Morgunblaðið - 17.08.1991, Side 3

Morgunblaðið - 17.08.1991, Side 3
2 B MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 17. ÁGÚST 1991 MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 17. ÁGÚST 1991 B 3 Sharon Norman Morgunblaðið/Einar Falur Sharon IMorman sýnir í FÍM-salnum: í LEIT AÐ UPPRUNA, LANDSLAGI OG LJÓSI VIÐTAL: EINAR FALUR INGÓLFSSON SHARON Norman er Vestur- íslenskur listamaður, sem opnar sýningu á málverkum sínum í FIM-salnum í dag. Hún er búsett í Vancouver í Kanada og hefur haldið fjölda einkasýninga í heimalandi sínu, sem og í Ástralíu, hún hefur átt verk á ótal samsýn- ingum og myndir eftir hana eru í eigu safna og einkaaðila beggja vegna Atlantshafs og í Eyjaálfu. Sharon er af íslenskum ættum, fo'reldrar föður hennar voru ís- lenskir, og einnig móðurfaðir hennar.Hingað er hún komin til að sýna íslendingum myndir sín- ar, og einnig til að kynnast landinu sem forfeður hennar komu frá og fólkinu sem það byggir. Einn dag fyrir fimm árum, var ég að vinna í vinnustofunni minni og fór að hugsa um að einhvem óræðan grunn í verkum mínum hlyti að mega rekja til islensks uppruna míns,“ segir Sharon. „Ég hef ekki séð mikið af íslenskri list og hélt að hér væri eitt- hvað sérstakt að finna. Og ég held að svo sé. Þennan dag ákvað ég að reyna að komast til Islands, halda sýningu og komast betur að uppruna mínum. Og hingað er ég kornin!" Sharon segir að fjölskylda sín hafi flust frá Akureyri til Kanada í kringum 1880. Föðurafi hennar hét Albert Kristófer Jónsson, hann stofnaði dagblaðið Lögberg í Winne- peg, og móðurafínn hét Sigurður Jón Jóhannesson, frá Mánaskál, og var hann skáld. „Við höfum sterka vit- und um uppruna okkar. í flölskyldu minni er mikið og óumrætt stolt yfír því að vera að íslensku bergi brotin, og við reynum að halda í ýmsa gamla íslenska siði. En því miður hefur tungumálið ekki gengið í erfðir; móðir mín talar íslenskuna hnökralaust en við systkinin lærðum, hana aldrei, þó svo að mamma og pabbi töluðu á íslensku sín á milli. Ég ætla mér að skoða iandslagið hérna, og ekki var ég síður spennt að kynnast fólkinu, sjá hvemig það er. Sem barn man ég eftir íslending- unum sem söfnuðust saman í kring- um eldhúsborðið hjá ömmu minni, og við fyrstu sýn virðist það vera nákvæmlega sama fólkið sem ég finn fyrir hérna.“ Myndirnar sem Sharon sýnir hér eru allar frá síðasta árinu, og unnar með þessa sýningu í huga. „Mynd- imar mínar eru undir áhrifum frá landslagi. Þær eru abstrakt, og það er eins og ég sé að horfa út um glugga á landið, en þó er eins og ég horfi inn í sjálfa mig um leið. Þær eru því tjáning á tilfinningum mínum. I Winnepeg er landið mjög slétt, og í Vancouver eru haf, flöll og af- skaplega há tré. Lengi vel taldi ég mig einungis vera abstraktmálara og vildi alls ekki mála landslag. Og málverkin voru þá nokkuð ruglings- leg og ómarkviss, því í raun og veru voru þau afskaplega tengd landslag- inu þótt ég þijóskaðist við að viður- kenna það. Að lokum gaf ég eftir, viðurkenndi fyrir sjálfri mér að ég væri landslagsmálari, og hef síðan ferðast mikið um hin og þessi lönd til að kynnast ólíkri birtu og mis- munandi landslagi og litum. ísland er ólíkt öllu öðru sem ég hef séð; hér er svo lítið af trjám, landslagið lárétt og sjóndeildarhringurinn víð- ur. Og litimir er ákaflega sérstakir, en því veldur þetta einstaka, kalda og allt að því flólubláa ljós.