Morgunblaðið - 27.09.1991, Blaðsíða 31

___________________________MORGUNBLAÐIÐ - FÖSTUDAGUR 27. SEPTEMBER 1991
Andrés H. Friðriks-
son - Minning'
Fæddur 29. apríl 1954
Dáinn 14. september 1991
Á lífsleið minni, sem varla telst
löng, hef ég kynnst mörgum og
eignast félaga og kunningja, en
ég hef aðeins eignast einn sannan
vin á ævinni. Nú er búið að kalla
hann í burtu. Hann er farinn í ferð-
ina löngu, sem aldrei tekur enda.
Haukur, vinur minn, var sá sem
aldrei brást mér, þegar ég leitaði
til hans, hvenær og hvernig sem á
stóð. Við vorum ekki háir í loftinu,
þegar leiðir okkar lágu saman á
æskustöðvum okkar í Vestmanna-
eyjum. Það var sama hvað á gekk,
alltaf stóðum við saman.
Við fórum í sameiginlega rann-
sóknarleiðangra og könnuðum lífið
og tilveruna. Öll reynsla barnsins,
unglingsins og síðar hins fulltíða
manns, var okkur sameiginleg.
Við klifum fjöll saman, fermd-
umst saman, fórum í fyrstu útileg-
una saman, prakkarastrik og
strákapör, allt var þetta okkur
sameiginlegt.
Við glingruðum saman við stút
og það var nánast ekkert það til
í lífi sprækra og heilbrigðra stráka,
sem við ekki reyndum saman.
Við stofnuðum heimili um svipað
leyti og þó við værum komnir með
betri helminginn uppað síðunni,
héldum við alltaf sambandinu.
Mörgum þótti nóg um þennan
vinskap og fyrirgang, en það eru
ekki allir sem skilja þá leyndar-
þræði, sem góð vinátta getur bund-
ið milli tveggja einstaklinga eitt
stutt æviskeið.
Haukur var kallaður í burtu svo
snöggt og svo fljótt, að ég gat
ekki einu sinni kvatt hann eins og
ég hefði viljað. Eftir stendur tóma-
rúm, sem seint verður fyllt uppí.
Það er svo margt sem ég vildi segja
honum, en núna er það of seint.
Ég bið góðan Guð að hug-
hreysta þig, Helga mín, sem og
börn ykkar og móður Hauks og
systur. Drottinn styrki ykkur og
huggi í ljúfri minningu um góðan
dreng og yndislegan heimilisföður.
Velferð heimilis, barna og eigin-
konu var hugsun og hamingja
Hauks. Núna, þegar ég horfi á
eftir Hauki vini mínum, á ég mér
þá einu ósk að algóður Guð taki
vel á móti honum og þegar kallið
kemur að mér auðnist að taka upp
þráðinn þar sem frá var horfið svo
snöggt og allt, allt of fljótt.
í dimmum skugga af löngu liðnum vetri
mitt ljóð til þín var árum saman grafið.
Svo ungur varstu, er hvarfstu út á hafíð,
hugljúfur, glæstur, ðllum drengjum betri.
Og því varð allt svo hljótt við helfregn þína
sem hefði klökkur gigjustrengur brostið.
Og enn ég veit margt hjarta, harmi lostið,
sem hugsar til þín alla daga sína.
En meðan árin þreyta hjörtu hinna,
sem horfðu eftir þér í sárum trega,
þá blómgast enn, og blómgast ævinlega,
þitt bjarta vor í hugum vina þinna.
Þessar ljóðlínur eru úr kvæði
Tómasar Guðmundssonar og eru
kveðjuorð mín til Hauks.
Árni Marz Friðgeirsson
Þegar mér var tilkynnt um há-
degi laugardaginn 14. september
að Haukur mágur minn hefði orðið
bráðkvaddur þá um morguninn
trúði ég ekki fregninni. Mér varð
hugsað til yngstu systur minnar,
sem hafði fyrir sólarhring lagt af
stað með honum í siglingu. Ferð-
inni var heitið til Hull til þess að
selja afiann af Skarfinum GK. Mér
varð hugsað til skipsfélaga hans,
en fyrst og fremst fann ég þennan
nístandi vanmátt. Dauðinn er vís
hverjum manni, það vita allir sem
komnir eru til vits og ára, þó mað-
ur kjósi að hugsa sem minnst um
hann, en stundum kemur kallið
allt of snemma.
