Morgunblaðið - 17.09.1991, Side 48

'MÖRGÍJNEíMÐIB PKlð'JTOfA®0R' SEPTEMB0R%901
"48
3 mismunandi tegundir,
2ja og 4ra manna,
svo og burðarbíll.
Alls konarfylgihlutir.
Allar nánari upplýsingar gefur:
Craftmax sf,
Marás, símar 679311 -39140,^
' \
Eritm aö hejja kynningu ogsölu
á stórkosllegasla torfœrutaki
sem hér hefur boöist.
Torfierubifreið
fyrir vötn, snjó og land
0DEXION
MAXI-plastskúffur
varðveita smáhluti
--1a—iir—1» 'a na
—ii—in—io 10 11 1
Margar stœrðir
og litir
fyrirliggjandi.
LANDSSMIÐJAN HF.
Verslun: Sölvhólsgötu 13
Sími (91)20680
Hortda *91
Civic
3ja dyra
16 ventla
Verð frá 998 þúsund.
GLi-special
GREIÐSLUSKILMÁLAR
FYRIR ALLA.
OHOXDA
VATNAGÖRÐUM 2A, RVÍK., SfMI 689900
Signrlaug Þ. Otte-
sen - minning
Fædd 11. júní 1921
Dáin 6. september 1991
Elsku amma mín, Sigurlaug Þ.
Ottesen, er dáin.
Þessi skínandi og margbrotna
perrsóna er farin en í hjarta mínu
situr eftir hlýr geisli; minningin,
minningin um ömmu og mig á góðri
stund í litlu íbúðinni hennar, ilmurinn
af besta ömmumatnum smýgur inn
í vitund mína og ég hverf aftur í tím-
ann.
Eg þarf ekki að hverfa langt. Al-
veg frá því að ég var barn og þar
til nú, átti ég þarna stað vísan. Stað
fullan af fróðleik og visku, gleði og
hamingju, hamingju yfir því að hún
var til og að hún var amma mín.
Ef mér leið illa eða átti í vandræð-
um, leitaði ég alltaf fyrst til hennar,
bar undir hana málið og lét hana svo
leiðbeina mér í rétta átt.
Nokkrum jólum eyddum við hjá
henni þegar ég var lítil og í augum
barns var litla íbúðin eins og höll og
litla jóltréð gnæfði yfir manni upp-
Ijómað og fallega skreytt eins og hún
ein gat gert. í minningunni eru jólin
hjá ömmu sveipuð glitrandi dýrðar-
ljóma sem aðeins barnshugurinn get-
ur framkallað. Eins eru kvöldin þeg-
ar við komum frá Flatey, svöng og
þreytt eftir langt ferðalag. Þá beið
manns allaf góður matur og mjúkt
rúm ásamt stórum skammti af
hjartahlýju og gleði yfir því að við
vorum komin til hennar, ömmu á
Hringó.
Tvö sumur bjó ég hjá henni þegar
mamma og Þorvaldur voru í Hollandi
og sá tími er mér ómetanlegt safn
af minningum um okkur tvær saman.
Hvað ég sat endalaust og tapaði
fyrir henni í hinum og þessum spilum
og varð aldrei leið, eins tapsár og
ég er. Því á meðan á spilamennsk-
unni stóð töluðum við saman um
hluti sem mér fannst ekki hægt að
ræða við neinn annan, hvergi annars
staðar var hægt að fá réttu svörin
við þeim spurningum sem komu upp
í hugann. Hvílíkar gáfur og vit sem
rúmaðist í litla kollinum hennar und-
ir mjúka dúnhárinu.
Hún gat verið þver og ákveðin og
við þráttuðum oft um ýmsa hluti eins
og oft vill verða þegar tvær kynslóð-
ir mætast, en aidrei hvessti hún sig
við mig eða skammaði og sambúðin
gekk mjög vel. Hún sýndi því full-
kominn skilning að ég var á þeim
aldri að vera á næturgölti um helgar
og að ég kæmi oft seint heim. Að
því leyti fannst mér kynslóðabilið
ekki vera neitt, nema mér tókst auð-
vitað ekki að draga hana með mér
út á lífið.
