Morgunblaðið - 18.05.1991, Blaðsíða 30

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 18. MAÍ 1991
Þorsteinn Þór-
hallsson - Minning
Fæddur 21. apríl 1955
Dáinn 20. janúar 1991
Sunnudagurinn 20. janúar 1991
var bjartur og fagur hér við Eyja-
fjörð. Sólin skein á alhvíta jörð, en
það dimmdi snögglega um miðjan
dag, þegar við fengum fregnir af
því, að fallegi blái báturinn hans
Steina bróður okkar hefði fundist
mannlaus út við Gjögurtá. Lengi
héldum við í vonina um að hann
hefði komist í land, en svo urðum
við að sætta okkur við raunveruleik-
ann. Við áttum erfitt með að trúa
því, að þessi stóri, hrausti maður,
fullur lífsvilja og starfsorku, kæmi
ekki aftur til baka úr sjóferðinni.
Steini bróðir okkar fæddist á
sumardaginn fyrsta, 21. apríl 1955.
Hann var annað bam foreldra okk-
ar, Þóru Þorsteinsdóttur og Þór-
halls Einarssonar. Hann var
snemma duglegur og kraftmikill
strákur, og áhugasamur um allt
sem hann tók sér fyrir hendur.
Hann fór ungur í sveit, bæði í
Fnjóskadal og austur á Langanes-
strönd við Bakkafjörð, þangað sem
hugurinn stefndi aftur, mörgum
árum seinna.
Steini lærði bifvélavirkjun á BSA
á Akureyri. Þar eignaðist hann
marga góða vini, sem og alls staðar
þar sem hann var. Hann var líka
sérlega frændrækinn og hafði mik-
inn áhuga á að koma á ættarmóti
austur á Bakkafirði með föðurfólki
sínu.
Steini réri nokkur sumur frá
Bakkafírði, og einu sinni fréttum
við að þar væri hann kallaður „fyrsti
vorboðinn“. Það þótti okkur vænt
um, því þá vissum við að hann var
velkominn þangað.
Fyrsti báturinn sem Steini eign-
aðist hét Eyfell og hinir sem á eft-
ir komu báru líka það nafn, sá síð-
asti Eyfell ÞH 62. Hann var að
vinna við að mála hann í haust og
gera hann sem best úr garði fyrir
veturinn. Eitthvað barst þá í tal,
þegar hann var búinn og kominn
með bátinn út, þessi blái litur. Þá
sagði hann: „Finnst ykkur hann
ekki fallegur, hann er allt öðruvísi
en hinir bátarnir á Grenivík.“ Við
vonuðumst til þess að hann fengi
að njóta hans lengi, en því miður
reyndist það ekki.
Steini kynntist elskulegri konu,
Sigurlaugu Sigurðardóttur frá
Brúnastöðum í Lýtingsstaðahreppi.
Þau gengu í hjónaband 19. ágúst
1978. Þá var einnig skírður dreng-
urinn þeirra, Sigurður Baldur, er
fæddist 28. apríl 1978. Seinna eign-
uðust þau stúlku, Þóru Guðrúnu
fædd 7. mars 1981. Þá var Steini
stoltur, nú gat hann komið upp
móðumafni sínu og ömmunafni
líka.
Hann unni mjög fjölskyldu sinni
og bar hag hennar mjög fyrir
brjósti. Þau settu fyrst saman heim-
ili á Akureyri, en haustið 1980
fluttu þau til Grenivíkur og keyptu
litla íbúð þar. En fyrir rúmum 2
árum keyptu þau einbýlishús þar,
þar var margt ógert sem þau unnu
að að bæta og var farið að sjá fyr-
ir endann á því þegar Steini kvaddi.
Hann stundaði sjóinn og vildi hvergi
annars staðar vera, þar var hann
i , ! 1 , ' i
ánægður og sjálfs sín húsbóndi.
En nú er komið að kveðjustund.
