Morgunblaðið - 22.05.1991, Blaðsíða 48

m
IMÖRtíl)iítíiköÍ^Mlfi[V1tóöÖÁGjJ§/2,ÍÍ'tóÍíí;líé^l.
Sigmýón Axels
son - minning
Hann Sjonni okkar er farinn.
Hann situr ekki oftar við jólaborðið
hjá okkur á aðfangadagskvöld eins
og hann hefur gert, þessi 18 ár sem
hann lifði.
Hvernig stendur á því að þessi
stóri glæsilegi drengur, sem Guð
gaf svo margt gott, dugnað, skyldu-
rækni, verklagni, fallega söngrödd,
mikla tónlistarhæfileika, samdi lög
og gerði textana við þau sjálfur,
er nú dáinn?, og við, afi og amma,
sitjum eftir máttvána og getum
ekki annað en grátið. Guð almátt-
ugur styrki foreldra hans og bræð-
ur í þeirra miklu sorg.
Háa skilur hnetti
himingeimur
blað skilur bakka og egg,
en anda sem unnast,
fær aldrei
eilífð að skilið.
(Jónas Hallgrímsson.)
Adda amma og Sigurjón afi
Sorgin reisir hallir
í hafdjúpi þinna augna
hafdjúpi hreinu, bláu,
meðan hljóðlátt þú grætur.
Utlæg verður gleðin
sem áður þar bjó.
Ekki tjaidar sorgin
til einnar nætur.
(Hannes Pétursson)
Þúsundir nemenda í framhalds-
skólum landsins eru að ljúka prófum
þessa dagana, komin er kveðju-
stund. Einn þeirra, Sigurjón Axels-
son, nemandi í Menntaskólanum við
Sund, kvaddi hinsta sinni.
Siguijón hafði stundað nám við
MS í tvo ár. Hann var ekki allra
og lítið fór fyrir honum en samt fór
nærvera þessa háa, granna pilts
ekki framhjá neinum. Sem nemandi
var hann ekki ræfur á athygli og
hafði ekki hátt um skoðanir sínar
en augnaráðið sagði oft meira en
mörg. orð, sérstaklega ef hann
brosti eða honum var skemmt.
Flestir nemendur í MS þekktu til
Sjonna fyrir það að hann spilaði í
hljómsveit. Hann gerði meira en
það, því hluta þeirrar tónlistar sem
flutt var við uppfærslu nemenda á
Þrettándadagskvöldi Shakespeares
samdi Siguijón.
„Sorgin reisir hallir/í hafdjúpi
þinna augna,“ segir Hannes Péturs-
son. Fáum er gefið að birta sorgina
Honda 91
Accord
Sedan
2,0 EX
Verðfrá 1.432 þásund.
GREIÐSLUSKILMÁLAR
FYRIR ALLA
IQhonda
VATNAGÖRÐUM 24 RVÍK., SÍMI 689900
í stórbrotnum skáldskap og oft
höldum við að orð séu lítils megnug
þegar áföll verða í lífi okkar. En
eigum við önnur betri úrræði? Eru
það ekki einmitt orðin sem veita
styrk þegar við grátum? í þeirri trú
að svo sé er þessi fátæklega kveðja
skrifuð.
Vinum og ættingjum Siguijóns
vottum við dýpstu samúð.
F.h. kennara við MS.
Asdís Ingólfsdóttir
Við ætlum í sem fæstum orðum
að kveðja vin okkar og skólafélaga
Siguijón Axelsson, eða Sjonna eins
og hann var alltaf kallaður. Við
þekktum hann misjafnlega lengi og
vel en allar virtum við hann og
þótti mjög vænt um hann.
Sjonni var eins og flestir vita
mjög hæfileikaríkur gítarleikari og
í skólaferðalögum og á skóla-
skemmtunum leyfði hann okkur að
njóta þeirra hæfileika sinna.
Eftir að níunda bekk lauk sáumst
við ekki eins oft og það er mjög
erfitt að sætta sig við það að sjá
hann aldrei aftur. Stórt skarð er
komið í hópinn sem útskrifaðist úr
Laugalækjarskóla vorið 1989 ög
verður hans sárt saknað af hans
mörgu vinum og félögum.
Við vottum fjölskyldu hans og
öðrum aðstandendum okkar dýpstu
samúð og kveðjum Sjonna með virð-
ingu og söknuði.
Erla Þórðardóttir,
Hólmfríður Kristjánsdóttir
og Harpa Sigmundsdóttir.
