Alþýðublaðið - 21.01.1959, Qupperneq 11
Flugvégarnari
Flugfélag íslands h.f.:
Millilandaflug: Gullfaxi fer
til Glasgow og Kaupmanna-
hafnar kl. 8.30 í dag. Flug-
vélin er væntanleg aftur til
Reykjavíkur kl. 16.35 á morg
un. Innanlandsflug: í dag er
áætlað að fljúga til Akureyr-
ar, Húsavíkur, Ísafjarðar og
Vestmannaeyja. Á morgun er
áætlað áð fljúga til Akureyr-
ar, Bíldudals, Egilsstaða, ísa-
fjarðar, Kópaskers, Pátreks-
fjarðar og Vestmannaeyja.
Skipiiii
Ríkisskip.
He'kla er á Austfjörðum á I
norðurleið. Esja fer frá Rvík
á morgun vestur um land í
hringferð. Herðubreið fór frá
Reykjavík í gærkvöldi aust-
ur um land til Vopnafjarðar.
Skjaldbreið er á Húnaflóa-
höfnum á Íeið til Akureyrar,
Þyrill er í Reykjavík. Skaft-
fellingur fór frá Reykjavík i
gær til Vestmannaeyja. Bald- |
úr fer frá Reykjavík í kvöld |
til Snæfellsneshafna.
Skipadeild SÍS.
HvassafeU er í Reykjavík.
Arnarfell fór 12. þ. m. frá
Gdynia áleiðis til Ítalíú. Jök-
ulfell lestar á Norðurlands-
höfnum. Dísarfell er vænía.i
legt til Ventspils 22. þ. m.
Litlafell er í olíuflutningum
í Faxaflóa. Helgaféll er vænt
anlegt til Houston 30. jþ, m.
frá Caen. Hamrafell er vænt-
anlegt til Reykjavíkur síð-
degis á morgun frá Batum.
Nýtt námskeið £ vöðva- og
taugaslökun og öndunar-
æfingum fyrir konur og
karla, hefst mánudaginn 26.
janúar. Upplýsingar í síma
12240 eftir kí, 20.
Vignir Andrésson,
íþróttakeimari.
Egilsgötu 22.
fier til Færeyja og Kaup-
mannahafnar fimmtudag-
inn 22. þ. m. kl. 12 á hádegi.
Skipaafgreiðsla Jes Zimscn.
☆ Félagslíf
Glímudeild Ármanns
Æfing á miðvikudögum og
laugardögum kl. 7—8 í í-
þróttahúsi Jóns Þorsteinsson-
ar, Lindargötu. Glímunám-
skeiðið er haldið á sama stað
og tíma. Þjálfari: Kjartan
Bergmann. — Áríðandi æfing.
í kvöld. Eldri og yngrj féiag-
ar, mætið allir. — Stjó"nin.
Grímufagnaður
barna í Skátaheimilinu í dag
klukkan 5.
Þjóðdansafélagið.
— Þú ættir að spyrjast fyr- — Já, en ekki fyrr en í
ir í Clarendon gistihú§i.pivír morgun. Hann hefur ekki haft
rnælti forstöðukonan allf. í‘|o.tíma til stefnu.
einu.
Lögregluþernunni hnykkti
við. Því þá það, spurði hún.
— Ég mundi eftir því - að
strandpökinn hennar var
sendur þáðan og hingað í
-gær, sagði forstöðukonan.
Nafn gistihússins stóð á merki
seðlinum.
— Og var hún heima, þegar
hann kom.
— Nei, en ég var viðstödd,
þegar hún kom og sá pokann
hérna frami í anddyrinu. Hún
kvaðst hafa skilið pokann eft
ir hjá kunningjum sínum,
eða gleymt honum.
— Kom hún beina le:ð
heiman að og hingað, spurði
lögregluþernan enn. .
— Ekki veit ég til annars.
— En hún getur hafa búið
í þessu gist.húsi dagana áður.
•— Þag er vitanlega ekki ó-
hugsandi.
■— Má ég nota símann and
artak . . .
• — Gerðu svo vel.
Lögrejgluþiernan fann núna-
erið í Clarendön í síma-
ski'ánni og hringdi.
Heldurðu að það geti
átt sér stað, að þau séu ein-
hvers staðar saman, Jane Est-
ridge og hann?
— Ég þori ekki að fullyrða
það. Ég ætla að minnsta-
kosti að vona, að svo sé ekki.
— Hvað getum við gert,
spurði forstöðukonan.
— Ekki annað en það, að
gera réttum aðilum aðvart.
Og hún bað þess leyfis að
fá að hringja aftur. Síðan
hringdi hún í lögreglustöð-
ina.
— Við höfum með höndum
eins konar rannsókn á ferðum
CAESAH SEVISTH
ylli honum þungum þjáning-
um. Eins og ég sagði sjálfur
við vikadrenginn. Ég heyrði
líka, að hann bað um að sér
yrði send konjakksflaska upp
í herbergið um sexleytið.