“ Sharon talar um að þessi heim- sókn til íslands muni eflaust boða einhveijar breytingar í málverki sínu, þótt hún geti enn alls ekkert sagt um hveijar þær verði. „Áferðin á myndunum skiptir mig afskaplega miklu máli. Þannig legg ég oft han- dunninn pappír í yfirborð þeirra, og mála í hann. Þá skiptir í sjálfu sér ekki máli að það er pappír, heldur hvernig hann vinnur með áferðinni. Ljósið er aðalatriðið og ég reyni að fá það innan úr myndunum. Þess má og geta að málverkin sem ég sýni hér eru öll undir áhrifum af þeim litbrigðum sem verða í ljósi sem fellur inn um steinda glugga. Ég hef skoðað það í kirkjum, og er einnig með steint gler I hluta vinnustofunn- ar o g þetta gefur málverkunum visst andlegt, eða trúarleg yfirbragð að mér finnst.“ Jón Þór Gíslason sýnir í Hafnarborg MANNESKJAN ALLTAF í FYRIRRÚMI VIÐTAL: EINAR ÖRN GUNNARSSON IHAFNARBORG stendur nú yfir sýning á verkum Jóns Þórs Gísla- sonar myndlistarmanns. Jón Þór er fæddur í Hafnarfirði 2. mars 1957. Hann nam við málaradeild Mynd- lista- og handíðaskóla íslands á ár- unum 1977 til 82, og hefur haldið nokkrar einkasýningar; meðal ann- ars í Djúpinu, Hafnarstræti, 1983, Hafnarborg 1984, Gallerí Gangskör 1986 og Gallerí Borg 1988. Hann hefur einnig tekið þátt í samsýning- um. Vorið 1989 fór Jón Þór til Þýskalands, þar sem hann stundar lokanám við Die Staadliche Aka- demie Der Bildenden Kunste í Stuttgart. Eg var mikið í tónlist hérna áður, og reyndi þá að sinna myndlist- inni líka,“ segir Jón Þór. „Mér fannst þetta of mikið, því ef þunginn hvílir á tónlistinni þá hlýtur það að koma niður á myndlistinni. Ef maður ætlar sér að ná árangri er erfitt að ætla sér að gera alla hluti. Með því að fara út til náms gat ég slitið mig frá öllu öðru en málverkinu, ég hafði allan tímann til að sinna því. Fram að þessu hef ég verið á lánum frá Lánasjóðnum og hef því ekki þurft að hafa þungar áhyggjur af peningum. Þessi aðstaða var mér nauðsynleg, fyrir utan það að komast í annað umhverfi þar sem er að finna aðra strauma og ólíka menningu. Þama er líka möguleiki á að ferðast um, það gefur mér mikið; maður verður að upplifa hluti. Þessi tvö ár úti hafa gefið mér jafn mikið og sex ár hér heima. Mér finnst þetta hafa skilað árangri, hvað svo sem öðrum finnst. Þá er ekki þar með sagt að maður sé yfir sig hrifinn af öllu sem maður hefur verið að gera. Eftir myndlistarnámið fór ég út í tónlistarbransann og hætti algjörlega að umgangast myndlistarmenn, og var þannig aðeins innstilltur á tónlist- ina. Þegar ég kom til Stuttgart byij- aði ég strax að umgangast myndlist- armenn alla daga. Eg lifi og hrærist í myndlistinni þarna úti. Frístundirnar eru notaðar til að sækja sýningar og mikið er rætt um myndlist. Veröldin snýst um hana, og það er mjög mikil- vægt. Að vísu er staða mín þarna úti að vissu leyti nokkuð erflð, því í Stuttg- art og nágrenni er hugmyndafræðilist — „konservatívlist" sem byggist á að fá snjallar hugmyndir — svo og abstraktlist gert hátt undir höfði. Þarna gætir að vissu leyti menningar- pólítíkur því að Stuttgarter Zeitung, sem er aðalblaðið þar um slóðir, skipt- ir sér af ráðningum prófessora og mótmælir ef því líkar ekki valið. Verk mín eru fígúratíf eða hlut- bundin, og slík verk eru frekar sjald- séð þama. Þeir sem eru í hlutbundnu málverki eiga að mörgu leyti erfitt uppdráttar því slík verk eru sniðgeng- in. Menn fullyrða jafnvel að þetta sé ekki list. Fullyrðingar eins og: „að mála fólk er ekki list“ era algengar. Jón Þór Gíslason Þetta kemur mikið til af því að flestir prófessorarnir eru af abstrakt-kynslóð- inni og hafa gífurleg áhrif, á nemend- ur sem og aðra. Ég er ekki að segja að þessi óhlutbundna list sé slæm, hún hefur alltaf heillað