Morgunblaðið - 08.05.1991, Blaðsíða 36

36
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 8. MAÍ 1991
Olgeir J. Jóhanns-
son - Minning
Fæddur 26. júlí 1933
Dáinn 30. apríl 1991
í fáum orðum viljum við minnast
vina okkar, sem fallin eru frá fyrir
aldur fram. Þeim hjónum Olgeiri
og Guðrúnu, sem lést fyrir rúmu
ári, kynntumst við þegar Edda
Björk, dóttir okkar, hóf sambúð
með syni þeirra Guðmundi Jó-
hanni. Þau kynm voru frá fyrstu
stundu yndisleg. Áttum við margar
ánægjulegar samverustundir og
höfðingar voru þau heiðurshjón
heim að sækja.
Sárt er að börn Olla og Gunnu
og barnaböm þeirra skyldu ekki
eiga þess kost að njóta lengri sam-
vista með þeim. Við samhryggj-
umst fjölskyldunni á Háaleitis-
brautinni og ættingjum öllum.
Minningu þeirra hjóna geymum
við í hjarta okkar með hlýju og
þakklæti.
Áslaug Guðbrandsdóttir,
Orn Bjarnason.
í dag kveð ég elskulegan föður
minn sem lést í Borgarspítalanum
30. apríl eftir skamma legu. Bana-
mein hans var heilablóðfall.
Pabbi fæddist á Fáskrúðsfirði á
afmælisdegi móður sinnar og ólst
þar upp en fluttist síðar til Vest-
mannaeyja þar sem hann kynntist
móður minni Guðrúnu Guðmunds-
dóttur, í Eyjum stundaði hann sjó-
mennsku eins og svo margir ungir
og hraustir menn en lærði síðar
múraraiðn hjá frænda okkar Hjör-
leifí Guðnasyni og stofnaði ásamt
honum og fleiri múrurum fyrirtæk-
ið Bygging hf. Nokkru áður en við
fluttum til Reykjavíkur tók hann
við starfí byggingafulltrúa bæjar-
ins. Eftir komuna til Reykjavíkur
árið 1972 hóf hann aftur störf við
sína iðngrein og vann við hana fram
til dauðadags. Fyrir nokkrum árum
gerðist pabbi félagi í Oddfellow-
reglunni og gegndi þar ýmsum
mikilvægum trúnaðarstörfum. Þar
eignaðist hann góða félaga enda
var hann ávallt vinur vina sinna.
Fyrir rúmu einu og hálfu ári
urðum við öll fyrir miklu áfalli er
móðir okkar lést skyndilega en
pabbi og mamma voru þá nýlögð
IMPEX
hillukerfi
án
boltunar
LANDSSMIÐJAN HF.
Verslun: Sölvhólsgotu 13
Sími (91)20680
af stað í langþráð sumarleyfí. Eftir
fráfall hennar axlaði hann þá byrði
með sóma að halda heimili með
systrum mínum sem allar eru í
námi. Pabbi var alltaf dugnaðar-
forkur til vinnu bæði innan heimil-
is sem utan, listakokkur sem gam-
an hafði af að útbúa og prófa
ýmislegt í þeim efnum.
Fráfall mömmu hafði mikil áhrif
á fjölskyldu okkar. Því kemur þessi
skyndilegi missir okkur enn meira
í opna skjöldu. Það var mikið
kappsmál hjá foreldrum mínum að
við systkinin skyldum hljóta góða
menntun. Lögðu þau allt kapp á
að svo mætti verða. Best getum
við þakkað þeim með því að standa
okkur vel og sjá til þess að veita
börnum okkar það sem þau veittu
okkur en það var umfram allt ásf
öryggi og hlýja.
Pabbi var mikill barnakarl.
Barnabörnin eru nú orðin fjögur
og sakna þau afa síns mikið. Mér
er minnisstætt þegar við kvöddum
hann á sumardaginn fyrsta þegar
yngsti sonur minn hljóp á móti
honum, tók um háls hans og kyssti
hann bless. Að þetta væri síðasta
kveðja hans til afa var ekki hægt
að sjá fyrir.
Skömmu eftir lát móður minnar
eignaðist næstelsta systir mín litla
stúlku, Guðrúnu Helgu. Hún veitti
honum margar ánægjustundir og
færði líf og fjör inn á heimili hans.
Nú þegar við kveðjum kæran föður
og þökkum honum fyrir allt þá er
það okkar huggun að mamma og
pabbi hafa nú hist að nýju eftir
skamman aðskilnað og haldast nú
aftur í hendur á öðrum og enn
betri stað.
Guðmundur Jóhann
Að hryggjast og gleðjast
hér um fáa daga
að heilsast og kveðjst
það er lífsins saga.
(P.J.Á.
