sigurður Jónsson, Ester Hannesdóttir, Hanna Björk Sigurðardóttir, Jón Matthias Sigurðsson, Guðbjörg Guðsteinsdóttir og aðrir vandamenn.

+ Ástkær eiginmaður minn, EINAR ÞORGEIRSSON rafverktaki, Sævangi 28, Hafnarfirði, lést af slysförum 3. apríl. Helga Bjarnadóttír, Sigrfður Margrét Einarsdóttir, Einar Geir Einarsson, Bjarni Þór Einarsson.

+ Ástkæri eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir og afi, HARALDURJÓNSSON, Þórufelli 20, sem lést 4. apríl sl., verður jarðsunginn frá Fríkirkjunni miðvikudag- inn 11. apríl kl. 15.00. Svanborg Sighvatsdóttir, Auður Agnes Haraldsdóttir, Ingvi Pétursson, Þorsteinn Jón Haraldsson, Bjarney Þórarinsdóttir, Haraldur Ingvason.

+ Alúðarþakkir fyrir auðsýnda samúð og vinarhug við fráfall sonar okkar, fóstur- sonar, bróður og barnabarns, SVEINS HUPFELDT ÁRNASONAR, Heiðargerði 50, Reykjavík. Herdís Hupfeldt, Þorvaldu Árni Baldursson, Arnþór Hupfeldt, Elfsabet Þorvaldsdóttir, Reynir Berg Þorvaldsson Dóra Guðmundsdóttir, Arnþór Þórðarson. r Finnbogason,

+ Eiginkona mín, móðir, fósturmóðir, tengdamóðir og amma, ÍDA NIKULÁSDÓTTIR, Smárahvammi 13, Hafnarfirði, lést í Landspítalanum þann 5. apríl. Karl Finnbogason, Elfsabet Karlsdóttir, Magnús Hrund Magnúsdóttir, Gunnar Magnússon, Þröstur Magnússon, Richard Magnús Elliott, Elfsabet Ásta Magnúsdótl ' Gunnarsson, ir.

