Alþýðublaðið - 11.01.1959, Blaðsíða 11

Fiugfélag íslands.
Millilandaflug: Millilanda-
flugvélin Guilíaxi er væntan
leg til Reykjavíkur kl. 16.10
í dag fré Hamborg, Kaup-
mannahöfn og Osló. Milli-
iandaflugvélin Hrímfaxi fer
til Glasgow og Kaupmanna-
hafnar og Hamborgar kl. 8.30
•’ fyrramálið. Innanlandsflug:
í dag er áætlað að fljúga til
Akurayrar og Vestmanna-
eyja. Á morgun er áætlað að
fljúga til Akureyrar, Horna-
fjarðar, ísafjarðar, Siglu-
fjarðar og Vestmannaeyja.
SkgpiiiB
Skipadeild SÍS.
Hvassafell fór 9. þ. m. frá
Gdynia áleiðis til Reykjavík-
ur. Arnarfell fer væntanlega
frá Gdynia 17. þ. m. áleiðis
til Vestur-Ítalíu. Jökulfell er
væntanlegt til Sauðárkróks í
fyrramálið. Dfsarfell er í
Relkjavík. Litlafell losar á
Norðurlandishöfnum. Helga-
fell fór 6. þ. m. frá Caen á-
leiðis til Houston og New Or-
leans. Hamrafell fór 4. þ. m.
crá Batum áleiðis til Revkja-
víkur. Finnlith er á Borgar-
Árin 1949:—1950 gaf Sam-
band íslenzkra esperantista út
myndarlegt ársfjórðungsrit á
esperanto, Voeo tíe Islanda, þ.
e. Rödd íslands, Tímarit þetta,
sem var myndskreytt og í stóru
broti, flutti fræðandi greinar
um land og þjóð og sögur og
kvæði íslenzkra skálda í espér-
antoþýðingu. Hafði það kaup-
endur víðs vegar um heim og
hlaut viðurkenningu sem eitt
hið merkasta kynningarrit.
Sökum fjárhagsörðugleika og
síaukins kostnaðar varð að
hætta útgáfu ritsins í árslok
1950. Nú hefur Samband ís-
lenzkra esperantista hafið út-
gáfu þess að nýju, en í minna
broti og látlausara búningi. Eru
tvö tölublöð 3. árgangs nú kom
in út. Efni blaðsins er með svip
uðu móti og áður, og eru í þess
um tveimur heftum m.a. sögur
eftir Guðmund G. Hagalín og’
Jón Dan, greinar um landnám
íslands og ýtarleg grein um.
landhelgisdéiluna eftir ritstjór
ann, Ólaf S'. Magnússon kenn-
ara, þar sem málstaður íslands
re skýrður erlendum esperanto
lesendum og greint frá helztu
atburðum deilunnar. Frumsam
in Ijóð á esperanto eftir Baldur
Ragnarsson eru í báðum heft-
unum. Sambandið hyggt halda
útgáfu ritsins áfram í þeirri
trú, að hér sé þarft verk unnið
til kynningar á íslenzkum efn-
um erlendis. Prentun Voco de
Islando annast Offsetprent-
smiðjan Letur s.f., Reykjavík.
Esperantotímarit eru nú hátt
á annað hundrað útgefin í heim
inum og fer stöðugt f jölgandi.
fyrir fyrirtæki
og einstaklinga.
Kristinn Ó. Gu‘ð-
mundsson hdl.
Hafnarstræti 16.
Sími 1-3190.
hjálfbrjálaður af kvíða og
samvizkzubiti. og ég veit ekki
hverju.
Það varg nokkur þögn.
Loks sagði Bill:
-—■ Allt í lagi. Ég fer þá og
heimsæki þau. Við skulum
koma okkur í fötin, og svo
bíður þú í bílnum þangað til
ég kem aftur.
Litlu síðar gtekk Bill upp
stigann í húsi því, sem þau
Charlotta og Richard höfðu
tekið íbúð á leigu yfir sumar
leyfistímann. Richard hafði
sagt að þau byggju á efstu
hæð. Bill geljk upp stigaþrep
'in, hægum skrefum. Þegar
hann kom upp á fjórðu hæð,
sá hann hvar unglingsstúlka
stóð úti á stigapallinum, lét
hallast upp að handriðinu óg
las í blaði. Einhvern veginn
fannst honum sem hún veitti
honum sérstaka athygli, er
hún sá að hann hélt tenn
lengra upp stigann.
— Góðan dag, sagð; hún.
— Góðan dag, svaraði
hann, nam staðar sem snöggv
ast og varpaði mæðinni, og
sem snöggvast datt honum í
hug, að þetta kynni að vera
einmitt sama stúlkan, sem
hann hafði séð með Richard á
ströndinni, — en sá svo strax,
að þetta var ekki annað en
telpukrakki. Búa Tallents.
hjónin hérna, spurði hann.
Hún horfði á hann rannsak
andl augnaráði, og það var
ekki laust við að hann yrði
vandræðalegur.
•— Já, svaraði telpukrakk-
iiln. En þau eru ekki heima,
bætt; hún við, þegar hann
gekk skrefi nær dyrunum.
