Alþýðublaðið - 16.01.1959, Side 11

Flugvégarnar:
Flugfélag fslands h.f.:
Millilandaflug: Hrímfaxi
fer til Glasgow og Kaupm,-
hafnar kl. 08.30 í dag. Vænt-
anlegur aftur til Rvk kl. 16.
35 á morgun. Gullfaxi fer til
Oslo, Kaupmannahafnar og
Hamborgar kl. 08,30-í fyrra:
málið. — Innanlandsflug: í
dag er áætlað að fljúga til
Akureyrar (2ferðir), Fagur-
hólsmörar, Hólmavíkur, •—
Hornafjarðar, ísafjarðar, —
Kirkjubæjarklausturs, Vest-
mannaeyja og Þórshafnar, Á
morgun er áætlað að fljúga til
Akureyrar, Blönduóss, Egils-
staða, ísafjarðar, Sauðár-
króks og Vestmannaeyja.
Skipin:
Skipaútgerð ríkisins:
Hekla er í Rvk. Esja var
væntanleg til Akureyrar í
gærkvöldi á austurleið. ----
Herðubreið er á leið frá Aust
fjörðum til Rvk. Skjaldbreið
kom til Rvk í gær frá Breiða
fjarðarhöfnum. Þyrill fór frá
Rvk í gærkvöldi áleiðis tii
Akureyrar .Skaftfellingur
fer frá Rvk í dag til Vestm.-
eyja.
Eimskipafélag íslands h.f.:
Dettifoss fór frá Rvk 8.1.
til New York. Fjallfoss er í
Hamborg. Goðafoss kom til
Hamborgar 11.1. fer þaðan
19.1. til Rvk. Gullfoss kom til
Rvk. 12.1. frá Kaupmanna-
höfn, Leith og Thorshavn. —
Lagarfoss fór frá Leith 14.1.
til Rvk. Reykjafoss fer vænt
anlega frá Hamborg 15.1. til
Hull og Rvk. Selfoss kom til
Rvk 10.1. frá Hamborg. —
Tröllafoss fór frá New York
6.1. til Rvk. Tungufoss fer
frá Akureyri 15.1. til Siglu-
fjarðar og Fáskrúðsfjarðar og
þaðan til Esbjerg, Gautaborg
ar, Helsingborg og Gdynia.
Skipadeild S.Í.S.:
Hvassafell er í Rvk. Arnar
fell fór 12. þ. m. frá Gdynia
áleiðis til Ítalíu. Jökulfell er
í Rvk. Dísarfell fór í gær frá
Keflavík áleiðis til Ventspils.
Litlafell er í olíuflutningum
í Faxaflóa. Helgafell fór 6. þ.
m. frá Caen áleiðis til Houst
on og New Orleans. Hamra-
fell er væntanlegt til Rvk 21.
þ. m. frá Batumi. Finnlith er
í Borgarnesi.
Fjðlmestn úfSer
Frétt til Alþýðublaðsins.
Hnífsdal í gær.
í GÆR var gerð út
för Skúla Flermannssonar, sem
tók út af togaranum Sólborg 1.
janúar síðastliðinn við New-
foundland. Var útförin einhver
fjölmennasta, sem um getur í
Hnífsdal, enda maðurinn sér-
staklega vinsæll af öllum.
Þrír bátar róa nú frá Hnífsdal
— og hefur aíElinn verið mjög
sæmilegur, eða allt upp f tíu
tonn á bát. Veðrið hefur að
undanförnu verið ágætt þar um
slóðir.
VERSALIR: Bankaeiganda í
París var í dag af rétti skipað
að skila aftur fimm feneysk-
um málverkum, er hann hafði
keypt fyrir um 100.000 dollara
hjá listaverkasölum, — til lista
safns í Stuítgart, þaðan sem
þeim hafði verið stolið í stríðs-
lok.