Eg vil kveðja vin minn Olgeir
með fáeinum orðum.
Kynni okkar. hófust á unglings-
árunum á Fáskrúðsfirði. í minning-
unni björt, glöð og Ijúf. Síðan skildu
leiðir. Alltaf vissum við þó hvort
af öðru í gegnum árin og ræktum
góðan vinskap er við hittumst í önn
dagsins, enda Olgeir Ijúfur mann-
kostamaður. Er ég vann á Grensás-
deildinni fyrir nokkrum árum lá
móðir hans þar um 3 mánuði og
var óþreytandi að segja mér hversu
Olgeir sinn og Guðrún væru henni
mikils virði og ég fékk ófáar sögur
af sonardætrunum og bróður þeirra
sem þá var í læknisfræði. Guð
styrki hana nú, en hún lifir son
sinn í hárri elli á Elliheimilinu Upp-
sölum á Fáskrúðsfirði.
Sonur minn, nú bóndi að Vattar-
nesi við Reyðarfjörð, og Olgeir voru
vinnufélagar fyrir fáum áPum síðan
og þekktust vel, og þar á fornum
slóðum okkar beggja hittumst við
á ný fyrir rúmu ári er- ég var í
heirhsókn hjá syni mínum og
tengdadóttur en Olgeir að vitja
ættmenna sinna og vina skömmu
eftir skyndilegan og ótímabæran
dauða konu sinnar. Olgeir var mjög
stoltur af sínum æskuslóðum og
★ GBC-Pappírstætarar
Þýsk tramleiösla
Ýmsar stærðir og gerðlr fáanlegar
OTTO B. ARNAR HF.
Skipholti 33 • 105 Reykjavik
Simar 624631 / 624699
oft var karpað um hvaða fjöll væru
fallegust, hvort Skrúðurinn væri
fallegri frá Fáskrúðsfirði séð eða
Vattarnesi.
Við þekktumst sem mjög góðir
vinir í rúmt ár, þá var okkar tími
liðinn.
Fyrir þær stundir er ég afar
þakklát og vil í framhaldi af því
lýsa þakklæti mínu til barna hans,
ég fæ seint þakkað hversu vel þau
tóku mér. Þau sýndu það vel hversu
góða foreldra þau áttu, það sást
glöggt að á þeirra fallega heimili
hafði verið vakað yfir velferð
þeirra, og mikill má söknuður
þeirra vera að hafa misst báða for-
eldra sína á tæpum tveimur árum,
afabörnin hans fjögur hafa misst
mikið að mega ekki njóta hans
lengur. Litla Guðrún Helga var
hans perla. Hún hefur búið á heim-
ili afa síns ásamt móður sinni Þór-
hildi Ýr. Olgeir sagði mér margar
afrekssögur af þeirri litlu stúlku.
Olgeir var félagi í Oddfellowregl-
unni, st. Skúla fógeta no 12. Vinum
hans þar þakka ég vel fyrir mín
góðu kynni af þeirra starfí, og
hversu vel mér var tekið í þeirra
hógi.
Ég færi kveðjur barna minna,
tengda- og barnabarna, þau kynnt-
ust honum sem perlu af manni.
Dauðastríð hans var stutt en
hart og mér mikil lífsreynsla.
Guð blessi minningu Olgeirs.
Helena Hálfdanardóttir
Góður vinur og svili minn, 01-
geir Jóhannsson, er látinn aðeins
58 ára að aldri. Það er erfítt að
skilja og erfitt að sætta sig við að
maður á góðum aldri sé svo fyrir-
varalaust numinn á brott, einmitt
þegar komið er að því að njóta
þess er til var sáð. Olli hafði orð á
því við mig upp á síðkastið að kom-
inn væri tími til þess að minnka
við sig vinnu og fara að njóta lífs-
ins í ríkara mæli.
Með Olla er genginn góður
drengur, sannkallaður öðlingur og
er mikill harmur kveðinn að fjöl-
skyldu hans og ástvinum.
Við svilarnir áttum það sameig-
inlegt að hafa misst eiginkonur
okkar mjög skyndilega og langt
um aldur fram, aðeins með tveggja
ára millibili.
Eftir að ég missti mína konu af
slysförum í janúar 1987 kom ekki
síst í ljós hvaða mann Olli hafði
að geyma. Mun ég seint gleyma
þeirri hugulsemi, hjartahlýju og
nærgætni sem hann miðlaði mér
og börnum mínum við þær aðstæð-
ur.
Olli missti konu sína eftir stutta
sjúkdómslegu í Kaupmannahöfn
15. sept. 1989. Þá voru þau á leið
í hvíldarferð til sólarlanda. Þetta
var þungur harmur fjölskyldunnar,
en Olli með aðstoð dætra sinna
hélt áfram að halda hið glæsilega
heimili við Háaleitisbraut eins og
ekkert hefði í skorist. Hver hús-
móðir mætti vera stolt af því hvern-
ig Olli leysti það hlutverk af hendi,
þrátt fyrir það að stunda erfiðis-
vinnu sem múrari alla virka daga
vikunnar og jafnvel einnig um helg-
ar.
