Morgunblaðið - 06.10.1990, Side 39

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 6. OK-TÓBER 1990
39
Eggert Bergsson
- Minningarorð
Fæddur 6. september 1956
Dáinn 1. október 1990
Það var lamandi fregn sem barst
okkur að morgni 1. október. Hann
Eggert vinur okkar var dáinn eftir
að hafa lent í hörmulegu slysi. Það
er svo ótrúlegt að hann skuli vera
dáinn.
Við höfum þekkt Eggert frá því
við vorum börn. Hann var einn af
nágrönnunum, bjó hjá foreldrum
sínum, Bergi Sigurðssyni mjólk-
urbílstjóra og Jónínu Eggertsdóttur
konu hans að Laugarási í Hvítár-
síðu. Kynnin urðu meiri er við vor-
um 10-12 ára. Hann tók þá að sér
gegningar á búi foreldra okkar er
faðir okkar þurfti að dvelja á sjúkra-
húsi. Þá var búið í góðum höndum
og við dáðumst að Eggert, fannst
hann bæði duglegur og skemmtileg-
ur. Hann var víkingur til verka og
vann verk sín vel og samviskusam-
lega. Þegar tími gafst til milli mála
spilaði hann svo marías við okkur.
Þetta var ágætur tími.
Oft hefur Eggert rétt okkur
hjálparhönd hér á Þorgautsstöðum
bæði fyrir og eftir þennan vetr-
artíma. Hann var ákaflega hjálp-
samur maður og þurfti oftast ekki
að biðja hann um aðstoð ef hann
sá að hann gat orðið að liði. Það
munaði alltaf mikið um Eggert
hvort sem var í heyskap, smala-
mennskum eða ef járna þurfti hest.
Hann var laginn við járningar og
er hann sá afkastamesti járninga-
maður sem við höfum kynnst að
öðrum ólöstuðum. Undarlegt er til
þess að hugsa að smala fjallið hér
ofan við Þorgautsstaði og Fróða-
staði án Eggerts. Hann hefur alltaf
hjálpað til við þá smalamennsku í
a.m.k. áratug. Þó sagt sé að maður
komi í manns stað þá má það vera
mjög röskur smali sem kemur í stað
hans Eggerts. Eggert fór í leitir
með Hvítsíðingum nú í haust eins
og oft áður. Önnur okkar var næst
Föstudaginn 5. október 1990 var
jarðsunginn frá Langholtskirkju
Svavar Siguijónsson, skipstjóri,
Glaðheimum 24, Reykjavík.
Svavar var fæddur í Flatey á
Skjálfanda 3. maí 1920, næstelstur
níu barna hjónanna Sigurjóns Jón-
assonar oddvita frá Útibæ í Flatey
og Jakobínu Pálsdóttur frá Brett-
ingsstöðum á Flateyjardal, er lengst
af bjuggu í Miðgörðum í Flatey, en
síðar á Vallholtsvegi 7, Húsavík,
og síðast Hjarðarhóli 12, þar í bæ.
Flateyingum var sjórinn þjóð-
braut og lífsbjörg og vettvangur
dagsins, það afl sem gaf og tók og
því var ævistarfið snemma ráðið.
Vegna aldurs og þess að Svavari
Iét vel stjórn báta varð hann for-
maður, þótt ungur væri, á bátum
föður síns sem gerðir voru út frá
Flatey. Má þar nefna bátana Von-
ina, Ola Bjarnason og Sævald.
Vegna erfiðra aðstæðna til út-
gerðar stærri báta í Flatey flutti
fjölskyldan árið 1944 til Húsavíkur,
þar sem hafnaraðstaða var betri.
Upp úr þessu fer Svavar að heim-
an á vertíðir en jafnframt aflar
hann sér skipstjórnarréttinda og
gverður í framhaldi af því skip-
stjóri og meðeigandi í Gylfa II EA
150, og er lengst af með hann á
síldveiðum fram undir hrunið mikla
og óskýrða á síldarstofninum um
miðjan sjöunda áratuginn.