Haukur varð ekki nema 37 ára
gamall, það er ekki hár aldur. Við
sem þekktum til trúðum því að
hann væri að byija besta tímabil
ævi sinnar, allt gekk svo vel. Litla
fjölskyldan var nýflutt í stærra
húsnæði, sem þau voru að gera
upp. Það var mikil gleði og miklar
væntingar eins og gengur þegar
hlutirnir virðast ætla að ganga
upp.
Minningarnar streyma fram í
hugann, flestar góðar. Fyrir rétt-
um 16 árum hófu þau búskap
Haukur og Helga Pétursdóttir,
yngsta systir mín. Gekk hann þá
í föðurstað Guðrúnu Höllu tveggja
ára dóttur Helgu, sem fæddist
mikið fötluð. Hún hefur þuiTt meiri
umönnun en heilbrigð börn, og
aldrei varð annað séð en að hún
væri hans eigið barn svo vel hugs-
aði hann um velferð hennar. Okkur
fannst það lýsa því vel hvern mann
hann hafði að geyma. Saman áttu
þau tvær dætur, Sesselju, sem
férmdist í vor, og Sigrúnu, sem
er tveggja ára.
Andrés Haukur, en það hét hann
fullu nafni, fæddist í Vestmanna-
eyjúm 29. apríl 1954, fyrsta barn
foreldra sinna, systir hans Arndís
árinu á eftir á sama degi. Hann
ólst upp eins og aðrir Eyjapeyjar
í dýrðlegu umhverfi eyjanna við
nám og störf, aðallega störf. í
Eyjum snerist allt um að bjarga
verðmætum á uppvaxtarárum
hans, sem m.a. kom fram í því að
unglingum var gefið tímabundið
frí frá skóla þegar mikill afli barst
á land og var það vel þegið hjá
flestum. Þessi kynni af atvinnulíf-
inu mótuðu marga á þeim árum.
Ekki fór Haukur í langskólanám
þó hann hefði til þess alla burði
heldur helgaði hann sig sjó-
mennskunni. Snemma kom í ljós
áhugi hans á vélum sem leiddi til
þess að hann aflaði sér vélstjóra-
réttinda haustið 1984 en hann
hafði þá starfað sem slíkur um
nokkurra ára skeið. Hann var vél-
stjóri á Skarfinum GK frá Grinda-
vík til hinstu stundar.
Daginn fyrir andlát sitt hafði
hann hringt í móður sína og slegið
á létta strengi, en með þeim var
sérstakt vináttusamband, og hún
eins og mæðrum er-tamt bað hann
um að fara varlega. Missir hennar
er mikill, manninn sinn missti hún
úr sama sjúkdómi aðeins 51 árs
að aldri, en efst í hennar huga er
fyrst og fremst þakklæti fyrir allt
sem Haukur var þeim.
Það er góð tilfinning í mikilli
sorg að eiga fagrar minningar; að
vera sáttur. Mér verður hugsað til
systur minnar en þau voru afar
hamingjusöm, svo góð við hvort
annað og líka við okkur hin, við
nutum þess öll. Ég er þakklát fyr-
ir að hafa verið samferða honum
og ég er þakklát fyrir að hafa sagt
honum það meðan enn var tími.
Legg þú á djúpið, þú, sem þreyttur lendir
úr þungaróðri heimsins, —. Jesús bendir,
0, haf nú Drottin hjá þér innan borðs.
Þú fer þá góða ferð í síðsta sinni,
því sálarforða skaltu byrgja inni,
Guðs eilífa orö.
(Sb. 1886 - M. Joch.)
Sérstakar þakkir fyrir drengi-
lega aðstoð og hlýtt viðmót færum
við áhöfninni, Dagbjarti Einarssyni
og Birnu konu hans og sóknar-
presti þeirra Grindvíkinga, séra
Jónu Þoi’váldsdóttur.
Hallgerður Pétursdóttir
Enginn veit hvað átt hefur fyrr
en misst hefur. Þannig hugsaði ég
þegar ég frétti andlát vinar rníns
Hauks eins og hann var alltaf kall-
aður. Ég var sem þrumu lostinn
og vonaði að þetta væri einhver
misskilningur en það var staðreynd
að Haukur var dáinn. Síðan hefur
hann ekki farið úr huga mínum
og langar mig að hripa nokkur
fátækleg orð til að minnast hans.
Við kynntumst fyrst fyrir um
10 árum, þá átti hann heima í
Garðhúsum sem kallað er, ég kom
þangað oft í heimsókn til þeirra
hjóna og mætti mér alltaf hlýja
og vinsemd á þeirra heimili og
þótti mér alltaf gott að koma þang-
að. Þá spjölluðum við um lífið og
tilveruna og það voru sagðar
skemmtilegar sögur og brandarar
og mikið var hlegið. Eitt var það
í fari Hauks sem mér líkaði strax
vel, það var hvað hann var góður
hlustandi. Þegá'r ég var að segja
frá mínum málum þá sat hann og
gaf sig allan í að hlusta og skaut
inn orði og orði. Hann var einn
af þeim sem maður gat treyst fyr-
ir sínum málum og átti auðvelt
með að vera hreinskilinn við.