Við viljum þakka Steina bróður fyr-
ir allar ánægjustundirnar sem við
áttum með honum, bæði við leik
og störf. Við þökkum fyrir bjarta
brosið hans og hlýjuna sem fylgdi
honum. Við biðjum guð að blessa
Sillu, Sigga og Þóru, svo og alla
þá sem syrgja Steina. Við eigum
öll bjartar minningar um hann, og
söknum hans mikið.
Far þú í friði,
friður guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Dísa og Þrúður
Fátt hefur þyngt spor okkar
meira en sú fregn í janúar sl. að
Steina væri saknað og báturinn
hans hafi fundist mannlaus. Dag-
arnir sem á eftir fylgdu voru erfið-
ir, en fullir vonar um að við ættum
eftir að hitta Steina aftur hressan
og kátan eins og hann alltaf var.
Smám saman dó sú von og við
neyddumst til að horfast í augu við
þá staðreynd að góður vinur væri
horfinn frá okkur.
Það sannast víst alltaf þegar vin-
ur fellur frá að enginn veit hvað
átt hefur fyrr en misst hefur. Svo
er með okkur þjónin nú þegar við
hugsum til þess að kveðja Steina
vin okkar hinstu kveðju og minning-
amar um ánægjulegar samveru-
stundir með honum og Sillu konu
hans hrannast upp í huganum.
Leiðir okkar lágu saman á Akur-
eyri þar sem við vorum við nám og
störf. Fljótt þróaðist með okkur ein-
læg vinátta sem m.a. leiddi til þess
að við hófum okkar sjálfstæða bú-
skap undir sama þaki. Þar ríkti lífs-
gleði og létt kæruleysi yfir heimsins
áhyggjum og ýmislegt var brallað
svo sumum fannst ef til vill nóg um.
Margar góðar ferðirnar fómm
við saman og eru þar sérstaklega
minnisstæðar ferðir á sæluviku
Skagfírðinga. Þar var Steini hrókur
alls fagnaðar, enda kunni hann vel
að skemmta sér í góðra vina hópi
og söng þá gjaman af fölskvalausri
gleði og einlægni. Þetta tvennt,
gleði og einlægni, var einmitt ein-
kennandi fyrir Steina og alltaf sér
maður hann fyrir sér brosandi og
hressan.
Eftir að Steini og Silla fluttu til
Grenivíkur urðu samvemstundimar
stöðugt færri, en alltaf vom uppi
áform um að fjölga þeim í framtíð-
inni. En enginn veit sína ævina
fyrr en öll er. Æviskeið Steina var
ekki langt. Hann dó löngu fyrr en
við vinir hans höfðum reiknað með.
Eftir standa allar ljúfu minningam-
ar. Þær eigum við nú sem huggun
harmi gegn.
Við þökkum Steina alla vináttuna
og biðjum Guð að geyma hann og
blessa.
Elsku Silla, Siggi og Þóra. Við
biðjum þann sem öllu ræður að
varðveita ykkur og styrkja. Við
hugsum einnig til foreldra Steina
og systra hans. Þeirra missir er líka
mikill, en megi minningin um góðan
dreng styrkja þau og hugga.
Minningin um góðan vin mun
lifa.
Óskar og Jóna
Hví er hugur svo hljóður, hví er
drunginn svo mikill, hví er birta
gærdagsins svo fjarri? Hvar em
glaðværu stundirnar, hvemig er lífi
okkar markaður farvegur, af hveiju
verða slys? í þessa vem leitar hug-
urinn orða þegar ég minnist míns
kæra tengdasonar, Þorsteins Þór-
hallssonar, sem fórst af bát sínum
Eyfelli ÞH 62, 20. janúar sl., og
kvaddur er í dag við minningarat-
höfn. Það er örðugt að reyna að
skilja þann tilgang í lífsferli þegar
ungir og hraustir menn em hrifsað-
ir brott úr þessum heimi frá öllu
sem þeim er kærast, fjölskyldu
sinni, frændliði og vinum.