Minningar lítils systursonar úr
húsi afa og ömmu á þessum tíma,
þegar norðlensku sumrin voru síld,
eru margar. Vel var fylgst með
Gylfa II og oft þegar brældi og flot-
inn kom í höfn Undan norðanátt og
skipin lágu hvert utan á öðru við
honum í göngu og lá dimmur þoku-
bakki ýfír hluta af leitarsvæðinu.
Þá sagði hann eitthvað á þá leið
að hann skyldi leita einn í þokunni
en ég skyldi halda mig í birtunni.
Eftir á séð virðist þetta dálítið tákn-
rænt. Nú hin síðari ár virðist okkur
lífið hafa verið hálfgerð þokuganga
hjá honum Eggert. Hann fór ekki
vel með sjálfan sig þó hann væri
alltaf boðinn og búinn til að hjálpa
vinum sínum. Framkoman var
stundum hrjúf en það þurfti ekki
löng kynni til að skynja að undir
yfirborðinu var góðgjörn og við-
kvæm sál.
Nú hefur Eggert svo skyndilega
yfirgefið þetta líf og er horfinn á
önnur tilverusvið. Þar er áreiðan-
lega engin þoka og nóg verkefni
fyrir duglegan mann.
Við biðjum algóðan Guð að
styrkja foreldra hans, systkini,
vandamenn og vini í þessari þung-
bæru sorg.
Drotönn er minn hirðir, mig mun ekkert bresta.
Á grænum grundum lætur hann mig hvílast,
leiðir mig að vötnum,
þar sem ég má næðis njóta.
Hann hressir sál mína,
leiðir mig um rétta
vegu fyrir sakir nafns síns.
Jafnvel þótt ég fari um dimman dal,
óttast ég ekkert illt,
því að þú ert hjá mér,
sproti þinn og stafur hugga mig.
(Úr 23. Davíðssálmi.)
Anna og Þuríður Ketils-
dætur, Þorgautsstöðum
Mig langar að koma á framfæri
þakklæti til Eggerts fyrir öll þau
ár sem við þekktumst.
Við vorum nágrannar frá blautu
barnsbeini og þekktum því orðið
bæði kosti og galla hvor annars.
Þeir eiginleikar Eggerts, sem ber •
hæst í minningunni um hann, eru
hjálpsemi, tiygglyndi og áreiðan-
leiki.
bryggjuna, þá vaknaði lítill drengur
til dagsins við það að Svavar var
kominn heim og þeir Aggi og Jónas
sem oft voru með bróður sínum til
sjós. Þá varð tilveran því líflegri sem
fjölmenninu nam og húsið fylltist
sjómennsku, sjópokum, síldarlykt
og lífi og manni var kannski fyrir-
varalaust lyft upp í loft eða tekinn
í bóndabeygju og menn voru í bláum
duggarapeysum, beltissylgjan fána-
mynd, framhandleggurinn tattóver-
aður og reyktu camel. Af lágum
sjónarhóli fannst manni að ekkert
hlutskipti gæti verið betra í lífinu
en sjómannsins. En svo hætti að
bræla og hversdagurinn varð næst-
ur og maður sat í eldhúsinu hjá
ömmu, á borðum mjólk og kleinur
í emileruðum hvítum dalli með rauð-
um röndum, en svart í sárum notk-
unar og lífið gekk aftur sinn tíma-
lausa jarðbundna gang og beðið
þeirrar stundar að Gylfi II kæmi
næst til Húsavíkur. Þá tók skip-
stjórinn frænda sinn kannski með
sér um borð og það voru góðar
stundir enda líður börnum vel hjá
barngóðum og svo voru glaðlyndir
karlar í lúkarnum.
