Morgunblaðið - 31.07.1991, Blaðsíða 29

MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 31. JÚLÍ 1991
29
Minning:
Regíim Magnúsdóttir
frá Kirkjubóli
Regina Magnúsdóttir, tengda-
móðir mín, andaðist mánudaginn
22. júlí sl. Útför hennar verður
gerð í dag, miðvikudag 29. júlí, frá
kirkju hvítasunnusafnaðarins við
Hátún 2.
Regína fæddist á Kirkjubóli á
Laugamesi við Reykjavík 28. marz
1908. Hún var mikilhæf kona, ein-
stök heimilismóðir, fögur og glæsi-
leg íþróttakona á æskuárum, og var
þá mesta sundafrekskona Reykja-
víkur. Ennþá er í minnum haft, er
hún vorið 1926 synti 200 metra í
keppni við mestu sundgarpa bæjar-
ins í köldum sjónum og vann með
yfirburðum. Hún mun ennþá eiga
íandsmetið á þessari vegalengd í
sjávarsundi.
Á miðjum aldrei tekur hún
kristna trú og rekur kjarna hennar
svo til mergjar, með því að lesa og
kafa í leyndardóma og rök Biblíunn-
ar, að hún tekur biblíulega skím
að hætti og boði Frelsarans og
gengur í hvítasunnusöfnuðinn þ.
7. 10. 1951. Einlægari trúkonu og
biðjanda fyrir öðmm í raunum hef
ég aldrei aðra þekkt.
Regína giftist eftirlifandi manni
sínum, Ragnari Guðmundssyni,
heildsala og síðar sparisjóðsstjóra
Pundsins í Reykjavík, 3.11. 1928.
Foreldri Regínu vom: Faðir hennar
var Magnús Vigfússon, yfirverk-
stjóri Reykjavíkurborgar og bóndi
á Kirkjubóli. Hann var sonur hjón-
anna Sigríðar Narfadóttur frá Am-
arbæli í Grímsnesi og Vigfúsar Ól-
afssonar bónda á Syðri-Reykjum í
Mosfellssveit, sem var sonur Guð-
rúnar Magnúsdóttur Kortssonar frá
írafelli í Kjós (Kjósarættir), en það
eru niðjar Kurts Hamborgara, sem
varð skipreka undir Eyjafjöllum á
17. öld og settist að á Islandi. Fað-
ir Vigfúsar bónda á S-Reykjum var
Ólafur Vigfússon, bóndi í Reykja-
koti, en móðir hans var Guðrún
yngri Magnúsdóttir frá Möðmvöll-
um í Kjós. Móðir Regínu var Sól-
veig Jónsdóttir frá Nýjabæ á Álfta-
nesi. Foreldri hennar vom Margrét
Gunnarsdóttir frá Austurkoti í Flóa
og Jón Brandsson bóndi á Vatns-
enda og síðar á Nýjabæ á Álftanesi.
Foreldri Ragnars Guðmundsson-
ar voru: Faðir hans var Guðmundur
Sigvaldason útvegsbóndi í Ásbúð í
Hafnarfirði. Foreldri hans voru Sig-
valdi Ólafsson útvegsbóndi í Ásbúð
og Guðbjörg Guðmundsdóttir frá
Eyvindarstöðum á Álftanesi. For-
eldri hennar vom Ólafur Einarsson
frá Skúmsstöðum, V-Landeyjum,
útvegsbóndi í Stefánskoti á Álfta-
nesi og Oddný Sigurðardóttir frá
Seli í Grímsnesi.
Þau hjón, Ragnar og Regína,
reistu sér myndarlegt heimili í túni
Kirkjubóls árið 1927 og stendur það
við Laugamesveg 36.
Börn Regínu og Ragnars eru
þessi: Magnús, f. 1928. Með fyrri
konu sinni, Gíslínu Jonsdóttur, átti
hann 3 dætur, og með seinni konu
sinni Sigurlaugu Guðmundsdóttur,
eina dóttur og 3 syni. Guðbjörg, f.
1930, á með fyrri manni sínum,
Haraldi Gíslasyni, eina dóttur og 3
syni, og með seinni manni sínum,
Gunnari Bjarnasyni, á hún son og
dóttur. Garðar, f. 1931, á með konu
sinni, Önnu Guðjónsdóttur, eina
dóttur og 2 syni.
