Morgunblaðið - 21.09.1991, Blaðsíða 32

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 21. SEPTEMBER 1991
32
Jófríður S. Krist-
insdóttír — Minning
Fædd 13. júlí 1964
Dáin 13. september 1991
Margt er það sem rennur í gegn-
um hugann þegar við minnumst í
örfáum 'orðum systur og mágkonu,
hennar Jófý okkar. Jófý var numin
burt frá okkur af illkynja sjúkdómi
sem fyrst uppgötvaðist stuttu eftir
að hún fæddi litlu dóttur sína fyrir
tveimur og hálfu ári. Baráttan var
hafin full af bjartsýni og von. Eftir
margar og erfíðar læknisaðgerðir
héldum við að hún væri sloppin, en
fyrir tæpu ári barði sjúkdómurinn
aftur að dyrum hjá henni og nú
hálfu verri en áður. Jófý háði stríð
sitt við sjúkdóminn af miklu hug-
rekki og þrautseigju og aldrei missti
hún vonina og bjartsýnina, þó tímar
væru erfiðir. Oft fannst manni eins
og hún væri að reyna að hlífa okk-
ur hinum við erfiðleikunum, eins
og hún orðaði það. Hún kveinkaði
sér sjaldnast þó það leyndi sér ekki
að þar færi sárkvalin kona. Með
góðri aðstoð móður sinnar, Esterar
Friðþjófsdóttur, sinnti hún dóttur
sinni, henni Elínu Ösp, eins mikið
og hún gat, nánast alveg til síðasta
dags.
Við sem eftir lifum erum ríkari
eftir að hafa fengið að njóta sam-
vista við Jófý og skiljum kannski
betur en áður hve lífið er hverfult.
Hennar er sárt saknað en við hugg-
um okkur við þá hugsun að nú er
hún farin til þess, sem allt læknar
og líknar og þar líður henni vel.
Kjarkurinn sem einkenndi hana
meðan hún lifði lifir áfram og styrk-
ir alla þá sem þótti vænt um hana.
Guð blessi hana og varðveiti þar
sem hún nú brosir að nýju.
Baldi og Peta
Nokkrir óharðnaðir unglingar
sitja í sal og nærast. Allir eru í sínu
fínasta pússi, spenntir og ekki laust
við kvíðahnút í maga. Skyldi maður
kannast við einhver andlit? Jú,
þama vora tvær stöllur frá Rifi.
Mér er þessi stund ógleymanleg,
skólasetning nýafstaðin og maður
var svo einn norður í landi fjarri
öllum nákomnum. Þessi stund rifj-
aðist upp nú þegar hugurinn reikar
aftur í tímann þar sem ég sat og
skoðaði þær frænkur og æskuvin-
konur Jófý mína og Sæunni.
Tveir vetur liðu og ekki kynntist
ég Jófý að ráði. Þegar veru okkar
á Reykjaskóla var að ljúka kom hún
til mín og sagðist mega til með að
segja mér frá draumi sem hana
hafði dreymt. Hann var á þá leið
að við vorum tvær saman, krjúp-
andi á hnjánum og gróðursettum
fræ. í draumnum var allt svo bjart
og fagurt. Okkur fannst draumsýn-
in að vonum merkileg þar sem við
þekktumst svo lítið. Við gerðum
okkur grein fýrir því síðar að þama
höfum við verið að setja niður fræ
vináttu okkar, vináttu sem alltaf
var björt og fögur, eins og draumur-
inn.
Eftir að vera okkar á Reykja-
skóla !auk fluttumst við báðar til
Reykjavíkur. Við stóðum uppi einar
og húsnæðislausar og varð það úr
að við leigðum húsnæði saman. Mér
er minnisstætt þegar við sátum sitt
í hvoram appelsínugula stólnum og
funduðum um verðandi búskap,
hálffeimnar við hvor aðra. En
feimnin fór fljótt af okkur og með
tímanum styrktist gagnkvæmt
traust okkar á milli.
Við ræddum oft um þau sex ár
sem við bjuggum saman, hvað við
lærðum hvor af annarri og vorum
hvor annarri mikils virði. Við voram
stoltar af því að hafa búið saman
öll þessi ár, á stuttri ævi, án þess
að styggðaryrði félli okkar á milli.