— Ekki það, tendurtók hann
og nam staðar.
— Þau taka ekki einu sinni
á móti blöðunum. Þess vegna
er það, að ég stelst til að Issa
þau, mælti hún enn og brá
fyrir prakkaraskap í rödd-
inni.
— Jæja, ég ætla nú samt að
knýja dyra, sagði hann og
barði á hurðina.
— Við höfum ekkert séð
þau hér á ferli eftir að þau
komu, sagði hún enn.
Hann barði og hlustaði; ef
Charlotta lá fyrir, mátti gera
ráð fyrir að rödd hennar væri
lág og veik. Svitinn stóð á
enni hans eftir gönguna upp
alla þessa stiga og hann fann
æðasláttinn v-ð gagnaugun.
Hann sneri sér .að telpunni.
— Ekki hér, spurði hann,
en hafið þið séð þau á ferli
einhvers staðar úti viið? Eða
á öðrum stöðum en hér?
•— Ekki hana, svaraði telp-
an. Aðeins hann . . .
Hann beið þess nokkur.and-
artök að hún segði meira af
sjálfsdáðum, en þegar það
varð ekki, og hún gerði að-
e;.ns að stara á hann, neyddist
hann til að spyrja frekar. Og
hvar hafið þér séð hann?
Hún lét hann bíða svars-
ins, bersýnilega af ásettu
ráði. Hafði gaman af að
Icvelja hann. Svaraði loks hlut
laust:
— Á götunni.
—Hvenær . . .
■— í gær. Hún braut blaðið
saman.
Hann rieyndi að hugsa s;ig
um. Og án þess að líta af hon
um, bætti hún við rlálít-ið
lægri rómi: Okkur r: farið
að þykja þett.a grunr :l?gt.
— Mary, heyrðis Jlað
karlmannsrödd á sti; lallin-
um fyrjr neðan.
Hún leit út á milli hand-
riðsrimlanria. Hvað cr að,
spurði hún.
•—■ Ertu að tala við herra
Tallent?
—■ Nei, það er kunningi
hans.
Þá var gengið upp stigann.
Bill sá mann nálgast, sá var
sköllóttur með horspangar-
gleraugu og þverbindi. Góð-
an dag, góðan dag, mælti
hann.
— Við vorum að koma hing
að, hjónin, mælti Bill, þegar
hann hafði svarað kveðju
hans. En það lítur út fyria’
að við hittum vinafólk okkar
ekki heima.
Maðurinn leit á teljukrakk
ann. Farðu niður og hjálpaðu
henni móður þinni, Mary
litla, mælti hann skipandi. Og
lokaðu dyrunum á eftir þér.
Telpan fór. Gretti sig lítið
eitt, eins og í kveðjuskyni.
irnar. Það er eiginlega ekki
svo gott að seja um það, svar
aði hann. Ég kom rétt auga á
hann eitt andartak og þá í
mannþröng á götu.
— Það var í gær. Einhvern
tíma um miðjan daginn.
— Já, einmitt. Við sáum
hann hinsvegar í dag, konan
mín og ég. Én aðeins í svip,
eins og þér. Svo hvarf hann
sjónum okkar.
Og nú hugði Carter tíma til
þess kominn að vera ekki með
neinar vífillengju[r. En þér
hafið einhvierjar áhyggjur,
hans vegna, herra Wyatt?
Og Wyatt svaraði af lítilli
þolinmæði: Ekki beint áhyggj
ur, kannski. En við vildum
gjarna hitta þau hjónin bæði,
att spurði í nokkrum ávítun~
artón: Veittuð þér athygli
ungu stúlkunni, sem með hon
um var?
Carter greip andann á lofti.
Já, sagði hann.
Bill Wyatt kinkaði kolli,
sem væri hann annars hugar.
Það hlýtur að vera systir
hans, sagði hann. Hún býr í
einhverju gistihúsi hérna um.
þessar mund.r .. . Hann stakk
höndunum í vasann. En viljið
þér ekki gera mér þann
greiða, að segja honum, tef
hann skyldi koma hingað, að
ég hafi gengið hérna við og
ætlað að hitta hann.
-— Það er mér ánægja,
herra minn . . . Bilf Wyatt frá
Lundúnum, tók ég ekki rétt
eftir því?
CAESAR SMITH :
31,
HITA
BYLGJA
— Já, ég heiti Cartter, tók
sá sköllótti til máls. Virti Bill
fyrir sér um hríð. Þér eruð
nákunnugur þeim Tallents-
hjónunum . . .
— Bill Wyatt heiti ég. Jú,
ég hef þekkt þau hjónin lengi.
Sá sköllótti leit enn á hann
og varð dálítið vandræðaleg-
ur á svipinn. Þér þekkið þau
ef til vill náið, mælti hann og
lækkaði xöddina.
— Ég hef vierið náinn vin-
ur þeirra um margra ára-
skeið, svaraði Bill. Viljið þér
gera mér þann greiða að
segja mér, hvað hefur eigin
lega . . .