Sumarið ’86 fórum við mamma
og amma saman til Ítalíu og skemmt-
um okkur vel í sólinni, skruppum til
Feneyja og skoðuðum markverða
hluti sem við höfum áður lesið og
heyrt um. Og tvisvar kom hún með
okkur til Hollands, en aldrei eftir að
við fluttum þangað, þá var hún orðin
of veik.
Mig skortir orð til að segja elsku
ömmu hversu mikils virði hún var
mér og hvað ég elska hana. En ég
veit að henni líður betur núna og þá
þýðir ekkert að vera með eigingirni
og vilja hafa hana hjá sér alltaf.
Guð blessi ömmu mína og verndi
hana á nýja staðnum þar sem ég
veit að hún er umvafin ástvinum sín-
um, föður, móður og bróður.
Sigrún
Amma mín. Amma mín var mér
góð. Allar minningar standa í mér.
Hún gaf mér margt_ þegar ég var
lítil sem ég á ennþá. Ég sakna henn-
ar mjög. A kvöldin bið ég bænir
mínar fyrir mig og ömmu.
Sigurlaug Dröfn
Verkamannabústaðirnir við
Hringbraut í Reykjavík eru tákn
þeirra tíma þegar íslenskt alþýðufólk
efaðist ekki um eigin samtakamátt
og þekkti mikilvægi samstöðunnar.
Þeir voru'byggðir áður en einstakl-
ingshyggjan breytti okkur í örvænt-
ingafulla skylmingarþræla í mis-
kunnarlausri baráttu við náungann.
Þeir sem þar lögðu hönd á plóginn
hefðu átt a’ verðaðkomandi kynslóð-
um hvatning til frekari dáða, en flest
bendir til þess að okkur ætli að tak-
ast að gleyma starfí þeirra og hug-
sjónum enda gæti hvort tveggja
raskað sálarró okkar sem þykjumst
tæplega aflögufær með tíma, hvað
þá meira, náunganum til handa.
Ennþá erum við þó svo rík að eiga
fólk sem geymir í hjarta sér minning-
una um baráttu genginna kynslóða
fyrir rétti lítilmagnans og þar sem
meira er, heldur þeirri baráttu áfram
hvert með sínum hætti.
Bestu fulltrúar þessa óeigingjarna
hugsjónafólks hafa þó verið að
kveðja okkur einn af öðrum og verð-
ur skarð þeirra vandfyllt í heimi þar
sem háleitar hugsjónir eru gjaman
kallaðar „tímaskekkja” og hin upp-
runalega merking orðsins .jafnaðar-
maður” er svívirt af þeim sem oftast
skreyta sig með því. Og enn hefur
tómarúmið stækkað því fækkað hef-
ur í úrvalssveitinni. Tengdamóðir
mín, Sigurlaug Þ. Ottesen, var jarðs-
ungin frá Fríkirkjunni í gær.
Hún var dóttir Þorláks G. Ottesen
og Þuríðar Friðriksdóttur, en bæði
eru þau kunnir baráttumenn í sögu
verkalýðshreyfingarinnar. Hún var
þriðja barn þeirra hjóna, en alls urðu
börnin sex, fimm dætur og einn son-
ur og eru fjórar dætur enn á lífi.
Fjölskyldan flutti í verkamannabú-
staðina, á Hringbraut 84, þegar Sig-
urlaug var enn innan við fermingu
og höguðu örlögin málum svo að þar
varð hennar framtíðarheimili. Hún
giftist Birni Þorgeirssyni 1943 og
eignuðust þau þijú börn, Þorgeir,
Ingibjörgu og Þuríði. Árið 1972 slitu
þau samvistum og fljótlega eftir það
réð Sigurlaug sig til starfa hjá
Tryggingastofnun ríkisins. í fyrstu
sinnti hún almennum skrifstofustörf-
um en var síðan boðið starf fulltrúa
og má fullyrða að það hafi verið til
mikillar gæfu fyrir stofnunina og
skjólstæðinga hennar. I þessu vanda-
sama starfi fengu bestu eiginleikar
Sigurlaugar að njóta sín í þágu þeirra
sem minna mega sín. Þeir eru ófáir,
jafnt öryrkjar, aldraðir og aðrir sem
eiga undir högg að sækja í þjóðfélag-
inu, sem fengu að njóta réttsýni
hennar og þeirrar sterku réttlætis-
kenndar sem henni var í blóð borin.