Olli kom gjarnan við hjá mér á
Grensásveginum að vinnudegi
loknum og þáði bolla af kaffí og
var þá gjarnan spjallað um daginn
og veginn.
Ég beið með eftirvæntingu eftir
heimsóknum Olla og verður eftir
þeim mikil eftirsjá og söknuður.
Aldrei staldraði Olli lengi við þar
sem skyldur biðu gagnvart hans
fjölskyldu. Þá kom ætíð fram hví-
líka ábyrgðartilfinningu Olli bar til
sinnar fjölskyldu.
Olli var miklum mannkostum
búinn og hafði ég miklar mætur á
vini mínum og svila. Það koma upp
í huga minn margar ógleymanlegar
minningar um samverustundir með
þeim mætu hjónum Olla og Gunnu.
Með þessum fátæklegu orðum
vil ég kveðja góðan vin og svila
minn sem alltaf reyndist mér og
mínu fólki vel. Ég og fjölskylda
mín vottum börnum Olgeirs og
barnabörnum ásamt ástvinum
dýpstu samúð.
Reynald Jónssou
Mig langar með fáum orðum að
kveðja föður minn Olgeir Jóhanns-
son.
Pabbi var maður sem ávallt var
til staðar og hægt var að tala við,
bæði sem pabba og vin. Hann hafði
ómældan skammt af þolinmæði
sem var nauðsynleg til að tjónka
við fjórar dætur, hverja á sínu ár-
inu, og frekar fram úr hófi. Fólk
sem þekkir til fjölskyldu minnar
hefur oftsinnis spurt hvernig for-
eldrar mínir hafí farið að með okk-
ur systurnar svona ungar. Svarið
við því er að foreldrar mínir ásamt
bróður mínum voru mjög samstillt-
ur hópur sem gat hvað sem var.
Eftir fráfall móður minnar
mæddi mikið á pabba og víst er
að þetta eina og hálfa ár sem leið
frá því mamma dó og þar til pabbi
kvaddi þennan heim mun hafa ver-
ið erfiðara fyrir pabba en við getum
gert okkur í hugarlund. Eftir lát
mömmu lá fyrir pabba að taka við
heimilinu og skilaði hann hlutverki
sínu á frábæran hátt.
Ég og systkini mín erum stolt
af því að hafa átt þennan mann
fyrir föður og við erum sannfærð
um að nú sé hann hamingjusamur
hjá mömmu eftir stuttan aðskilnað.
Guð haldi sinni verndarhendi
yfír pabba og mömmu og ég þakka
þeim fyrir allt það sem þau voru
mér og systkinum mínum í lifanda
lífi.
Sigríður Bína
Þriðjudaginn 30. apríl lést 01-
geir Jóhannsson, eða Olli eins og
við kölluðum hann alltaf.
Olli var alveg einstakur máður,
hæglátur og góður. Fólki leið svo
vel í návist hans að það var farið
að segja honum sín hjartans mál
áður en það vissi af, og alltaf var
hann tilbúinn að sitja og hlusta á
mann af sinni einstöku þolinmæði.
Það voru alltaf allir velkomnir
inn á heimili hans og Gunnu
frænku sem líka er látin, börn jafnt
sem fullorðnir.
Alltaf var slegið upp veislu eins
og einhver ætti afmæli ef maður
kom í heimsókn. Ég minnist þess
í Vestmannaeyjum þegar ég var
þar eitt sumar 10 ára gömul hjá
ömmu og afa í Landlyst, þá var
ekki svo sjaldan að ég fór upp á
Háteigsveg til þeirra Olla og
Gunnu og fékk mjólk og köku og
eitthvað gott. Það var alltaf tekið
á móti manni með opnum örmum,
oft kom maður færandi hendi með
sóleyjavönd og njóla sem var alltaf
sett í vasa með aðdáunaraugum
eins og maður hefði komið með
rósavönd. Þegar þjóðhátíðin nálg-
aðist saumaði Gunna frænka á
mig fallegar útvíðar buxur sem þá
voru í tísku. Fallegri buxur hafði
ég aldrei séð. Þetta var gott sumar
og á ég margar góðar- endurminn-
ingar frá þeim tíma og það er ekki
minnst þeim að þakka.
Löngu seinna þegar ég og mað-
urinn minn bjuggum í Noregi komu
Olli og Gunna ásamt dætrum sín-
um í heimsókn. Þau voru þá á
ferðalagi um Norðurlönd til að
heimsækja frændfólk Olla, einnig
son þeirra og tengdadóttur sem
bjuggu í Svíþjóð ásamt börnum. Á
þessu ferðalagi gistu þau hjá okkur
tvær nætur. Það var svo notalegt
og gaman að fá þau í heimsókn.