— Gerzt, endaði Carter
spurninguna fyrir hann. Það
hefur einmitt tekkert gerst.
Ekki okkur skapaður hlutur.
Við höfum bara hvorki heyrt
þau né séð síðan þau komu
hingað í fyrradag. Að minnsta
kosti höfum við ekki séð þau
saman.
iBilf Wyatt neri saman
sveittum lófunum. En ef til
vill hafið þið séð þau hvort
í sínu lagi, spurði hann.
— Aðeins hann. Ekki hana.
Við höfum yfirleitt ekkert séð
til ferða hennar frá því hún
kom . . .
— Alls ekki?
■— Alls ekki. Þetta kemur
manni vitanlega ekki við. en
það verður ekki hjá því kom-
izt að veita nokkra athygli
framferði fólks, sem býr í ná
grenni við mann. Og þegar
svo þar að auki . . . Hann
yppti öxlum. Já, þér skiljið
hvað ég á við.
Carter var að því 'kominn
að minnast á það, að hann
hefði séð Rihhard í fylgd með
stúlku, en hætti við. Það gat
valdið vandræðum, — ekki
fyrir það að synja að einmitt
þess; Bill, sem hann var að
tala við, væri bróðir eða ná-
frændi ungu stúlkunnar, og
þetta væri, þegar allt kom til
alls, ekkert annað en eðlileg
vinátta. Hins vegar gat líka átt
sér stað, að þessi B:ll væri
hingað kominn til að gera upp
leinhverja reikninga við Ric-
hard Tallent, —■ nei, það varð
aldrei, of varlega farið.
En nú var það Bill, sem.
spurði: Og var Tallent þá
einn, þegar þér sáuð hann?
•Carter hýr.naði við. Fór
samt hægt og gætilega í sak
fyrst við.erum hingað komin
á annað borð.
■— Það er ef til vill konan
hans, sem þér hafið áhyggj-
ur vegna fyrst og fremst ?
Bill Wyatt hleypti brúnum.
Eitthvað var það í far-; þessa
Carters, sem vakti grun um
að hann annað hvort vissi
mieira, eða hefði eitthvert rök
stutt hugboð um meira en
hann vildi, vera láta. Og hann
hafðf rétt fyrir sér, náunginn,
hvað það snerti, að það var
fyrst og fremst vegna Char-
lottu, sem Bill Wyatt háfði á-
hyggjur, því Richard hafði
hann séð, og það virt.st ekk-
ert að honum ganga. Bill
braut heilann um það hvernig
hann ætti að haga spurningu
sinni svo Carter gæfist ekki
færf á að komast hjá beinu
svari, en gafst upp.
— Ef yður fýsir að vita
það, herra Wyatt, hvað mig
grunar, þá get ég svo sem trú
að yður fyrir því. Ég hef grun
um að frúin hafi haldið heim
leiðis um hæl. Það hefur ríkt
grafarkyrrð uppi í íbúð
þeirra; en hins vegar vitum
við að herra Tallent er snn í
bænum, því við höfum séð
hann.
Það var' lekki laust við að
nokkur óktuktarskapur kæmi
fram í rödd hans, og Bill Wy-
— Jú, þakka yður fyrir.
— Ég var að skrafa við ná-
unga, sem býr þarna uppi,
sagði Bill við konu sína, þeg-
ar liann settist aftur inn í bíl-
‘ilnn. Enginn þar í húsinu hef-
ur séð neitt til f / ða Charlottu
síðan daginn, sem hún kom,
og fólk í húsinu heldur, að
hún hafi farið heim um hæl.
— En hvað þá um Richard,
spurði hún og tottaði vindl-
inginn.
— Hann hefur sést, en þó
ekki í húsinu. Heyrðu, —
lánaðu mér nokkra smáskild-
inga, ef þú átt. Ég ætla að
hringja heim til þeirra í Lund
únum og komast að raun um
hvort nokkur heíur séð til
ferða Charlottu þar Þakka
þér fyrir . . ég skal ekki
verða lengi.
Hann vissi að hjón nokkur
utan af landi, góðvinir þeirra
Richards og Charlottu, höfðu
fengið að dveljast í íbúð
þeirra í Lundúnum á meðan
þau Richard og kona hans
dvöldust hér í sumarleyfi
Hann vissi hvað þau hétu, —
Brockley, -— en þekki þau
ekki að öðru leyti, og varð
því að fara hægt og varlega
að öllu.
Hann náði sambandi. Brock
ley, spurði ha-nn.
-— Jú, það er ég.
—- Þetta er Wyatt . . Bill
Wyatt.
Það varð stutt þögn, og svo
mælti Bill enn:
— Jæja, hvernig líður ykk
ur?
— Ágætlega . . en ykkur?
— Okkur líður vel, þakka
yður fyrir. Við skruppum
hingað til Southboúrne f(j
ætluðum að heimsækja þau
Richard og Charlottu, en þeg
ar til kom höfðum við gleymt
heimilisfanginu.
— Já, einmitt . . .
— Þú lofaðir reyndar að koma
með ís heim í kvöld.
Alþýðublaðið — 11- 3an- 1958