Hann kvaðst eiiga von á nokkr
um gestum, en að því er ég
bezt vissi heimsótti hann ekki
nokkur maður.
— Fulla flösku af konjakki.
— Já, fulla flösku.
— Já. haldið áfram sög-
unni.
— Nokkru síðar kom hann
niður aftur og spurði hvaðan
siglingin sæist bezt. Og ég
saigði honum það.
— Virtist hann hafa drukk
ið mikið þá?
Nr. 39
— Og hann gaf ekki upp
neitt nýtt he.milisfang, þegar
hann fór?
—- Nei, svaraði ximsjónar-
maðurinn. Þér getið sjálfxxr
sannfærst um það, ef þár Ht-
ið í gestabókina um leið og
þér farið. Og haldið þér að
það sé nokkuð fleira, sem við
getum veitt yður upplýsing-
ar um . , . M
— Jú, svaraði lögreglufor-
inginn. Ég, vildi gjarna hafa
tal af næturverðinum áður en
ég fer. Einnig skr.fstofumann
inum, stúlkunni, sem tekur ti,
í herbergjxxnum, — einkum
þeirri sem tók til í herbergi
Werra Tallents, þegar hann
var farinn. Og ef það væri
ekki um seinan, vildi ég sjálf
ur gjarna fá að rannsaka það,
sem hann kannað hafa látið
í pappírskörfuna, og einnig
að svipast um í herberginu
nokkra stund.
•— Jú, það ætti að vera
hægt, — að vissu leyti. Ann-
ars er herbergið þegai leigt
öðrum því vig höfum ekkert
herbergi laust þessa dagana.
En ég skal athuga hvort leigj
andinn er heima þessa stund-
ina.
— Ég er stödd hérna í gisti
heimili skólastúlkna, sagðj
hún. Þér voruð svo viðbragðs
liprir að senda hingað í gær
strandpoka1, sem ungfrú Jane
Estrilge átti, — eðá er það
ekki rétt?
-— Veit það ekki, frú, en ef
þér viljið doka við í símanum
eitt andartak, þá skal ég at-
huga það.
— Þakka yður fyrir, það er
mjög vingj arnlegt.
Hún be.ð nokkurt andar-
tak. Skömmu seinna kvað við
ný rödd í eyra hennar.
— Þér voruð að spyrja eftir
strandpoka, sem sendur var
héðan í gær.
— Jú, raunar.
— Sendillinn skilaði hon-
um tafarlaust á réttan stað
og tók viðurkenningu fyrir.
Við gætum þess alltaf vand-
legá.
— Jú, það var allt í lagi
með pokann. En ungfrú Est-
ridge, sem á hann, er fai’in
héðan, og ég var hálf t í hvoru
að hugsa að hún kýnni að
hafa fengið leigt hjá ykkur?
Það varð nokkur þögn í
símanum. Síðan svarið sama
röddin:
„Það er nú það. Nei. hún
hefur aldrei búið hérna, og
hún hefur ekkj fengið leigt
hér enn sem komið er. Það
var einn af gestum okkar,
herra Tallent, sem bað okkur
að senda strandpokann.
Enn varð þögn, því lög-
regluþeman tók lekki tafar-
laust til málsj Gætj ég fengið
að tala við herra Tallent, ef
hann væri heima?
— Hann er farinn héðan,
frú. Hann fór í morgun.
— Ég virðist ekki ætla að
hafa heppnina með mér.
Herra Tallent hefur vitan-
Iega ekki látið ykkur í té
vænta-nlegt heimilisfang sitt.
■— Viljið þér bíða eiti axid
artak ...
Og enn beið hún. Unz sahilx
röddin kvað enn við í símárt-
um,
— Nei, því miðu • höfum
við ekki mirinstu Ivipmynd
um núverandl heirnilisfang
hans.
Lögregluþeman þakkaði
honum órriakið og lá?ði tal-
nemaxmá.
— Er það ekki þessi sami
Tallent, sem lögreglan er að
leita, spurði forstöðukonan.
- Já,
— Og hann er fluttui'? -
manns nokkurs, sem heitir
herra Tallent, sagði lögreglu-
foringinn við umsjónarmann
glstihússins. Og við höfum-
nokkra ástæðu til að ætla, að
þér hafið orðið ferða hans
var að undanförnu.
— Hann dvaldist hér í nótt
ei’ leið. Jú . . .
— Við gætum kannski
ræðst nánar við inni í skrif-.
stofu yðar?
— Já, fyrirtak.
Umsjónarmaður gistihúss-
ins bauð lögreigluforingjan-
um að fá sér sæti, þegar inn
kom, en bað skrifstofumann
sinn að skreppa út fyrir. Síð
an tók hann sér stöðu við
vegginn, andspænis þar, sem
lögregluforinginn sat; lét hall
ast að veggnum og krosslagði
arma á baki.
