Morgunblaðið - 21.09.1991, Blaðsíða 33

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 21. SEPTEMBER 1991
Minning:
Jón H. Krístófersson
frá Grafarbakka
meðan hún gat verið heima og
hugsaði um hana. Systkinin og
þeirra makar létu heldur ekki sitt
eftir liggja í að hughreysta og hlú
að systur sinni.
Jófý þráði lífið svo heitt, vildi
geta hugsað um dóttur sína og séð
hana vaxa og dafna. Huggun er
að vita af Elínu litlu í góðum hönd-
um Dóru systur Jófýjar og Brands
manns hennar.
Nú er Jófý laus við allar þær
þjáningar sem hún gekk í gegnum
og tekin við nýju hiutverki. Það er
erfitt að horfa á eftir kærum vini
en ég veit að minningin um Jófý á
eftir að gera okkur ástvini hennar
að betri manneskjum.
Kallið er komið,
komin er nú stundin
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinimir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(S.B. 1886 - V. Briem)
Elsku litla Elín, Ester og ástvinir
allir, megi algóður guð styrkja okk-
ur í okkar miklu sorg.
Guð blessi minningu Jófríðar.
Erla Kristinsdóttir
Það var á hvítasunnudag 1989,
að ég var aðnjótandi þeirrar ánægju
að vera við fermingu tveggja frænd-
systkina minna í Ingjaldshólskirkju.
Eg hef notið þeirrar gleði að fylgj-
ast með frændfólki mínu heima í
Rifí úr fjarlægð, héðan úr Reykja-
vík, þegar það er að alast upp. Og
nú var ég stödd í Ingjaldshóls-
kirkju, kirkjunni minni, sem oftar.
Fermingarathöfnin fór fram með
helgiblæ. En það sem mér er minn-
isstæðast er altarisgangan. Það er
sá skemmtilegi siður að það fer
hver fjölskylda útaf fyrir sig með
sínu barni. Þarna var verið að ferma
yngstu dóttur frænku minnar, Est-
erar Friðþjófsdóttur, sem var orðin
ekkja. Þarna voru öll börnin hennar
níu mætt. Þessi myndarlegi hópur
raðaði sér upp að altarinu, það pass-
aði alveg í hringinn. Presturinn
hafði orð á því við okkur heima,
að þetta hefði verið sú fegursta sjón
sem hann hefði séð fyrir altari.
Móðir með öll bömin sín níu.
Þá kem ég að kjarna þessara fáu
orða minna. Við skulum hugsa okk-
ur rósabúnt, útsprungið og fallegt.
En svo fer ein rósin að drúpa höfði,
smátt og smátt að hnigna og fölna.
Visna og hníga niður. Allt er gert
til að halda henni uppréttri, þar til
hún er tekin í burtu og skarðið er
eftir. Þannig var það með Jófríði
frænku mína. Eins og blómin á
haustin fölna og deyja. Og nú er
líka komið haust. En rótin lifir og
upp úr henni kemur alveg nýr
, sproti. Eins er það með Jófríði
frænku mína, hún skildi eftir sig
nýtt blóm sem á eftir að fylla skarð
, hennar. Nú er það hlutverk ættingj-
anna að hlú að og vernda þetta
unga og munaðarlausa barn við að
, vaxa.
' Ég þekkti Iítið Jófríði frænku
mína, því ætt mín er orðin svo
mannmörg. En alltaf þegar ég sá
hana, minnti hún mig óneitanlega
á móður mína sem hún hét í höfuð-
ið á. Og nú er hún að bætast við
hópinn okkar fyrir handan.
Með þessum línum fylgja kveðjur
frá systrum mínum Katrínu og
Ástu.
María Guðmundsdóttir
Það er með djúpri sorg og sárum
söknuði, sem ég, eftir rúmlega ára-
tuga vináttu, kveð Jófríði Kristins-
dóttur.
Þessa einstaklega fjölhæfu og
A traustu vinkonu mína, sem með
ótrúlegum vilja barðist baráttu hetj-
unnar við þann sjúkdóm sem svo
,;j marga fellir í blóma lífsins. Svo
marga sem langar að lifa og Jófy
var ein af þeim. Með ótrúlegri ósér-
M hlífni og dugnaði tókst hún á við
^ endalaus vonbrigði og kvalafullar
lyfjameðferðir.