Það fór hrollur um mig og ég
fann hvernig tárin tóku að streyma
niður kinnarnar á mér þegar ég
frétti að Sjonni vinur minn væri
dáinn. Hann var nýorðinn 18 ára
eins og ég. Hann var rétt að hefja
lífsbaráttu sína og átti allt lífíð
framundan. Þegar ég hafði róast
niður tóku minningarnar að fljóta
framhjá í huga mínum. Við Sjonni
höfðum verið í sama skólanum frá
því við vorum 9 ára. Maður vissi
alltaf af Sjonna þó svo að við kynnt-
umst ekki almennilega fyrr en í 9.
bekk. Hann var alltaf frekar feim-
inn ogtalaði yfirleitt aldrei um sjálf-
an sig. Maður leit upp til Sjonna,
það var eins og hann horfði á heim-
inn frá öðrum sjónarhóli en allir
hinir. Mér fannst gott að tala við
hann og það voru ekki ófá samtölin
okkar sem enduðu með því að ég
segði honum öll mín leyndarmál og
ég vissi að þau voru vel geymd með
honum. Það var eitthvað sérstakt
við hann sem mér þótti alltaf vænt
um. Sjonni var einn af stórum vina-
hóp í skólanum og ef hann var
ekki með í eitthvert skiptið þá vant-
aði stóran hluta.
Smáatriði eins og þegar hann
hnippti feimnislega í mig á ferming-
ardaginn okkar því ég hafði gleymt
að fara upp að altarinu á réttum
tíma rifjuðust upp fyrir mér og hlýja
fór um mig. Hann var svo hæfileika-
ríkur og ég naut þess sérstaklega
vel þegar hann tók gítarinn í part-
íum og söng fyrir okkur. Oft var
það sem hann spilaði bara eitthvað
upp úr sjálfum sér og alltaf kom
það jafnvel út. Við höfum ekki mik-
ið samband síðastliðið ár en þó hitti
ég hann alltaf við og við og við
spjölluðum i smástund. Hann var
svo traustur og indæll í framkomu
við mann að manni leið eins og
hann vildi ekkert frekar gera en
að hlusta á hvernig manni gengi í
lífinu.
Ég vii votta fjölskyldu hans sam-
búð mína og ég vil að þau viti að
Sjonni átti marga góða vini sem
eiga eftir að sakna hans mikið.
Ingunn Þóra Jeppesen
I dag verður borinn til hinstu
hvílu okkar elskulegi frændi Sigur-
jón Axelsson. Vegna nálægðar við
fjölskyldur okkar áttum við þess
kost að fylgjast með og sjá frænda
okkar vaxa og dafna úr grasi. Sökn-
—
uðurinn er því sár að sjá á eftir
Siguijóni svo fljótt en eitt erum við
þó viss um að góður guð tekur
opnum örmum á móti honum.
Okkur setti hljóð þegar okkur
barst til eyrna að Siguijón væri
dáinn. Hugurinn reikaði aftur og
allar ljúfu minningarnar um frænda
okkar komu upp í hugann. Hvernig
gat það gerst að ungur drengur í
blóma lífsins, aðeins 18 ára að aldri,
væri tekinn í burt frá okkur? Lífið
er einu sinni svo að enginn veit sinn
næturstað og því megum við öll
vera guði þakklát fyrir hvern dag
sem við fáum að lifa saman.
Vorið, þegar allt vaknar til lífsins
á nýjan leik, grasið og blómin, seg-
ir okkur eitthvað svo fallegt en nú
þegar er eitt fölnað og það tekið
frá okkur. Hin sem eftir standa
munu þjappa sér saman og gera
vináttuböndin enn sterkari en áður.
Siguijón var fyrsta barn hjón-
anna Stefaníu Vilborgar Siguijóns-
dóttur, hjúkrunarfræðings, og Ax-
els Eiríkssonar, úrsmiðs. Mörg okk-
ar eiga það enn í fersku minni þeg-
ar Stefanía og Axel komu heim
með Siguijón litla og framtíðin var
svo björt og falleg. Siguijón var
um leið fyrsta barnabamið en hann
var skírður í höfuðið á afa sínum
Siguijóni Stefánssyni skipstjóra.
Siguijón var umvafinn hlýju frá
foreldrum sínum, sem leiðbeindu
honum vel á hans stuttri lífsgöngu.
Þær voru ófáar heimsóknir hans til
ömmu og afa á Austurbrún en sam-
band hans við þau var mjög tryggt.
Nú sjá þau á eftir sólargeislanum
sínum sem gaf þeim svo mikið. Þau
eiga um sárt að binda og megi
góður guð gefa þeim styrk í sorg-
inni.
Snemma hneigðist áhugi Sigur-
jóns að tónlistinni en hún átti hug
hans allan þegar fram í sótti. Oftar
en ekki þegar komið var í heimsókn
á Laugateiginn heyrðum við í gítar-
spili af annarri hæðinni. Engum
vafðist hugur um að þama var á
ferðinni mikið efni. Hæfileikar hans
voru ríkir á þessu sviði enda var
hann farinn að semja mikið sjálfur.