Bill leit undrandi á’'¥köp;
sína. — Hló — hýénær1|
spurði hann.
— Þegar við sáum hann
með stúlkunni í flæðarmál-
inu í dag. Hann hlö, og þau
hlógu bæði. Sástu það ekki
sjálfur?.
Hann kinkaði kolli. — Jú,
ég sá það, sagði hann.
— Það er því með öllu úti-
lokað, að þeir geti haft rétt
fyrir sér. Richard er einhver
sá tilfinnincanæmasti maður,
sem ég hef kynnzt. Hann
mundi verða langan tíma að
jafna sig, ef honum yrði það
á að stíga ofan á mús og
kremja hant. Þetta véiztu
sjálfur, og meira að segja bet-
ur en ég.
Bill hninraði sig saman í
sætinu. Þetta var satt. Það
var sama sagan, allt óskiljan-
legt, allt stóð hvað gegn öðru.
Hún hafði á réttu að standa,
—• það.var ekki nokkur lífsins
leið að gera sér það í hugar-
lund að hann hefði hlegið í
dag, ef hann hefði haft slíkt
morð á samvizkunni.
— En hvar skyldi hann
hafa gert ráð fyrir að Char-
lotta héldi síg. á meðan hann
var sjálfur pS gamna sér og
flissa í flæðarmálinu? spurði
hann loks Iá«t og hasgt.
— Það verðum við að kom-
ast að raun um. Við verðum
að finna hann.
— Ef lögreglunni tekzt
ekki að hafa uppi á honum, er
ekki hklegt að okkur takist
það.
— Ekki þyrfti nú nema dá-
litla hepnni til þess. Hann
gæti til dæmis hæglega geng-
ið hér framhiá þá og þegar.
— Hvernig í ósköpunum
ætti það að geta gerzt, nú þeg-
ar...?
— Það gerðist í dag. Og það
getur eins gerzt enn ...
— Nei. ég meina ... ekki
þegar lögreglan hefur fundið
lík Charlot.tu, maldaði hann í
móinn.
— Hann hefur einmitt ekki
hugmynd um það. Og þess
vegna...
Bili lygndi aftur augunum
og mælti þreytulega: — Allt
í lagi, allt í lagi. Þá reynum
við að finna hann.
Hún virti hann fyrir sér og
það brá fyrir hörku og kulda
í augum hennar. — Hvers
vegna skvldum við gefast upp
nú? Það varst þú, en ekki ég,
sem réðir hví að við skrupp-
um hingað til að heimsækja
þau, — getur þú þá varið það
fyrir sjálfum þér að leggja
árar í bát, þegar ver’st gegn-
ir? spurði hún ásakandi.
— Nei, þú hefur lög að
mæla, sagði hann, en sann-
færingarlaust. Hann vildi auð
heyranlega gera henni til
geðs, annað ekki.
— Þú heldur þá með öðr-
um orðum, að hann hafi myrt
hana, og það sé þýðingarlaust
að reyna að hafa uppi á hon-
um nú?
— Einmitt.
Hún brosti kuldalega. —
Hvort sem hann hefur frámið
morðið eða ekki, þá er það
eitt víst. að hann ''arfnast
hjálpar þinnar nú. T'að veit
sá sem allt veit. Og utan
er það einlæg sannfa' tnín
að hann hafi ekki ; rt það;
það getur bókstaflega ekki átt
sér stað, því að hann ganjnaði
sér og hló. maðurinn.
— Ég held að lógreglan
taki ekki...
— Nei. ég veit ósköp vel að
það yrði ekki talin nein sönn-
un fyrir rétti. En ég. er ekki
heldur kviðdómandi, og það-
an af síður að sá ákærði sé
mér algerlega framandi. Það
er Richard,, sem hlut á að mál
inu, og ég þekki Richard.
Hann hefur ekki framið
morðið, það fullyrði ég, og
enginn skal geta sannfært mig
um hið gagnstæða. Og því
skulum við gera allt, sem í
okkar valdi stendur til að
finna hann.
