Alþýðublaðið - 25.01.1959, Blaðsíða 11

Fgiigvélarnara
Flugfélag íslands.
Millilandaflug: Millilanda-
flugvélin Gullfaxi er væntan-
leg til Reykjavíkur kl. 16.10
í dag frá Hamborg, Kaup-
mannahöfn og Osló. Milli-
landaflugvélin Hrímfaxi fer
til Glasgow, Kaupmannahafn
ar og Hamborgar kl. 8.30 í
íyrramálið. Innanlandsflug: í
dag er áætlað að fljúga til
Akureyrar og Vestmanna-
eyja. Á morgun er áætlað að
fljúga til Akureyrar, Horna-
fjarðar, ísafjarðar, Siglu-
fjarðar og Vestmannaeyja.
Skipadeild SÍS.
Hvassafell er í Reykjavík.
Arnarfell er í LaSpezia, ítal-
íu. Jökulfell er á Sauðár-
króki. Dísarfell er í Ventspils.
Litlafell er í olíuflutningum í
Faxaflóa. Helgafell er vænt-
anlegt til Houston 29. þ. m.
frá Caen. Hamrafell er í
Reykjavík.
Skipin:
.. ..~ • •
Eimskip.
Dettifoss fer frá New York
um 27/1 til Reykjavíkur.
Fjallfoss fer frá Hamborg
28/1 til Rotterdam, Antwerþ
en, Hull og Rvíkur. Goðafóss
fór frá Hamborg 2Ö/1, var
væntanlegur til Reykjavíkur
I gærkvöldi. Gullfoss kom til
Kaupmannahafnar 23/1 frá
Hamborg. Lagarfoss fer frá
Reykjavík í fyrramálið til
Hafnafj arðar og Akranéss.
Reykjafoss fór frá Hull 21/1,
væntanlegur til Reykjavíkur
í fyrramálið. Selfoss fór frá
Fáskrúðsfirði í gær til Norð-
fjarðar, Akureyrar, Ólafs-
fjarðar, Siglufjarðar, Drangs
ness, Vestfjarða og Reykja-
víkur. Tröllafoss kom til
Reykjavíkur 17/1 frá Nev/
York. Tungufoss fór frá Es-
bjerg í gær til Hélsingborg,
Ventspils, Gdynia og Rvíkur.
KÓPAVOGSBÚAR eru beðn
ir að taka vel á móti
merkjasölubörnunum á
þriðjudaginn og kaupa
merki Líknarsjóðs Ásiaug-
ar Maack.
Kvenfélag Kópavogs.
hafði beinlínis látið hafa sig spurði Bill, þegar hann
að fífli. Hann lét hallast upp.. smeygði séx inn í framsætið.
að girðingunni á meðan hánnSl — Hann kvaðst halda tafar
beið. Sá hversdagsklæddi íl.laust heim, og það leit út fyr
steig inn í svarta lögreglubíl- ir að 'hann tæki sér a;llt þetta
Karlmanna
Ódýru þýzku karlmanna-
sokkarnir Perlonstyrktu
eru komnir.
Verð kr. 8,50 parið.
Ásgtíir G.
Gunnlaugsson & Co..
Aústurstræti 1
Sími 13102.
SKIPÁUTCiCRB RIKISINS
Hsrðubreið
austur um land til Bakkafjarð
ar hiiin 30. þ. m.
Tekið á móti flutningi til
Hornafjarðar, Djúpavogs,
Breiðdálsvíkur, Stöðvarfjarð-
ar, Borgarfjarðar, Vopnafjarð
ar og Bakkafjarðar á mánu-
dag og árdegig á þriðjudag.
Farseðlar seldir á fimmtudag.
Skaftíellingur
fer til Vestmannaeyja á þriðju
dag.