Systkini Regínu voru: Margrét
Nelson, f. 1885, hjúkmnarkona í
Danmörku og síðar í Bandaríkjun-
um. Björgvin, f. 1902, kvæntur
Ingibjörgu Helgadóttur. Guðbjörg,
f. 1905, gift Magnúsi Guðbjörns-
syni, Magnús, f. 1913, kvæntur
Kristínu Collin Guðmundsdóttur.
Hann er nú eini eftirlifandi þessara
glæsilegu systkina frá Kirkjubóli.
Ég kveð nú tengdamóður mína
með orðum Jobs: „Drottinn gaf og
Drottinn tók, lofað veri nafn Drott-
ins.“
Gunnar Bjarnason
Þegar ég lít yfir farinn veg sé
ég ömmu mína Regínu sem klettinn
sem aldrei haggaðist, á hverju sem
gekk. Hún dreifði í kringum sig
jákvæðum viðhorfum og hlýju, og
leyfði aldrei illt umtal um nokkurn
mann á sínu heimili. Þegar ég kom
niður á Laugarnesveg var hún allt-
af til staðar og veitti manni stuðn-
ing og visku þegar erfitt var, en
samgladdist manni innilega þegar
vel gekk. Þrátt fyrir mikil og erfið
veikindi síðustu ár breyttist þetta
ekki, hún geislaði alltaf.
Á Laugarnesveginum heima hjá
ömmu og afa báru allir hlutir vott
um snyrtimennsku og reisn, og var
vel tekið á móti öllum þeim sem
sóttu þau heim.
Ég er þakklátur fyrir allar sam-
verustundirnar sem ég naut með
ömmu því ég kem til með að njóta
þeirra í huga mínum alla mína
ævi. Ég er líka sannfærður um að
trúarstyrkur og bænir hennar koma
til með að fylgja okkur hinum
áfram.
Guð fylgi elsku ömmu minni.
Gunnar Ásgeir Gunnarsson,
Hýrumel.
Minningin um ömmu Regínu er
perla í minningarsjóðinn. Amma hét
fullu nafni Regína Sigurbjörg Magn-
úsdóttir og var fædd á Kirkjubóli við
Laugamesveg árið 1908. Þar átti
hún heima alla tíð ásamt afa Ragn-
ari. Amma var eins manns kona sem
lifði fyrir fjölskyldu sína og heimili.
Hún var ókrýnd drottning fjölskyld-
unnar, hélt fjölskyldunni saman, var
friðflytjandi ef deilur hófust, reyndi
alltaf að slétta út ef eitthvað fór
miður og tók málin í sínar hendur
ef með þurfti.
Samskipti mín við ömmu Regínu
urðu mjög náin, því við skilnað for-
eldra minna tók amma mig til sín
þegar ég var fimm ára gömul. Amma
var einstaklega hógvær og prúð
kona, með hæglátri samúð og hlýju
tókst henni að græða hjartasár lí-
tillar og örgeðja stúlku. Að því bý
ég alla ævi. Amma kenndi mér að
þekkja eigin styrk, treysta á sjálfa
mig og skilja að þó lífið sé ekki allt-
af auðvelt þá skín sólin á bak við
skýin.
Amma átti einlæga trú sem var
henni styrkur í lífsbaráttunni. Hún
bað til Guðs á hvetjum degi og lagði
alla hluti í Drottins hendur. Amma
Regína sagði alltaf ef eitthvað bját-
aði á að allt væri í Guðs hendi og
hann myndi vel fyrir sjá. Afi og
amma á Laugamesvegi 36 kenndu
öllum sínum bömum og barnabörn-
um að þekkja Guð og vom óþreyt-
andi í að biðja fyrir fjölskyldu sinni.
Hjónaband afa og ömmu var eitt-
hvað það fallegasta samstarf sem
ég hef orðið vitni að. Vandamál vora
leyst á kyrrlátan hátt og gagnkvæm
virðing og traust var einkennandi í
sambandi þeirra. Aldrei hef ég heyrt
afa vefengja orð ömmu eða segja
um hana styggðaryrði. Amma Reg-
ína var í hans augum hafin yfír allan
efa. Saman deildu þau lífinu í 62 ár,
tókust á við erfiðleika, deildu ham-
ingju, gleði og vonbrigðum, því ekki
geta allir draumar ræst. Afi hugsaði
um ömmu heima til enda. Hann
hjúkraði henni, vakti yfir henni og
gaf henni styrk. Hún var perlan hans
og hann fór vel með hana.