Hún ætlaði að sigra og lifa, þó
ekki væri nema til þess eins, að sjá
stóru ástina í lífi sínu, Elínu Ösp,
vaxa og dafna. Slík þrautseigja, er
okkur hinum þörf lexía og áminning
um þakklæti fyrir góða heilsu, sem
svo oft gleymist, er við látum glepj-
ast af heimsins pijáli. Ég trúi því,
að Jófy sé nú komin á annað tilveru-
stig. Þar sem hún, með sínum ein-
stöku skipulagshæfileikum og
skörpu greind, spreytir sig á verk-
efni erfiðu og flóknu, sem hún ein
er fær um að leysa.
Jófý starfaði sem skrifstofustjóri
hjá Landsambandi íslenskra raf-
verktaka og þurfti starfs síns vegna
að fara utan í viðskiptaferðir. Fyrir
rúmu ári fékk ég tækifæri til að
fara með í eina slíka ferð sem
„fylgdarmaður og félagsskapur"
eins og við orðuðum það. í þetta
sinn 10 daga Þýskalandsferð. Þar
varð ég vitni að því, hvernig hún á
aðdáunarverðan hátt, ýtti sjúkleika
sínum til hliðar. Samviskusöm sem
endranær, vann hún frá morgni til
kvölds í að kynna sér nýjungar, er
mættu verða fyrirtækinu, sem hún
var svo stolt af að vinna hjá, til
góða.
Krafturinn og áhugasemin voru
svo mikil, að þegar mér sem áhorf-
anda, varð nóg um atorkuna og
vildi fá hana til að slappa af, þó
ekki væri nema í örstutta stund,
hló hún og lofaði mér því, að næst
þegar hún færi í langt frí, tæki hún
Elínu litlu með sér til Afríku, þar
sem við gætum setið í sólinni og
spjallað fram á kvöld. Nú er hún
farin í aðra ferð, ennþá lengri og
á óþekktari slóðir og ljóst er að
þessi samfundur okkar, verður ekki
hér í heimi, hvað svo sem síðar
verður.
Ég veit að hennar algóði Guð,
sem hún trúði á og treysti, mun
taka um hönd hennar og leiða hana
inn í þann heim, sem hún nú stígur
sín fyrstu spor, laus við sínar líkam-
legu þjáningar.
Blessúð sé minning góðrar vin-
konu.
Ruth S. Gylfadóttir
Cape Town, S-Afríku.
Sem betur fer þurfum við ekki
oft að kveðja vini okkar og sam-
starfsfólk snemma á lífsleiðinni, en
að þessu sinni þurfum við að kveðja
Jófríði aðeins 27 ára gamla.
Jófríður hóf störf hjá Landsam-
bandi íslenskra rafverktaka og
Söluumboði LÍR sumarið 1985, að
loknu stúdentsprófi á viðskipta-
sviði, enjafnframt skólagöngu hafði
hún aflað sér víðtækar starfs-
reynslu eins og margt dugnaðarfólk
hefur vilja og getu til að gera.
Á þessum fáu árum fengum við
samstarfsfólkið notið góðra eigin-
leika og frábærrar leikni varðandi
þau verkefni sem fyrir lágu hveiju
sinni, jafnvel því sem að rafmagn-
inu sneri, þetta ber að þakka.
Skömmu eftir að Jófríður kom
til okkar keyptu samtökin nýtt hús-
næði, sem raunar þurfti að breyta
og bæta, og þar lagði hún hönd á
plóginn við hliðina á félögum sínum,
jafnvel við grófustu byggingar-
vinnu. Smekkvísi hennar réði miklu
um fyrirkomulag og liti á nýja vinn-
ustaðnum.
Jófríði fórst vel úr hendi að
stjóma innflutningsfyrirtæki sam-
takanna og að hafa samband við
viðskiptavini innanlands og utan,
en hún átti stóran þátt í því að
treysta erlendu viðskiptasamböndin
og afla nýrra. Hún lét sér ekki
bregða þótt hún yrði að vera ein á
ferð á milli heimsborganna, kunni
skil á því sem öðru.
