Alþýðublaðið - 25.01.1959, Page 6

I
fc. .
VIÐ þurftum að skreppa
vestur a Hringbraut um
daginn og er við höfðum
lokið erindunum fórum við
niður að Selsvör.
Enginn minnist svo á
Snorri.
Selsvör að honum komi
ekki eini núlifandi forn-
kappinn í hug, nefnilega P'ét
ur Hoffmann. Við börðum
að dyrum hjá Pétri en þar
var enginn heima svo við
röltum austur Ánanaustið
í von um að rekast á eitt-
hvað skemmtilegt.
Niður undan Vesturgöt-
unni stóðu nokkur börn
frammi á bakkanum og
horfðu niður í fjöruna. Við
fórum fram á bakkann og
niður í fjöruna og komum
þá auga á litla telpu sem var
eitthvað að bjástra. Þarna
voru margir stórir pappa-
kassar, sem einhver hafði
fleygt og litla telpan var að
setja þá á flot einn og einn.
Við spurðum börnin hvað
telpan væri að gera og
Maggi, sem við giskuðum. á
að væri fimm ára, sagði að
Iris væri að hafa kassana
fyrir skip. Iris kom upp á
bakkann þegar vig fórum
að fást við myndavélina. —
Vildi ekki missa af því að
vera með á myndinni, enda
sígldu skipin hennar illa: —
Norðangolan feykti þeim á
land jafnóðum og hún ýtti
frá Hinir krakkarnir heita
Guðný, Anna og þessi heit-
ir Dassi, sagði Maggi nokk-
ru síðar. Við ræddum um
fuglana sem sátu úti á skerj
unum og Anna sagðist
þekkja suma þeirra. Samt
ekki alla, sagði hún. Anna
átti heima á Bakkastígnum
og átti þrj ú systkini. Hin
áttu öll heima á Vesturgöt-
unni.
Talið barst að jólatrés-
skemmtunum sem nýlega er
lokið. Börnin höfðu öll far-
ið á jólatré og séð jólasvein.
Sum höfðu meira að segja
farið á tvö böll og séð tvo
jólasveina. Dassi sagðist
hafa farið á jólatrésskemmt
un í Breiðfirðingabúð og
það kom upp úr kafinu að
Iris hafði farið þangað líka.
Ekki í sama skipti og ég, —
sagði Dassi, sem sýnilega
var ekkert upp á kvenhönd
ina. Guðný og Anna höfðu
farið á jólatrésskemmtun á
HótelBorg. Við urðumfurðu
lostnir við frétt af svo merki
legu „jólatré“ og spurðum
nánar. Það kom í Ijós að
Anna átti frænda sem er
þjónn. Hann lieitir Óli, —
sagði Anna og hann vinnur
á Borginni. Hann er alltaf
agalega fínn. _ Guðný tók
undir það, að Óli væri alltaf
mikið fínn.
Frænka mín fór á þrjú
jólaböll, sagði Anna. Við
sögðum að slíkt væri óhóf,
og mæltum með því að láta
eitt eða tvö nægja um hver
jól.
Telpurnar sögðust vera í
tímakennslu og Maggi og
Dassi sögðust vera það líka.
Við báðum þá að stafa fyrir
okkur það sem stóð á skilti
á húsgafli vestar á götunni.
Þeir litu hver á annan stein
þegjandi og brostu íbyggn-
ir: Við skildum að þeim var
ekkert um ag láta ókunn-
ugum í té upplýsingar um
lestrarkunnáttuna að sinni
og kvöddum.
Síðan Örninn lagðist að
gömlu Steinbryggjunni í
Reykjavíkurhöín til þess að
taka farþega í hringflug yf-
ir bæinn, hefur okkur allt-
af langað að sjá hvað væri
innan í flugvélarhreyfli. Við
vorum búnir að hugsa lengi
um þetta, enda mikið vatn
runnið til sjávar síðan Örn-
inn var í þessum hringflugs
bisness. Við lögðum leið okk
ar út á flugvöll einn góðan
veðurdag, ákveðnir í því að
sjá loksins hverskonar
„rarítet“ það er sem knýr
flugvélarnar.
Njarðargatan var holótt
og eins og vegarspottinn
upp að afgreiðslu Flugfé-
lags íslands. Við mundum
eftiir því, sem einn bílasal-
inn sagði okkur, að ef hann
ætlaði að kaupa bíl, færi
hann alltaf í ökuferð út að
Flugfélagi og ef ekkert
skrölti í bílnum á þeirri
leið, ja, þá væri hann alls
ekki svo vitlaus.
Við hittum Jón Pálsson í
flugskýlinu, þar sem hann
var að kíkja inn í flugvélar-
hreyfil. Við spurðum Jón,
sem er yfirmaður skoðunar-
deildar, hvort eitthvað væri
bilað, en svo var ekki. Hér
væri verið að framkvæma
eina af hinum reglubundnu
skoðunum, sem alltaf fara
fram á vissum fresti. Þett?
er önnur stórskoðunin, sem
við framkvæmum hér
heima á nýju Viscountflug-
vélunum, sagði Jón og þáð
er margt sem þarf að athuga
— Við gengum með Jóni að
stóru borði, þar voru aíls-
konar teikningar og eyðu-
blöð varðandi skoðunina. —-
Hér er hver hlutur færður
inná, sagði hann og í skoð-
unardeildinni höfum við
spjaldskrár yíir hvern hlut
í flugvélinni. Verksmiðjan,
sem framleiddi flugvélina,
gefur upp hve margir flug-
tímar mega líða þar til
skipt er um ýmsa hluti.