Þeir sem til hennar leituðu með vand-
amál sín lærðu að treysta því að hún
gerði allt sem í hennar valdi stóð til
að verða þeim að liði. Árið 1988
neyddist hún til að hætta starfí sínu
vegna veikinda og hafði þá þráast
lengur við en hollt gat talist.
Þegar ég hitti Sigurlaugu fyrst
fyrir 10 árum, skynjaði ég fljótlega
að þar fór kona sem mátti treysta
og því trausti hefur hún aldrei brugð-
ist. Hún hefur staðið þétt við bakið
á börnum sínum og fjölskyldum
þeirra í blíðu og stríðu. Þegar aðrir
vildu draga úr þá hvatti hún. Þegar
auðvelt hefði verið að stinga höfðinu
í sandinn, taka ekki afstöðu, þá tók
hún af skarið. Þegar einhveijum
fannst öll sund vera að lokast þá
eygði hún oftast smugu.
Orðagjálfur, innantóm loforð og
sjálfvirkt kurteisishjal var henni
mjög á móti skapi og maður gat tre-
yst því að hún segði ekkert nema
það sem hún meinti. Þá sagði hún
það líka, hvort sem það hentaði
manns eigin uppskrift eða ekki. Fyr-
ir það verð ég henni ævinlega þakk-
látur því fáir hafa verið mér jafn
áhrifamikil fyrirmynd í hreinskipt-
inni framkomu og hún. Það var líka
hægt að treysta hugsjónum hennar.
Það var nánast sama hvað við rædd-
um, alltaf skein í gegn grundvallar-
atriðið í afstöðu hennar til lífsins;
krafan um jöfnuð, réttlæti og heiðar-
leika.
Hún var ágætlega vel að sér í
heimsmálum og hafsjór að fróðleik
á íslenskum vettvangi. Minni hennar
var nánast óskeikult og mátti ég oft
hafa mig allan við að fylgja henni
þar sen hún geystist fram og aftur
söguna og töfraði fram myndir af
liðnum atburðum þannig að unun var
að hlusta á. Og þegar talið barst að
samtímanum og hitnaði í.kolunum
hjá okkur, þurfti stundum að kæla
sig niður með hressingu úr ísskápn-
um og þá gat maður treyst því að
finna upptakarann á sínum stað í
skápnum yfir brauðbrettinu, neðri
hillu, lengst til vinstri. Það var líka
betra að setja hann þar aftur, því
það var regla á hlutunum hjá henni
Sigurlaugu.
Óllu þessu mátti treysta allt til
síðasta dags. Þrátt fyrir margra ára
veikindi þar, sem hvert áfallið rak
annað og fæstar fréttir voru upp-
örvandi, varð hún æðrulausari og
bjartsýnni og það var engu líkara
en allir hennar bestu eiginleikar efld-
ust við hveija þraut.
Vegna starfa erlendis á undan-
förnum árum gat ég ekki fylgst jafn
náið með Sigurlaugu í veikindum
hennar og annars hefði verið, en
naut þó engu að síður Tnargra ógley-
manlegra stunda með henni, síðast
í lok ágúst. Ég gerði mér hins vegar
grein fyrir því, þrátt fyrir fjarver-
una, að fjölskyldan fór á vissan hátt
stækkandi í þessum þrengingum.
Annars vegar af kynnum sínum af
fallegri konu, kjarkmikilli móður sem
barðist hetjulega fyrir hveijum frest-
inum á fætur öðrum svo hún mætti
ljúka því sem Ijúka þurfti í þessu lífi.
Hins vegar vegna þess að fjölskyldu-
meðlimum fjölgaði jafnt og þétt á
þeim árum sem Sigurlaug naut að-
hlynningar á deild 11E á Landspíta-
lanum. Starfsfólk þessarar deildar
sinnir starfi sínu með slíkum ágætum
að fyrir Sigurlaugu varð deildin
hennar annað heimili og þar átti hún
stóra fjölskyldu. Umhyggja starfs-
fólksins, yfirvegun og hlýja í sam-
skiptum við sjúklinga og aðstandend-
ur þeirra er þeim dýrmætt vega-
nesti, hvert sem leiðin liggur. Sá tími
sem Sigurlaug var heima á Hring-
braut var henni hveiju sinni afskap-
lega dýrmætur: til þess að gera henni
kleift að njóta sem flestra stunda
þar naut hún aðhlynningar hjúkruna-
rfræðings sem heimsótti hana reglu-
lega og létti undir með henni á marg-
víslegan hátt. Starf þeirrar góðu
konu varð Sigurlaugu ómetanlegur
styrkur, enda tókst með þeim vin-
átta, byggð á gagnkvæmri virðingu.