Hann varp þungt öndinni
og mælti: — Og hvernig hef-
urðu hugsað þér að fara að
því? — Við getum ekki beitt
neinni annarri aðferð en að
líta í kringum okkur og svip-
ast um eftir honum. Það var
fyrir hendingu eina, að við
rákumst á hann í dag, og eins
CAESAR SMBTH
hard, mundi tíminn stöðvast
að eilífu. Jane gekk við hlið
honum, tágrönn, mjúk í
hreyfingum, gekk við hlið
honum hægum skrefum og
öðru hvoru snart armur henn
ar eða læri hann, eða hún leit
í andlit honum og hún hló,
þegar hann sagði:
— Þér ber aðeins réttur til
að halda öðrum helmingi
myndarinnar, ef svo fér, að
mér finnst myndin af mér
með öllu hafa mistekist.
— Bíddu rólegur, svaraði
hún, það er einmitt minn hluti
af myndinni, sá sem þú ert á.
Og allt í einu varð hún alvar-
leg. Þú leyfir mér að eiga
myndina af þér, — mig lang-
Nr. 35
HITA
BYLGJA
getur enn farið. Ég get svip-
ast um á stígnum héðan að
stóra gistihúsinu þarna... —
Ég tel sennilegra að hann
haldi sig í nánd við baðströnd
ina, þar sem við sáum hann í
flæðarmáliriu. Raunar ekki
mjög sennilegt, en þó ...
— Þá getur þú svipast um
þar. Samþykkur?
Hann hreyfði sig lítið eitt
til í sætinu. — Ágætt, sagði
hann.
Skyndilega greip hún um
báðar hendur honum.
— Bill, — þú veizt að við
verðum að gera allt, sem í
okkar valdi stendur. Og þú
áttir sjálfur hugmyndina ...
— Já, svaraði hann, af
þeirri einlægni, sem honum
var unnt.
Svo héldu þau hvort sína
leið.
.—• Er þetta trana? spurði
Jane og athugaði fuglsmynd-
ina á hurðarhúninum.
Richard beið hennar úti á
gangstéttinni. — Það hef ég
ekki minnstu hugmynd um,
svaraði hann.
— Ég verð sannarlega að
komast að raun um það, sagði
hún, — því það skal verða
minn gæfufugl héðan í frá.
— Já, einmitt, svaraði hann
og þau gengu yfir akbrautina
og vörpuðu myrkum, mjúk-
um skuggum á dökkt malbik-
ið. Fólkið lá á grasflötunum
og virtist ekki geta hreyft sig
fyrir hitamollunni. Nokkrar
bifreiðir óku fram hjá; ein
þeirra nam staðar við gang-
stéttina og út úr henni kleif
maður; sem gekk þangað er
næstj lögregluþjónn stóð á
verði, og sýndi þessi maður
honum’Ijósmynd nokkra, sem
lögregluþjónninn skoðaði af
gaumgæfni. Að því loknu
settist maðurinn aftur inn í
bifreið sína og ók á brott, en
eftir þetta athugaði lögreglu-
maðurinn, eftir því sem hann
kom því við, andlit hvers
karlmanns, sem framhjá
gekk.
— Hefurðu tekið eftir sól-
inni, vinur minn? spurði Jane.
— Já, svaraði hann.
Sólin virtist glóandi rauð
í mistrinu og mun stærri en
venjulega, þar sem hún nálg-
aðist hæðardrögin. Og þegar
hún gengi undir, hugsaði Ric-
®r svo til að varðveita hana
alltaf ... alltaf ...
— En ef hún hefur mis-
heppnast. . .?
— Þú mátt til...
— Jæja, við skulum nú
líta á hana fyrst.
— Það gildir einu hvernig
hún hefur tekizt, — það er
engu að síður mynd af þér,
skilurðu. Yar það ekki ein-
mitt þarna . ..