Vörumóttaka daglega.
mn. Lögregluþjónninn, sem
sat við hkð ekilsins, har
heyrnartækið að eyranu,
sennilega var hann að hlusta
á einhverja tilkynningu frá
þeim f aðalstöðvunum'. Andar
taki síðar ók bíllinn af stað.
Wyatt lét hallast upp að
girðingunni og beið. Hánn
vissi sig verðá þeirri stund
fegnastan, er Klara kæmi, og
þau gætu haldið af stað; hahn
hafði sannarlega ekki minnstu
löngun til að dveljast hérna
lengur en brýna nauðsyn bar
til, úr því sem komið var. Ef
til vill yrða hann þá að horfa
á það, er Richard Tallent yrði
færður á brott í fjötrum, án
þess að mega nokkuð hafast
að. Og það yrði þung raún
gömlum kunningja. Það lágu
nokkur börn í grasinu, allt of
þreytt til-að hafa nokkuð ann
að fyrir stafni en liggja og
veltá sér. Bílarnir óku fram
hjá í cendanlegri lest, ung
stúlka, léttklædd mjög, sætti
færis og gekk yfir akbraut-
ina, léttum og fjaðurmögnuð
um skrefum. Ef til vill var
það sama stúlkan, og þau
höfðu séð í fylgd m:sð Richard
fyrr um daginn; það var ekki
svo gott að fá úr þvf skorið,
þær voru hver annarri líkar
á þessum aldri, og auk þess
hafði hún verið í bláum bað-
fötum, sú 'Sem var í flæðarmál
inu og göngulag hennar annað
í lausurn, bröttum sandinum.
En lík var hún henni þessi.
Hún hélt á einhverjum smá-
hlut í hendinni, litlum stokk,
vindlingapakka, eðia ein-
hverju þessháttar. Hún gekk
út að jaðri grasflatarinnar,
þar sem stóð miðaldra maður
og ræddi við tvær konur og
hló dátt. Stúlkan nam staðar
við jaðar grasflatarinnar og.
svipaðist um.
Nokkru síðar tók hún að
ganga um, en ekki langt, gekk
fram og aftúr og það var
sem liti hún athugandi á
hvern karlmann, sem fram-
hjá fór. Það kom meira að
segja fyrir, að hún virtist hafa
komig auga á þann, sem hún
var að leita að, en svo reynd-
jst það b’ersýnilega ekki, því
hún hélt áfram leitinni. Það
var einkum einn, hávaxinn
karlmaður, sem hún virtist á
báðum áttum með, þangað t'l
hann kom í námunda við
hana, það nægði Bill, nú vissi
bann, að það var Richard, sem
hún leitaði.
Hann fylgdist enn með íerð
um hennar um hríð, og hon-
um þótti, sem hann yrði að ná
tali af henni. Það var auðsjá-
anlegt, að henni féll þungt að
leitih skyldi ekki bera árang
ur. Bill; tóik í sig kjark og hélt
af stað til hennar, en þá virt
ist hún hafa tekið það í sig
að frekari leit væri með öllu
til einskis, því hún hélt á
brott hröðum skrefum og yf-
ir gangstéttina og akbrautina.
Bill veitti henni leftirför, sá
hana loks nema sta’ðar við
bláar dyr, sem hún r ryndi að
opna, en gat það ekk Nókkra
hríð stóð hún, að þvher virt-
ist í stökustu van seðúm,,
hélt svo enn af stað ög Hvarf
loks inn um opnar clýr spöl-
kom frá. í sömu svifúm
heyrði hann bílhorn; þeytt
hvað eftjr annað og' þegar
honum varð litið við, sá hann
bíl sínum lekið upp að gang-
stéttinni. Brockley var ekki í
honum.
— Hvað varð af Brockley,
mjög nærri. En hvað gengur
að þér, vinur?
— Ég held að ég hafi séð
hana?
— Hvar?
Rödd hennar varð skyndi-
lega hrjúf og hörð.