mig og fflér hefur fundist hún skemmtileg. Hugmynda- fræði konseptlistar er að mörgu leyti skemmtileg en hættan leynist í að hún er að breytast í trúarbrögð. Menn eru farnir að tala um hana sem hið eina sanna og rétta. Slíkur hugsanagangur finnst mér alltaf svolítið hættulegur því þá er stutt í afturhaldssemina. Þótt ég sé mjög sáttur við veru mína ytra, getur það oft verið erfitt. Pró- fessorinn mínn sýnir mér mikinn skiln- ing, hann leiðbeinir mér tæknilega og því um líkt, en skiptir sér ekki af því hvaða myndefni ég vel. Á tveggja ára fresti eru haldnar sýningar í borginni Alpirsbach í Svartaskógi, fjármagnaðar af auðkýf- ingi sem er mikill listunnandi. Sýning- arnar eru í samráði við akademíin í Baden-Wurtenberg, flöldi mynda er Morgunblaðið/Einar Falur sendur þangað, en aðeins hundrað hengdar upp. Það var mér töluverð hvatning að mynd eftir mig skyldi verða valin á þessa sýningu nú í sum- ar. í dómnefndinni voru meðal annars kennarar úr akademíinu mínu, og eru þeir allir abstrakt-málarar, og fannst mér það jákvætt að þeir skyldu sam- þykkja hlutbundið málverk. Það sem er að gerast þarna úti finnst mér hvorki betra né verra en það sem er að gerast hérlendis. Að mörgu leyti er það voðalega líkt, en það segir kannski meira um það hvað listin er orðin alþjóðleg. Að mínu áliti er það hættulegt, því þá er sá möguleiki fyrir hendi að listinni verði miðstýrt, mönn- um verði sagt hvað sé Iist og hvernig eigi að haga sér í henni. Hættan á því að listin verði einhver forskrift er skuggaleg. Listin má aldrei verða formúlukennd, heldur á hún alltaf að koma á óvart, luma á einhveiju, og vera jafnframt persónuleg. Listin verð- ur að vera eitthvað meira en smellnar hugmyndir; hún þarf alltaf að styðjast við myndræn lögmál. Það er sama hvað menn eru að gera, höggmynd eða annað, tilfinning fyrir teikningu kemur alltaf að gagni og nýtist, og er því nauðsynlegt að þekkja.“ — Getur þú sagt mér eitthvað um viðfangsefni þessarar sýningar? „Ég reyni að forðast það að skýra myndir um of. Þegar maður skapar verk er alltaf eitthvað órætt. Ef mað- ur fer að reyna að skýra eða greina verk niður í kjölinn þá er maður kannski farinn að segja einhveija vit- leysu. Mér finnst ég stundum þurfa góðan tíma til að skilja myndir sem ég _hef málað. Ég get þó sagt að menneskjan er alltaf í fyrirrúmi hjá mér. Ég hef allt- af haft mikinn áhuga á manneskj- unni, og mér finnst allt að því óhugs- andi að mála mynd án hennar. Ég hef reynt að mála mannlausar mynd- ir, _en fundist það ógurlega erfitt. Ég mála yfirleitt ekki ákveðið fólk, en það hefur þó komið fynr, ein mynd- in er af Gretu Garbo. Ég málaði þá mynd eftir að ég las um andlát henn- ar. Ég málaði Gretu eins og ég sá hana fyrir mér; fallega Hollywood- stjömu sem með árunum lokaði sig af og endaði sem gömul kona á hlaup- um undan Ijósmyndurum. Ég hef líka málað módel og fólk sem ég hef séð á kaffihúsum og hefur verkað sterkt á mig. Oft er nokkuð þungt yfir mynd- unum mínum og margir hafa haft orð á því við mig hvort ég sé þunglynd- ur. Ég skal ekki segja úm það en hitt má vera rétt að mér sé hinn þyngri þáttur í fari manneskjunnar hugstæð- ur, erfiðleikaþátturinn." — Hefur tónlistin haft einhver áhrif á myndir þínar? „Það er örugglega skyldleiki milli þess hvernig ég sem lag og hvernig ég mála mynd, en ég hef ekki verið mikið fyrir það að blanda þessu sam- an. Það gæti gerst einhvern tímann í framtíðinni en kemur ekki til mála eins og er. Ég hef ekki haft neina þörf fyrir samkrull tónlistar og mynd- listar fram að þessu. Áherslurnar era svo ólíkar í tónlist og myndlist. í tónlistinni starfar mað- ur með öðrum og er því bundnari af vilja annarra, en í myndlistinni er maður einn og ræður algjörlega ferð- inni.