Alþýðublaðið - 01.02.1959, Side 6

PÉTUR HOFFMANN Saló-
monsson ieit inn til okkar
í fyrradag og átti heldur en
ekki erindí við okkur. Blað
ið „Frjáls þjóð“ mun hér á
dögiunum hafa getið um
mann, sem kom til gull-
smiðs og bað um hring, sem
mátti kosta allt að 100 000
krón-um. Gulísmiðurinn
mun hafa fengið svima, er
hann heyrði upphaeðina og
ekki treyst sér til að smíða
svo dýrmsetan hring. Pétur
Hoffmann bað okkur nú að
kom því á framfæri við rík-
isbubba þennan, að hann
skyldi hafa tal af sér.
— Það mæ-tti segja mér,
að hann fyndi í mínum fjár
sjóðum hring, sem honum
hæfði, og er ég þá þegar fús
að selja honum hann á 100
000 krónur. Um aldamótin
hefði éfnaður bóndi orðið
að gefa fimm vetra fola og
það efnilegan fyrir hring á
borö við þá, sem ég hef fund
iS í fjöru. Og maðurinn þarf
ekki að vera hræddur við
að koma til mín. Ég lofa
fuilri þagmælsku.
Að svo mæltu kvaddi Pét
ur og bauð okkur að koma
til sín daginn eftir. Þá mund
um við hitta hann í essinu
sínu, — í gullleit meðal
þess, sem fólkið kallar sorp.
■— Það verður sitthvað,
sem ég get sýnt ykkur þá.
—o—
V-ið létum ekki á okkur
standa og ókum í leigubif-
reið út á öskuhauga daginn
eftir. Innan skamms birtist
Pétur Iloffmann í öllum
herklæðum með tunnu und-
ir hendinni og poka á bak-
inu.
— Sjáið fálkann þarna,
sagði hann án þess að heilsa
Hann kom til okkar, þegar
fór að harðna í veðri. Við
finnum iðulega fiður í fjör-
unni, og þarf ekki að spyrja
að því að þar er að verki
ófétis ránfuglinn.
Síðan sagði hann okkur
söguna af íuglaorrustu, sem
gerðist fyrir nokkrum dög-
um. Smyrill var að elta ritu,
og hafði sært hana svo að
hún féll í fjöruna. Þá kom
krummi til sögunnar og tók
að elta smyrilinn. Pétur
kom á vettvang og hafði rit-
una með sér og hjúkraði
henni, og er hún nú orðin
hin hressasta.
Við veittum því eftirtekt,
að Pétur var aðeins með
vettling á annarri hendi, og
spurðum hverju það sætti.
•— Ég held á fötunni í
þeirri hendi, sagði Pétur.
Hins vegar tíni ég alltaf
með hinni, þótt það sé fjór-
tán stiga gaddur. Jafnvígur
á báðar hendur, eins og
Gunnar á Hlíðarenda. Og
sjáið þetta, drengir. Hér er
tveggja kílóa dós, fleytifull
af peningum, en þó einung -
is kopar og silfri. Gullið hef
ég í vösunum. Þetta he£ ég
tínt á útflæoinu í dag, og
mætti (segj;a mér að það
væri ekki minna en 150
krónur. Það mesta, sem ég
hef tínt á einu útflæði eru
203 krónur.
Okkur þóttu þetta ótrú-
leg tíðindi og gekk Pétur
þá með okkur niður í fjöru
til þess að taka af öll tví-
mæli.
— Eitthvað mun eftir enn,
sagði hann og hafði varla
sleppt orðinu, þegar hann
kom auga á smámynt.
— Maður tínir peningana
hér í fjörunni eins og ber.
Sjáið þennan hlaða þarna.
Hvað haldið þið að sé mikið
í honum? Það er milíjón.
Ekkei't.'minna. Og hvaðan
koma þéssir peningar? Ekki
koma þeir af.. himnum ofan.
Nei, þeir koma frá fólkinu,
Sém hefur ekki brúk fyrir
þá.
Við vorum farnir að
skjálfa lítilsháttar og orðnir
blautir af briminu. Öðru
hvoru li-tum við til leigu-
bílsins og hugsuðum til hlýj
unnar þar.
Og Pétur Hoffmann Saló-
monsson, Selsvararjarl —
blautur upp fyrir haus, —
kvaddd okkur með þessum
orðum.
— Þið ættuð að hætta
þessu snatti, str.ákar, — og
koma í vinnu til mín. Hér
eru auðævin. Hér er gullið
í sorpinu.
Myndir:
Oddur Ólafsson.
Texti:
Gylfi Gröndal.
SÉRA BJARNI JÓNSSON
fékk einhverju sinni lánaða
biblíu hjá Ásmundi Guð-
m.undssyni, biskupi, en dró
á langinn að skila henni aft
ur. Á prestastefnu ári síðar
hittust þeií, og minntist Ás-
mundur þá á biblíuna.
— Já, sagði séra Bjarni.
Nú fer ég bráðum að skila
henni. E£ ég skyldi gleyma
því, þá skila ég henni, þeg-
ar við erum báðir dauðir.
— Ertu nú viss um, að við
lendum á saina stað, spuroi
biskup.
— O, ég læt hana þá bara
detta niður til þín, svaraði
séra Bjarni.
FJÖRIR reyndu við trog-
ið í Nustinu síðast liðinn
föstudag, þrír karlmenn og
ein þýzk kona. Svó undar-
lega bar við, að karlmenn-
irnir gáfust allir upp, en
kvenmaðurinn lauk þraut-
inni með beiðri og sóma. —•
Kona þessi heitir Gertrud
Einarsson og kom hingað
til lands árið 1949. Hún er
gift íslenzkum manni, en
vinnur við Borgarþvotta-
húsið, og voru nokkrar sam
strfsstúlkur hennar með
henni. Frú Gertrud var hin
hressasta á eftir, en sagði
þó:
— Ég hefði sennilega
aldrei lokið úr troginu, e£
vinstúlkur mínar hefðu ekki
fylgzt með keppninni og
sagt mér öðru hvoru frá því,
hvernig karlmönnunum
gekk.
ÞAÐ VAR mikið
vera í Þjóðleikhúsin
liðinn föstudag. Við
um okkur að tjal
þegar síðusíu æfing
ritsins ,,Á yztu nöf“
það bil að ljúka. Vi
um varla áttað okkiu
heyrðum rödd G
Eyjólfssonar, sem sa
stefnu með samstarf
um sínum:
— . . . og statistar!
IBIBIIBBEVBIIIIIDfiRBIBIHIMIIlflMIS
Yfirmaðurinn gengur í
land ásamt þrem liðsforingj
um og leggur leið sína til
skúrs, sem er þarna falinn
milli klettanna. Þar stenclur
jeppabíll. Bensíngeymirinn
er nú fylltur í snatri og síð-
an ekið í átt til verksmiðj-
unnar. Þeir fara efti
um og hættulegum
fjalllendinu og aka é
um stórfljóta. í herb
þar sem Frans og
eru í haldi, eru á:
gerðar. Georg hefur n'
1. febr. 1959 — Alþýðublaðið