Á miði-i vertíð 1984 var ég á
Farsæli á netum þegar Haukur réð
sig um borð, og ég man svo eftir
því hvað viðbrigðin voru mikil þeg-
ar hann bættist í hópinn því það
skotgekk að draga eftir að hann
kom um borð. Ég tók eftir því
hvað hann var duglegur til vinnu,
hann stoppaði ekki og við vorum
búnir fyrr að draga heldur en áður
enda sagði ég honum strax frá því
og hann var að sjálfsögðu ánægður
með það. Eftir að ég kynntist kon-
unni minni þá urðu ferðirnar færri
til þeirra hjóna, því ég fluttist til
Reykjavíkur. Hann var þá yfirvél-
stjóri á Skarfinum GK og var þar
til hann lést.
Haukur var mikið á sjó síðustu
árin en við héldum alltaf sambandi
öðru hvoru með því að slá á þráð-
inn til að fá fréttir hvor hjá öðrum.
Ég fluttist svo til Grindavíkur og
þegar hann var í landi fórum við
hjónin stundum til þeirra í heim-
sókn og alltaf tókst hann á loft
og kyssti okkur bæði og bauð okk-
ur velkomin í kaffi, þetta var hans
aðferð til að segja okkur að honum
líkaði vel við okkur. Svo var skipst
á að segja fréttir, því frá miklu
var að segja því við hittumst svo
sjaldan. Og alltaf spurði hann strax
hvernig gengi hjá okkur og
samgladdist alltaf þegar vel gekk,
því alltaf vildi hann fylgjast með
og hjálpa til ef hann mögulega gat
og gaf ráðleggingar ef því var að
skipta. Hann mátti aldrei aumt
31
sjá, hann var alltaf tilbúinn að
hjálpa öðrum, og eitt var það sem
einkenndi hann, hvað hann átti
gott með að treysta öðrum, og
sagði kannski við þann sem hann
var að aðstoða: Þú borgar þennan
gi-eiða einhvern tímann, þegar vel
gengur hjá þér, annars máttu
sleppa því. Þetta var svo ríkt í
honum. Númer eitt hjá honum var
að rétta þeim hjálparhönd sem
þurftu þess með af því að hann
var í betri stöðu en þeir og deildi
því ineð öðrum.
Með andláti Hauks er stórt
skarð komið í vinahópinn en minn-
ingin um góðan dreng lifir.
Við hjónin vottum okkar dýpstu
samúð þeim sem eiga nú um sárt
að binda. Guð veri með ykkur öll-
um.
Ragnar Rúnar Þorgeirsson,
Kolbrún Pálsdóttir.
AUGLYSING
UMINNLAUSNARVERÐ
VERÐTRYGGÐRA
SPARISKÍRTEINA RÍKISSJÓÐS
FLOKKUR INNLAUSNARTÍMABIL INNLAUSNARVERÐ *) Á KR. 10.000,00
1980- 2.fl. 1981- 2.fi. 1982- 2.fl. 1987-2.fl.D4 ár 25.10.91- 25.10.92 15.10.91- 15.10.92 01.10.91-01.10.92 10.10.91 kr. 241.121.92 kr. 147.927,50 kr. 103.147,32 kr. 25.223,99
*)lnnlausnarverð er höfuðstóll, vextir, vaxtavextir og verðbót.
Innlausn spariskírteina ríkissjóðs fer fram í afgreiðslu
Seðlabanka íslands, Kalkofnsvegi 1 og liggja þar jafnframt frammi
nánari upplýsingar um skírteinin.
Reykjavík, september 1991.
SEÐLABANKI ÍSLANDS
Tennisáhugafólk
Æfingar hjá Tennisfélagi Kópavogs hefjast sunnu-
daginn 29. september í íþróttahúsi Snælandsskóla.
Þeir, sem hafa áhuga, komi og láti skrá sig á milli
kl. 12 og 13 á sama stað.
T.F.K.
DIOR KYNNING
DIOR haustlitirnir og nýja ilmvatnið frá Dior DUNE
veróa kynnt í dag kl. 1 -6.
Snyrtivöruversl. Sandra,
Reykjavíkurvegi 50, Hafnarfirói.