“ SVÖRT MADONNA OG ERÓTÍK Anna Concetta Fugaro sýnir í Menningarstof nun Bandaríkjanna VIÐTAL: HÁVAR SIGURJÓNSSON Bandarísk-íslenska myndlistar- konan Anna Concetta Fugaro opnar í dag sýningu á 29 klippimyndum (collage) í Menningarstofnun Bandaríkjanna. Anna er fædd og uppalin I Bandaríkjunum og segir um þjóðerni sitt:;,Eg er Bandaríkja- maður en — líka Islendingur." Kannski má finna einhverja blöndu af þessu tvennu í myndum hennar ef vel er að gáð. ’óðir mín er íslensk og fluttist til Bandaríkjanna á stríðsár- unum. Faðir minn er ítalsk- ur Bandaríkjamaður og ég ólst upp í ítölsku hverfi i bænum Yon- kers sem nú er eitt af úthverfum New York-borgar,“ segir Anna og talar um þá undarlegu blöndu af áhrifum sem hún hafi orðið fyrir í þessu samfélagi en samt með íslenska blóðið í æðum og móður sem hafi ávallt verið mjög stolt af þjóðerni sínu. Þarna var kaþólsk trú ríkjandi og ég minnist þess sem barn að hafa verið hugfangin af jnadonnulíkneskj- unum í kirkjunni. Ég dáði þessi lík- neski og sérstaklega var eitt sem hafði mikil áhrif á mig en það var Svarta madonnan svokölluð_ sem ítal- irnir fluttu með sér frá Ítalíu. Ég missti svo- trúna þegar ég sá ná- granna okkar eitt sinn vera að lappa upp á líkneski kirkjunnar á eldhús- borðinu heima hjá sér með málning- una á spaghettidiskinum sínum. Þá skildi ég kraft listarinnar og að þess- ar styttur sem fólkið tilbað voru mannanna verk en ekki guðs.“ Áhrif kaþólsku trúarinnar eru greinileg í verkum Önnu, þó ekki að hennar sögn sem tákn um trúarhita heldur sett í annað samhengi, stund- um jafnvel spaugilegt. En áhrif ann- arra trúarbragða eru einnig merkjan- leg og yfir myndunum svífur austur- lenskur blær. Morgunblaðið/Einar Falur „Kaþólskar og austurlenskar trúarhugmyndir í bland við húmor og erótík,“ segir Anna Concetta Fugaró um myndir sínar. „Ég bjó í Indlandi og Nepal árin 1970-1973 og lærði að mála trúar- myndir af tíbetskum munkum f Kat- mandu í Nepal. Efni myndanna hjá mér tengist bæði austurlenskum og kaþólskum trúarhugmyndum en svo eru líka í þeim ýmsar verur sem ég skapa sjálf útfrá eigin hugmyndum og blandast erótík og húmor en pólitík skipti ég mér ekkert af.“ Þessi síðasta fullyrðing kemur í kjölfar spurningar um hugsanleg áhrif frá collage-mynd- um Errós sem hún segir gera allt öðru- vísi myndir og .. hann er líka póli- tískur en það er ég ekki.“ Þetta er sjöunda einkasýningin sem Anna heldur á verkum sínum hér á landi en hún var búsett á íslandi um 13 ára skeið frá 1974-1987. Síðast hélt Anna sýningu hérlendis 1987 og sýndi þá einnig í Menningarstofnun Bandaríkjanna. Myndirnar núna eru allar unnar í Bandaríkjunum veturinn 1989-1990 og Anna segir að sjá megi ákveðinn mun á aðferð hennar við vinnslu myndanna frá síðustu sýningu. „Þá klippti ég allt í myndirnar en núna er ég farin að mála meira með olíu- eða akrýllitum, sem mynda eins konar umgjörð um „collagið“. Anna stundaði nám í skartgripa- gerð Baltimore á sínum tíma en mynd- listarnám segir hún að hafi verið fólg- ið í því að ferðast mikið um veröldina og kynnast fólki og verða fyrir áhrif- um af ólíkum menningarsvæðum. „Ég kynntist myndlist fyrst þriggja ára gömul þegar móðir mín fór með mig niður að Hudson-ánni í New York þar sem áhugamálarar af öllum stéttum safnast saman til að mála. Fyrstu hugmyndir mínar um menningarlíf eru komnar þaðan því Litla Italía.