Steini var fæddur í Reykjavík 21.
október 1955, sonur hjónanna Þóm
Þorsteinsdóttur og Þórhalls Einars-
sonar. Hann ólst upp með foreldrum
sínum og systmm tveim, fyrst í
Reykjavík en síðan á Akureyri, en
þangað flutti íjölskyldan þegar
Steini var sjö ára að aldri.
Á Akureyri lifði hann sín upp-
vaxtarár, hann lærði bifvélavirkjun
og starfaði á þeim vettvangi um
hríð, meðal annars á Bílasölu Norð-
urlands, sem faðir hans starfrækti
alllengi.
Við kynni okkar vakti strax at-
hygli mína hressileg framkoma,
þróttmikil rödd hans og glaðværð
stráðu í kring um hann líflegu and-
rúmslofti og léttri gleði. Hann var
opinn og hreinskilinn og ræddi tæp-
itungulaust um allt sem bar á góma,
var fróður um margt og hafði
Minning:
Guðni Sigurðsson
frá Háarima
Fæddur 7. mars 1902
Dáinn 9. maí 1991
Elsku afi í Háarima er dáinn.
Hann dó saddur lífdaga í sjúkra-
húsinu á Selfossi þann 9. maí sl.
eftir rúmlega 5 vikna sjúkralegu
og alvarleg veikindi. Afi var fædd-
ur 1902 og var því 89 ára gamall.
Þó að afi væri orðinn gamall mað-
ur þá var hann það svo sannarlega
ekki í anda, vissulega var hann
bam síns tíma, en það gerði hann
ekki gamlan.
Fyrstu minningar um afa eru
þær að hann var alltaf að leggja
fyrir okkur krakkana hinar ýmsu
þrautir og gátur og segja okkur
skondnar sögur, enda var hann
mjög gamansamur. Endalaust gat
hann sagt okkur sögur og þulið upp
kvæði úr öllum áttum. Hann átti
heldur ekki í erfiðleikum með að
fara með hlutverkin sín né annarra
úr leikritum sem hann lék í á yngri
árum.^Minni afa var með ólíkindum
gott óg oftar en einu sinni þuldi
hann upp þann fyrsta stíl sem hann
var látinn skrifa, þegar hann byij-
aði í skóla. Hann átti heldur ekki
í erfiðleikum með að þylja íslend-
ingasögurnar og Biblfuna kunni
hann nánast utanbókar. Afi var
fróðleiksbrunnur alls konar sagna
og þuia.
Lífshlaup afa var afar erfítt.
Þegar hann var 19 ára dó faðir
hans. Þá voru börnin 8 og yngsta
rétt ófætt. Þá þurfti afi að gera
upp við sig hvort hann myndi reyna
að hjálpa móður sinni að halda fjöl-
skyldunni saman eða að hún sundr-
aðist. Afi tók þann kostinn að
hjálpa móður sinni, þar sem hann
var elstur bræðranna. En í þá daga
tíðkaðist að sundra fátækum fjöl-
skyldum ef fyrirvinnan féll frá. Afi
gerðist því bóndi í Háarima þrátt
fyrir að hann langaði ekki til að
eiga heima í sveit. Með dugnaði
tókst þeim að halda íjölskyldunni
saman.
Það var eitt í fari afa sem var
nokkuð sérstakt en það var hversu
mikið hann var á móti allri hjátrú.
Hann gerði í því að fara þvert á
við alla hjátrú, og afi sagði okkur
sögur af því hvernig hann gerði
tilraunir með hina og þessa hjá-
trúna.