Þegar Svavar hætti til sjós fluttu
hann og eiginkona hans, Guðbjörg
Árnadóttir, til Reykjavíkur og
bjuggu sér hlýlegt heimiii í Glað-
heimum 24.
Með tímanum minnkuðu samvist-
ir en þó leið sjaldnast ár svo að við
hittumst ekki og þá eru minnin-
garnar kankvís svipur veiðimanns
af ætt Brettinga og sögur með þess-
um góða húmor sem er svo vand-
fundinn en mikils virði. Svavari
fannst líka gaman að bregða sér inn
Alltaf kom Eggert beðinn eða
óbeðinn að hjálpa okkur þegar mik-
ið lá við. Hann var sérstaklega góð-
ur verkmaður, notaði fá en örugg
handtök og var fljótur að finna
auðveldustu aðferðina við hvert
verk. Alltaf fannst okkur öllu borg-
ið þegar Eggert var kominn. Núna
þegar minningarnar sækja á sé ég
hendurnar hans við svo mörg verk,
beygja járn, hlaða heyböggum,
grípa í kindina sem maður er að
draga. . .
Eggert var harðduglegur og
ósérhlífinn. Eitt af einkunnarorðum
hans var: „Við gefum okkur aldr-
ei.“ Fyrir nokkrum árum vorum við
stödd frammi á leitarmótum, og
nýbúið að skipta leit. Við vorum
send eftir kindahópi og tókum
stefnuna á milli tveggja vatna. Þeg-
ar að vötnunum kom var sund þar
á milli. Við ætluðum að vaða, fyrst
á stígvélunum en þegar þau reynd-
ust of lág fórum við úr þeim og
brettum upp skálmarnar. Við stóð-
um þarna öll fjögur með stígvélin
í annarri hendi og fikruðum okkur
út í, en vatnið reyndist of djúpt.
Við vorum ansi illa stödd, langur
krókur fyrir vatnsendann. Skyndi-
lega segir Eggert „Við látum vaða,“
og hleypur um leið út í. Hann hvarf
á sögusvið íslendingasagna og
Fornaldarsagna Norðurlanda sem
hann hafði á hraðbergi og gat farið
utanbókar með heilu bálkana t.d.
úr Njálu og Örvar-Odds sögu, sem
ég held að hafi verið honum hvað
kærastar, og talaði um persónurnar
nánast eins og þær hefðu verið svei-
tungar hans.
Þegar ég kvaddi Svavar og
Bubbu í endaðan júlí sl. og hann
hafði leyst son minn og nafna út
með kassanum sem innihélt gömlu
siglingaáhöldin hans og kvöldsólin
skein í ljósskollitt hár þessa þétt-
vaxna, trausta og góða frænda
míns fann ég einu sinni enn hvað
mér fanst hann vera farinn að
líkjast afa mikið með árunum.
Á kveðjustundinni bað hann okk-
ur ítrekað góðrar ferðar og hand-
takið var þéttingsfast.
Þá óraði mig ekki fyrir að hans
ferð væri svo skammt undan og
ekki kann ég að velja honum betri
ferðakveðjur um ókunna slóð en
hann valdi okkur um kunna.
Orlygur Hnefill Jónsson
Svavar Siguijóns-
son - Minning
í vatnið, síðan sást höndin með
stígvélunum koma upp úr vatninu
og Eggert greip sundtökin. Hann
synti yfir, vatt fötin sín, komst fyr-
ir kindurnar og smalaði síðan allan
daginn í norðanáttinni. Svona var
Eggert.
Ef Eggert lofaði einhveiju, þá
stóð hann við það. Það var sama
hvernig hann var upplagður eða
hvernig á Stóð fyrir honum.
Eggert var trúr og tryggur vinum
sínum en tók mjög nærri sér ef
hann taldi fólk bregðast trausti
sínu. Þegar hann var á sjónum á
veturna sýndi hann gömlum ná-
grönnum í sveitinni hlýhug sinn
með því að senda þeim fisk — og
mundi þá hvaða tegund var í uppá-
haldi hjá hveijum.
