Morgunblaðið - 06.10.1990, Síða 46
46
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 6. OKTÓBER 1990
, Éc? i/i/ekJcf aðþctS sé of persónu/egt.
© 1990 Universal Press S/ndtcate
Það verður að vera rot-
högg með hnykk ...
Með
morgimkaffinu
Ég komst í tölvuna, pabbi,
og þú færð 50.000 kr.
launahækkun...
HOGNI HREKKVISI
/3T\
FyfzitsGeF-ou."
Sjónvarpið slæmur uppalandi
Til Velvakanda.
Þann níunda fyrri mánaðar skrif-
ar Víkveiji athyglisverðar hugleið-
ingar um það ofbeldi og vandal-
isma, sem virðist fara verulega vax-
andi hér hjá okkur. Vitanlega er
þetta að verða óþolandi ástand, um
það virðast allir sammála. Manni
verður á að álíta að lögreglan og
ekki síður dómsvaldið, séu vita
máttlaus fyrirbæri sem láti allt
danka. Þótt menn séu gripnir fyrir
ofbeldisverk, eru þeir látnir lausir
eftir að hafa játað verknaðinn og
geta þá óáreittir tekið upp fyrri
iðju. Svo kemur endalaus bið eftir
því að þeir, sem standa uppi undir
eyru í glæpaskjölum, kveði upp
grútmáttlausan dóm sem síðan
verður seint eða aldrei framfylgt.
Menn sem hafa verið sviftir ökurétt-
indum víla ekki fyrir sér að halda
akstri áfram eins og mörg dæmi
sanna. „Rasíur“ löggunnar eru afar
misheppnuð tiltæki enda taka menn
ekkert mark á svokölluðum hertum
aðgerðum í örfáa daga. „Rasíur"
eiga að vera allan ársins hring, eða
til hvers er löggan?
Það er gott að Víkveiji tekur á
þessu og er þá von að fleiri átti sig
á ófremdarástandinu. Um rudda-
skapinn í umferðinni þýðir ekki að
fást, lögbrotin eru svo yfirþyrmandi
alla daga og nætur svo til við nefið
á löggunni, að tilgangslaust er að
fjasa um það lengur. Lögbrot í
umferðinni virðast vera orðin lögg-
unni ofviða, virka á hana líkt og
svefnmeðal. Hér aka menn yfir
gatnamót gegn rauðu ljósi án þess
að skammast sín, valda jafnvel slys-
um ,með þessu athæfi, en halda
áfram að aka eins og ekkert sé.
Þvílíkt ófremdarástand. En hugsum
nú að orsökinni fyrir því að hér
vaða uppi ungir sem aldnir og bijóta
mannréttindi og lög á öðrum, beija
fólk og jafnvel drepa það, oftast
undir áhrifum eiturefna, vín þar
eðlijega meðtalið.
Aður en sjónvarpið kom til sög-
unnar, var þetta ekki svona, því fer
víðsfjarri. Þá er von að spurt sé:
Hefir mannfólkið versnað? Hafa
skólarnir brugðist? Hafa foreldrarn-
ir brugðist? Hafa börnin lært sið-
leysi heima? Hefir gleymst að kenna
mannasiði í skólunum? Vaða bömin
yfir hausinn á kennurunum í skólum
landsins? Er löggæslan óvirkt app-
arat og dómsvaldið með doða? Sé
þessum spumingum svarað játandi
þá ríkir hér algjört upplausnar-
ástand. En hver er nú aðal bölvald-
inn að finna? Hræddur er ég um
að allir hugsandi menn séu mér
sammála um að sjónvarpið sé
glæpa- og siðleysis skólinn. Sjón-
varpið hefir verið slæmur uppalandi
á heimilum landsmanna. Frá þess-
um fjölmiðli, sem gæti verið mennt-
andi og hollur uppalandi, hefir flætt
yfir okkur svo til daglega óþverra,
sem varla hefði verið sýndur á aum-
ustu óþverrakrám erlendis fyrir svo
sem tveim áratugum, ég segi
óþverra sem alls ekki ætti að sjást
inni á heimilum mamma. Hver hef-
ir leyfí til þess áð senda ofbeldis-
og klámmyndir inn á hvers manns
heimili þar sem fjölskyldan situr
að loknu dagsverki? Hafa þessir
menn, sem ráða dagskrárgerð í
sjónvarpinu, enga sómatilfinningu?
Vitanlega hefir það mikil áhrif á
barnssálina að horfa nálega öll
kvöld á morð og limlestingar á
skjánum. Úm klámmyndimar sem
troðið er inn á heimili fólksins í
landinu í nafni „listarinnar“, væri
margt hægt að segja, en það lýsir
vel hugarástandi þeirra sem velja
efnið, það hlýtur að vera brengláð
í meira lagi.d
Vilji ráðamenn þessarar þjóðar
gera tilraun til þess að ráða bót á
ófremdarástandinu, bæri þeim að
banna með öllu sýningar á klámi
og ofbeldi í sjónvarpinu og þeir
mega ekki láta brenglaða menn
lauma þessu ógeði inn á heimilin í
nafni einhverrar listar sem skálka-
skjóli.