A skólaárunum í Laugalækjaskóla
var stofnuð hljómsveit, sem síðar
hélt áfram allt fram á síðasta dag.
Vináttubönd hljómsveitarmeðlima
voru sterk og vottum við þeim
dýpstu samúð okkar.
Skólasystkini og kennarar í
Menntaskólanum við Sund sjá á
eftir góðum félaga, en þar stundaði
Siguijón nám.
Við sendum Stefaníu, Axel,
bræðrum hans Grími og Hjalta,
afa, ömmu, vandamönnum og vin-
um okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Guð blessi minningu okkarelsku-
lega frænda Siguijóns Axelssonar.
Jón Kristján, Sigurjón og Þóra
í dag verður til moldar borinn
elskulegur systursonur okkar, Sig-
uijón Axelsson, en hann lést mánu-
daginn 13. maí síðastliðinn. Fátt
er erfiðara í lífinu en að kveðja
kæran ástvin, ungan hraustan
dreng, sem manni finnst eiga alla
ævina framundan. Egill kvað:
Mjög erum tregt
tungu að hræra ...
A mildu vori, þegar grasið er að
grænka, trén óðum að laufgast og
páskaliljur í blóma, þá er dauðinn
svo órafjarri huganum. Erfitt er að
skilja tilgang lífsins þegar svo ung-
ur maður hverfur á vit forfeðranna.
Siguijón fæddist í Reykjavík 12.
febrúar 1973. Foreldrar hans vora
Stefanía Vilborg Siguijónsdóttir
hjúkrunarfræðingur og Axel Eiríks-
son úrsmiður. Hann var elstur
þriggja bræðra, sem eru Grímur,
16 ára, og Hjalti, 10 ára.
Siguijón var nemandi við Mennt-
askólann við Sund. Hann var óvenju
músíkalskur og samðí ljóð og lög
við þau fyrir bæði gítar og píanó.
Siguijón spilaði með nokkrum ungl-
ingahljómsveitum hér í Reykjavík
allt frá fímmtán ára aldri. A sumr-
in starfaði hann og safnaði vetrarf-
orða við löndunarvinnu við Reykja-
víkurhöfn. Var hann bæði duglegur
og eftirsóttur meðal starfsmanna
þrátt fyrir ungan aldur.
Elsku Stefanía, Axel, Grímur og
Hjalti, megi góður Guð styrkja ykk-
ur í sorg, en minningin um góðan
son, bróður og frænda geymum við
í hjarta.
Jón Siguijónsson
Stefán Siguijónsson
Það er sannarlega erfitt að sætta
sig við'að hann Sjonni sé ekki leng-
ur á meðal okkar. Þessi glaðværi,
hæfileikaríki piltur, sem var nýorð-
inn 18 ára, er hræðilegur harm-
dauði öllum þeim, sem voru svo
heppnir að kynnast honum.
Sjonni bjó yfir góðum tónlistar-
hæfileikum og hefði eflaust náð
langt á því sviði, ef forlögin hefðu
leyft honum að lifa. Hann var góð-
ur hljóðfæraleikari, laga- og texta-
höfundur, og bjó almennt yfír mjög
góðum gáfum.
Það dimmir í hugum allra við
svona hörmulegt slys, þegar ungur
maður fer alit of fljótt og orðin
verða svo óendanlega fátækleg.
Aldrei hefði hvarflað að okkur hér
áður fýrr, þegar frændurnir voru
litlir að skottast í fjölskylduboðum,
ljóshærðir og ómótstæðilegir, að
framtíðin bæri þetta í skauti sér
fyrir Sjonna. En Drottinn gaf og
Drottinn tók og við verðum að reyna
að sætta okkur við það.
Við vonum og vitum, að sam-
heldni þessarar góðu fjölskyldu
bregst ekki nú fremur en endra-
nær. Mikið er lagt á foreldra hans,
sem allt vildu fyrir hann gera og
tvo unga bræður hans. Þessi kross
er svo þungur að við þurfum öll að
bera hann. Við verðum að reyna
að muna að eftir dimmustu nótt
kemur aftur dagur.
Við þökkum fýrir árin 18, sem
við fengum að þekkja þennan yndis-
lega frænda og biðjum Guð að gefa
fjölskyldu hans styrk til að standast
þessa raun.
Magnús og Elsa
Aldrei hef ég fengið eins stóra
og fallega afmælisgjöf og þegar
elskulegur systursonur minn, hann
Sjonni fæddist, hann var fyrsta
bam Stefaníu Vilborgar Siguijóns-
dóttur og Axels Eiríkssonar, og
jafnframt fyrsta barnabarn foreldra
minna. í þau 18 ár sem hann lifði,
hafði hann bæði sýnt og sannað að
þar var mikill listamaður á ferð,
mátti einu gilda hvort hann spilaði
á píanóið, tók í gítarinn sinn, setti
saman lög eða texta, orti ljóð eða
teiknaði, hann var jafnvígur á þetta
allt.