Þeim fannst Noregur fallegt land
enda höfðu þau gaman af því að
ferðast og kanna nýjar slóðir.
Fyrir tæpum tveimur árum lést
Gunna frænka langt um aldur
fram. Olli varð skyndilega einn
með dætrum sínum sem enn
bjuggu heima. En hann lét ekki
bugast heldur stóð hann eins og
klettur í hafsjó. Hann sá um heimil-
ið af einstakri natni. Hann hafði
gaman af að elda góðan mat og
hann var oft að prófa eitthvað
nýtt á því sviði. Nokkrum dögum
fyrir andlát Olla kom hann í heim-
sókn til mín. Við fengum okkur
kaffi og spjölluðum saman. Hann
spurði um okkur systkinin, hvernig
við hefðum það því honum var svo
umhugað um að öllum liði vel og
að engin leiðindi væru.
Olli er farinn og á ég eftir að
sakna hans mikið. Hann var góður
vinur og ég tel mig heppna að
hafa fengið að kynnast eins vön-
duðum og góðum manni og hann
var.
Börnum, tengdabörnum, barna-
börnum og öðrum ættingjum votta
ég mína dýpstu samúð.
Sigríður Osk Reynaldsdóttir
Þegar dauðinn kveður dyra fer
ekki hjá því, að maður staldri við
og íhugi lífið og tilveruna. Hver
er tilgangurinn, hví eru sumir
hrifsaðir á brott frá okkur á morgni
lífsstarfsins og aðrir mitt í önnum
þess? Við mennirnir getum aðeins
ígrundað þær mörgu spurningar,
sem vakna í huga okkar, en enginn
veit réttu svörin við lífsgátunni.
Þau verða Okkur ætíð hulin. Við
getum aðeins beygt okkur í auð-
mýkt fyrir því, sem orðið er og
reynt að halda áfram eftir mætti.
Engin orð fá því lýst, hvernig
mér varð við, er þær fréttir bárust
snemma að sunnudagsmorgni 28.
apríl sl., að kær vinur minn og
svili, Olgeir Jónas Johannsson,
hefði fengið heilablóðfall og væri
ekki hugað líf. Þetta var ótrúlegt,
þetta gat ekki átt sér stað. En
raunveruleikinn er oft miskunnar-
laus. Eiginkona Olgeirs, Guðrún
Guðmundsdóttir, lést af völdum
heilablóðfalls í Kaupmannahöfn 6.
september 1989, 57 ára að aldri,
er þau hjón voru á leið til Grikk-
lands í sumarleyfi. Olli andaðist í
Borgarspítalanum að kvöldi 30.
apríl sl. Á aðeins tveimur árum
hafa ijórir látist úr innsta kjama
Landlystarfjölskyldunnar frá Vest-
mannaeyjum.
Olli var fæddur 26. júlí 1933
að Búðum á Fáskrúðsfírði, eldri
sonur hjónanna Jósefínu Þórðar-
dóttur og Jóhanns Jónassonar.
Yngi-i bróðir hans er Björgvin vél-
smiður á Eskifirði. Æskubyggðin
var dæmigert sjávarþorp þeirra
tíma. Fagur fjallahringur umlukti
þorpið við fjarðarbotninn. Bryggj-
urnar, fjaran og fjörðurinn var
leiksvæði hinna ungu og þau kom-
ust því snemma í tengsl við störf
hinna fullorðnu, er miðluðu þeim
af fróðleik sínum og starfsreynslu.
Olli stundaði nám við Alþýðuskól-
ann á Eiðum og lauk þaðan Iands-
prófi árið 1949.
Veturinn 1950 kemur hann fyrst
til Vestmannaeyja á vetrarvertíð
og stundaði þar sjóróðra í nokkrar
vertíðir, m.a. sem vélstjóri.
Á sumrum vann hann við múr-
verk og lærði þá iðn hjá Hjörleifi
Guðnasyni múrarameistara. Árið
1960 lauk hann sveinsprófi í iðn-
inni og varð múrverk ævistarf
hans.
Olli kynntist eiginkonu sinni
Guðrúnu Guðmundsdóttur frá
Landlyst í Vestmannaeyjum árið
1953. Hún var elsta barn hjónanna,
Þórhildar Guðnadóttur og Guð-
mundar Hróbjartssonar. Fljótlega
hófu þau byggingu einbýlishúss
síns á Heiðavegi 60. Olli eyddi öll-
um sínum frístundum við byggingu
þess og í fyllingu tímans eignuðust
þau þar glæsilegt og notalegt