Við ræddum drauma okkar og lang-
anir, sorgir og vonleysi,. grétum,
hlógum eða bara vorum.
Það var svo margt merkilegt við
Jófý. Hún var svo sterk manngerð,
dugmikil, samviskusöm og svo blíð
og góð. Hún var ein af þeim sem
alltaf þurfti að hafa nóg fyrir stafni
og var alltaf fremst í flokki í þvi
sem hún tók sér fyrir hendur. Það
vissu það allir sem hún starfaði
með eða starfaði fyrir að henni var
fullkomlega treystandi og skilaði
sínu eins og til var ætlast. Við vin-
' i .1 i <• <i i; i i . i
konurnar kölluðum hana stundum
„ofurkonuna" sem allt virtist geta.
Hún lauk stúdentsprófi með fyrstu
einkunn á meðan hún vann fullt
starf og tók þátt í félagsmálum.
Síðar réðst hún sem skrifstofustjóri
hjá LÍR ásamt því að stunda nám
við Söngskólann í Reykjavík og
taka virkan þátt í starfi JC Bros.
Hún keypti bií og íbúð ein og óstudd
og þrátt fyrir mikið annríki hafði
hún alltaf tíma til að heimsækja
vini og ættingja, stunda íþróttir og
áfram mætti telja. Hún virtist geta
allt.
Jófý var mikil félagsvera og vildi
hafa mikið af fólki í kringum sig.
Hún ólst upp í stórum systkinahópi
og átti marga vini. Hún var vinur
vina sinna og fjölskyldan var henni
afar kær. 1. mars 1989 bættist lít-
ill sólargeisli í hópinn. Jófý eign-
aðist Elínu Ösp. Síðustu dagana
áður en hún fæddist var ég hjá
Jófý og var margt rætt og „spekúl-
erað“. I kringum brúðkaup mitt var
Jófý mín hægri hönd. Þrátt fyrir
að við byggjum ekki lengur saman,
áttum við okkar stóru stundir sam-
an.
Litla dóttirin var Jófý allt og
henni vildi hún helga Iíf sitt en
enginn ræður sínum næturstað.
Stuttu eftir fæðingu Elínar Aspar
fékk Jófý þær fréttir að hún gengi
með þann sjúkdóm sem síðar varð
hennar banamein. Fyrst í stað hélt
maður að afleiðingar hans yrðu
ekki með þeim hætti. Fyrir u.þ.b.
ári hófst svo langvarandi barátta
við sjúkdóminn.
Alían tímann barðist Jófý hetju-
lega. Það var mörgum óskiljanlegt
þvílíkan kraft og jákvæðni hún
ætti til að bera. Ekkert virtist buga
hana og alltaf átti hún huggunar-
orð öðram til handa. Það var oft
sárt að vera fjarri elskulegri vin-
konu eftir að ég fluttist út á land
þegar hún átti svo erfitt, en við
áttum þó margar góðar stundir
meðan á veikindum hennar stóð.
Mér er það sérstaklega minnisstætt
þegar við sátum og spjölluðum um
sjúkdóminn og hún talaði um
hversu mikið henni fyndist hann
hafa breytt viðhorfum sínum til lífs-
ins. Hún sagðist vilja hafa það að
markmiði sínu að rækta kærleikann
við fólk það sem hún ætti eftir ólif-
að, vera opin við náungann og sýna
tilfinningar. Þetta held ég að við
sem eftir lifum ættum að muna því
þetta er eitt af því sem hún vildi
kenna okkur.
Ég þakka Guði fyrir að hafa
mátt vera vináttu Jófýjar aðnjót-
andi. Ég bið Guð fyrir sálu hennar
um leið og ég og eiginmaður minn
vottum elsku Elínu Ösp og Ester,
systkinum, tengdafólki og öðram
ættingjum og vinum okkar dýpstu
samúð. Söknuðurinn er sár, Guð
veri okkur styrkur á erfiðri stund.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem)
Elva J. Hreiðarsdóttir
í dag verður til moldar borin
ástkær frænka mín og vinkona.
Hún lést í Landspítalanum þann
13. september síðastliðinn eftir
hetjulega baráttu við erfíðan sjúk-
dóm.
