Alþýðublaðið - 12.02.1959, Blaðsíða 11

SkipaútgerS ríkisins:
Hekla er á Austfjöröum á
iioröurléið. Esja fór frá Rvk
í gærkvöldi vestur um lar.d
í hringferð. Herðubreið ér á
Austfjörðum á norðurleið. —
Skjaidbreið kom til Rvk í
gærkvöldi að vestan frá Ak-
ureyri. Þyrill er á Vestfjörð-
um á leið til Akureyrar. —
Helgi Helgason fer frá Rvk í
dag til Vestmannaeyja. Báld-
ur fer frá Rvk í dag til Hellis
sands, Gilsfjarðar- og
Hvammsfj ar ðarhaf ija.
EimSkipafélág íslands h.f.:
Dettifoss fer frá Patreks-
firði í dag 11.2. til Faxaflóa-
hafna. Fjallfoss kom til Rvk
8.2. frá Huli. Goðafoss kom
til Rotterdam 11.2. fer þaðan
til Ventspils, Helsingförs, —
Gautaborgar og Rvk. Guli-
foss fór frá Seyðisfirði 8.2.
til Hamborgar og Kaupm.h.
Lagarfoss kom til Hamborgar
8.2. fer þaðan til Rvk. Reykja.
foss fer frá Akureyri í kvöld
1-1.2’ til Hjalteyrar, Svalbarðs
eyrar og Séyðiisfjarðar og það
an tii Hamborgar. Selfoss fór
frá Vestmannaeyjum 4.2. til
New York, Tröllafoss fór frá
Hamborg 9.2. til Ventspils,
Ílamborgar, Rotterdám og
Rvk. Túngufoss fór frá Gdyn-
'ia 2.5. vaéntanlegur til Rvk
•á ytri liöfnina urh kl. 16.08
í dag 11.2. Skípið kemur að
bryggju um kl. 17.30.
Skipadeiíd S.Í.S.:
Hvassafell fór í gær frá
Gautabörg áleiðis til Rvk. —
Arnaíféll fór frá Bareelöna
6. þ. m. áleiðis til Rvk. Jök-
ulfell átti að f-ara í gær frá
Rostöck áleiðis tií íslands.
Dísarffell kehiur til Akraness
um hádegi í dág. Litlafeil los-
ar á Norðurlandshöfnum. —
Hélgafell er í New Orleans,
fer þaðan til Gulfpor-t. Hainra
féll er í Palérmo. Zeehaan
ér í Kefiávík, fer þaðan. í
kvöld áleiðis til Grimsby og
Boulogne..
Keflvíkingar!
Suðui'nes j amena!
Innlánsdeild - Kaupfélags
Suðurnesja greiðír yður
hæstu fáanlega véxti af
.innstæSu yðar.
Þér gétið verið örugg um
sparifé yðar hjá óss.
Faxabraut 27.
Bíla og fasteignasalan
Vitástíg 8A. Sími 16205.
hæstaréttarlögmaður,
<>E
i»or¥sl€iiir
LúMisðn •
héraðsdómslögmaður
Austurstræti 14.
Símj 1 55 35.
I' LESGUBÍLAR
BifreiðastöS Steindórs
:|’ Sfosi 1-15-80
hann skyldi verða handtek-
inn.
Hvað er það. sem fær fólk
til að tala urn nágrannana í
miðjum-jarS.-kjá'fta? Er það
forvitni eð-a
smamunasem.:
En reioi mín hvarf. Þattá .var
ekki þ-eirn að kenna. Smám
saman hætti h'-íslið. Við ók-
um vestur með fljótinu og
l.tla ameríska stúlkan spurði:
-Af hverju i3-r Dóná ekki blá?
S-ænskí byrjaði
að bjóða konjakkið sitt og hr.
Avron, sem þoldi mjög lítið
fó.r að syngj'ac ■ Bsi Mir B.st
Du Sehön,“ Þjóðverjinn tók
óstöðugt undir.
Þetta var bazta fólk. Gui-
•branson var eins og spámað-
ur. Það var eins cg alltaí
væri hægt að- búast við pré-
dikun frá hosTúm, en í raun
og veru’ v.ar þetta skemmt:-
legasti maðúr. Plann kenndi
félagsfræði við Uppsalaskóla!
Hann haíði far.o til Ung-
verjalands fimm’vikum áður
;en uppreismn braust út. —
Hánn vár’ risavaxinn cg ann-
að -auga hans var múh stærra
en hitt. Hann st-rauk stöðugt
langt og vanhirt skeggið á
meðan hann sagði okkur' frá
því, þegax hann dvaldist hjá
Esk.móum og hanií lýsti hin-
um skemmtilegu kynlífs-
venjum þeirra mfeð hárri,
préstslegri rödd. Kona hatis
var hevraarlaus. en las vara-
mál. Veikt, einmana bros,
bros heyrnarlausra, var stöð-
ugt á andliti hennar.