Meðan þeir fullorðnu geta ekki
stillt sig um að horfa á glæpamynd-
ir inni á heimilunum svo ekki sé
nú talað um allar rúmsenurnar, þá
geta þeir ekki ætlast til að börnin
líti á þá sem siðað fólk.
Tillitsleysi við börnin í þessu efni,
hlýtur að bitna á þjóðfélaginu öllu
þegar tímar líða og þess er þegar
farið að gæta, því miður. Ráðamenn
þjóðarinnar verða að vakna af dval-
anum, og spyija má í lokin: hvar
eru nú allir prestamir og eru þeir
ekki pennafærir sumir hveijir a.
m.k.? Eru þeir límdir við skjáina á
kvöldin eða hvað? Lát heyra frá
yður Guðsmenn góðir ef þér eruð
vakandi.
Faðir.
Víkveiji skrífar
Oskaplega fínnst Víkveija
kjánaleg sú tilraun verk-
takanna, sem byggja í Fjárhúsholti
í Hafnarfirði, að reyna að breyta
örnefnum í þeim greinilega tilgangi
að gera þau sölulegri. Setbergshlíð
vilja sölumennirnir kalla Fjárhús-
holtið. Fjárhúsholt er vissulega
sveitalegt, sem er síður en svo nei-
kvætt og yfir því er meiri reisn en
Setbergshlíð. Þetta er reyndar ekki
í fyrsta sinn sem reynt ér að eyða
gömlum og grónum örnefnum með
öðrum flatneskjulegri. Þannig var
t.d. Klambratúnið endurnefnt
Miklatún af einhveijum óskiljanleg-
um ástæðum. Enn er þó talsverður
fjöldi fólks sem þráast við og talar
um Klambratún. Omefni sem fela
í sér tengsl við sögu lands og þjóð-
ar eru ætíð betri en hin sem búin
eru til, eins og umbúðir um sölu-
vöru.
XXX
>
Iskyggilegar tölur voru birtar í
fréttum Morgunblaðsins í gær
um íslendinga sem hafa flutt af
landi brott síðastliðna 20 mánuði;
þeir sem fluttu burtu voru 1.500
fleiri en þeir sem til íslands fluttu.
Þessar tölur hafa á undanfömum
árum sveiflast talsvert og segja trú-
lega meira en allar aðrar hagtölur
um afkomu íslenskra fjölskyldna.
Þrátt fyrir að þjóðarsáttinn svokall-
aða sé öllum skuldugum launþegum
mikil kjarabót, þá er svo komið að
fjármál mjög margra fjölskyldna
eru orðin svo hart keyrð að ekki
verður lengra gengið. Fjöldi þeirra
sem flutt hafa burtu s.l. tuttugu
mánuði jafnast á við mannfjölda í
einum kaupstað. í því samhengi sjá
menn e.t.v. best hversu alvarlegt
ástandið er.
xxx
að fer eftir því hvar menn búa
á landinu hveijum augum
þeir líta samgöngumál. Þannig sjá
Vestfirðingar t.d. betur en flestir
aðrir augljósa þörf á jarðgangagerð
þar. Vegurinn frá Reykjavík norður
í land, sem nú er Iagður bundnu
slitlagi að mestu leyti, er fyrirtaks
hraðbraut. En þeir sem búa á stöð-
um sem þjóðvegur númer eitt sneið-
ir hjá, s.s. á Hvammstanga, Sauðár-
króki og víðar, spyija hins vegar
frekar um hlutverk þjóðvega. Þeir
spyija: Er þjóðvegurinn hugsaður
sem hraðbraut milli Reykjavíkur og
Akureyrar, eða er hann til að tengja
saman byggðir og auka möguleika
þeirra á samvinnu? Ef teknar væru
lykkjur á leiðina, til dæmis beygt
aðeins austan við Blönduós og ekið
norður á Skagaströnd og yfír til
Sauðárkróks, þaðan um Lágheiði
til Ólafsfjarðar og^síðan um Dalvík
til Akureyrar, myn'du allar aðstæð-
ur gjörbreytast. Auðvitað hefði það
í för með sér, að leiðin væri lítið
eitt seinfarnari ef miðað er við að
leiðin liggi til Akureyrar eða
Reykjavíkur. Hins vegar myndi
staða þessara bæja á leiðinni gjör-
breytast. Möguleikar þeirra til sam-
starfs í atvinnumálum myndu til
dæmis stóraukast og sömuleiðis
nýting á ýmsum fjárfestingum í
skólum og sjúkrahúsum, svo dæmi
sé tekið . Víkveija finnst stundum
að menn gleymi því að markmið
með góðuin samgöngum er ekki
bara að finna stystu leiðina milli
tveggja staða, heldur að tengja
saman byggðir.