— Mér þætti gott að fá að
vita hvers vegna þér spyrjið
þess arna. várð umsjónar-
manninum að orði. Við vilj-
um fyrir alla muni komast hjá
öllum uppsteit og öllu, sem
hneyksli kann að valda, en
vitanlega skal ég veita ykkur
alla þá áðstoð, sem ég get
Hann horfði fast á lögreglr
foringjann, móbrúnum, hvöss
um augum.
— Þetta er aðeins sam-
kvæmt okkar starfstilhögun,
herra umsjónarmaður, svar-
aði lögregluforinginn. Við höf
um nokkra ástæðu til að
haldá að herra Riehard Tall-
ent geti látið okkur í té nokkr
ar mjög áríðandi upplýsingar,
og þess vegna vildum við
mjög gjarna ná sambandj við
hann.
— Hvaðan kemur ýður sú
vitneskja, að hann hafi búið
hér?
— Héðan var sendur stx'and
poki í gær, til stúlku, sem bjó
í gistihfeimilinu. Þáð var
herra Tállent, sem lét senda
pokann,
Umsjónarmaðúrinn ýppti
öxlum. Ekkert veit ég um það,
sagði hann.
— Hefur þessi stúlka, ung-
frú Jane Estridge, búið hér í
gistihúsinu?
— Ekki það ég veit . . .
— Var framkoma herra
Tallents leðlileg, þegár þér átt
uð tal við hann?
— Það sá ekkert á honum.
Engu að síður var hann allur
annar en fyrr um dagi-nn.
— Og var það þá, sem hann
bað ykkur að senda strand-
pokann?
— Já, en þegar hann kom
niður í seinna skiptið hafði
hann fengið roða í vanga og
sagði nneirá að segja gaman-
yrði. í fyrra skiptið, þarna
þegar hann kom með pokann,
var hann náfölur. Eins og
hann væri helsjúkur.
— Og svo fór hann út að
horfa á siglinguna?
— Já.
— Og hvenær kom hann
svo heim aftur?
— Það veit ég ekki. Um
þáð verðum við að leita upp-
lýsinga hjá næturvörzlxxnni.
---Get ég haft tal af þeim,
sem hana annast, áður en ég
fei’, spurði lögregluforinginn.
— Jú, ekki ætti neitt að
vera því til fyrirstöðu.
— Var það nokkuð séi’-
stakt í farf eða framkomu
herra Tallents sem þér fest-
uð athygli við, þegar hann
fór?
— Nei. Hann grteiddi reikn
inginn, — og ég held að eng-
inn í skrifstofunni hafi tekið
eftir neinu óvenjulegu í því
sambandi.
— Hvað um farangur hans.
— Hann hafði ekki neinn
farangur. Ekki annað en bað-
föt og lítinn pappastokk.
— Garter stóð úti á svölun
um á stærsta og glæsilegasta
gistihúsi borgarinnar, og ein-
hvern veginn þótti honum,
sem hann hefði hækkað um
nokkra sentimetra - seinni
hluta dagsins, af hverju sem
það gat svo stafað. Vitanlega
hefði hann getað íengið ódýr-
ara húsnæði, en þetta var eins
og bezt varð á kosið. Og enn
sem fyrr hafði það komið á
daginn, að hann sá fjölskyldu
sinni fyrir öllu, sem hún
þurfti með, og brast þá hvorki
ráð né dáð. Maður varð að
uppfylla skyldur sínar, bæði
sem fjölskyldufað.r og borg-
ari; það var það, sem á rsið
í lífinu.
Hann reykti langan viridil
í þetta skiptið. Sagði við sjálf
an sig, að ef nokkur maður
ætti það skilið, að láta eftir
sér slíka mefnleysisnautn, þá
væri það sjálfur hann. Hann
virti fyrir sér fólkið, sem reik
aði um á gangstéttunum neð
an undir svölúnum. Ekki
hafði það mikla hugmynd um
þá harmrænu atburði, sem
gerðúst allt í kringum það og
í næsta nágrennj við það.
Hvað ætli þær mundu segja,
þessar hugmyndasnauðu hvers
dagsmanneskjur, þarna á
gangstéttunum, ef þær vissu
að hann sæti þarna úppi á
svölunum, stilltUr og í'óleg-
ur og reykti vindil sinn eins
og ekkert hefði í skorist, eft-
ir allt það, sem hann hafði
— Nei,, síður en svo, Hann
virtist allur í uuppnámi. Að
visu var hann mjög hæverks-
ur, en það var eins og eitthvað
GRAHNARNIR
— Nei, Níels I — Við ætlum ckki
að gera neitt sérstakt í kvöW' —
Komdu bara!
Alþýðublaðið — 21. jan. 1959