Hr. Avron var sabreh. inn-
fæddur írraelsbú! og rnjög
hreykinn af því. líann var al-
inn upp á samyrkjubúi, sem
var sérlega til þsss æílaö, að
ala upp munaðarlaus börn.
4» dagnr
dökkhærð stulka með falleg-
an klút. Cotterill kallaði til
þeirra: Við erum vinir, við
erum vinir.
Þau komu inn í bílinn, Við
þögðum öll eins og ókunnir
hundar, sem þefa hver - af
öðrum. Þá sagði sá með pípu-
hattinn á ungversku: Van itt
Magyar?
Gyula titraði ögn er hann
svaraði: En kérem.
— A többiek, spurði Pípu-
hattur.
— Kulföldiek, svaraði Gy-
ula.
Pípuhattur leit í kringum
sig, þá heimtaði hann með
sjálfstrausti í svipnum og
hann talaði ensku: Vegabréf-
in!
Við létum hann fá þau og
hann gekk meðfram sætun-
um óg grannskoðað vegabréf
in og okkur. Síðan snéri hann
sér að stúlkunni, sem gekk á
eftir honum. — Kérdezd, lát-
seytján ára, hann var með
Biíreiðastöá Reykjavíku.r
Sími 1-17-20
Hann haíoi barizt í öllun ísra
elsku herjunum og hafðih-roða
Isgt ör á hálsi, en var svo
hæverskur að reyna að hyija
það m-3o háum flibba. Honupa
lei-dd st niðursoðni fiskurinh
og hann langaði mikið til að
rækta appelsínur. ÍSann var
hreinn og beinn, en mjög for-
vi’tinn. Hendur hans voru
smáar en Stterkbyggðar og
framburður hans var hreinn
Oxford framburður. Það var
hiægilegt að heyr-a liann
segja tneð vinsamlégri fyrir-
lithingu: „Þið, þessir Eretar.”
Þjóðverjárnir voru síídlt
að bofða. Honúm þótti gáman
að nota löng, flókin orð og
hann var hiartve kur. Lps-
blá, lítii augu hans flutu í
vatni og umhvérfis þau vöru
litlar brúnar freknur. Kona
'hans Mathiidte. vs- komin
yifir fimmtugt, en hú~i h-gð-
aði sér éi'nS og m> - i - gur,
flissaði, roðúaði og dr. iði.
■ Ííalska stúlkan v. - oks
orðin róleg og gaf ba u að
dnekka. Hún talaði sti 'givið
það á ítölsku. Hún \. rtisþ
vera mjög móðurlsg, cn raéú'1
fannst hún ein af þ -• koá-..
um, sem aldrei eigna-öt fcölrrif
sjálfar, af því.þær eru alitaf'
aö sinna annarra kvenna
börnum og er svo sagt upp
stöðunni, þagar börnin.
stækka. — Mamma þin er
móðir, heyrði ég að hún sagði
vlé barnið. Hún skilur þig
eftir í þessum voðalega heimi.
Eg fer aldrei frá þér. Iiún sá
að ég var ao horfa á hana og
roðnaði, þrýsti baminu að sér
tautandi: Eg á þig, ég á þig,
þangað t.l á morgun á ég þig
ein.
Ameríkanarnir voru ákaf-
lega elskulsgt fólk, litu vel
út, yoru vel klædd og ein-
hvern veginn voru þau eins
og nýsköpuð. Faðirinn var sér
fræðingur í olíuvinnslu og
þau höfðu véi'ið í fjögur ár
á Bahrein eyjúm. Nú voru
þau á leið til Bandafíkjanná
og föðurnurn haíði dottið í
hug áð 'vera í einii eða tvo
daga í Budafcést. Hanfi var
af ungverskum aittum. Hann
skammaðist sín fyrix að hafa
farið meo fjölskyldu sína á
þennan voðalega stað og
reyndi að bæta fyrir það með
því að snúast um konu sína
og kalla hahá gælunöfnum.
Hún tcik þsssu vel, en við og
við mátti sjá hræðsluglampa
í augum hennar og hún. setti
upp skeifu eins og lítið barn.
Þau sátu fjögur í hóp og út-
biásinn magi móðurinnar. var
eins og miðstöð aiheimsins.
Nú keyr’ðum við i gegnum
skógiklætt land. Landslagið
háfði breylzt rnjög, sum
'bóndabýLn minntu tnig á
Austurríki.
Allt ; einu bremsaði Gyula
'og við staðnæmdumst snögg-
Hga. J ~ .... ...
ÞáÖan sem ég sat sást ekk-
ert nstoa vegurinn, stórt tré
hafði fallið á Vegirm og bíll-
inn hafði stáðriæiiist v!ð það.
l.'till liópu r illra klæddra
og' óhrcinna manna k.om íram
úr runnunum, Þau . yoru öll
vopnúð og ó að gizka.