Við spurðum Jón hvort
hreyflar Viscountvélanna
væru nokkuð svipaður mót-
ornum í gamla Erninum. —
Jón brosti. Þeir væru mjög
ólíkir, sagði hann. í gamla
Erninum var strokkamótor
en í Viscountflugvélunum
'Uiiiiiiiiiimmiiiimiiiiniimimiiiiiiniiimuiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii
1 r =
| Ut og suður |
jíimiiiiimiiiimmumiiiiiiimiiiimiimimiiiiiiimmiimimmumiiiimmiiiiimimiimim

r .
Anna, Guðný, Iris, Dassi og Maggi.
Jón.
eru þrýstiloftshreyflar. —
Þar er þrýstiloftið notað til
þess að knýja túrbínuhjól,
sem svo aftur knýr skrúfur
flugvélarinnar,
Við hættum okkur ekki
lengra út í ,,teknikina“, •—
enda hafði Jón í mörgu að
snúast. Hann sagðist líka
vera á förum til Danmerk-
ur þar sem Sólfaxi er í
skoðun.
★
Kidda.
Á hlaðinu fyrir framan
afgreiðsluna .var heljarháv-
aði enda flugvél að koma.
Er hurðin opnaðist og tröpp
unni var ekið að, birtist
broshýr flugfreyja í dyrun-
um og við sáum að farþeg-
arnir kvöddu hana með
mestu virktum. Við árædd-
um upp í tröppuna þegar
síðasti farþeginn var farinn.
Flugfreyjan hét Kirsten
Thorberg og er búin að
fljúga hjá Flugfélaginu hátt
á þriðja ár. Við spurðum
Kiddu, eins og hún var köll-
uð þarna útfrá, hvort hún
væri aldrei hrædd að
fljúga, svona þegar flugvél-
in fellur snögglega og ekk-
ert er lengur á sínum stað
innanborðs nema farþegarn
ir, sem eru spenntir í sætin.
Þetta er ekkert til að vera
hræddur við, sagði Kidda,
og sem betur fer er mjög
sjaldgæft að lenda í nokkru
— sem heitið getur órólegt.
Hvað vær>i mest gaman í
fluginu? Það er yfirleitt allt
af gaman, sagði hún og á-
nægjulegt að ferðast með
flestum farþegunum. Við
sögðumst hafa séð konu með
ungbarn koma út úr vélinni
og Kidda sagði að slíkt
væri alvanalegt. Ungbörn
fyndu aldrei til loftveiki
og væru yfirleitt fyrirmynd
arfarþegar.
¥
Fram hjá okkur snarað-
ist maður með skjalatösku í
hendi, Snorri Snorrason,
flugstjóri. Við höfðum veð-
ur af því að Snorri er flug-
stjóri á Skymaster og Dak-
ota og auk þess hörkugóður
ljósmyndari. Nokkrar mynd
ir teknar í dag? Nei, bless-
aður vertu, alltof dimmt.
Myndavélin þó með í ferð-
inni? Já, ég hef hana með,
því að ef hún er skilin eft-
ir heima, þá er maður viss
um að eitthvað sniðugt ber
fyrir augu.
Snorri er búinn að fljúga
hjá Flugfélaginu síðan 1952
og hefur flogið ýmsum teg-
undum flugvéla, svo sem
Katalína, Dakota og Sky-
master. Við spurðum Snorra
hvert honum þætti mest
gaman að fljúga. Það er
ekki gott að segja, sagði
hann og hugsaði sig um. —
Það væri alltaf gaman að
fljúga til Vestmannaeyja og
svo til Grænlands. Græn-
landsflug væru að sjálf-
sögðu nokkuð erfið á vet-
urna en því skemmtilegri
að sumri til og ef þú nennir
heim með mér á eftir skal
ég sýna þér nokkra tugi lit-
mynda, sem ég hef tekið í
ferðum þangað.
Sv. S.
ÞO EKKI
VÆKI!
„. . . Þegn-
skylduvinnu
hefur oft ver-
ið stungið upp
á. Þegnskyldu
vinna þyrfti, í
einhverri mynd, að komast
á og þá bæði fyrir pilta og
stúlkur. En þegnskyldu að-
eins til að keyra menn á
sjóinn, lízt mér ekki á . . .“
Grein í Tímanum
sl. föstudag.
UMFERÐARLC
í Zúrich í Sviss 1
ráð til þess að
menn og ganga
það, að umfei
annað og meira
dagblöðunum. I
ugt jókst ’fjöld
slysa ákvað lc
gera 550.000 íl
innar meðvitan
sem gerist og t:
þeir fundið aðfc
Frá áririu 19í
tekið í ágúst þai
inn upp sá hát'
upp 23 féta s
svörtum flögguir
þar sem skrifað
maður, fórnard;
slyss.
Minnismerki?
standa þarna í
og er til þes
hvetja f.ólk til
Enn er e.kki fu
árangurinn ve
virðist sem
Enda þótt skýring Juans
sé í sjálfu sér ekki svo ótrú-
leg, bera forstjórar neðan-
jarðarverksmiðjunnar í Al-
aska ekki .mikið traust til
Georgs, Frans né ungfrú
Wilson. Þeim er fyrirskip-
að að fara inn í sérstakt her
bergi, sem þau
ekki fara út úr
vélin hefur ve
skulu þau stra:
Vopnaður vörf
fyrir utan dy:
kemur Grace
6 25. jan. 1S59 — Alþýðublaðið
&