í baráttu hennar í hálft þriðja
ár við sjúkdóm, sem að lokum lagði
hana að velli, sýndi hún fádæma
æðruleysi, hélt áfram að vinna uns
kraftamir þmtu, en hélt samt
áfram að hjálpa og leiðbeina fram
á síðustu stundu.
Við stöndum ráðþrota gagnvart
dauðanum, en við emm þó þakklát
þeirri viðkynningu sem við fengum
að njóta og sendum aðstandendum
innilegustu samúðarkveðjur. Eink-
um þó litlu dótturinni, Elínu Ösp,
sem hefur misst svo mikið, en á
þó svo marga góða að.
Samstarfsfólk
Fleiri minningagreinar um
Jófríði S. Kristinsdóttur
munu birtast næstu daga.
Fæddur 15. júlí 1941
Dáinn 13. september 1991
Dáinn, horfinn - hamiafregn,
hvílíkt orð mig dynur yfir.
En ég veit að látinn lifir
það er huggun harmi gegn.
(Jónas Hallgrímsson)
Okkur setti hljóð þegar sú harm-
afregn barst að kvöldi 13. septem-
ber að Jón hefði orðið bráðkvadd-
ur. En þannig er lífið, enginn fær
þar neinu um ráðið.
Jón Hreiðar var sonur hjónanna
Kristínar Jónsdóttur frá Grafar-
bakka í Hrunamannahrepi og
Kristófers Ingimundarsonar bónda
þar, sem nú er látinn. Jón var elst-
ur í hópi ellefu systkina, en eitt
lést á. unga aldri. Jón ólst upp á
Grafarbakka og fór snemma að
vinna hin ýmsu sveitastörf, einkum
hneigðist hugur hans að vélum, en
þá var öld tækninnar að ganga í
garð í íslenskum landbúnaði. Síðar
vann Jón hin ýmsu verkamanna-
störf, en gerðist svo bílstjóri hjá
Landleiðum hf. og ók í mörg ár á
leiðinni Reykjayík, Skeið, Hreppar.
Einnig ók hann mikið með ferða-
menn á sumrin. Fyrir nokkru hætti
Jón akstri og fór að vinna í Hulu
hér á Flúðum.
Einn var sá þáttur í lífi Jóns sem
hann lét aldrei niður falla en það
voru Ijallaferðir. Þangað sótti hug-
urinn alltaf þegar leið að smala-
mennsku á haustin. Á afréttinn
okkar til fjallanna í allri sinni tign
og fegurð. Jón var einmitt nýkom-
inn úr einni slíkri ferð þegar kallið
kom.
Fyrir tuttugu árum hófu þau
sambúð Jón og Jóhanna Sigríður
Daníelsdóttir frá Efra-Seli. Þau
byggðu sér hús á Vesturbrún 9 á
Flúðum og hafa búið þar síðan.
Börn þeirra eru Birgir Þór iðn-
nemi, fæddur 20. september 1970,
og Kristín Ásta, fædd 20. nóvem-
ber 1980.
Jón var hlédrægur, en glaður í
góðra vina hópi. Hann var dugleg-
ur, samviskusamur og öruggur í
öllum sínum störfum. Til marks
um það má nefna þegar hann var
með trússinn í fjallaferðum og ein-
hver gleymdi eða týndi einhveiju
í náttstað, þá fann Jón yfirleitt
hlutina og kom með þá í næsta
náttstað. Jón hugsaði alla tíð vel
um sitt heimili og var hvers manns
hugljúfi allra er til hans þekktu.
Nú þegar við kveðjum þennan
öðlingsdreng, þá biðjum við elsku
Hönnu Siggu og börnum þeirra
allrar blessunar, vottum móður
hans, systkinum og öðrum að-
standendum okkar dýpstu samúð.
Fjölskyldurnar Efra-Seli
og Hafnargötu 1, Vogum.
Hann pabbi er dáinn, það var
þungbært fyrir okkur, en vegir
guðs eru órannsakanlegir og
stundum finnst okkur þeir óskiljan-
legir. En við geymum í huga okkar
allar þær góðu stundir sem við
áttum með pabba. Við biðjum góð-
an guð að vernda hann og blessa
svo honum líði vel.