Ég rölti vestur á Hringbraut og
settist inn í stofu til að skrifa þessar
línur. Þar sem ég lít nú upp frá skrif-
unum og horfi í kring um mig í litlu
íbúðinni hennar Sigurlaugar, sem þó
er svo undurstór, finn ég að í hjarta
mínu er þegar búið að innrétta sams
konar íbúð og þar situr hún Sigur-
laug og bíður eftir mér. Við ætlum
að fara að spjalla svolítið saman.
Af nógu er að taka. Og af því að ég
er viss um að þetta verða langar
samræður þá ákveð ég að hafa vað-
ið fyrir neðan mig og geng fram í
eldhús til að sækja mér hressingu í
ísskápinn. Ég treysti þvi að upptak-
arinn sé á sínum stað. Ég treysti
Sigurlaugu.
Með virðingu og þakklæti.
Þorvaldur Þorsteinsson
Elín Ólafs - Kveðjuorð
VÉLA-TENGI
7 ’ 2
Allar gerðir
Öxull - í - öxul.
Öxull - í - flans.
Flans - í - flans.
ÍÍMBteMiW & ©@ M.
Vesturgðtu 16 - Simar 14680-132»
Fædd 2. septeinber 1909
Dáin 8. september 1991
Amma okkar, Elín Ólafs, lést á
heimili sínu 8. september síðastlið-
inn, eftir langt og gott lífshlaup.
Við nutum góðs af því að alast upp
í kjallaranum hjá afa okkar og ömmu
í Tjarnargötunni og var gott að geta
hlaupið upp til þeirra, hvort heldur
sem var til að fá hlýju og athygli
eða þá bara til að segja: „Amma,
ég veit að það er ljótt að sníkja en
mér fínnst svo góðar rúsínur.”
Eftir að við fluttum þaðan sóttum
við mikið til afa og ömmu í Tjarnó.
Ósjaldan sendi amma okkur niður
að Tjörn með andabrauð og á ve-
turna tók hún á móti okkur með
kókómalti og kökum eftir skauta-
ferðirnar. Þau tóku okkur oft með
sér upp í sumarbústaðinn við Þing-
vallavatn og eigum við þaðan marg-
ar ljúfar minningar. Þar lærðum við
að róa, veiða og ekki síst að njóta
kyrrðarinnar í náttúrunni. Jóla-
stemmningin er í hugum okkar óað-
skiljanleg frá Tjarnargötunni, en þar
kom öll fjölskyldan alltaf saman á
aðfangadagskvöld og eru þær góðu
stundir okkur ógleymanlegar.
Amma var nett kona. Það var
skemmtilegt og fróðlegt að hlusta á
hana segja sögur úr gömlu Reykja-
vík, sem hún gjörþekkti, enda fædd
og uppalin í miðbænum. Hún hafði
afdráttarlausar skoðanir á mönnum
og málefnum, lýsti hlutunum á líf-
legan og skemmtilegan hátt, enda
einstaklega orðheppin og frábær
húmoristi.
Daginn fyrir andlát sitt voru
barnabarnabörnin hennar einu sinni
sem oftar í heimsókn hjá henni og
lék hún þá á als oddi eins og alltaf
í návist þeirra. Hún varð bráðkvödd
næsta morgun, en þannig hefði hún
án efa helst kosið að kveðja þennan
heim.
Það er viðeigandi að amma, sem
ól allan sinn aldur í miðbænum, vérð-
ur lögð til hinstu hvílu við hlið afa
í gamla kirkjugarðinum í Reykjavík.
Megi hún elsku amma hvíla í friði.
Stína, Bjöggi og Dúsa
★
Minningargrein um Elínu Ólafs,
sem biitist í blaðinu á sunnudag,
bar yfírskriftina Elín Ólafsdóttir.
Beðist er velvirðingar á þessari mis-
ritun, um leið og leiðrétt er.