í Yonkers var frumstætt samfélag þar sem allt fram á sjötta áratuginn mátti sjá hestvagna fara um steinlagt stræt- ið og ísmanninn bera ísklumpa inn til fólksins í ísskápa þess. Mamma var læknisdóttir frá íslandi, menntuð og stolt, stoltari af þjóðerni sínu en nokk- ur íslendingur hér uppi á íslanói sem ég hef kynnst. Hún skar sig úr í þessu samfélagi og ég gerði það líka með okkar norræna yfirbragð innan um alla ítalina." Lítur hún þá á sig sem íslending fremur en Ameríkana? Ekki segir hún og bætir því við að ef hún væri ís- lensk þá væru myndirnar hennar öðruvísi. Þær séu skapaðar vegna þeirra áhrifa sem hún hafi orðið fyrir af uppvexti sínum í Bandaríkjunum. „Ég ólst upp við amerískar bíómynd- ir, flórar í viku, sem krakki og leikfé- lagar mínir voru af ýmsum uppruna, gyðingar, svertingjar, ítalir og böm af spænskum eða rómönskum upp- runa. En ég er samt líka íslensk pg þetta blandast allt saman í mér. Ég hef samt orðið fyrir litlum áhrifum af íslenskri myndlist þrátt fýrir að hafa verið hér í þrettán ár.“ Sýning Önnu Concettu Fugaro stendur til 12. september og er opin alla virka daga og einnig helgarnar 24.-25. ágúst og 7.-8. september. Ný Ijóðabók eftir Hrafn Jökulsson: LJÓÐ ERU ENGIN SPARIFÖT! VIÐTAL: EINAR FALUR INGÓLFSSON Og þegar penninn rennur hraðbyri yfir blaðið með ljóð í kjölfarinu þá sé ég að ljóðið er um dauðann líklega dauðann já og ég finn að eitthvað fjarar út Þannig hljóðar yfirskrift eins hluta nýrrar ljóðabókar eftir Hrafn Jökulsson, bókar sem nefnist Húsinu fylgdu tveir kettir. Hrafn er þó ekkert að fjara út og hann aftekur fyrir að bókin fjalli um dauða eða einsemd; spyr hvort, hún sé bara ekki nokk- uð hressileg. Þetta er önnur ljóðabók skáldsins, sú fyrri kom út fyrir þremur árum og nefndist Síðustu ljóð. Mátti ekki taka það heiti sem fyrirheit um að skáldið léti við svo búið standa? Heitið „Síðustu ljóð“ má skilja að minnsta kosti tvennum skilningi,“ segir Hrafn. „Þetta voru óneitanlega síðustu ljóð sem ég hafði ort þá, en ég lofaði aldrei að það yrðu síð- ustu ljóðin sem ég ætlaði mér að skrifa.“ — Svo þessi ljóð í nýju bók- inni hafa verið að koma til þín síðan 1988. „Já. Ég skrifa í skorpum; þannig eru tveir af flórum köflum þessarar bókar skrifað- ir á sitthvoru síðdeginu með tveggja ára millibili. Þetta safnast í uppistöðulón eða stíflu sem brýst síðan út með þessum afleiðingum. Mér er nánast alltaf fyrirmunað að setjast niður og segja við sjálf- an mig; Nú yrki ég Ljóð! Þau geta komið hvar og hvenær sem er: í strætisvögnum, ókunnum húsum, og ýmsum skrítnum stöðum.“ — Þú ert starfandi sem blaðamaður og rithöfundur: Eru ljóðin einhverskonar spari- föt? „Nei, þau eru alls engin spariföt. Eg held að það skipti frekar litlu máli að ég fæst að öðru jöfnu við að skrifa annars konar texta. Ég get nú lika huggað mig við það, að sum þeirra skálda sem mestrar viðurkenningar njóta hafa gegnum tíðina lagt fyrir sig allskyns skriftir frá degi til dags. Mér finnst varasamt að taka ljóðið sérstaklega hátíðlega og setja sig í einhveijar stelling- ar, ræskja sig og súpa hvelj- ur.“ — En „riúsinu fylgdu tveir kettir" er ekki bara ljóðabók, því einn kaflinn samanstendur af stuttum smásögum, eða ljóðprósum. „Já, ég vil frekar líta á þetta sem prósaljóð en smásögur, þótt það skipti kannski engu máli.