— Hún gekk inn í hús,
þarna skammt frá lyfjabúð-
inni. Áður hafði hún ýmist
staðið á flötinni eða reiknað
um og skimað í allár áttir.
Það leyndi séir ekki að hiftr
var að bíða þar eftir einhverj
um. Og loks varð hún leið á
að bíða.
CAESAR SMITH
Nú varð Klöru ósjálfrátt
litið til dyranna. Henni brá:
— Sérðu, góði, sérðu . . .
hvíslaði hún.
— Já.
Unga stúlkan kom út um
dyrnar, gekk hægt eft|r gang
stéttinni og svipaðist um. Hún
hitti Riöhard á götuhorninu,
tók víst ekki eftir honum fyrr
en hann snerti við henni og
nokkurt andartak stóðu þau
þar, en hendur þeirra leituðu
hver annarar.
Bill fann fingur Klöru læs-
ast inn í arnia sér. Hann von-
aði og bað að hún segði ekki
aukatekiS orð. Strætisvagn
ók framhjá og byrgði þeim
alla útsýn nokkurt andartak,
og þegar þau sáu aftur á götu
Nr. 42
BYLGJA
Það varð löng þögn. Þau
sátu bæði hreyfingarlaus í
framsætinu og störðu út um
framrúðuna. B II horfði enn
til dyranna, sem hún hafði
horfið inn um.
— Ætti ég, spurði Klara
loks, ætti ég að fara og at-
huga þetta nánar . . . Hvert
það er hún . . .
— Og ef það ier hún, livað
þá . . .
— Þá er ekki fyrir það að
synja, að hún geti vísað okk
ur á Richard.
— Það hlýtúr að hafa ver-
ið hann, sem hún var að bíða
eftir. En hann bara kom ekki
á stefnumótið.
— Ef til vill hefur hann ver
ið kominn heim á undan
henni. Það ier svo margt, sem
getur talizt líklégt í því sam
bandi. Við getum að minnsta
kosti gert tilraun. Og við vit
um það, að langt getur hann
ekki verið kominn, því ]ög-
reglan er allstaðar á höttun-
um og skammt síðar við sá-
um hann. Og það getur held-
ur ekki liðið á löngu áður en
þeir hafa hendur í hári hans
í ekki stærri borg.
Hann svaraði seint og
þreytulega: Hvers vegna
skyldu þeir í lögreglúnni hafa
bitið sig fasta í þá skoðun,
að hann sé hér enn? Það mun
þó venjulegast að þeir leggi
á flótta, sem . . . sem eiga
slíkt yfir höfði sér . . .
Því svaraði hún ekki. En
skömmu síðar tók hún enn
upp þráðinn:
— Þú heldur þá að þeir
haf] þegar fundið hann . . .
— Ég veit ekki hvað segja
skal, en mér finnst það lík-
legra. Að' minnsta kosti beið
stúlkan árangurslaust eftir
honum. ~
— Það 'getur líka átt sér
stað, að hann hafi eiiimitt séð
þig stíga út úr lögreglubif-
reiðinni, þar sem hann stóð
sjálfur skammt frá og beið
stúlkunnar. Og að það hafi
vakið með honum ótta svo
hann leynist.
Hún þagnaði við. Stór þlár
bíll ók hratt fram hjá, heml-
aði skyndilega og út úr hon-
um stigu tveir menn, sem
gengu hratt þangað, sem skúr
ljósmyndarans var, en bíllinn
ók tafarlaust af stað aftur og
var horfinn.
hornið, sagði Richard eitthvað
við ungu stúlkuna og hún viirt
ist reyna að brosa, síðan laut
hún höfði, og hann lyfti hend
inni og strauk hár hennar ást
úðlega, snart það síðan vörum
sínum eins og hann reyndi
að hugga hana. Loks lögðu
þau af stað, gengu hratt og
leiddust og hurfu inn um
dyrnar, sem stúlkan hafði áð
ur gengið um.