Þegar ég hugsa um ömmu renna
í gegnum hugann endalaus minning-
arbrot um konu sem var hetja í hvers-
dagslífinu. Henni féll aldrei verk úr
hendi, var nostursöm húsmóðir og
sló alltaf upp veislu ef gest bar að
garði. Rúmlega fimmtug fór hún að
vinna við bókhald og rekstur í heild-
sölunni sem þau afi ráku í samein-
ingu. Amma lýsti því oft að það hefði
verið átak að fara út á vinnumarkað-
inn svona seint, en þessi vinna gaf
henni mikla gleði. í hennar höndum
blómstraði fyrirtækið eins og allt sem
hún kom nálægt.
Síðustu árin sem amma lá rúm-
liggjandi fór það í taugamar á henni
að geta ekki gert allt sem hún vildi
gera. Hun hafði allt sitt líf verið í
þjónustuhlutverki og kunni engan
veginn við að hlutirnir hefðu snúist
við.
Síðasta dag okkar ömmu saman
áttum við viku áður en hún lést. Þá
fórum við Gunnar Örn sonur minn
til hennar. Það var hiti og sól úti og
við leiddum ömmu út í garð þar sem
hún teygaði hreint loft og gróðurilm
í smá stund. Við ræddum um liðna
tíma og nutum þess að vera saman.
Svo vildi amma labba einn hring um
garðinn sem hún hafði ræktað upp
með eigin höndum. Það var eins og
hún væri að kveðja blettinn sinn.
Þetta var síðasti dagurinn hennar
heima, morguninn eftir var hún flutt
á spítala og átti ekki afturkvæmt.
Amma Regína lifir í hjörtum okkar
sem elskuðum hana og áttum þess
kost að njóta nærvera hennar og
hjartagæsku.
Margrét Haraldsdóttir
Tengdamóðir mín Regína Magn-
úsdóttir frá Kirkjubóli við Laugar-
nesveg er látin. Orðin verða fátæk-
leg er lýsa á Regínu. Ég varð þeirr-
ar gæfu aðnjótandi að eiga vináttu
hennar og samleið um þijátíu ára
skeið og verð því ávallt þakklát,
það er sár söknuður þegar slík kona
hverfur af sjónarsviðinu. Aðdrag-
andinn var langur og erfiður fyrir
hana, þó held ég að hún hafi átt
verst með að sætta sig við að geta
ekki lengur tekið á móti gestum
því alltaf ef einhver kom, var hún
búin að setja upp veisluborð. Regína
var stórbrotin kona, falleg og tígu-
leg, skapföst sjálfri sér samkvæm,
afar vönd að virðingu sinni, hún
var mjög trúuð og alltaf tilbúin til
að taka þátt ef einhverjir erfiðleikar
steðjuðu að í fjölskyldunni. Ég vil
votta eftirlifandi eiginmanni og
tengdaföður, Ragnari Guðmunds-
syni, mínar innilegustu hluttekn-
ingu, hann sem stundaði konu sína
með dásamlegri ástúð, nærgætni
og þolinmæði í hennar erfiðu veik-
indum.
Ég þakka Regínu fyrir allt og
sérstaklega fyrir bænir hennar sem
alltaf munu fylgja mér og fjölskyldu
minni.
Nú er hún komin heim eins og
hún talaði svo oft um til síns dýrð-
lega frelsara Jesú Krists.
Drottinn blessi minningu hennar
og alla aðstandendur.
„Ég hef augu mín til fjallanna
hvaðan kemur mér hjálp."
(Sálm. 121)
Sigurlaug Guðmundsdóttir
Minning:
JósefJ. Indriðason
Fæddur 26. júní 1904
Dáinn 27. júní 1991
Jósef fæddist á Ási í Vatnsdal í
Austur-Húnavatnssýslu. Foreldrar
hans vora þau Margrét Friðriks-
dóttir frá Saurum f Miðfirði, en
faðir hennar var kenndur við Bergs-
staði á Vatnsnesi, og Indriði Jósefs-
son og bjó á Blöndudósi en afi hans
og nafni að Helgavatni í Vatnsdal.
Jósef var því af húnvetnsku bergi
brotinn.