Sárt er mér í minni
sakna ég þín vinur.
Minnist þeirra mörgu
mætu gleðistunda
sem við áttum saman.
Sólu fegurð skína
allar þar og eiga
innsta stað í hjarta.
(Ur sálmi.)
Birgir Þór og
Kristín Asta.
Skarð er höggvið í tíu systkina
hóp. Mágur minn, Jón Hreiðar
Kristófersson, er genginn á vit
feðra sinna, langt fyrir aldur fram.
Andlát hans bar að skyndilega, að
kvöldi föstudagsins 13. þessa mán-
aðar. Jón var einn af Grafarbakka-
systkinunum, elstur ellefu barna
hjónanna Kristínar Jónsdóttur og
Kristófers Ingimundarsonar.
Systkinin uxu öll úr grasi, nema
eitt er dó nýfætt. Kristín heldur
enn heimili að Grafarbakka, en
Kristófer lést árið 1975.
Þar sem ég tengdist Grafar-
bakkaljölskyldunni seint nokkuð
þá þekki ég lítt til æskuára Jóns.
Ætla má að hann hafi snemma
farið að rétta hjálparhönd og létta
undir með foreldrum sínum á
mannmörgu heimili þeirra, eftir
því sem þroski hans og geta leyfðu
hveiju sinni. Því hygg ég að upp-
vaxtarár hans hafi lítt verið frá-
brugðin uppvexti fiestra annarra
unglinga til sveita á þessum árum.
Oftar en hitt allt fram á sein-
ustu áratugi, en gerist nú sjaldgæ-
fara, voru afar og ömmur í heimil-
um til sveita, ásamt vinnufólki,
bæði skyldu og óskyldu. Vafalaust
hefur aldursmunurinn og þar af
leiðandi mismunandi lífsviðhorf
heimilisfólks og skoðanaskipti þess
verið þroskandi fyrir ungdóminn
og lagt oftar en hitt grunn að heil-
brigðum og sjálfstæðum viðhorfum
margra til líðandi stundar og jafn-
vel haft mótandi áhrif til frambúð-
ar. Ætla ég að Jón hafi notið góðs
af slíku á uppvaxtarárum sínum.
Jón var látlaus maður, hár vexti
og var oftast höfðinu hærri en sá
er næstur honum stóð. Hann var
hæfur og kurteis í allri fram-
göngu. Mér virtist hann fáskiptinn,
en vingjarnlegur og glaðlegur í
öllu viðmóti. Ekki heyrði ég hann
hallmæla nokkrum manni, en hann
hafði sína skoðun bæði á mönnum
og málefnum. Jón stundaði þá at-
vinnu er gafst á hveijum tíma, en
lengstum var hann bifreiðastjóri.
Kona Jóns var Jóhanna Sigríður
Daníelsdóttir frá Efra-Seli í
Hrunamannahreppi. Reistu þau sér
heimili að Vesturbrún 9, að Flúð-
um. Börn þeirra eru tvö, Birgir
Þór og Kristín Ásta.
Jón hélt systkinum sínum og
fjölskyldum þeirra afmælisfagnað
á Álfaskeiði sl. sumar, þá hann
varð fimmtugur. Ekki átti ég bein-
línis von á að það yrði okkar sein-
asta handtak er við kvöddumst um
hádegisbil sunnudaginn 14. júlí.
Ver oss huggun, vörn og hlíf,
lif í oss, svo ávallt eygjum;
æðra lífið, þó að deyjum.
Hvað er allt, þá endar kíf.
Eilíft líf.
(Matthías Jochumsson)
Kristínu á Grafarbakka, Hönnu
Siggu og börnunum og systkinum
Jóns votta ég samúð mína og bið
þeim blessunar Guðs.
Jón Kristófersson var drengur
góður. Ég þakka honum góða við-
kynningu. Blessuð sé minning
hans.
Guðmundur Óli Pálsson
Það er svo tæpt að trúa heimsins glaumi,
því táradaggir falla stundum skjótt,
og vinir berast burt á tímans straumi,
og blómin fölna áæinni hélunótt.
(Jónas Hallgrímsson)
Hann Jón var elstur okkar barn-
anna í systkinahópunum tveimur
sem ólst upp samtímis á bökkum
Litlu-Laxár í Hrunamannahreppi.