Ég hef þekkt Jófríði frá því ég
fyrst man eftir mér. Við höfum
verið samferða í gegnum lífíð og
þegar komið er að leiðarlokum er
söknuðurinn sár. Þessi glæsilega,
hugdjarfa vinkona skilur eftir sig
margar fallegar minningar, sem
mig langar að þakka fyrir og minn-
ast.
Jófríður ólst upp í Rifí á Snæfells-
nesi. Foreldrar hennar þau Ester
Friðþjófsdóttir og Kristinn Haralds-
son vora frambyggjar þar, reistu
sér hús skammt frá bænum Rifí,
t
Sambýliskona mín,
HULDA ÁGÚSTSDÓTTIR,
Túngötu 8,
Grindavík,
andaðist í Sjúkrahúsi Keflavíkur fimmtudaginn 19. september.
Fyrir hönd aðstandenda,
Einar Ingólfsson.
t
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og vináttu við andiát og
útför elskulegrar dóttur minnar, systur og mágkonu,
JÓHÖNNU PÉTURSDÓTTUR,
Dalatanga 23,
Mosfellsbæ.
Sérstakar þakkir fær starfsfólk deildar A-7 á Borgarspítalanum.
Pétur Lárusson,
Guðmar Pétursson, Elsa Ágústsdóttir,
Guðríður Pétursdóttir, Jón Auðunn Kristinsson,
Einar Pétursson,
Valgerður Pétursdóttir
og fjölskyldur.
t
Þökkum innilega samúð og hlýhug við andlát og útför eiginmanns
míns, föður, tengdaföður og afa,
DANÍELS ÞÓRHALLSSONAR,
Hátúni 10.
Sérstakar þakkir til lækna og starfsfólks öldrunardeildar Landspít-
alans, Hátúni 10B.
Dagmar Fanndal,
Þórhallur Daníelsson,
Sigurður Gunnar Daníelsson, Elinborg Sigurgeirsdóttir,
Soffía Svava Danielsdóttir, Birgir Guðjónsson,
Ingibjörg Daníelsdóttir, Sigurður Valdimarsson
og barnabörn.
t
Þökkum innilega auðsýnda samúð og vinarhug við andlát og út-
för móður okkar, tengdamóður, ömmu og langömmu,
EBBU JÓNSDÓTTUR.
Örn Engilbertsson, Sigríður Brynjólfsdóttir,
Dagbjört E. Imsland, Thorvald K. Imsland,
Ebba Þuríður Engilbertsdóttir, Dóra María Aradóttir,
Guðrún Erla Engilbertsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Við þökkum af alhug auðsýnda samúð, hlýhug og virðingu við
andlát og útför
INGIBJARGAR GUÐRÚNAR HÖGNADÓTTUR
frá Baldurshaga
í Vestmannaeyjum.
Guð og gæfan fylgi ykkur öllum.
Marta Sigurjónsdóttir, Ingólfur Þórarinsson,
dóttursynir og fjölskyidur þeirra.
t
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð
og vinarhug við andlát og útför manns-
ins míns, föður, sonar, og bróður,
LÁRUSAR HJALTESTED.
Gróa Sigurjónsdóttir,
Georg Pétur Hjaltested,
Magnús Jens Hjaltested,
Arnar Jónsson,
Guðrún og Pétur Hjaltested
og systkini hins látna.
þar sem foreldrar Esterar bjuggu.
Þá byggðu sér einnig heimili í Rifí
fímm systkini Esterar og nokkrar
aðrar fjölskyldur. í þessu litla þorpi
ólst Jófríður upp.
Heimilið var stórt því Jófríður
var sjöunda í hópi níu dugmikilla
og efnilegra systkina. Þetta var
ástríkt heimili og samhent fjöl-
skylda.
Margar rninningar era tengdar
leik okkar systkinabamanna í Rifí.
Við tvær áttum okkur leynistað í
Virkisklettunurn. Um þennan stað
vissi enginn og þangað fórum við
til að tala um leyndarmálin og leika
okkur þegar við vildum vera einar
án hinna krakkanna. Við urðum
fljótt trúnaðarvinkonur og sá trún-
aður hélst alla tíð. Hún var alltaf
vinur í raun, tilbúin að hlusta á
vandamál, gefa ráð og samgleðjast
á góðum stundum.