Æsku- og unglingsár öll og
nokkru betur átti hann með sveit
sinni, Vatnsdalnum. En í lok krepp-
unnar árið 1932 flyst hann til
Blönduóss, þar sem hann bjó allar
stundir síðan. En það er einmitt
þetta ár, sem hann giftist Soffíu
Guðrúnu Stefánsdóttur frá Hring-
veri í Skagafirði og á sama ári
fæðist þeim sonurinn Stefán Reyn-
ir. Systkini átti Jósef fimm en hann
var elstur í sex barna hópi. Systk-
ini hans voru: Kristín, Ingibjörg
Emelía, Ingibjörg Emma Emelía,
Sigríður og Friðrik Gunnar.
Tvö þeirra era enn á lífi, Ingi-
björg Émma Emelía, sem giftist
Þorláki Björnssyni á Eyjarhólum í
Mýrdal, og Friðrik, sem kvæntur
er Þórunni Siguijónsdóttur og búa
þau á Blöndudósi.
Þau Soffía og Jósef eignuðust
sex börn. Þau eru:
Stefán Reynir, fæddur 1932, býr
á Blöndudósi, Milli Jóna, fædd
1934, býr í Bandaríkjunum, Krist-
jana Gréta, fædd 1935, býr á
Blöndudósi, Ari Jóhannes, fæddur
1939, ljóðskáld, dáinn, Guðmundur
Sverrir, fæddur 1940, býr í Reykja-
vík, og Brynja Sigrún, fædd 1948,
býr á Sauðárkróki.
Til minningar um Jósef Indriða-
son finnst mér ég eiga mikið að
huglægu efni. Hann var samofinn
mótunarárum mínum, vinnufélagi
og kennari. Það háttaði þannig til
að kornungur gerðist ég vegavinnu-
maður en vegavinnu stundaði Jósef
öll þau ár, sem við þekktumst.
Lífsbaráttu Blöndudósinga á ár-
unum fyrir seinni heimsstyijöldina
hefur í litlu verið lýst. Húsakynni
verkafólks voru úr torfí og timbri.
Baðstofa, eldhús og geymslur var
sú húsaskipan, sem var ríkjandi.
Viðurværið var kýrnyt og sauð-
fjárafurð. Túnbleðill var því for-
senda bjargræðis á Blöndudósi á
barnsaldri mínum. Eldiviðurinn var
mór. En skó þurfti líka og skæði,
mél í graut og brauð. Nýlenduvara
var sá matur kallaður sem keyptur
var hjá kaupmanninum. En til þess
að geta verslað þurfti peninga.
Vegavinnumaðurinn Jósef átti
sér tvo tekjustofna, vegavinnu í 3-4
mánuði að sumri en skipavinnu, en
svo var vinna við út- og uppskipun
kölluð, á vetrum.
Það gefur því augaleið að ekki
var feitan gölt að flá á þessum árum
á Blönduósi fyrir verkamann með
mikla ómegð. En fram dró fólkið
lífíð og lifði margt langa ævi. Ég
hefí sennilega unnið sumar hvert
með Jósefi í meir en einn tug ára.
Fyrst var unnið með hesti og kerru,
skóflu og haka, tíu tíma á dag.
Byijað klukkan sex að morgni en
hætt klukkan sex síðdegis. Þá
reiknuðust ekki matar- og kaffitím-
ar til vinnu.
En tímarnir breyttust. Eftir stríð
fengum við vélskóflu og þurftum
ekki lengur að moka með handafli
á bílana. Það var okkur vegavinnu-
mönnum hin eina og sanna atvinnu-
bylting.
Þessari breytingu fagnaði Jósef,
þó að hann væri öllum mönnum
duglegri til vinnu. Var afkastageta
hans eindæmi. En vegavinnumað-
urinn Jósef var sjálfur ekki möl og
gijót. Hann átti sér hugsjón um
betra líf og bætta afkomu. Hann
var róttækur umbótasinni, þó að
hann færi sér hægt í öllu tali.
Nú að Jósefi gengnum minnist
ég manns, sem var vinnufélagi minn
og vinur, sem aldrei var mér annað
en góður drengur, hlýr og einlæg-
ur. En umfram allt var hann mér
vegna greindar sinnar leiðarvísir.
Ég minnist kveðskapar hans og
hins hárnákvæma mats á vísu og
ljóði. Þessir eiginleikar komu fram
hjá syni hans Ara Jóhannesi skáldi,
sem dó ungur að árum.