Afi giftist ömmu okkar, Pálínu
Kristínu Jónsdóttur frá Unhól,
fyrsta vetrardag 1929. Þau eignuð-
ust 5 böm, 4 þeirra settust að í
Þykkvabænum en ein dóttir þeirra
býr í Reykjavík. Afkomendur afa
eru orðnir nokkuð margir, barna-
bömin em 26 og barnabarnabörnin
44. Árið 1937 tóku amma og afi
að sér vanheila konu sem heitir
Jóhanna. Hún bjó hjá þeim alla tíð,
og eftir að amma dó þá hélt hún
áfram að búa hjá afa. Rétt áður
en afi lést þá flutti Jóa (eins og
hún er kölluð) á Dvalarheimilið
Lund á Hellu. Á meðan amma lifði
og gat hugsað um þau þá var það
alveg í hennar verkahring og Jou
að sjá um inniverkin. En þegar
amma dó í febrúar 1980 þá tók
afi sig til eins og ekkert væri og
byijaði að elda, baka, þvo og gera
við fötin á gömlu fótstignu sauma-
vélina hennar ömmu eða „flækja
í“ eins og hann kallaði það. Á
haustin tók hann slátur, gerði
bjúgu o.m.fl. Afí skaut mörgum
húsmæðmm ref fyrir rass, því allt-
af þegar gesti bar að garði í Háa-
rima þá var alltaf til þessi fína
heimabakað jólakaka og fleira bak-
kelsi og aldrei fannst afa við hafa
borðað nóg. Afi var ótrúlega lúnk-
inn við að baka og semja uppskrift-
ir enda ekki smeykur við að prófa
sig áfram. Hann bakaði líka iðulega
öll sín brauð. Þrátt fyrir áföll og
veikindi í lífinu var afi alltaf stað-
ráðinn í að standa á meðan stætt
væri. Eitt er víst að afi var einstak-
lega sjálfstæður, duglegur, vel gef-
inn og skemmtilegur maður. Við
emm víst ófá barnabörnin sem
höfum óskað okkur að við hefðum
erft eitthvað af þessum gáfum hans
afa. Hans slagorð í lífinu var
ábyggilega eitthvað á þá leið að
vera sjálfum sér nógur, og sitja
helst aldrei auðum höndum.
Lækkar lífdaga sól.
Löng er orðin mín ferð.
Fauk í faranda skjól,
fegin hvíldinni verð.
Guð minn, gefðu þinn frið,
gleddu’ og blessaðu þá
sem að lögðu mér lið.
Ljósið kveiktu mér hjá.
(Herdís Andrésdóttir)
Með þessum orðum viljum við
þakka elsku afa fyrir samfylgdina
og allt sem hann kenndi okkur með
einstöku lífsviðhorfi sínu.
Systkinin Borgartúni
í dag verður til moldar borinn
föðurbróðir minn, Guðni Sigurðs-
son, bóndi, Háa-Rima, Þykkvabæ.
Guðni fæddist að Þúfu í Landeyjum
7. mars 1902 og var næstelstur í
hópi 9 systkina. Foreldrar hans
vom hjónin Guðfínna Sveinsdóttir
og Sigurður Guðnason er bjuggu
fyrst á Þúfu í Landeyjum, en fluttu
síðan að Háa-Rima í Þykkvabæ og
þar bjó Guðni alla tíð síðan.
Faðir hans féll frá um fertugt,
en þá var Guðni 18 ára gamall og
tók hann við búinu og uppeldi
systkina sinna. Af systkinahópnum
stóra eru nú aðeins tvær systur
eftir, þær Vigdís í Landeyjum og
Bára í Vestmannaeyjum. Guðni
giftist Pálínu Jónsdóttur, sem var
frá Unhól í Þykkvabæ og eignuð-
ust þau 5 börn, sem öll em gift
og eiga börn. Konu sína missti
Guðni 1980 og eftir það bjó hann
einn í Háa-Rima og hugsaði um
heimilið og hana Jóu, en hún er
andlega vanheil og var til heimilis
í Háa-Rima í rúm 50 ár.