En svona er þetta blessaða líf
skrítið, þrátt fýrir þessa miklu hæfi-
leika sem honum voru gefnir, þetta
glæsilega útlit, góða foreldra ■ átti
hann, yndislega bræður, þá Grím
og Hjalta, fallegt heimili, þá vildi
hann ekki vera lengur til, hann vildi
ekki vera legnur hjá okkur. Að
hveiju var hann að leita? Þessi góði
og blíði frændi minn með fallega
brosið sitt. Skyldi hann hafa fundið
það? Ætli hann hafi valið rétt?
Um leið og ég kveð Sjonna minn,
bið ég góðan Guð að styrkja elsku
systur mína, Axel, Grím og Hjalta
á þessum erfiðu tímamótum.
Sigrún
Fallinn er frá í blóma lífsins okk-
ar kæri frændi Siguijón Axelsson.
Mánudaginn 13. maí sl. fréttum
við um andlát Sjonna frænda og
áttum við fyrst í stað afskaplega
bágt með að trúa því, en það er
bláköld staðreynd sem við verðum
að reyna að sætta okkur við.
Sjonni var fæddur 12. febrúar
1973 og því nýorðinn 18 ára er
hann hélt á vit feðranna. Hann var
elsti sonur heiðurshjónanna Axels
Eiríkssonar og Stefaníu Vilborgar
Siguijónsdóttur, en að auki eiga
þau Grím 15 ára og Hjalta 9 ára.
Leiðir okkar frændanna lágu
saman allt frá barnæsku, og áttum
við margt sameiginlegt. Sjonni var
bráðþroska, og strax á fermingar-
aldri var hann höfðinu hærri en við
frændur hans, þrátt fýrir að hann
væri yngstur.
Tónlistin greip huga hans strax
á barnsaldri. Hann hóf að læra á
flautu, síðan lærði hann á píanó,
og sumarið þegar Sjonni var 10 ára
hlaut hann kassagítar að gjöf þar
sem hann var í sveit, og má segja
með sanni að síðan þá hafi Sjonni
vart skilið gítarinn við sig. Hann
fór í gítamám strax næsta vetur,
sýndi fljótlega mikla hæfileika og
framfarir og lauk öllum stigum gít-
arskóla Ó.G. 14 ára stofnaði hann
sína fyrstu hljómsveit með vinum
sínum úti í bílskúr á Laugateignum,
og hóf fljótt að semja sín eigin lög
og texta. Þeir félagar spiluðu við
ýmis tækifæri, til að mynda á Rykk-
rokki og á Musíktilraunum í
Tónabæ og var tónlist þeirra í anda
rokkgoðanna í kringum 1970 s.s.
Led Zeppelin, Cream og Jimi
Hendrix og heillaðist Sjonni mjög
af lífsstíl og hugmyndafræði þessa
tíma.
Við frændurnir minnumst Sjonna
sem listhneigðs ungs manns, sem
var blíður og auðveldur í um-
gengni, og þægilegt að tala við.
Við eigum ekkert nema góðar minn-
ingar um Sjonna. Við söknum hans
sárt, en hugsum hlýtt til hans og
við vitum að hann er í góðum hönd-
um.
Stórt skarð er höggvið í fyölskyld-
una, og viljum við votta foreldrum
hans og bræðrum okkar dýpstu
samúð.
Stefán Már Magnússon
Eiríkur Óskar Jónsson
Suðursveit:
Fleiri geta sungið
en farfuglarnir
Kálfafcllsstaö, Suðursveit.
ÞAÐ brá mörgum í brún að líta alhvíta jörð á sumardaginn fyrsta,
eftir veðurblíðuna að undanförnu. En apríln\jöllin er fljót að hverfa hér
í Suðursveit og senn óniaði loftið af fuglasöng í görðum og úthaga.
Það sýndi sig að fleiri geta sungið
en farfuglarnir, því laugardagskvöld-
ið næsta hélt Karlakórinn Jökull,
Höfn, söngskemmtun í félagsheimil-
inu á Hrollaugastöðum. Þar hljómaði
afraksturinn af vetrarstarfinu og var
kórinn klappaður upp hvað eftir ann-
að. Stjórnandi kórsins er Sigjón
Bjamason en undirleikari Guðlaug
Hestnes. Ýmsir góðir einsöngvarar
spreyttu sig og bar þar hæst gesta-
söngvarann skagfirska, Sigurð
Steingrímson (allt geta þeir þessir
Skagfirðingar!).
Að kórsöng loknum var stiginn
dans við undirleik sjálfboðaliða og
eins og nærri má geta vantaði ekki
söngvarana. - Einar.