“ — En mér finnst oft vera mikið af sögu i ljóðunum, ein- hverskonar „sagnaelement". „Ég held það geti verið al- veg rétt. Ljóðin hafa bara orð- ið svona til. Stundum hefur mér nú dottið í hug að skrifa sögur upp úr þessu efni, sem hefur orðið til sem ljóð, en mér fínnst hinsvegar að þetta form, ljóðið, geti hentað mjög vel til þess að segja sögu. Þar sem lesendur verða að vísu, eftir áhuga og andríki, að fylla inn í eyður og lesa á milli Hrafn Jökulsson línanna. Svona „ljóðsögur" gera ekki endilega meiri kröf- ur til lesandans, heldur öðru- vísi kröfur. Ég held að þetta sé ekki neitt torskilinn kveð- skapur, heldur frekar blátt áfram. En mér finnst hinsveg- ar að það eigi aldrei að segja alveg allt; eitthvað verður að vera látið ósagt, grátt svæði þar sem lesandi og höfundur geta mæst.“ — Blátt áfram segir þú. Mörg ljóðana eru um nótt og konur, og í öðrum vottar fyrir einsemd og jafnvel trega. Þannig hljómar til dæmis Ijóð- ið istanbúl er borgin mín; istanbúl er borgin mín ég hef aldrei komið þangað en oft verið þar á götuhorni stendur auðvitað hvít- kalkað kaffihús með röndóttu skyggni yfir dyrunum í horninu eru einhveijir að tefla ég er stundum á þessu kaffihúsi einkum þegar snjóar einsog núna þá reyki ég rammar sígarettur drekk sterkt kaffi tek skák við kaliana brosi kurteislega til einu konunnar og hún brosir til mín án allra skuld- bindinga já istanbúl er borgin mín og ég er þar stundum þegar þú spyrð um þetta fjarræna augnaráð mundu bara það er ekki af áhugaleysi sem ég virðist annars hugar ég er að tefla skák í istanbú! og ég á leikinn „Ég held það sé talsvert félagslíf í þessum Ijóðum. Og í sambandi við borgina í þessu einstaka ljóði þá er það full- komin tilviljun að Istanbúl varð fyrir valinu. Enda er þetta frekar um hugarástand en landafræði.“ — Þetta gæti eins verið í Keflavík? „Að minnsta kosti í Njarð- vík. Það er alveg klárt mál!“ — Ef ég lýsi fyrri ljóðabók þinni á stuttlegan hátt, þá var Morgunblaðið/Einar Falur hún einskonar athugasemd við ljóð annarra skálda. Hérna eru vissulega athugasemdir, en þá á önnur skáld, og í einu prósa- ljóðinu, Skáld deyr finnst manni að flallað sé um Jónas Guðlaugsson, en þú skrifaðir einmitt forniála að ljóðasafni hans sem kom út í fyrra. „Það er rétt að í Síðustu ljóðum, því stutta kveri, voru fyrst og fremst stuttaralegar og hálfkæringslegar athuga-. semdir. Á því ber afar lítið i þessari bók. En jú, Skáld deyr, er einskonar sviðsett útgáfa af dauða skáldsins. Ég skrifaði þetta meðan ég var að vinna að innganginum að ljóðum hans, en kunni ekki við að nota þetta þar, enda kannski ekki byggt á strangvísindaleg- um athugunum." — En þetta er kannski gott dæmi um það hvernig ljóðin koma til þín? „Já, eiginlega. Þau gera ekkert boð á undan sér, eins og ég gat um áðan. Þau banka bara uppá, koma einhvers staðar að. Oft á ég svo erfitt með að eiga eitthvað við þau á eftir. Ég á mjög erfítt með að vinna með ljóðin, þó var ég með þetta handrit nokkuð lengi hjá mér og naut ráða margra góðra manna við loka- vinnsluna." — Þú hefur haft einhver afskipti af stjómmálum síð- ustu árin, en ekki ber mikið á því í þessari Ijóðabók. Ertu lít- ið baráttuskáld? „Stjórnmál eru nú ekki mjög andrík, nei, og það er í flestum tilvikum herfileg misnotkun á ljóðinu að gera það að ein- hverskonar lesendabréfi með mislöngum línum. Enda af- hverju? Ég hef aldrei verið pólitíkus; hinsvegar hef ég afar mörg áhugamál, þar á meðal: skák, stjórnmál, fót- bolta, ferðalög og lestur góðra bóka, svo vitnað sé í fegurðar- drottningamar. Það kann hinsvegar að vera mælikvarði á hvað skiptir mestu máli, hvað ratar inn í Ijóðin; nefnilega skák, ferða- lög, bækur og fegurðardrottn- ingar.“

x

Morgunblaðið

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.