Bernskuminningar undirritaðrar
tengjast að vemlegu leyti Þykkva-
bænum. Á hveiju sumri fóru for-
eldrar mínir með okkur systkinin
austur í Þykkvabæ, en þar bjuggu
þá þrír föðurbræður mínir og ein
föðursystir.
Á stóru mannmörgu heimilinu í
Háa-Rima vargestrisnin í fyrirrúmi
og húsbóndinn glaður og reifur.
Guðni var einstakur maður, hann
var svipmikill og karlmannlegur,
dökkur á brún og brá, með glettnis-
blik í augum. Hann hafði ákveðnar
skoðanir á mönnum og málefnum
og lét þær í ljós umbúðalaust.
Hann var með afbrigðum barn-
góður og hafði gott lag á börnum.
Á árum áður þegar litla matvanda
Reykjavíkurtelpan var í sumardvöl
í Háa-Rima og skata var á borðum
lýsti hún því yfir að hún borðaði
ekki skötu, bara saltfisk. Guðni
tíndi þá allan saltfískinn úr sköt-
unni handa henni og hún borðaði
með góðri lyst.
Sérstakt og náið samband var
milli föður míns og Guðna, sérstak-
lega í seinni tíð, en báðir voru þeir
einbúar í fjölda mörg ár. Á hveijum
sunnudagsmorgni töluðu þeir sam-
an í síma og þá var margt skegg-
rætt, bæði andleg og veraldleg mál
voru til umræðu. Guðni hafði ævin-
lega frá einhvetju skemmtilegu að
segja, hann hafði næmt auga fyrir
því skoplega, ekki síst hjá sjálfum
sér og gat látið áheyrendur sína
hlæja að óhöppum sem höfðu hent
hann.
Á hveiju sumri fór faðir minn í
heimsókn til Guðna og kom það oft
í hlut undirritaðrar að keyra hann
þangað eða sækja. Guðni var höfð-
ingi heim að sækja og tók á móti
gestum af miklum rausnarskap.
Nú eru þessir tveir bræður látnir
með aðeins hálfs árs millibili.
Ég heimsótti Guðna tveimur vik-
um áður en hann dó. Hann var þá
mjög sjúkur og þjáður. En hugsun
hans var jafn skýr og áður. Blikið
var enn í augunum og höndin var
heit og sterk. Hann hafði meiri
áhuga á að tala um lasleika frænku
sinnar en eigin veikindi, en vonaði
þó að þetta yrði ekki langt úr þessu.
Hann kvaddi þennan heim á upp-
stigningardag, 9. maí, á sama hátt
og hann lifði; æðrulaus og sáttur
við alla.
Blessuð sé minning hans.
Þóra Sveinsdóttir
Nú er elsku afi í Háa-Rima dáinn
eftir erfiðar vikur á Sjúkrahúsi
Suðurlands.
Margar góðar minningar vakna
og söknuður okkar er sár, en vitn-
eskjan um að hvíldin var honum
kærkomin og að þjáningum hans
er nú lokið veitir okkur huggun.
Það var okkur mikil gæfa að fá
að kynnast afa og þeirri lífsreynslu
sem hann bjó yfir og miðlaði til
okkar á sinn einlæga hátt.
Þegar amma heitin dó héldum
við að búið væri með bakstur og
eldamennsku á þeim bæ, en raunin
varð önnur, því afi sá um sig og
sína fram á það síðasta. Hann bak-
aði kökur og eldaði fínasta mat,
þannig að hver húsmóðir hefði get-
að verið stolt af.
Minningin um afa mun alltaf lifa
í hjörtum okkar.
Með tryggð til máls og manna
á mátt hins góða og sanna
þú truðir traust og fast.
Hér er nú starfsins endi.
í æðri stjómar hendi
er það, sem heitt í hug þú barst.
(Einar Benediktsson)
Guðný, Stína, Gréta,
Fjóla, Sigga og Lúlli