Ljósmyndarinn var hvergi
sjáanlegur, en kona sat inni
í litlum skúr og prjónaði og
afgreiddf umslög með ljós-
myndum. Þau réttu henni
númerið, og loks tókst henni
að finna þeirra umslag í bunk
anum. Þau laumuðust á brott
með hana, eins og þau hefðu
tekið hana ófrjálsri hendi, og
það var ekki fyrr en þau voru
komin spölkorn frá, að Jane
mælti og hló við: — Svona,
opnaðu nú umslagið, * vinur
minn . . .
En hann fékk henni umslag
ið og það kom í hennar hlut
að opna það.
— Tvö eintök, sagði hún,
en þagði svo og starði á mynd
irnar. — Já, en Richard ...
Hann tók aðra myndina og
skoðaði hana. Hún hafði þrif-
ið af sér skyggnisbreiða hatt-
inn um leið og ljósmyndarinn
smellti af, og svipur hennar
sýndi, að hún var myndatök-
unni óviðbúin. Hann hló lágt.
— Jú, mig unarar ekki þótt
þú takir ofan fyrir þessum
ljósmyndara, mælti hann
glettnislega.
— Já, en myndin er hræði-
leg, svaraði hún. — En ég
setla samt að eiga þann hlut-
ann, sem þú ert á. Þú varst
búinn að segja að ég mætti
það. Hún var byrjuð að rífa
myndina sundur eftir miðju,
þegar hann tók um hönd
henni og bað hana hætta. Það
er þarflaust að skilja okkur
að á þennan hátt, sagði hann
kæruleysislega.
Henni varð litið á hann og
svipur hennar varð hátíðleg-
ur og alvörugefinn. — Þú
segir satt, mælti hún. — Þetta
átti ég ekki að gera. En nú
er ég búin að eyðileggja
myndina með þessu fljótræði
mínu . ..
Hún bögglaði hana saman
í hendi sér, en rétti honum
þá heilu.
— Gættu hennar fyrir mig,
bað hún, — og svo látum við
hana standa á arinhillunni í
herber.sinu okkar, þegar
heim kemur.
— Það gerum vio, svaraði
hann op' brosti við.
— Mér þykir svo fyrir því,
að ép skyldi...
Skömmu seinna bað hún
hann að doka við eins og í
tvær-briár mínútur. Hann
játti bví, og hún gekk þvert
yfir götuna, leit um öxl, þeg-
ar hún var komin yfir, og
þarna stóð hann enn á gras-
flötinni. Þar var múgur
manns, ýmist á ferli eða lá
þar og mókti í hitamollunni,
og hó bótti henni, sem hann
stæði þarna einn síns liðs.
Hún hraðaði för sinni þang-
að, sem verzlanirnar voru;
þær voru raunar ekki marg-
ar, sem nú voru opnar, en hún
hafði komið auga á tóbaks-
verzlun og þangað afréð hún
að fara og kaupa einhverja
smágjöf, sem líklegt væii að
karlmaður hefði gaman af.
Það átti að verða minjagjöf
til hans, eins og hún hugðist
geyma vínflöskuna og Ijós-
myndina til minningar um
fyrstu samverustundir þeirra.
Holdskarpur,- vingjarnleg-
ur maður reis úr sæti og gekk
til móts við hana; virti hana
fyrir sér fjarrænu augnaráði.
rétt eins og hún hefði kallað
hann til veruleikans úr för
um fjarlæga hugarheima. Svo
lagfærði hann gleraugun sín:
— Hvað var það? spurði hann.
— Má ég svipast hérna svo-
lítið um .. .?
— Já, gerið svo vel.
Grannarnir
Á ég að láta hana hafa síðuna með
myndasögunum? Það eru nú einmitt
þær, sem ég er að lesa!
Alþýðublaðið — 16. jan. 1959 11