Klara sleppti takinu á armi
manns síns. Ég held það sé
bezt að við förum að koma
okkur heim, sagði hún.
— Ég veit að mér er skylt
að fara og vara hann við, varð
Bill að orði.
— Nei, í öllum guðanna
hænum, svaraði hún. Og þeg-
ar Bill varð litið á hana, sá
hann að það voru tár í aug-
um hennar. Hann hefur ekki
það langan tíma fyrir sér,
hætti hún við, að það er
skylda okkar að leyfa honum
að njóta þeirra fáu stunda í
friði . . .
— Jú, mælti hann þyrkings
lega og ræsti hreyfilinn. Jú,
þú hefur rétt fyrir þér . . .
Og þau óku af stað heim-
leiðis.
Seytjándi kafli.
Þegar þau komu upp í her-
hergið og Richard hafði lokað
dyrunum, lét hún hallast upp
að dyrastafnum og skalf og
titraði eins og hrísla í stormi.
Hun tók andköf af mæði, því
þau höfðu hlaupið upp allan
stigann.
Hún lokaði augunum eitt.
andartak og mælti: Þú mátt
aldrei hverfa mér svona aftúr,
Richard. Aldriei . . . aldrei ...
— Því lofa ég, að ég skuli
ekki gera, svaraði hann.
Hana langað; mest til að(
falla í faðm honum og vef j ai
hann örmum, en hún var enr||
svo magnþrota, að hún gaf-:
ekki hreyft sig frá líkama.
hans. Það var orðið húm-tj
myrkt í herberginu, allar líi®
Ur möktust og dofnuðu, ,og
ábreiðan yfir rekkjunni tók
á sig lit eins og dökkblátfö
lyng. V
Og loks lyfti Jane örmum
sínum, vafði þeim um háls1
honum og hallaði sér að banni:
hans, og hann fann titringinn ,
smádeyja út og líkama henn-1
ar verða eins og hann átti að
sér. Hún dró enn djúpt and-
ann og sagði svo lágt að varla
heyrðist: Ég varð svo hrædd.
svo óskaplega hrædd, þegar
ég fann þig ekki. Ég hafði
ekki hugmynd um hvað ég
ætti til bragðs að taka . .
— Ég veit það.
— Iivar í ósköpunum.
varstu?
— Ég var ekki langt und-,
an. Og svo flýtti ég mér. semj
mest ég mátti.
— Ég veit að það var’’
heimskulegt af rnér, að ég-
skyldi verða svona hrædd . . .
En það gre.p mig óskiljanleg’
ur ótti við að þú mundir ekki
koma . . . Hún neri vanga við
öxl honum. Það var eins og-
ég yrði heltekin einhverjum»
ahnarlegum sjúkdómi ...
•— En nú erum við hingað;
komin, og ég hverf þér ekkij
meira.
— Ég veit það. Nú er allt
eins og það á að vera.
Hún dró hann að sér,
kyssti andlit hans, og sva
kysstust þau lengi og fast og
án allrar viðkvæmni og átt-
uðu sig aftur, eftir að óttin
og eftirvæntingin hafði lam-
uðu sig aftur, eftir að óttinn
slepptu hvort öðrú aftur, opn
aðí hún augun, horfði á hann
og mælti: Mundu það, vinur
minn, að við höfúm heitið
hvort öðru, að vera saman í
:alla nótt . . .
— Því hefði ég ekki þurft
að heita þér, svaraði hann
lágt og af einlægni.
— Við skiljum ekki fram-
ar, mælti hún enn.
Hann horfði fram uttdan
sér og' svaraði: Ekki í nótt.
Honum þótti sem hver and
ardráttur hennar spyrði hvers
vegna hann hefði ekki verið
É
f®l
GRANNARNIR
— Pabbj var búinn að lofa mér rcið-
hjóli og nýju dúkkuhúsi, ef ég fcngi
10 í reikningi og íslenzku.
Alþýðublaðið — 25. jan, 1959