Við vegavinnumennirnir frá
Blöndudósi fórum og fluttumst
sumar hvert um allt Húnaþing. Við
bjuggum í tjöldum og vorum h'luti
Regína Magnúsdóttir frá Kirkju-
bóli er kvödd hinstu kveðju í dag.
Hún skilur eftir söknuð og fagrar
endurminningar hjá mörgum. Þeir
sem áttu því láni að fagna að kynn-
ast henni, sannreyndu mannkosti
sem um margt voru einstakir. Hún
bar drottningarnafnið með reisn,
fríð kona og fyrirmannleg í viðmóti
og svo góðhjörtuð að hún lét engan
þurfandi frá sér fara.
Þegar þau Ragnar Guðmundsson
frá Ásbúð í Hafnarfirði settu bú
saman og reistu hús í föðurtúnum
hennar við Laugamesveg, var
Kirkjuból langt utan Reykjavíkur
og Fúlutjamarlækur enn á sínum
stað vestan við túnfótinn. Þá þótti
bæjarleið inn að Kirkjubóli. Á heim-
ili þeirra hjóna var lifað fögru lífi
og tekið á móti gestum af rausn
og sönnum áhuga. Allt var þar
mótað af smekkvísi og hógværum
virðuleik jafnt innanhúss sem utan.
Framan af ævi var Regína Magn-
úsdóttir mikil sundkona og vann
ýmis afreksverk í þeirri íþrótt. í
augum þeirra er til þekktu var hún
í hópi með hetjum og staðfesting á
fornu orðtaki um fagra sál í fögrum
líkama. Og þegar hún hlaut titilinn
Sunddrottning íslands lagði yngsta
kynslóðin í fjölskyldunni saman tvo
og tvo og þótti viðurkenningin
greinileg vísbending um það að
hending ein hefði ekki ráðið nafni
Regínu í öndverðu heldur forspá.
„Lát nú sjá íþróttir þínar, og
hritt burt harminum úr huga þér,“
var sagt við garpinn Odysseif fyrir
margt löngu. Það var sama hvað
Regína tók sér fyrir hendur, alltaf
var hún uppfull af heilbrigðum
keppnisanda og glaðværð. Hún var
jákvæð í viðhorfum sínum, einörð
í skoðunum, en manna ljúfust í
dómum. Hún hvatti vini og sam-
ferðamenn til dáða og gladdist yfir
góðum verkum. Henni var réttlætis-
kenndin í blóð borin, og þótt illa
horfði lét hún aldrei hugfallast.
Kæmi fyrir að henni þætti gæta
fyrirstöðu svo að fáu yrði þokað,
lét hún nægja að segja með bros á
vör: „Þetta er bara svona.“ Og þeir
sem voru henni kunnugir vissu að
í yfirlætislausu tilsvarinu fólst
áskorun um að þrauka og taka því
sem að höndum bæri, eða eins og
segir í bók sem mér er nær að
halda að hafi legið henni öll á hrað-
bergi: „Mörg eru áformin í manns-
hjartanu, en ráðsályktun Drottins
stendur."
Á degi sem þessum fínnst mér
að fáir hafí í lifanda lífí minnt mig
jafn oft á kristin viðhorf í mannlegu
samfélagi og Regína Magnúsdóttir.
Um langt árabil gekk hún ekki
heil til skógar, en hafði þó lengstum
þrek aflögu til að hughreysta aðra
og veita þeim hugsvölun sem áttu
um sárt að binda, og það kom til
af því að henni var náungasemin
eðlislæg og trúði því af öllu hjarta
að kærleikurinn hefði betur þegar
yfir lyki. Blessuð sé minning henn-
ar.
Þorsteinn Gunnarsson
lands og lofts. Við mynduðum hinn
svokallaða viðhaldsflokk. Við áttum
sumarið, svitann og stritið saman,
heilbrigðara líf en nokkur okkar bar
þá skynbragð á. Skófluför sjást nú
ekki lengur í sverðinum. Hnausarn-
ir, sniddumar og malarhlössin era
sokkin í holt og mýrar, þó að einu
sinni hafí sá vegur greitt fólki götu
um landið.
Einn af dyggustu vegagerðar-
mönnum norðan heiða er nú látinn.
Dagsverkin hans voru ósvikin. Þess
vil eg að verði minnst.
Ég sendi kveðju mína til eftirlif-
andi konu hans, Soffíu Guðrúnar-
Lóu og til bama hans og allra ætt-
ingja.
Brynleifur H. Steingrímsson