Þó var hann nú svo alltof ungur
til að yfirgefa okkur. En örlögun-
um fær enginn ráðið og við verðum
hér eftir um stund og yljum okkur
við góðar minningar liðinna ára.
Áin á milli okkar var enginn farar-
tálmi. Um leið og við sluppum
undan verndarvængjum mæð-
ranna hófust yfir hana samgöngur
miklar og góðar. Þó var það oftar
að mæst var á miðri leið.
Litla-Laxá var okkur óþijótandi
uppspretta leikja. Á góðviðrisdög-
um var sullað og synt. Þar var
33
róið á heimasmíðuðum fieytum og
keppt um hver gæti lengst komist
á tómri tunnu án þess að velta.
Það var ekkert verið að fækka
fötum vegna þessa og því sjaldn-
ast þurr þráður á nokkrum krakka
þegar heim var haldið. Við fórum
í langar gönguferðir upp og niður
eftir ánni óg var ekki krækt fyrir
hyljina. Haft var til marks um
hversu djúpir þeir voru hvort eitt-
livað stóð upp úr af Jóni, því hann
var okkar stærstur.
Á tunglskinsbjörtum vetrar- ’
kvöldum lékum við okkur á spegil-
sléttum ísnum, stundum lengur en
þurfa þótti. Við vorum framarlega
í tæknivæðinguinni og smíðuðum
saman vélsleða með frumstæðum
áhöldum, en þetta var kostagripur.
Á þessum árum var enginn of lít-
ill til að vera með, smáir og stórir
léku sér saman en við litum alltaf
upp til Jóns í tvennum skilningi. Á
unglingsárunum þótti lúxus að fá
að fara á traktor á milli bæja en
þegar við urðum eldri eignaðist Jón
bíl sem allir nutu góðs af. Það var
farið að kanna heiminn, jafnvel
utan sveitar.
Hann var óþreytandi að aka
okkur um allar jarðir, bíltúr á
sunnudögum, á böllin í báðum sýsl-
um þegar aldur og þroski leyfði
slíkt og jafnvel skroppið á Geitháls
til að kaupa pylsur sem þá voru
fáséð lostæti austan heiðar. Þegar
við fórum að heiman til. náms og
vinnu héldum við alltaf sambandi
við Jón og alltaf var hann tilbúinn
að skjótast á Kaisernum ef eitt-
hvert okkar óskaði þess. Hann lét
ekkert trufla sig við aksturinn og
foreldrarnir þurftu ekki að óttast
um okkur ef við ferðuðumst með
Jóni.
Aksturinn varð síðar aðalstarf
Jóns. Hann flutti farþega Land-
leiða í uppsveitir Ámessýslu um
tuttugu ára skeið. Hann var án-
ægður í því starfi og naut sín vel.
Hann var bílstjóri af guðs náð og
honum mátti alltaf treysta til að
skila rútunni alla' leið þó útlitið
væri stundum svart.
Það var vandalítið að senda
börnin í sveitina til afa og ömmu
þegar þess þurfti, því rútuferð með
Jóni var mikils metin og hann sá
til þess að þau kæmust á leiðar-
enda.
Þegar árin liðu sundraðist
hópurinn á árbökkunum en vin-
skapurinn er samur og áður. Til
Jóns og Hönnu Siggu var alltaf
gott að koma. Jón var góðlyndur
og glettinn og ekki lét hann sitt
eftir liggja ef einhver þurfti hjálpar
við, til hans var gott að leita þegar
greiða var þörf.
Jón hafði nýlokið sinni síðustu
fjallaferð þegar kallið kom, en í
þeim ferðum var hann trúss og
hafði svo verið um áratuga skeið.
Það verður ekki vandi að skipa þá
stöðu á himnum, því þar eru þeir
nú báðir sveitungamir okkar sem
því starfi þjónuðu sem lengst og
skiluðu með sóma.
Elsku Hanna Sigga, Birgir Þór
og Kristín Ásta, Stína mín sem
aldrei amaðist við þó hópurinn
stækkaði um helming. Við vottum
ykkur innilega samúð.
Guð geymi góðan dreng.
Systkinin frá Garði