+ Móðir okkar, ANNA MARGRÉT BJÖRNSDÓTTIR, Skarðshlíð 31E, Akureyri, sem lést 31. mars sl., verður jarðsungin frá Glerárkirkju mánudag- inn 9. apríl kl. 13.30. Björn Baldursson, Guðlaugur Baldursson, Anna P. Baldursdóttir, Ingunn Baldursdóttir, Agnes B. Morrison og fjölskyldur.
Minning:
Vigfús Guðmunds-
son í Eystri-Skógnm
Fæddur 15. mars 1934
Dáinn 30. mars 1990
Hvað gildir mest á grafarbarmi?
Hvað græðir best hin leyndu sár,
ef loft er þrungið hryggð og harmi
og hvergi fellur vonartár?
Hvað stoðar? Ekkert gap fær gert,
ef Guðs orð reynist lítils vert.
(Stefán Hannesson)
í dag komum við saman á grafar-
barmi og kveðjum í hinzta sinn
móðurbróður minn, Vigfús Guð-
mundsson í Eystri-Skógum. Já, mað-
urinn með ljáinn hefur enn einu sinni
unnið ótímabæran sigur, kallað burt
úr þeirri tilveru sem við lifum og
hrærumst í, góðan dreng og mikinn
heiðursmann, sem mun verða sárt
saknað af öllum sem fengu tækifæri
til þess að kynnast honum, þau eru
eflaust mörg „hin leyndu sár“ sem
lengi verða að gróa, nú þegar örlög-
in leika okkur svo grátt, og „loftið
er þrungið hryggð og harmi", er við
fylgjum honum síðasta spölinn.
Viffi, eins og við ávallt kölluðum
hann, fæddist í Eystri-Skógum 15.
mars 1934, elstur sex systkina, og
ólst þar upp til unglingsára, er þau
systkinin misstu föður sinn sem var
í blóma lífsins og á besta aldri er
hann féll frá. Það kom í hlut Viffa,
sem unglings, að axla ábyrgð á búi
og yngri systkinum. Þetta hlutverk
rækti hann af trúmennsku og
ábyrgðartilfinningu, en kannske
umfram allt æðruleysi, en þetta voru
allt kostir sem prýddu Viffa í ríkum
mæli og einkenndu hann ef til vill
umfram annað. Kynni mín af Viffa
ná eins langt aftur og mínar fyrstu
bernskuminningar. Það færðist
ávallt eitthvert fjör og eftirvænting
í leikinn hjá okkur krökkunum, þeg-
ar Viffí var í nánd, það þarf enda
ekki annað en hinir fullorðnu veiti
krökkum eftirtekt og setji sig í sam-
band við þau á jafnréttisgrundvelli,
til þess að það léttist brúnin á smá-
fólkinu, það var eins og Viffí væri
með innbyggt auka-skilningarvit
gagnvart nærveru og tilfínningum
bama og beitti því óspart, með góð-
um árangri. Ekki svo að skilja að
hann stæði sjálfur í hávaðasömum
eða fyrirferðarmiklum uppákomum,
ónei, heldur hafði hann sérstakt lag
á því, með sínu rólynda fasi, að ving-
ast við krakka og hæna þau að sér,
nokkrar augnagotur og svipbrigði á
vel völdum augnablikum hafa glatt
margt barnshjartað í gegnum árin.
Eftir því sem árin liðu, lærðist
mér að bera djúpa virðingu fyrir
frænda mínum, bóndanum, mann-
vininum, hinum gegnheila persónu-
leika þessa yfírlætislausa manns,
sem aldrei fann hjá sér hvöt til að
Upphefja sjálfan sig á kostnað með-
borgara sinna né lagði illt orð til
nokkurs manns. Viffí hafði hins veg-
ar næmt skopskyn og glöggt auga
fyrir sérkennum samferðamanna
sinna og broslegum uppákomum í
hinu daglega amstri. Hann kom mér
alla tíð fyrir sjónir sem hinn traust-
byggði, óhagganlegi og sterki
drangur sem stendur upp úr öldu-
róti mannlífsins, og engar öldur,
hvorki stórar né smáar, fá hróflað
við. Nú hins vegar stöndum við
frammi fyrir þeirri köldu, nöktu
staðreynd að til var brotsjór svo stór
og kröftugur að engum vömum var
við komið, þrátt fyrir hetjulega bar-
áttu, baráttu sem hann háði með
dyggum og ómetanlegum stuðningi
Siggu, allt til enda. „Hvað stoðar?
Ekkert gagn fær gert...“ segir í
ljóðinu, já, við stöndum ósköp mátt-
vana frammi fyrir hinum æðri mátt-
arvöldum. Ég bið, að góður Guð
græði „hin leyndu sár“ og lini sorg
og söknuð Siggu og krakkanna
vegna þessa óbætanlega missis. Ég
votta ykkur svo og öðmm ástvinum
mína dýpstu samúð.
Við, sem þekktum Viffa og urðum
honum samferða um lengri eða
skemmri leið á götuslóða lífsins,
getum litið með þakklæti til baka,
hann skilur eingöngu eftir hjá okkur
bjartar minningar hjá öllum sínum
ferðafélögum, að ég mundi halda,
og sólskinið mun varpa birtu og yl
á þessar minningar hjá okkur öllum,
eins og segir í kvæðinu hér á eftir,
hvenær sem við kjósum að taka þær
út úr fylgsnum huga okkar og ylja
okkur við þær.
Og vertu nú sæll. Það fer vel um þig nú,
og vorgyðjan o’n á þig breiði,
og sætt er það þreyttum að sofa’ eins og þú
með sólskin á minning og leiði.
(Þorsteinn Erlingsson)
Guðmundur Sigþórsson
Elsku Viffí okkar er dáinn. Við
segjum okkar því fyrir Vigni og
Veigari var hann sem besti faðir.
Hjá þeim sæmdarhjónum Siggu og
Viffa áttu þeir mörg ánægjuleg sum-
ur í sveitinni, þar hafa þeir notið
hjartagæsku og hlýju í 8 ár. Veigar
var tveggja ára þegar hann kom að
Eystri-Skógum til sumardvalar með
Vigni bróður sínum sem þá var sex
ára. Börn þeirra hjóna, Guðmundur
þá sjö ára og Rósa 10 ára, tóku