Eggert var dulur og fremur lok-
aður og virkaði því hijúfur á þá sem
þekktu hann ekki, en undir yfír-
borðinu leyndist mýkri manngerð,
það sýndi framkoma hans við börn
og eldra fólk. Þegar hann var að
hjálpa okkur síðastliðið vor varð ég
óvenju oft vör við þessa mýkt.
Síðasta verk Eggerts var að fara
í leit fyrir okkur og er við kvödd-
umst að henni lokinni voru allir
glaðir og ánægðir og ég veit að sú
gleði og ánægja fylgir Eggerti nú.
Foreldrum, systkinum og nán-
ustu ættingjum votta ég innilegustu
samúð mína.
Ingibjörg á Fróðastöðum
Andrés F. Sveins-
son - Kveðjuorð
Kveðja frá Símablaðinu
Það er mikið lán og jafnframt
lærdómsríkt að vera samferða góðu
fólki á lífsleiðínni.
Þetta kemur upp í hugann þegar
við nú kveðjum vin okkar, Andrés
Fjeldsted Sveinsson, sem sat með
okkur í ritnefnd Símablaðsins um
langt árabil.
Það leyndi sér ekki að Andrés
var gæddur mörgum góðum kostum
og má þar nefna að hann hafði frá-
bært vaid á mannlegum samskipt-
um og glaðværð hans var jafnan
slík, að manni leið vel í návist hans.
Gamansemi, rökvísi og frásagn-
argleði nutu sín vel í fari Andrésar,
þar sem hann átti einstaklega gott
með að koma fyrir sig orði, bæði í
ræðu sem riti.
Eftirtektai-vert var hvað honum
tókst oft vel að glæða greinar sínar,
um hin ólíklegustu málefni, slíku
lífi, að unun var af að lesa.
Allir þessir hæfiieikar Andrésar
nýttust Símablaðinu í ríkum mæli
og fyrir störf hans þar eru honum
færðar kærar þakkir.
Þá færum við félagar hans í rit-
nefnd blaðsins honum alúðarþakkir
fyrir einstaklega gott og ánægju-
legt samstarf á liðnum árum og
kveðjum hann með sárum söknuði.
Við sendum eiginkonu hans
Ragnhildi Þóroddsdóttur, móðii
hans, Ástu Fjeldsted, og öðri
venslafólki innilegar samúðarkveðj
ur.
Blessuð sé minning Andrésæ
Sveinssonar.
Ritnefnd Símablaðsins
t
Þökkum af alhug samúð og hlýhug vegna fráfalls
GREIPS SIGURÐSSONAR
landgræðsluvarðar,
Haukadal.
Sérstakar þakkir flytjum við Karlakór Reykjavíkur og Sigurði
Björnssyni, sem heiðruðu minningu hans með söng sínum.
Guðs blessun fylgi ykkur.
Kristín Sigurðardóttir og börn.
t
Kæru vinir, fjær og nær!
Innilegar þakkir sendum við öllum þeim,
sem sýndu okkur samúð og vinarhug
við andlát og útför eiginmanns míns,
föður, tengdaföður, afa og bróður,
HELGA GRÉTARS HELGASONAR.
Guðrún Þorsteinsdóttir,
börn, tengdabörn, barnabörn
og systkini hins látna.
t
Innilegar þakkir sendum við öllum þeim, sem sýndu okkur samúð
og vinarhug í veikindum, við andlát og útför eiginmanns míns,
föður okkar, tengdaföður og afa,
INGIMUNDAR GÍSLASONAR,
Hnappavöllum,
Öræfum.
Guðrún Bergsdóttir,
Ingibjörg Ingimundardóttir, Gunnar Bjarnason,
Guðjón Ingimundarson,
Sigurður Ingimundarson, María Rós Newman,
Einar Páli Ingimundarson
og barnabörn.
I