Jófý var skarpgreind og duglegur
námsmaður, hvert einasta vor við
skólaslit fékk hún viðurkenningu
fýrir góðan námsárangur og oftast
var hún hæst yfír sinn bekk. Hún
var metnaðargjöm og lagði sig fram
um að gera alla hluti vel. Hún lærði
á píanó en það lá vel fyrir henni
því hún var mjög músíkölsk og
þótti gaman að syngja. Hún hélt
áfram að læra á píanó í framhalds-
skóla og seinna fór hún í Söngskól-
ann í Reykjavík.
Eftir að grannskólanáminu
heima lauk, fór Jófy í Héraðsskól-
ann að Reykjum í Hrútafírði. Þar
var hún virk í öllu félagslífí og tók
að sér ýmis forastu hlutverk fyrir
hönd nemenda. Stúdentsprófi lauk
Jófy frá Fjölbrautaskólanum í
Breiðholti vorið 1985. Hún réðst til
starfa hjá Landssambandi íslenskra
rafverktaka þá um vorið. Hún var
gjaldkeri og skrifstofustjóri. Henni
var mikið í mun að standa sig vel
í starfínu, því kynntist ég vel vetur-
inn sem við bjuggum saman á Rauð-
alæknum. Hún skipulagði vinnuna
vel, var samviskusöm, nákvæm og
áræðin að taka ákvarðanir. Vinnu-
veitendur hennar kunnu líka að
meta vel unnin störf hennar og
reyndust henni sérstaklega vel í
veikindum hennar.
Jófý var virk í félagslífi, hún
starfaði m.a. í JC Bros og var um
tíma í Pólyfónkórnum. Hún viidi
hafa marga í kringum sig. Vini sína
og kunningja ræktaði hún vel og
var dugleg að kalla fólk saman.
Hún hélt líka góðu sambandi við
systkini sín og foreldra. Sorgin
knúði dyra hjá þeim er faðir þeirra
lést 15. janúar 1987 eftir skamma
sjúkdómslegu.
Haustið 1988 keypti Jófy sér litla
en fallega íbúð í Bólstaðarhlíðinni,
hún var þá barnshafandi og vildi
búa sem best í haginn fyrir framtíð-
ina. Hún stóð á eigin fótum, sjálf-
stæð eins og hún hafði alla tíð ver-
ið. Elín Ösp fæddist 1. mars 1989
og varð sólargeislinn í lífí mömmu
sinnar. Rúmum tveimur raánuðum
eftir fæðingu hennar kom reiðar-
slagið, í ljós kom að Jófy var með
krabbamein. Við tóku rannsóknir,
geislameðferð og stór aðgerð. Hún
var ákveðin í að takast á við sjúk-
dóminn og sigra hann. Um tíma
leit út fyrir að það hefði tekist.
Jófý lifði sínu eðlilega lífi, stundaði
vinnuna og hugsaði um Elínu.
Kjarki hennar er best lýst með því
að þegar hún fann að það var orðið
of erfítt fyrir hana að ganga alltaf
upp stigana upp á fjórðu hæð í
Bólstaðarhlíðinni þá ákvað hún að
skipta um húsnæði og keypti sér
íbúð á fyrstu hæð í Skálagerði 7.
Þegar um var að velja að hrökkva
eða stökkva, þá stökk hún, bjartsýn
á að sér tækjust ætlunarverk sín
og allt færi vel.
Síðan í október í fyrra var Jófy
mikið veik. Sjúkdómurinn hafði
breiðst út og hún vissi að hann var
ólæknandi. Hugrökk var hún og
barðist hetjulega til síðasta dags.
Ég heyrði aldrei frá henni æðruorð,
hún spurði aldrei „af hveiju ég?“
heldur tók öllu sem að höndum bar
með æðruleysi og reisn. Auðvelt var
að rétta henni hjálparhönd, hvort
sem það var að passa Elínu eða
vera hjá henni sjálfri. Hún kvartaði
heldur aldrei yfír hlutskipti sínu og
var alltaf að reyna að hlífa aðstand-
endum sínum við áhyggjum. Móðir
hennar var hjá henni dag og nótt