þeim eins og systkinum og hefur
ætíð ríkt góður vinskapur þeirra á
milli. Sjálf sótti ég mikið til þeirra
t
Þökkum innilega öllum þeim sem sýndu okkur samúð og vinarhug
við andlát og útför eiginkonu minnar, móður okkar, fósturmóður,
tengdamóður og ömmu okkar,
ÁRÞÓRU FRIÐRIKSDÓTTUR,
Borg,
Stykkishólmi.
Sérstakar þakkirfærum við öllu starfsfólki á St. Fransiskuspítalan-
um og dvalarheimili Stykkishólms fyrir góða hjúkrun, vináttu og
alúð við hina látnu.
Guð blessi ykkur öll.
Bæring Elísson,
Jón Bæringsson,
María Bæringsdóttir,
Gróa Bæringsdóttir,
Högni Bæringsson,
Þorbergur Bæringsson,
Guðný Jensdóttir,
SvavarJensson,
Þórður Haraldsson,
Bjarndís Þorgrímsdóttir,
Hugi Pétursson,
Hansa Jónsdóttir,
Sesselja Pálsdóttir,
Steinar Ragnarsson,
Þóra Elísdóttir,
Guðrún Júlíusdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
hjóna sem voru mér sem mínir aðrir
foreldrar, alltaf gat ég leitað til
þeirra því í sambandi við mína vinnu
þurfti ég oft að fara utan. Voru þau
þá ætíð boðin og búin að taka strák-
ana mína til sín. Ég man sérstaklega
hve yngri strákurinn minn leitaði í
faðm Viffa í bamssakleysi sínu í
leit að hlýju sem Viffí átti til í ríkum
mæli, öll börn löðuðust að Viffa því
barngóður var hann mjög.
Elsku Sigga, Rósa og Guðmund-
ur, megi guð gefa ykkur styrk því
missir ykkar er mikill. Við vottum
ykkur okkar dýpstu samúð.
Gunna, Vignir og Veigar
í dag, laugardag, kl. 14 fer fram
frá Éyvindarhólakirkju undir
A-Eyjafjöllum útför Vigfúsar Guð-
mundssonar frá Eystri Skógum. Mig
langar með nokkrum orðum að
minnast Viffa, eins og hann var oft-
ast kallaður, en hann lést í Lands-
pítalanum 30. mars sl. eftir þungbær
veikindi.
Vigfús var sonur hjónanna Guð-
mundar Vigfússonar frá Eystri-
Skógum og Onnu Guðjónsdóttur frá
Skarðshlíð, elstur sex systkina.
Hann tók við búinu í Eystri Skógum
að föður sínum látnum aðeins 16
ára gamall og bjó þar alla tíð. Árið
1962 steig hann gæfuspor er hann
kvæntist Sigríði Jónsdóttur frá Núpi
undir V-Eyjafjöllum. Þeim varð
tveggja bama auðið, Rósu og Guð-
mundar. Ég varð þeirrar gæfu að-
njótandi að fá að alast upp í Eystri-
Skógum, var sendur þangað í sveit
eins og gengur og gerist. Er
skemmst frá því að segja að mér
líkaði vistin þar svo vel að Eystri-
Skógar urðu mitt heimili næstu átta
árin, jafnt sumar sem vetur.
Ég gleymi aldrei fyrsta degi
mínum í Éystri-Skógum, þá aðeins
átta ára gamall, hafði kvatt móður
mina klökkur með tárin í augunum
og horfði á bílinn fjarlægjast í ryk-
mekkinum. Þá kom Viffí, tók mig í
fang sér og saman fórum við akandi
úr hlaði á gamla Fergusoninum. Upp
frá því var engin ástæða til að láta
sér leiðast. Þar sem ég var eina
bamið á bænum fyrstu árin var ég
eins og gefur að skilja mikið einn
með Viffa við hin ýmsu störf og hef
sjálfsagt oft flækst fyrir en alltaf
tók hann mig með sér, austur á
Trippatanga, vestur í Stakkatún,
suður á fjöru, og alla þessa staði er
koma upp í hugann og er ég varð
eldri kenndi hann mér flest þau störf
er til féllu, ungur nemur, gamall
temur. Ótal ljúfar endurminningar
koma upp í hugann nú við fráfall
Viffa. Hann var eftirminnileg per-
sóna og lífshlaup hans varð ekki
langt en gæfuríkt.
Viffi var yfirleitt mjög hógvær en
gat þó í góðra vina hópi slegið á
létta strengi. Mér verða þau alltaf
minnisstæð kvöldin forðum í bað-
stofunni í gamla bænum svokallaða
þegar félagar Viffa af næstu bæjum
komu í heimsókn eftir mjaltir. Þá
var oft tekið í spil eða bara rabbað
saman fram eftir kvöldi og stundum
fram á nætur og var oft glatt á
hjalla því Viffí var búinn þeim hæfí-
leikum að vera framúrskarandi góð
eftirherma og gerði oft góðlátlegt
grín að sjálfum sér og öðrum. Eg
man það að ég hafði alveg óskaplega
gaman af þessum stundum en þess-
ir tímar eru því miður liðnir og koma
aldrei aftur. Þegar ég heimsótti
Viffa fyrir fáum dögum grunaði mig
alls ekki að þetta væri okkar síðasta
stund saman, mér fannst hann það
hress, og þrátt fyrir slæman sjúkdóm
bjóst ég alltaf við því að hann kæm-
ist yfír hann. En þegar ég leiði hug-
ann að því nú og minnist þess hvern-
ig hann kvaddi tvær ungar dætur
mínar sem fóru með mér til að heilsa
upp á afa eins og þær kölluðu hann
ævinlega held ég að hann hafi gert
sér ljóst hvert stefndi, og hann var
að kveðja þær hinstu kveðju.
Það er stórt skarð höggvið, en
sagt er að tíminn lækni öll sár og
ég veit að sá tími verður langur.
En minningin verður ekki frá okkur
tekin og hana munum við geyma
um ókomin ár.
Elsku Sigga, Rósa og Guðmund-
ur, missir ykkar er mikill og ég sendi
ykkur og öðrum aðstandendum
mínar innilegustu samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning Vigfúsar Guð-
mundssonar.
Halldór Benóný Nellett