án alls, þeu vorú óröiteg, f->-
hrædd — en þó reiðubúih tii
orrustu. Þau umkúngdu bíl-
inn.
Coíterill reis upp til að lítá
út.
— Sezfu hiði:r, ííflið þitt,
ságði Avron.
CottefUi ireyndi að opna
glúggann. Þétta er alit í lagi.
Þáu eru úppretenárrrænh,
kallaði harin óg rak höfuðið
út um gluggann.
Þrjú þeirra gengu til dyr-
anna — drengur á að gizka
aður maður með derhúfu og
pípuhatt á höfðinu; eldri mað
ur, sem hefði getað verið fað-
ir hans eða frændi, langnefj-
tak-e oroszt? spunði hann
hana.
-—- Hafið þið séð Rússa,
spurði stúlkan.
Cotterill svaraði: Við rák-
umst á þá sex mílur héðan.
Tveir skriðdrekar .. sjö her-
menn.
Stúlkan þýddi þetta fyrir
Pípulhatt.
— Hve langt er til landa-
mæranna, Ungfrú, spurði Av-
ron hana.
— Það eru þrír kílómetrar
til Moson, heimaborgar okk-
ar, s&gði stúlkan. Við vatn.
Hinum megin Austurríkis.
Á meðan var Pípuhattur
kominii áftast í vegninn og
leit á vegabréf V. — Englend-
ingur? spurði hann.
.V. leit á hann. Já, sagði
hann. Ungi maðurinn skilaði
Vegabréfinu og kallaði til
stúíkunnar: Kérdezd, mi van
Pesten?
— Hvað um Budapest?
spurði stúlkan.
Þjóðverjinn varð fyrir svör-
um: Kaput. Allt búið.
Augu Pípuhatts fylltust af
tárum, hann leit út feins og
lítið barn. Az Isten verja
meg, stamaði hánn. Na, gy-
ruenk.
Hann staulaðist til dyr-
anna og var nær bví dottinn
út. Þegar stúlkan kom til dyr
anna rétti Ameríkaninn
henni lítinn poka. Hérna, fáðu
þér súkkulaði, sasð hánn.
Stúlkan hristi höfuðið en-
hann hélt áfram að bjóða það.
Svona, taktu það bara. Við
fáum meira hinum megin við
landamærin,
— Þlð lofuðuð byssum, ekki
súkkulaði, sagði hún rólega.
Gyuejön, Gyúla bácsi, og liún
snéri sér að gamla manriinum
sem beíð fyrir utan bíldyrn-
ar. Þau lögðu af stað, éri liún
sriéri við ög gekk að dyrun-
um. Segið fólknu hinum
inegin að við berjumst. Ilúri
talaði hægt og eiris og af
miklum érfiðismunum. Við
berjumst með steinum og
fingrum. éri við berjuirist.
Hún gekk út úr bílnum
aftur og Gyula setti vélina í
gárig. Þau drógu tréð af vég-
irium og gáirili iriaðuriön véif
aði bílrium. Hin stóðu 1 þétt-
um hóp umhverfis stúlkuna.
V. starði á þau unz þau
hurfu.
Næsta stöð„ Moson, æpti
Gyula og saup á konjaks-
flösku Gulbraridsons. Nú
verðum við komin yfir landa-
mærin eftir klukkutíma nemá
ég haíi á röngú að standá,
en það hef ég oft.
Þessari tilkynningu var tek
ið mað fögnuðl. Menriirnir
stóðu upp -og réttu úr sér.
Konurnar fóru að laga sig til.
gréiða sér og mála varirnar.
VégUrinn lá upp á við og þeg-
ar við vorum komin upp á
hæðina, lá Moson beint nið-
ur undir. Snögglega stað- °
næmdist vörubíll fyrir framan
okkar vagn. Ofan á honuan
var gríðarstór gaddavírs-
rúlla. Vörubíilinn ók af stað
aftur, en ef Gyula reyndi að
aka fram hjá honum, sveigði
hann út á miðian veg eins
og til að stríða okkur. Ijoks-
ins komumst við fram hjá og
þegar ég leit við, sá ég, að
þrír herménn voru að taka
gaddavírinn ofan af bílnum.
Mílu þar frá mættum vjð
tveim vörubílum, sem einnig
vóru með gaddavírsrúllur á
pallinum.
— Þetta er ekkí go’tt útlit,
sagði Cötfferill Þegar vegur-
inn mjókkaði sáum við rúss-
neskan herlögregiuþjón
standa á miðjum veginum og
veifa okkur. Bak við hann var
verið að koma fyrir gadda-
vírsgii'ðingu. Gyula hægði á
sér, en hermaðurinn skioaði
honum að staðnæmast ekki.
Hann benti aðeins á vegmn
til vinstri og heilsaði okkur
að hé:fmannasið. Gyula
yppti öxlúm og fylgdi fyrir-
GRáNNARNIR
7944 — 7945 — 7946.
Alþýðublaðið — 12. febr. 1959 \t